Το μαγαζί είναι μικρό, αλλά όμορφο. Χάρμα οφθαλμών και με ωραίες γεύσεις γιαουρτιού. Σερβίρεται με φρούτα ή γλυκά του κουταλιού. Η Σόφη που το τόλμησε είναι και αυτή βγαλμένη από μια άλλη Ελλάδα: άνοιξε το μαγαζί μέσα στη βαθιά κρίση, τον Μάη του 2011. Δυο φορές έδωσε μάχη να μην καούν οι πάγκοι κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων. Με μεταπτυχιακά από ισχυρό αμερικανικό πανεπιστήμιο, διάλεξε το γήπεδο του γιαουρτιού, αντί να ψάχνει δουλειά στο Δημόσιο ή κάποια στεγνά εκτελεστική θέση σε κάποια πολυεθνική. Η Σόφη είναι «γάτα» στο μάρκετινγκ, αλλά πάνω απ’ όλα ένας ζεστός άνθρωπος. Γι’ αυτό μπράβο που το τόλμησε, μπράβο που πηγαίνει καλά, δυο φορές μπράβο που σκέφτεται να κάνει το επόμενο βήμα, ανοίγοντας ένα παρόμοιο κατάστημα σε μεγάλη πόλη των ΗΠΑ...
Η συνάντηση με τη Σόφη με εμπόδισε να γράψω μια πικρή ατάκα που σκεφτόμουν: «πρώτη φορά εκλογές θα έχουν χορηγό, κι αυτός θα είναι εταιρεία γιαουρτιού». Πέρα από την Ελλάδα της σπειροειδούς κατηφόρας, υπάρχει και η Ελλάδα της Σόφης. Θετική, ευρηματική, ψάχνει καινούργιους δρόμους, κλείνει τους λογαριασμούς της βολής μέσα στις χαοτικές διαδρομές της «φούσκας».
Η περίπτωση της Σόφης, που δεν είναι η μόνη, μας πιέζει ν’ αναζητήσουμε δημιουργικά μονοπάτια για την οργή και την απογοήτευση. Αντί να χάνουμε ενέργεια, πετώντας πραγματικά ή virtual γιαούρτια σε πολιτικούς, είναι προτιμότερο ν’ αναζητήσουμε τους τρόπους για να εξαντλήσουμε τα περιθώρια δημιουργικής υπέρβασης.
Κάθε μέρα συναντώ 4-5 περιπτώσεις επαγγελματιών κι επιχειρήσεων που η κρίση τους σφίγγει τον λαιμό, αλλά -διάβολε- ανακαλύπτω και 1-2 περιπτώσεις ανθρώπων που βρίσκουν μια θετική διαδρομή. Εδώ, δίπλα μας, ανάμεσά μας.
«Πόσες πρωτοβουλίες σαν της Σόφης μπορούν να έχουν κάποια τύχη;», θα με ρωτήσετε... Σωστή η παρατήρησή σας... Για κάθε νέα/νέο που βρίσκει μια χαραμάδα στην κρίση, υπάρχουν άλλοι 7-10 με παρόμοια προσόντα και την ίδια περίπου διάθεση που συναντούν τοίχο, το μπετόν αρμέ μιας βαθιάς κοινωνικής κρίσης, που τη φιλοτεχνήσαμε επί 36 χρόνια οι προηγούμενες γενιές.
Υπάρχουν, όμως, και τα μαθηματικά. Ο Γρηγόρης έχει 15 στρέμματα λεμόνια/πορτοκάλια στην Κόρινθο και όχι μόνο δεν μπορεί να τα πουλήσει, αλλά, ενώ τα προσφέρει, δεν βρίσκεται κανένας να τα πάρει τσάμπα. Από τη στιγμή που τα λεμόνια Αργεντινής έρχονται στην Αθήνα πιο φθηνά απ’ ό,τι τα λεμόνια της Κορινθίας, τότε υπάρχει κάτι πολύ πιο στραβό στη χώρα από τον βολικό μύθο των μεσαζόντων. Ποια είναι η άσκηση; Να βρουν οι παραγωγοί, να βρούμε οι Έλληνες καταναλωτές τη διαδικασία ώστε να παίρνουμε τα λεμόνια της Κορινθίας λίγο πιο φθηνά από αυτά της Αργεντινής.
Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές και είναι φανερό ότι οι πολιτικές ηγεσίες δεν μπορούν ούτε να βρουν τρόπο διάθεσης των ελληνικών λεμονιών, ούτε να μετασχηματίσουν το κύμα του γιαουρτιού σε δημιουργική ενεργεία. Η κρίση θα πάει μακριά και βαθιά. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι χρόνο για να βρούμε τα μονοπάτια που αργότερα θα μας οδηγήσουν μέσα από μεγαλύτερους δρόμους στην ανάταση...
Για τον λόγο αυτό δεν συντάσσομαι με όσους κάνουν κριτική πληκτρολογίου σε διάφορες πρωτοβουλίες με κοινωνική διάσταση, διάθεση αλληλεγγύης, στοιχεία φιλανθρωπίας. Η κοινωνία ζητά γωνιές να προφυλαχτεί, να βρει λίγη ανακούφιση και μια σταγόνα ελπίδα. Σε τέτοιες ανελέητες εποχές κρίσης, οι πολλοί αναζητούν καταφύγιο σε κινήματα φόβου και καταγγελίας, κάποιοι λιγότεροι ζητούν τρόπο να προσφέρουν.
Αρκετές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης ξεκινούν χωρίς συγκεκριμένο στόχο, ορισμένες είναι ρομαντικές, κάποιες έχουν πίσω τους ατζέντα. Κάπως έτσι όμως θα οικοδομήσει κουλτούρα μια κοινωνία που επί 50 χρόνια γλιστρούσε προς τον ψυχρό ατομικισμό και στην ενθυλάκωση κάθε δημόσιου αγαθού.
Παίξτε, λοιπόν, μετοχές στο άτυπο χρηματιστήριο της αλληλεγγύης... Καλό είναι να γνωρίζουμε πάντως ότι, όπως έγινε και στη Σοφοκλέους, δεν φτουράνε για πολύ οι φούσκες, ούτε μακροημερεύουν οι παράλογα μεγάλες αποδόσεις.
Το βέβαιο είναι ότι πρέπει να παίξουμε και τα «βαριά χαρτιά» της επιλογής στις εκλογές. Είναι φανερό ότι αποτελούν μια διαδικασία υπέρβασης του σημερινού πολιτικού συστήματος, μια αγωνιώδη αναζήτηση νέων ηγεσιών. Δεν αποτελεί άλλοθι αν έχουμε το παιδί αδιόριστο και τρία δωμάτια ημι-υπαίθριους. Είναι η πρώτη φορά μετά το 1974 που ο πολίτης έχει τόσο βάρος στην ψήφο του, είναι τόσο ευθεία η σχέση αυτού που θα ψηφίσει με αυτά που θα του συμβούν. Το πελατειακό κράτος αυτοπυρπολήθηκε και είμαστε όλοι τραγικά υπεύθυνοι απέναντι στην κάλπη.
σχόλια