Στον Άγνωστο Στρατιώτη βρίσκεται ακουμπισμένο ένα μοναδικό στεφάνι. Από πάνω μια επιγραφή λέει «μία κλίνη κενή φέρεται εστρωμένη των αφανών» και από κάτω διάφορες περιοχές-σημεία πεσόντων αγωνιστών (όπως Μόροβα, Κορυτσά, Μπούμπεσι, Καλπάκι κ.ά.).
Είναι Παρασκευή βράδυ κι επικρατεί μια υπέροχη γαλήνη, η νύχτα είναι κάπως τρυφερή και τα αυτοκίνητα που περνούν από τη Βασιλίσσης Αμαλίας δημιουργούν μια ράθυμη βουή, λες και ο χρόνος κάτω από το ελληνικό Κοινοβούλιο είναι σταματημένος. Στα σκαλιά της πλατείας σκέιτερ και νεο-σλάκερ των Αθηνών πίνουν μπίρες και κάνουν περίτεχνες φιγούρες.
Ένας τύπος με κόκκινο τζόκεϊ έχει συνδέσει το PSP του σε έναν μικρό ενισχυτή και παίζει κάτι απροσδιόριστα vintage χιπ-χοπ. Wasted youth και deptocracy σε ένα πλάνο. Μια σειρήνα ακούγε- ται από κάπου μακριά. Ο H.O.P.E. βγάζει από την τσάντα του ένα καθρεφτάκι και προβάρει τη μάσκα του. Μοιάζει με μεταμοντέρνο τρομοκράτη. Οι τσολιάδες ακούνητοι, αγέλαστοι.
Στεκόμαστε μπροστά τους, φορώντας και οι δύο τις μάσκες που έφτιαξε σε συνεργασία με την Ελευθερία Αράπογλου, aka Digitaria, αυτή την καταπληκτική νέα σχεδιάστρια μόδας που ενώνει τις κουκκίδες της μόδας μεταξύ Νέας Υόρκης, Τόκιο και Αθήνας. Ένα γκρουπ από πιτσιρίκια από κάποια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης φτάνει στο σημείο για να βγάλει φωτογραφίες με τους ευζώνους. Ο H.O.P.E. αρπάζει μια ξανθομαλλούσα και τη σηκώνει στη αγκαλιά του. Οι καθηγητές που τους συνοδεύουν φρικάρουν.
Ο H.O.P.E. τούς εξηγεί ότι τα ρούχα και η στολή που φοράει είναι η παραδοσιακή ενδυμασία της Ελλάδας και τους καθησυχάζει. Ο H.O.P.E. σπούδασε Νομική. Την έβγαλε στα τέσσερα ακριβώς χρόνια. «Μετά κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά με τη ζωή μου. Ανοίγω καμιά φορά τη σιδερένια ντουλάπα που έχω στη βεράντα μου και βλέπω τα βιβλία του Συνταγματικού Δικαίου, της Ιστορίας του Δικαίου, της Πολιτικής Δικονομίας και αναρωτιέμαι τι έκανα εκεί». Είναι από αυτές τις στιγμές που η ζωή σου γυρνάει ανάποδα, που καταρρίπτεις τα δεδομένα, που αποφασίζεις να γυρίσεις το τιμόνι προς μια άλλη κατεύθυνση. «Τότε άρχισα να τραβάω φωτογραφίες με μια ερασιτεχνική Nikon με φιλμ. Πήγαινα συνέχεια στο Ρόδον και προσπαθούσα να βρω τρόπους να μπω κρυφά στα καμαρίνια για να φωτογραφίσω τις μπάντες που έπαιζαν. Είχα φτάσει σε σημείο να κρυφτώ για πέντε ώρες στις τουαλέτες ώστε να πετύχω τον σκοπό μου». Αδρεναλίνη, θράσος, κλικ, κλικ.
Όταν το 2002 οι Godspeed You! Black Emperor ήρθαν για πρώτη φορά στο Ρόδον (σε εκείνο το πρωτοφανές, εκκωφαντικό sold out), ο H.O.P.E. έβαλε μπρος τη σημαντικότερη αποστολή του: να φωτογραφίσει το αγαπημένο του συγκρότημα στα παρασκήνια, δεδομένης της γνωστής άρνησης των μελών του για οποιουδήποτε είδους φωτογράφιση. « Έφτιαξα ένα χαρτόνι που έγραφε H.O.P.E., κατάφερα και τρύπωσα στα καμαρίνια.
