O 35χρονος Πέτρος Κουμπλής είναι κατά τη γνώμη μου μια ειδική περίπτωση φωτογράφου και ίσως ένας από τους δημιουργούς που έχει καταφέρει με μια ισχυρή προσωπική οπτική αισθητική, να ξεχωρίσει και να καταθέσει πρόταση. Το έργο του, είχα την ευχαρίστηση να γνωρίσω την περασμένη χρονιά μέσα από ένα καθηλωτικό πρότζεκτ το οποίο απεικόνιζε την αθέατη και αρχέγονη ομορφιά της Σαντορίνης. Τα κάδρα εκείνα, έκαναν το γύρο του διαδικτύου και φιλοξενήθηκαν στα μεγαλύτερα περιοδικά τέχνης, μόδας και φωτογραφίας. Οι εικόνες του Πέτρου Κουμπλή είναι βαθιά ποιητικές, όπως και ο λόγος του, ο οποίος πάντα συνοδεύει και συμπληρώνει τις φωτογραφίες. Το τελευταίο του πορτφόλιο., έχει ήδη αρχίσει να εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο (Dazed and Confused Magazine /Kaltblut Magazine/ Ignant) έχοντας πρωταγωνιστικό πεδίο δράσης την Αττική, δοσμένη μέσα από τη μυθολογική της διάσταση. Οι εικόνες του "ΙΝ DREAMS" είναι το δημιούργημα της περιπλάνησης του Πέτρου Κουμπλή στη πεδιάδα της Μακάριας Πηγής, την Οινόη, τον Διόνυσο, τη Ραμνούντα, το ακρωτήρι της Κυνοσούρας και το σπήλαιο του Πανός. Ένας ύμνος στο ελληνικό τοπίο και μια μυσταγωγική, φωτογραφική, αποκάλυψη.
ΙΝ DREAMS by PETROS KOUBLIS
Τα πάντα μοιάζουν να έχουν αναδυθεί μέσα από την σφαίρα κάποιου ονείρου, ενός παράλληλου σύμπαντος δίχως κανέναν άλλο παρατηρητή εκτός από τη διαίσθηση μας. Ένας κόσμος δίχως παρατηρητές είναι ένας κόσμος δίχως ορισμούς και επομένως τα πάντα αποκαλύπτονται όχι από το πως φαίνονται αλλά το τι πραγματικά είναι: Άπειρα κι ακατάληπτα για τις αισθήσεις μας.
Δεν θα είμαστε ποτέ πια σε θέση να κοιτάξουμε τον ήλιο ή τα αστέρια με τον τρόπο που τα πρωτοκοίταξαν εκείνοι που βρέθηκαν εδώ πριν από εμάς, γιατί ούτε ο ήλιος, ούτε τα αστέρια έχουν πλέον την ίδια σημασία για μας με εκείνη που είχαν γι' αυτούς. Η εμφάνιση δεν αποτελεί ιδιότητα του υποκειμένου, αλλά ιδιότητα που εφαρμόζεται σε αυτό από τον παρατηρητή του. Ο κόσμος, όπως τον γνωρίζουμε, υπάρχει μονάχα μέσα στο μυαλό μας. Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πλήρως αυτό που είναι από τη φύση του ανεξάρτητο της σκέψης μας, ελεύθερο μορφής, σχήματος και ορισμού. Είμαστε υποχρεωμένοι να συναντάμε μια νοητική εκδοχή της πραγματικότητας, περιορισμένη μέσα στα όρια της κατανόησης μας.
