Η ποτοαπαγόρευση ξεκίνησε κοντά έναν αιώνα πίσω, την εποχή της τζαζ μουσικής. Όπως το είχε επιτυχώς περιγράψει ο μουσουργός Hoagy Carmichael, η δεκαετία του 1920 ήρθε «με μια έκρηξη αμφισβητούμενου αλκοόλ, προκλητικών γυναικών με γυμνά πόδια, προβληματικών ηθών και άγριων Σαββατοκύριακων». Αντίστοιχα και ο συγγραφέας F. Scott Fitzgerald, αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια της Ποτοαπαγόρευσης τα γλέντια ήταν μεγαλύτερα, ο ρυθμός πιο γρήγορος και τα ήθη πιο χαλαρά. Σήμερα, για καλή μας τύχη, οι νύχτες έχουν αποκτήσει πάλι μια ποικιλία και ελευθερία στον τρόπο και στις επιλογές της διασκέδασης, αφού όλο και #cuttypaizei σε μία εποχή που η ρετρό κουλτούρα αναβιώνει με τον καλύτερο τρόπο. Όλες οι μουσικές βρίσκουν το χώρο τους για να γεμίσουν τις νύχτες μας, με την δική τους γοητεία, όπως και η τζαζ, που παραμένει μια σταθερή μουσική αξία και ένας ζωντανός μύθος.
Το πρώτο έτος της απαγόρευσης, βρήκε τις γυναίκες των Πολιτειών να ψηφίζουν για πρώτη φορά, με τις σουφραζέτες να γίνονται το σύμβολο του αγώνα και τις flappers (κορίτσια που φλερτάρανε έντονα με την μόδα και την παρεκκλίνουσα συμπεριφορά) να γίνονται αντίστοιχα το σύμβολο της τζαζ εποχής.
Τα κορίτσια με τα κόκκινα χείλη, τις κοντές φούστες και τα κοντά μαλλιά (μία στυλιστική άποψη που ξαναγεννιέται στα vintage fashion spots της πόλης) ήταν εύκολο να τις εντοπίσεις. Πέρα από την εμφάνιση που φώναζε διαφορετικότητα, οι flappers καπνίζανε και πίνανε δημόσια. Χόρευαν στα speakeasy μπαρ και nightclubs, τριγύριζαν με αντίστοιχους νεαρούς, κάνοντας γονείς και πάστορες να τραβούν τα μαλλιά τους... Όλοι τότε χρέωναν για αυτό το κακό, ποια άλλη; τη μουσική... Σε ένα άρθρο του Αυγούστου του 1921, σε μία έκδοση του περιοδικού «Ladies' Home Journal» τέθηκε η ερώτηση, «Does Jazz Put the Sin in Syncopation?» (ελεύθερη μετάφραση:Μήπως η Τζαζ, διεγείρει την Αισθήσεις;)
Μεταξύ όλων των άλλων εγκλημάτων, η τζαζ χρεώθηκε και ως μπολσεβίκικο στοιχείο, με άλλα λόγια να αγαπιόμαστε δηλαδή, που ήταν εναντίων του νόμου και της τάξης, ως μια διαβολική επιρροή για την κοινωνία. Βέβαια, όταν ξαφνικά οι γυναίκες αφήνουν τους κορσέδες και χαλαρώνουν, για να χορέψουν τους τζαζ χορούς, δεν είναι κάτι που θα περάσει απαρατήρητο στα συντηρητικά αντανακλαστικά της τότε κοινωνίας.
Η ποτοαπαγόρευση παρόλα αυτά ήταν ένα αστείο για αρκετούς Αμερικάνους, που επιμένουν στην διασκέδαση που προσφέρει η τζαζ σε συνδυασμό με ένα ποτό. Έτσι, γέμιζαν τα speakeasies του παράνομου αλκοόλ, κάνοντας της Νέα Υόρκη, την πόλη που δεν κοιμάται (City on a Still). Σε μία τέτοια πόλη, ζούμε και εμείς... Η Αθήνα, γνωστή για την έντονη και πολύπλευρη νύχτα της, φέρει τον τίτλο μιας πόλης που επίσης δεν κοιμάται, με στέκια να παραμένουν ανοικτά μέχρι το ξημέρωμα, για τους απανταχού μπον βιβέρ αλλά και τζούνιορ fan των πάρτυ. Κάθε βράδυ, αν το ψάξεις, θα δεις ότι #cuttypaizei, κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει και θα σε τραβήξει για να το ζήσεις παρέα με Cutty Sark. Γιατί η ζωή είναι εκεί έξω.
σχόλια