Γράφει ο Στάθης Χαϊκάλης
Σαν τον Οδυσσέα στο κατάρτι να δεθούμε, λέει ένα πρόσφατο άρθρο, από αυτά που πληθαίνουν κι επιχειρηματολογούν σχετικά με τις παρενέργειες της ενασχόλησής μας με τα κοινωνικά δίκτυα. Κάποια από αυτά γράφονται για να κάνουν εντυπωσιασμό, άλλα όμως διαθέτουν στοιχεία όπως τούτο εδώ: εξηγεί τον μηχανισμό μέσα από τον οποίο το «κυνήγι» της επαφής μας σε Facebook, Twitter, Google+, LinkedIn μας κάνει να παραμελούμε τη ζωή, τους φίλους, τη ζεστασιά, τις εμπειρίες.
Τη Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου οργανώνεται μια «μικρή» εκδήλωση, όπου με αφορμή το twitter θα υπάρχει η δυνατότητα να ειπωθούν και να συζητηθούν αρκετά θέματα γύρω από τη δικτύωση, τον πραγματικό κόσμο και τα οφέλη/παγίδες της online ζωής. Το θέμα είναι πολύπλοκο και παραμονεύει ο κίνδυνος να απομονώσουμε μια πλευρά, πάνω στην οποία να χτίσουμε μια πολεμική, αγνοώντας άλλες σημαντικές διαστάσεις.
«Μισώ το twitter» έγραψε πριν μερικές εβδομάδες ένας δημοσιογράφος του αμερικανικού «TheWeek», ενώ πριν δύο μήνες ένας influencer είχε περιγράψει τι όμορφα ήταν που επί έναν μήνα είχε παρατήσει το twitter. Πράγματι, τα social media και η χρήση smartphones συμβάλλουν στη διάσπαση της προσοχής (attention disorder) και την απώλεια της εστίασης (distraction), αλλά κατά τα άλλα η συζήτηση μοιάζει κάπως με τη σκέψη κατάργησης του μαχαιριού επειδή μπορεί να κόψουμε τα χέρια μας ή να γίνουν φόνοι.
Η αγοραφοβία των ελίτ της Ελλάδας
Όλα τα παραπάνω αποτελούν ένα καλό άλλοθι για αρκετούς στην Ελλάδα που αποφεύγουν να εκτεθούν στα κοινωνικά δίκτυα και στον συνεπαγόμενο διάλογο, που –ναι, βεβαίως– ενέχει τον κίνδυνο τρολαρίσματος.
Μου έχει μείνει βαθιά χαραγμένο ένα tweet που δεν έκανε ποτέ ένα πολύ γνωστό πρόσωπο, ένα από τα 10 πιο ισχυρά προσωπικά brands της χώρας. Πριν από έναν χρόνο η Εθνική Γυναικών του πόλο είχε νικήσει στον προημιτελικό και προκρίθηκε στον τελικό του Πανευρωπαϊκού. Συστήθηκε στο συγκεκριμένο πρόσωπο να στείλει μέσω twitter συγχαρητήρια στην Εθνική και να ευχηθεί καλή επιτυχία στον τελικό. Επί δύο μέρες το επιτελείο του, σύμβουλοι και παρασύμβουλοι, συζητούσαν το θέμα ώσπου κατάφεραν να πνίξουν το συγχαρητήριο «τηλεγράφημα» με ανεδαφικές δικαιολογίες. Ανασφάλεια απέναντι στο (κάπως) καινούργιο, φόβος για την απώλεια εξουσίας, άρνηση να κάνουν ένα μικρό βήμα αλλαγής.
Η LifΟ είναι ένα παράδειγμα ενός οργανισμού που μπήκε δυναμικά στο γήπεδο των κοινωνικών δικτύων. Η δραματική αναδιάταξη στα ελληνικά media περνάει (και) μέσα από την υιοθέτηση των ψηφιακών εργαλείων πληροφόρησης, που έχουν ήδη αλλάξει ριζικά τα διεθνή media.
Η συγκλονιστική κρίση της χώρας απαιτεί, πριν από τα οικονομικά, αλλαγή των ανθρώπων, ανατροπή των νοοτροπιών, εκσυγχρονισμό των μεθόδων. Με όλα τα στραβά που έχουν τα κοινωνικά δίκτυα, αποτελούν μια ευκαιρία για να δημιουργηθούν κάποια κανάλια προς μια πιο ανοικτή κοινωνία, να σπρωχτούν οι επιχειρήσεις ώστε να απαντούν στους καταναλωτές, να αναδειχτούν νέα πρόσωπα και φρέσκοι οργανισμοί που αντέχουν στον διάλογο και στο «κατς» της δημόσιας συζήτησης.
