Με τον Βασιλικό στο Jazz In Jazz

«Ένα κλεμμένο ποδήλατο», «3.000 μέρες», «Το ασανσέρ στο ΙΚΑ», «Κράτα το σόου μαϊμού». Μεγάλωσα ακούγοντας Στέρεο Νόβα και Τρύπες στις επτά και μισή το πρωί λίγο πριν φύγω για το σχολείο, γύρισα δεκάδες κασέτες με ένα χοντρό χαρτόνι (για οικονομία μπαταρίας επειδή οι 90άρες «έκαιγαν» πολύ) περπατώντας στους δρόμους και ύστερα τα βράδια άκουγα ζωντανά τους Χαοτική Διάσταση, τους Groove Machine, τους Flowers Of Romance και τους άλλους «ήρωες» της εποχής στο κλαμπ Drum (όπου δούλευε ως μπάρμαν τότε ο Βασιλικός) το 1994, στην Πάτρα. Ήταν η εποχή που είχα φτιάξει ένα μπλουζάκι που έγραφε στο μπροστά μέρος «όλα σταματούν για να περάσει» και στο πίσω μέρος «ένα τρένο», και ένα άλλο που έγραφε «έχω έναν κρυπτονίτη που λάμπει στο σκοτάδι», η περίοδος που ένα απόγευμα στον υπόγειο σταθμό του ηλεκτρικού στην πλατεία Ομονοίας (δίπλα ή πάνω στα μηχανήματα-ζυγαριές που ανέγραφαν «το βάρος και η τύχη χωρίς ελατήρια») μπορούσε να δημιουργήσει μια ηλεκτρική εκκένωση στον εγκέφαλό σου, που να ισοδυναμεί με την εμπειρία ενός ρέιβ πάρτι στο Αλεποχώρι ή με την πανηδονιστική έξαρση όσων την ίδια στιγμή ανέβαιναν στον έκτο όροφο στο Γκραφίτι της Ξούθου για να ιδρώσουν με hi-nrg. Είναι από αυτά τα πράγματα που όρισαν τη δεκαετία. Όπως ένα κομμάτι των Pet Shop Boys (σίγουρα το «Left to my own devices), ένα dj set του Sven Vath στο Άλσος, ένα σκονισμένο κασετόφωνο που παίζει το «Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας», η «Λευκή Συμφωνία» στην Πετρούπολη και τα «Αρνάκια στο στόμα του λύκου» κάπου εκεί στη Γεωπονική. Και μετά άνθισαν οι Raining Pleasure, ήρθε ο Κωνσταντίνος Βήτα (για λογαριασμό του «01», για συντάξει ένα αφιέρωμα για την Πάτρα) ένα απόγευμα που πίναμε τσάι με τον Βασιλικό και μας ανακήρυξε slackers της πόλης (η αλήθεια είναι ότι πηγαίναμε στην άκρη του κυματοθραύστη και διαβάζαμε στίχους του Nick Cave από το φυλλάδιο του Murder Ballads). Πολλά πολλά χρόνια μετά, τώρα που ξαναβρεθήκαμε όλα αυτά μοιάζουν τόσο μακρινά και εκείνο το live στο κλαμπ Arena το 1994, τότε που ο Κωνσταντίνος Βήτα ξέχναγε τα λόγια του και τα παιδιά του ρέιβ δεν ήξεραν ακόμα τι είχαν μπροστά τους, μοιάζουν ξεχασμένα. Όπως και εκείνη η συναυλία των Raining Pleasure στο Κάστρο, την τελευταία ημέρα που σκότωσαν τους Rest In Peace, αποκήρυξαν το φάντασμα του Robert Smith και αναγεννήθηκαν με το όνομα που τους έκανε γνωστούς μερικά χρόνια αργότερα. Έχω ακολουθήσει τον Βασιλικό από την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε στο Drum (όταν μου ζήτησε να του χαρίσω το αυτοσχέδιο Στέρεο Νόβα t-shirt που φόραγα) μέχρι τη στιγμή που το «Fake» πέρασε στο mainstream ακροατήριο μέσω μιας διαφήμισης και ταξιδέψαμε μέχρι τη Γερμανία για μια μίνι περιοδεία σε 4 πόλεις. Ή μέχρι εκείνο το σπίτι που νοίκιασε με θέα το νεκροταφείο στη Βόννη, ακολουθώντας μια παρόρμηση της στιγμής. «Ήταν ένα σπίτι κάποιας φοιτήτριας, ένα άδειο διαμέρισμα, με ένα τεράστιο παράθυρο που έβλεπε στο δάσος» μου λέει, ενώ ένα κομμάτι του Chet Baker παίζει δαιμονισμένα από τα ηχεία του μαγαζιού. Την ίδια εποχή ο Ιάσονας ο ντράμερ έψηνε σπανακόπιτες, ακούγαμε φανατικά Bright Eyes ,ο Τάκης ο παραγωγός ηχογραφούσε στο αναλογικό μπομπινόφωνο τις διασκευές του «Reflections» και κάπου εκεί στο Olpe (μια μικρή βιομηχανική γερμανική πόλη) γραφόταν ιστορία. Πέντε χρόνια μετά, πολλά έχουν αλλάξει. Ο Βασιλικός περιοδεύει μόνος του, παίζοντας classics (κομμάτια που αγαπάς  ακόμα και όταν τα μισείς), οι Raining Pleasure κλείνουν 20 χρόνια αναζητώντας μια νέα ταυτότητα και η σκηνή της Πάτρας εκμεταλλεύεται την ανοιχτή πόρτα που άφησαν οι προκάτοχοί της. Και όλα ξεκίνησαν όταν αυτός ο τύπος που λέγεται Βασιλικός έκατσε πάνω από ένα πιάνο σε ηλικία 5 ετών. Γιατί είχε το χάρισμα. Χρόνια μετά έγινε και σολίστ. Τώρα ποιος είναι; Το σκέφτεται εδώ, στο Jazz in Jazz, στο Κολωνάκι. Και δεν έχει αποφασίσει ακόμα. Λίγο πριν φύγουμε από αυτό το μέρος που μοιάζει σαν να βγήκε από κάποιο επεισόδιο του «Treme», μου δίνει μια πλαστική τσάντα. Είναι κάποια γράμματα που είχα ανταλλάξει με μια κοπέλα το 1994 και για κάποιο απροσδιόριστο λόγο του τα είχα αφήσει να τα φυλάει σε κάποιο συρτάρι. Ένα από αυτά καταλήγει: «Ξέρω ότι είναι πολύ μικρό αυτό το γράμμα, αλλά δεν μπορώ να βρω τι άλλο να σου γράψω. Σ αγαπώ». Είμαι σίγουρος ότι ήταν εκείνη η περίοδος που ακούγαμε όλη μέρα το «Jesus Christ Superstar» στο σπίτι του Βασιλικού μαζί με την Polly, τη σκύλα.