Πριν από μερικές μέρες η Εθνική γυναικών του πόλο έχασε στον τελικό από την Εθνική Ισπανίας και έτσι αποκλείστηκε από την Ολυμπιάδα του Λονδίνου. Να πούμε ένα μπράβο σε αυτά τα κορίτσια, που πριν από έναν χρόνο πήραν το παγκόσμιο στη Σαγκάη και πριν από μερικούς μήνες τη δεύτερη θέση στο πανευρωπαϊκό. Να πούμε δύο φορές μπράβο γιατί τα καταφέρνουν αυτά, ενώ αρκετές ομάδες παίζουν σε ανοιχτές πισίνες (τον χειμώνα!). Έχουν απολέσει πολλά από τα προνόμια που είχαν κάποτε οι αθλητές και πρακτικά, έξω από τις πισίνες, τα περισσότερα κορίτσια κάνουν βιοπορισμό.
Έχω αρκετές ενστάσεις για τον πρωταθλητισμό, αλλά παρακολουθώ λίγο παραπάνω το γυναικείο πόλο για τον εξής λόγο: μια χώρα που επένδυσε απίστευτα λεφτά σε κάλπικα μετάλλια κι έκανε τον «αθλητισμό» χοντρή μπίζνα, ψάχνει τώρα ένα μοντέλο για να προσγειώσει όλο αυτό το σύστημα. Ο τρόπος που λειτουργεί το γυναικείο πόλο δείχνει ότι μπορεί να υπάρξει μια αξιοπρεπής παρουσία σε κάποια σπορ, χωρίς τον χορό των (μαύρων) εκατομμυρίων και των αδιανόητων κρατικών επιχορηγήσεων. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω κάποια μελή της εθνικής πόλο γυναικών μέσω του TEDxAthens, όπου κατάλαβα ότι, πέρα από τον πρωταθλητισμό, που με κάνει επιφυλακτικό, πρόκειται για κορίτσια με σπουδές, επιμονή, χαρακτήρα και διάθεση να παλέψουν για κάποιον στόχο.
Να τους πούμε όμως ένα επιπλέον «μπράβο» γιατί ζούμε σε μια χώρα που έχει μάθει να περιμένει μόνο νίκες. Η πάση θυσία νίκη, μετά το 1990, είχε γίνει μονομανία για την κερκίδα και μπίζνα για τους παράγοντες και τους παρατρεχάμενους. Τώρα που τελείωσαν τα δανεικά και οι πάσης φύσεως εξοργιστικές επιχορηγήσεις, όλο αυτό το σύστημα πρέπει να συνηθίσει στην ιδέα ότι στη ζωή υπάρχουν και ήττες ή να διαλυθεί. Να εξατμιστεί...
Ας μεταφέρουμε το ίδιο σκηνικό σε επίπεδο κοινωνικής, οικονομικής ζωής. Κάτι οι (πανάκριβοι) Ολυμπιακοί του 2004, κάτι η επέκταση πολλών ελληνικών επιχειρήσεων στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, κάτι η αίσθηση υπεροχής ότι έχουμε κάποια από τα πιο σημαντικά μνημεία της ανθρωπότητας. Αυτά τα μεγαλεία ανήκουν στο παρελθόν. Ο στόχος της χώρας είναι να ισορροπήσει σε μια νέα κατάσταση, που είναι πρωτόγνωρη για τη χώρα αλλά και τον κόσμο ολόκληρο.
Ένα από τα αντανακλαστικά που πρέπει ν’ αποκτήσει η κοινωνία είναι η συμπαράσταση σε ομάδες ή άτομα που νιώθουν ηττημένα. Δεν υπάρχει πλέον τρόπος να επηρεάσουμε τον «διαιτητή» για να μετατρέψουμε τις μικρές ήττες σε περιστασιακές νίκες.
«Αυτά ζέχνουν ηττοπάθεια» θα πουν αρκετοί που διαβάζουν με επιφυλακτικότητα ή και καχυποψία αυτήν εδώ τη στήλη. Οι γραμμές αυτές, όμως, αφορούν ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας. Την 32χρονη Στέλλα, με δύο μεταπτυχιακά στο εξωτερικό και πεντάχρονη εργασιακή εμπειρία, που ψάχνει επί ένα εξάμηνο δουλειά. Τον Νώντα, πετρά στο επάγγελμα, έναν γλυκύτατο τεχνίτη, που σκέπτεται να μεταναστεύσει στην Αυστραλία.
Πολλοί σαν τη Στέλλα και τον Νώντα είναι δύσκολο να αισθανθούν νικητές. Το καινούργιο που πρέπει να διαμορφώσουμε είναι η νοοτροπία ότι κάποιες μικρές ήττες δεν είναι το πέρας. Είναι η κατάσταση που περνάς πριν φτάσεις στη νέα ισορροπία. Είναι ένα σημείο απ’ όπου ξεκινάς για να κάνεις ένα άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά.
σχόλια