ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ. Η ειδικευμένη στα νεο-σκανδιναβικά δράματα Σουζάνε Μπίερ έχει την τιμητική της στο φεστιβάλ και με το Μια φορά στη ζωή μάς αποδεικνύει πως μπορεί να τα καταφέρει και στην κοινωνική κωμωδία. Εδώ η ηρωίδα είναι μανιακή με τη Γιουροβίζιον, έχει βαφτίσει τα 4 παιδιά της με ονόματα τραγουδιστών που έχουν διαγωνιστεί εκεί και κλέβει ένα τραγούδι από άλλον για να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα! Την Παρασκευή προβάλλεται και η καινούργια της ταινία In a better world
ΑΠΝΟΙΑ. Η ταινία του Άρη Μπαλαφούκα είναι από τις αναμενόμενες ελληνικές - λίγες είναι οι ουσιαστικές πρώτες προβολές της εγχώριας παραγωγής. Υπόσχεται τον συνδυασμό της ενδοσκόπησης που προκαλεί το υδάτινο στοιχείο με μια περιπέτεια οικολογικού προσανατολισμού. Στο επίκεντρο μια ερωτική σχέση που κινείται στο παρόν και το παρελθόν.
ΩΡΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ. Μέρος του αφιερώματος στην Πολωνή Ντορέτα Κιτζεγιέφσκα, απόφοιτη της σχολής του Λοτζ (που «γέννησε» τον Πολάνσκι), είναι αυτή η τρυφερή ταινία, γυρισμένη σε σκληρό ασπρόμαυρο. Πρόκειται για την ιστορία μιας ηλικιωμένης που επιτέλους μένει μόνη και ήσυχη, αλλά και έρημη, στην ετοιμόρροπη πλέον βίλα της και μηχανεύεται τρόπους να την επισκευάσει, παρέα όχι με τον μοναχογιό της αλλά με τον πιστό της σκύλο. Το πολιτικό σχόλιο δεν χρειάζεται σχολιασμό.
45 ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ. Ο Στράτος Τζίτζης ακούει καλά τον νεοελληνικό λόγο και δείχνει πάντα να γνωρίζει τα προβλήματα των μεσο/μικροαστικών στρωμάτων. Σχολιάζει τη νέα γενιά της πενίας με μεστότητα, έστω κι αν το άνισο σενάριο τον οδηγεί σε μια αναπόφευκτη σκηνοθετική πεζότητα.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑ ΜΑΛΙΜΠΡΑΝ. Επηρεασμένος από το ιταλικό bel canto και τον γερμανικό ρομαντισμό, ο αρνητής του πολιτικού και κοινωνικού ρεαλισμού Γερμανός Βέρνερ Σρέτερ προσέφερε υψιπετή δείγματα μελοδράματος, οπερετικής ευαισθησίας. Εδώ υμνεί μια ξεχασμένη Ισπανίδα τραγουδίστρια που πέθανε τραγουδώντας, αλλά κήρυξε την ελπίδα. Μαζί με τον Βερεσαθακούλ, ή όπως στο καλό προφέρεται, είναι τα esthetic highlights που θα συζητηθούν. Οι δυο τους αποτελούν την επιτομή της αντί-blockbuster λογικής που ευαγγελίζεται το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΨΥΧΕΣ. Όταν η αγαπημένη γυναίκα του Μίρον, Τάνια, πεθαίνει, αυτός ζητά απ' τον καλύτερό του φίλο Άιστ να τον βοηθήσει να την αποχαιρετίσει σύμφωνα με τα έθιμα των Μέργια, μιας αρχαίας φινο-ουγγρικής φυλής που ζούσε στην περιοχή της λίμνης Νέρο στην κεντροδυτική Ρωσία. Όταν είδαμε την ταινία του Φεντορτσένκο στη Βενετία, αναρωτηθήκαμε αν υπάρχει μια τέτοια φυλή (όντως υπάρχει). Είναι ένα από τα παράξενα φιλμ που μπορείτε να δείτε, σίγουρα πένθιμο, transporting κουλτούρας, εκπληκτικά φωτογραφημένο.
Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΠΟ ΜΕΣΑ. Ανάμεσα σε στρατιωτικά εκπαιδευτικά προγράμματα και μαθήματα οικιακής οικονομίας, 6 έφηβοι ισορροπούν τα όνειρα που οφείλουν να έχουν με τη σχεδόν αστυνομευμένη φοίτηση τους. Η νεανική Αμερική μέσα από τη ματιά της Αυστριακής Μπάρμπαρα Έντερ.
ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΙΚ. Ένας εικαστικός θρίαμβος, με αφήγηση της υπομονής και μια διαφορετική οπτική του γουέστερν και της γυναίκας, από την Κέλι Ράινχαρτ. Άρεσε πολύ και δικαίως στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βενετίας.
Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΜΙΤΣΑΜ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ. Ωραίος τίτλος. Στην προηγούμενη ταινία του, ο αυτοδίδακτος σκηνοθέτης Ολιβιέ Μπαμπινέ χρησιμοποίησε τον Τζόνι Γουόκερ. Εδώ, ένας παρανοϊκός ηθοποιός και ένας κλεπτομανής παραγωγός, φίλοι από παλιά, κινούν προς τον Αρκτικό Κύκλο μέσα από ψέματα και περιπέτειες.
ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ. Το κλείσιμο του φεστιβάλ. Μια στυλιζαρισμένη, ανακατεμένων ειδών και λυρικής, βασανισμένης ερμηνείας από τη Νάταλι Πόρτμαν ματιά πάνω στο πασίγνωστο μπαλέτο από τον Ντάρεν Αρονόφσκι. Αν μη τι άλλο, ο πρώην σύντροφος της Ρέιτσελ Βάις ψάχνεται συνεχώς για να μη βαριόμαστε. Πάντως, από αυτό το φεστιβάλ τον γνωρίσαμε με το Πι.
σχόλια