Μερικές απλές σκέψεις προς αυτή την κατεύθυνση:
ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ: Σήμερα είναι κλειστό, ερμητικά κλειστό. Μια από τα ελάχιστες χαραμάδες ανανέωσης μπορεί να προέλθει από πρόσωπα που θα αποκτήσουν κοινό, όχι από την κληρονομιά κάποιου πελατειακού μπλοκ ή τις κομματικές ελεγχόμενες διαδικασίες. Τα κοινωνικά δίκτυα δεν αποτρέπουν το καλπάζοντα λαϊκισμό που πλημμυρίζει όλους τους χώρους της δημόσιας ζωής, αλλά αυτό δεν ακυρώνει τη δραματική ανάγκη για ανανέωση, έστω με νέους λαϊκιστές (ως έμμεση τιμωρία των παλαιών).
ΠΙΟ ΑΝΟΙΚΤΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ: Η αξιοποίηση, μέχρι στιγμής, των κοινωνικών δικτύων από τις επιχειρήσεις στην Ελλάδα έχει γίνει κυρίως με διαφημιστική λογική, στο πλαίσιο της προβολής κάποιου προϊόντος, «αγορά» likes στο facebook με διαγωνισμούς που έχουν μικρή σχέση με το προϊόν/υπηρεσία. Η διεθνής τάση ωθεί τις εταιρείες να αξιοποιούν τη διαδραστικότητα του Internet για να δέχονται ερωτήματα καταναλωτών. Επιπλέον, δίνουν τη δυνατότητα στις ηγεσίες τους να ενισχύσουν τον δείκτη εμπιστοσύνης, που υφίσταται συνεχή πλήγματα τα τελευταία χρόνια.
ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ: Η αξιοποίηση του Internet δίνει ευκαιρίες σε νέα επιχειρηματικά εγχειρήματα, καθώς μπορούν να προβληθούν με πολύ χαμηλότερο κόστος απ’ ό,τι αν το επιδίωκαν με παραδοσιακές μεθόδους.
Το «κόκκινο χάπι» αλά Matrix
Ο εκπαιδευτικός GeorgeCouros (μάλλον ομογενής) είναι διευθυντής σε σχολείο του Καναδά. Σε ένα ενδιαφέρον post εξηγεί, μεταξύ άλλων, πόσο βοήθησε στο να υλοποιήσει τα οράματά του αλλά και να γίνει πιο αποτελεσματικός η ενασχόλησή του με το blogging και το twitter. Έχοντας κι εγώ ασχοληθεί με τρία πρότζεκτ στον τομέα της μάθησης και της εκπαίδευσης, έχω δει από πρώτο χέρι, χωρίς να είμαι ειδικός, ότι ένας μοναδικός δρόμος για να σπάσουν τα στεγανά στην εκπαίδευση είναι τα εργαλεία της Δικτυωμένης Μάθησης. Η δυναμική ανάπτυξη των online μαθημάτων (εδώ ενδιαφέρον άρθρο του «Economist») δείχνει την άνοδο του κύματος, που ταράζει τα νερά για τα καλά.
Η πρόσδεση στο κατάρτι, σαν τον Οδυσσέα, ταιριάζει περισσότερο σε άτομα επιρροής στις ΗΠΑ ή σε όσους στη χώρα μας έχουν πολύ ισχυρά φυσικά δίκτυα (από καλές γνωριμίες, μέχρι κλίκες). Η ολοκληρωτική αποχή από τα κοινωνικά δίκτυα είναι επίδειξη δύναμης ή επιλογή αναχωρητισμού.
Όσοι επιθυμούν να τοποθετηθούν εν όψει των βαθιών αλλαγών, πρέπει να οργανώσουν καινούργιες γνωριμίες σε μικρό χρονικό διάστημα. Δηλαδή, να συναντήσουν «αγνώστους». Είναι περίπου μονόδρομος, λοιπόν, να πάρουν το «κόκκινο χάπι». Όπως όλα τα χάπια, θέλει μέτρο, ενώ η υπερφαρμακία κάνει ζημιά. Προσοχή και στις παρενέργειες...
σχόλια