Στο εξώφυλλο του πρώτου της δίσκου η Nalyssa μοιάζει με ξωτικό. Φοράει ένα άσπρο-σαν νυφικό-φόρεμα, κρατάει στο ένα της χέρι το κερασί θέρεμίν της, στο άλλο μια τσιπούρα ιχθυοτροφείου κι έχει τριγύρω της παλιούς καθρέφτες, παλιά επιτραπέζια ρολόγια, μια εικόνα της Παναγίας, ένα λούτρινο αρκουδάκι και μια παιδική ακουστική κιθάρα. Η Nalyssa (για να καταλάβετε λίγα πράγματα γι’ αυτήν) μένει στη Νίκαια, σ’ ένα τρίπατο σπίτι, δυο ορόφους πάνω απ’ τη γιαγιά της κι έναν πάνω απ’ τη μαμά της. Μικρή ήθελε να γίνει δημοσιογράφος και συγγραφέας, έγραφε στίχους, ποιήματα και σκόρπιες σκέψεις σε όποιο χαρτί βρισκόταν στο διάβα της (από χαρτοπετσέτες και κόλλες Α4, μέχρι τετράδια «Διεθνές» και χαρτιά περιτυλίγματος).
Σπούδασε στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, ενώ ακόμα η γιαγιά της της μαγειρεύει καθημερινά νόστιμα φαγητά, όπως κοκκινιστό μοσχαράκι με ρύζι και τηγανητές πατάτες, γεμιστά και γιουβαρλάκια. Έχει το ίδιο όνομα με τη γιαγιά της (Βιολέτα), η οποία ήταν το μικρότερο παιδί μιας μεγάλης οικογένειας από την Καλαμάτα. Όταν πια είχαν εξαντληθεί όλα τα ονόματα των προγόνων της οικογένειας στα μεγαλύτερα παιδιά, η γιαγιά βαφτίστηκε Βιολέτα ύστερα από πρόταση του μεγάλου αδελφού «γιατί, όπως λέει ο θρύλος, ο μεγάλος αδελφός είχε μια Ιταλίδα γκόμενα που την έλεγα Βιολέτα και μάλλον ήθελε να υπάρχει κάτι που να του τη θυμίζει».
Η μουσική της Nalyssa μου θυμίζει την Τζοάνα Νιούσομ, έχει αυτή την υπέροχη ονειρική φολκ ατμόσφαιρα, μια «ελεγχόμενη» σκοτεινότητα, η φωνή της είναι νεραϊδοπαρμένη - τραγουδάει με τον τρόπο της Τζόνι Μίτσελ ή της Βάστι Μπάνγιαν και στα λάιβ της κλείνει τα μάτια, κουνάει τα χέρια της μπροστά απ’ την κεραία του θέρεμιν και παράγει ήχους που μοιάζουν να βγαίνουν από θρίλερ της δεκαετίας του ‘50. «Ανακάλυψα το θέρεμιν τυχαία, όταν μια φίλη μου πόσταρε στο MySpace τη φράση “I want a theremin” και μια μέρα που βαριόμουν γκούγκλαρα τη λέξη κι έπεσα πάνω σ’ ένα βίντεο της Κλάρα Ρόκμορ που ερμήνευε το “Hebrew Melody” -ένα κλασικό έργο για βιολί- μ’ ένα θέρεμιν. Η Ρόκμορ είναι η πρώτη θερεμινίστρια και η πιο σημαντική. Την επόμενη ημέρα έδωσα 450 ευρώ και παρήγγειλα απ’ το εξωτερικό το δικό μου θέρεμιν», μου λέει η Nalyssa που κάθεται σ’ ένα τραπεζάκι έξω από το Pairidaeza και πίνει μια μπίρα.
Το Pairidaeza (που σημαίνει παράδεισος στα περσικά) ήταν απ’ τα πρώτα μαγαζιά που άνοιξαν στην πλατεία Καρύτση, πριν η πλατεία γίνει η νέα Μαβίλη, πριν η πλατεία Αγίας Ειρήνης γίνει η νέα Καρύτση, πριν κλείσει το διπλανό πάρκινγκ κι όταν ο γειτονικός Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσού δεν είχε δει ακόμα στις άβολες θέσεις της αίθουσας συναυλιών τους χίπστερ να παρακολουθούν συναυλία των My Wet Calvin. Ανάμεσα σε καταστήματα με μπαταρίες, πρίζες, ηλεκτρο- λογικά είδη κι ένα απ’ τα πιο καλτ προπατζίδικα του κέντρου, η Βάσω, που είχε κληρονομήσει το Flower της Μαβίλη, άνοιξε εδώ ένα μαγαζί που σου θυμίζει την πιο κουλ εκδοχή των λονδρέζικων παμπ, αυτών που πας για μια μπίρα σ’ ένα διάλειμμα από τη δουλειά σου ή για after work κοκτέιλ (και δεν είναι τυχαίο που ακόμα και σήμερα ένα μεγάλο μέρος της πελατείας αντλείται απ’ αυτή την κατηγορία θαμώνων).
«Θα ήθελα να συνεργαστώ με την Πι Τζέι Χάρβει, τον Τομ Γιορκ, τον Τζόνι Κας ή την Ντόλι Πάρτον. Μάλιστα, με την Ντόλι Πάρτον θα ήθελα να τα πούμε σαν φίλες. Θα την πήγαινα στο κομμωτήριο που κουρεύομαι, θα καθόμασταν δίπλα δίπλα και θα κουτσομπολεύαμε». Τη Nalyssa τη λένε Nalyssa από τότε που χρησιμοποιούσε αυτό το ψευδώνυμο όταν έπαιζε ένα ιντερνετικό RPG, το Lineage. «Το άβατάρ μου ήταν μια μάγισσα με ραβδί που σκότωνε τέρατα. Μετά, ό,τι προφίλ άνοιγα στο ίντερνετ, το άνοιγα με το όνομα Nalyssa, έτσι όλοι μου οι φίλοι άρχισαν να με φωνάζουν Nalyssa. Το Green είναι γιατί το αγαπημένο μου χρώμα είναι το πράσινο, αλλά μην πάει το μυαλό σου σε κομματικούς ή άλλους συμβολισμούς».
Στο χέρι της φοράει μια εικόνα της Παναγίας. «Πιστεύω στα δυνατά χριστιανικά σύμβολα. Μου αρέσουν οι παναγίτσες, οι χριστοί και τα παρεμφερή. Έχω μια εμμονή με τις φιγούρες των θεών και το φολκλόρ. Αλλά δεν θα φόραγα ποτέ φουστανέλα ούτε τσαρούχια». Έχει νυχτώσει στην πλατεία Καρύτση (που μια παραφθορά τη μετέτρεψε από Καρύκη –όπως είναι και ο άγιος της απέναντι εκκλησίας- σε Καρύτση) και το κορίτσι με το θέρεμιν και τα αινιγματικά μάτια μού λέει ότι ένα απ’ τα αγαπημένα της κομμάτια είναι το «Η αγάπη είναι ένα σκύλος από την Κόλαση» των Διάφανων Κρίνων, ότι πέρασε όλο το καλοκαίρι γυμνή σε μια παραλία της νότιας Κρήτης και ότι θέλει να γίνει αγρότισσα, να πάει να καλλιεργεί μελιτζάνες και ντομάτες σε μια φάρμα. «Γιατί μπορεί το θέρεμιν να είναι αστικό όργανο, αλλά φαντάσου να το παίζω σ’ ένα αγροτικό περιβάλλον και να τρομάζουν οι κότες και τα πρόβατα».
σχόλια