Η εικόνα που δημιουργούμε για την πραγματικότητα σχηματίζεται με βάση τις ιδέες που έχουμε για τον κόσμο μας. Αλλά τι θα συνέβαινε αν προσπαθούσαμε να φανταστούμε έναν κόσμο δίχως ορισμούς, ελεύθερο από έννοιες; Τα πάντα θα διατηρούσαν απέναντι στο βλέμμα μας αυτή την ελευθερία ταυτότητας, προκαλώντας την αποκάλυψη ενός παράλληλου κόσμου, σαν μια αλληλουχία σπαραγμάτων από κάποιον ξεχασμένο μύθο. Θα νιώθαμε ίσως αυτό που υπάρχει κάτω από την επιφάνεια τους. Κατά κάποιο τρόπο αυτό αποτελεί και μια αντίληψη της Μυθολογίας. Αυτή η μυστική δραστηριότητα που λαμβάνει χώρα κάτω από τη αληθινή φύση του κόσμου γύρω μας, επηρεάζοντας τη μορφή του αλλά κρατώντας τη δική της κρυμμένη από τα μάτια μας. Δεν χρειάζεται να δούμε αυτή τη δραστηριότητα για να την αντιληφθούμε. Χρειάζεται μονάχα να τη νιώσουμε.
Αν η λογική θεωρείται η αρχή που δικαιολογεί τις ανισότητες της πραγματικότητας μας, τότε η λογική αυτή έχει αποτύχει. Δεν είναι μια παθητική άρνηση της λογικής, αλλά μια συνειδητή απόρριψη της.
Μέσα από τους Μύθους το πνεύμα μας είναι ικανό να ξεπεράσει τα όρια της αντίληψης και να εκθέσει τη διαίσθηση μας σε μια πολύ μεγαλύτερη πραγματικότητα, επιτρέποντας μας να σηκώσουμε για μια στιγμή το πέπλο και να νιώσουμε αυτό που βρίσκεται κρυμμένο από κάτω. Ο νέος αυτός κόσμος που σχηματίζεται μέσα από τη διαίσθηση μας, μοιάζει με μια σιωπηρή κραυγή, μια διακριτική κι ευγενική προσευχή, μια αμφισβήτηση της λογικής που διατρέχει τη ζωή μας κι ένας εναγκαλισμός μιας βαθύτερης και ειλικρινέστερης ευαισθησίας, πέρα από τα όρια του νου. Η αιτιολογία δεν είναι αρκετή για να περιγράψει κάποιες από τις πιο τρυφερές και μοναδικές πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας, όπως η αγάπη, η αυταπάρνηση, η αλληλεγγύη. Υπάρχουν φορές που πρέπει να αψηφήσουμε την αυθεντία της λογικής προς χάρη μιας βαθύτερης ανθρωπιάς. Αν επικαλούμαστε τη λογική για να εξηγήσουμε την ορθότητα όλων όσων μας χωρίζουν, τότε η λογική αυτή είναι λανθασμένη. Αν η λογική θεωρείται η αρχή που δικαιολογεί τις ανισότητες της πραγματικότητας μας, τότε η λογική αυτή έχει αποτύχει. Δεν είναι μια παθητική άρνηση της λογικής, αλλά μια συνειδητή απόρριψη της.
Οι Μύθοι συνεχίζουν να στέλνουν ένα ασθενικό σήμα σταλμένο από τον πρώτο παλμό της ανθρωπότητας, σαν ένα όνειρο μετέωρο ανάμεσα στη λήθη ενός μακρινού παρελθόντος και την αποκάλυψη ενός απόκρυφου μέλλοντος, σε έναν κόσμο που δίνει πνοή σε μια νέα πραγματικότητα κάθε φορά που τον αντικρίζουμε. Οι Μύθοι μίλησαν για την ιστορία της Ψυχής, υπήρξαν οι παραμορφωμένες ονειρικές επιθυμίες, τα πανάρχαια όνειρα της πρώιμης ανθρωπότητας.
Τα όνειρα έχουν μια ιδιαίτερη επιρροή πάνω μας, απευθύνονται στην ευαίσθητη πλευρά μέσα μας. Κατά κάποιο τρόπο αγγίζουν διακριτικά, με ένα μονάχα ψίθυρο, την παιδική μας αθωότητα, τότε που τα πράγματα γύρω μας ορίζονταν περισσότερο από τη φαντασία παρά τη λογική.
Και ίσως τα όνειρα που επιτρέπαμε σαν παιδιά να αμφισβητήσουν τη λογική των πραγμάτων που ζούμε σαν ενήλικες και να ανοίξουν ένα πέρασμα προς ένα καλύτερο μέλλον.
Η μεταφόρτωση είναι μέσα μας.
Petros Koublis