Όταν συνάντησα τον Efrim Menuck, του ζήτησα να τον φωτογραφίσω και φυσικά αρχικά αρνήθηκε. Του είπα “θα κρατήσεις αυτό το χαρτόνι και θα σε τραβήξω”. Το έκανε. Έκτοτε, οι μοναδικές φωτογραφίες με φάτσα που υπάρχουν στο επίσημο σάιτ τους, τόσο του Efrim όσο και των υπόλοιπων μελών της μπάντας, είναι δικές μου». Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Η φιγούρα του Efrim με το χαρτόνι ανά χείρας γέμισε την Αθήνα ως ένα ιδιότυπο street art που ο H.O.P.E. κόλλησε με ατλακόλ σε όλη την πόλη. «
Ένιωθα σαν να πήγαινα την αγαπημένη μου μπάντα μια βόλτα σε όλη την Αθήνα», μου λέει τη στιγμή που καταφθάνουν δυο αστυνομικοί ύστερα από σήμα που δέχτηκαν ότι δυο κουκουλοφόροι (εγώ και ο H.O.P.E. ) βρίσκονται στον Άγνωστο Στρατιώτη.
-Τι κάνετε εδώ;
-Μια περφόρμανς για ένα περιοδικό.
-Θέλετε να σας μαζέψω και να σας πάω μέσα να μας τα πείτε εκεί αυτά;
-Δεν ενοχλήσαμε κανέναν...
-Δεν με νοιάζει. Σας τραβάνε οι κάμερες με τις κουκούλες.
-Μα τώρα μας τραβάνε οι κάμερες και δεν φοράμε κουκούλες...
Προσπερνάμε την αφελή εξουσιομανία της ελληνικής αστυνομίας και συνεχίζουμε την guerilla performance αυτό το βράδυ της Παρασκευής, μέχρι που ο ένας από τους δυο αστυνομικούς που μας προσέγγισαν επιστρέφει μόνος τους. «Παιδιά να ξέρετε ότι εγώ ασχολούμαι με την τέχνη κι εκτιμώ αυτό που κάνετε...».
Ο H.O.P.E. γελάει με αυτό το παιδικό του χαμόγελο και μου διηγείται την ιστορία της ζωής του, από τη δικηγορία στην τέχνη. Για την γκαλερί The Starter στη Δρέσδη που του πλήρωσε όλα τα έξοδα για έναν μήνα («έμενα σε ένα σπίτι απέναντι από μια μαύρη βομβαρδισμένη εκκλησία, που έβγαινα στο μπαλκόνι και έβλεπα παντού κοράκια) για να κάνει μια ατομική έκθεση εκεί, για τον μουσικό élansson από τη Χιλή που ανακάλυψε τα σχεδιά του στο MySpace και του πρότεινε να τραγουδήσει σε ένα του κομμάτι (που ύστερα κέρδισε το πρώτο βραβείο σε ένα τοπικό φεστιβάλ), για τον Oval, τον αγαπημένο του μουσικό που «συλλέγει τη μουσικότητα από τα όργανα που κατασκευάζει ο ίδιος», για το πρώτο του βιβλίο που το εξέδωσε στο Βέλγιο «επειδή μόνο εκεί μπορούσα να βρω το χαρτί 90 γραμμαρίων Cyclus Wide που έχει ελαφρά στοιχεία ανακύκλωσης και μια ελάχιστη διαφάνεια» και για το έργο με το οποίο συμμετέχει αυτή την περίοδο στην έκθεση «Σύγχρονη Ελληνίδα» στην γκαλερί The Hub στα Πετράλωνα. «Η έμπνευση για το έργο μου είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι σύγχρο- νο, αν πρώτα δεν πας πίσω.
Όσο πιο πίσω πας, τόσο πιο σύγχρονο είναι αυτό που κάνεις. Και αυτό είναι το φουτουριστικό της υπόθεσης». Η νύχτα έχει αρχίσει και γίνεται βαριά, πηχτή. Ένα πανό ξεχασμένο από μια πορεία κρέμεται ακόμα πάνω από τα σκαλιά της πλατείας. Ο H.O.P.E. κλείνει τα μάτια και κάνει όνειρα. «Δεν μπορώ τα βιωματικάπράγματα. Τους ανθρώπους που γράφουν για τη ζωή τους, τους καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν πράγματα που τους έχουν συμβεί, τους μουσικούς που γράφουν την ιστορία της ζωής τους. Εγώ είμαι στο άλλο άκρο. Λατρεύω τους ανθρώπους που μιλάνε για ταξίδια που δεν έχουν κάνει ποτέ. Λατρεύω τους ανθρώπους που μιλάνε για τον έρωτα και δεν τον έχουν ζήσει ποτέ. Λατρεύω τους ανθρώπους που έχουν ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και στο διάστημα και ήταν απλώς στο σπίτι τους». Ο H.O.P.E. είναι καλλιτέχνης.
σχόλια