Μένω στον Λυκαβηττό, μια μικρής έκτασης συνοικία που έχει πάρει το όνομά της από τον ομώνυμο λόφο. Μια γειτονιά για ανθρώπους που κάνουν τζόκινγκ ή για ανθρώπους που νιώθουν λύπη, βλέποντας τους άλλους να κάνουν τζόκινγκ. Για κάποιον λόγο, εδώ όλοι τρέχουν. Ξεπεσμένοι μεγαλοεκδότες με τα σκυλιά τους, σιτεμένες σταρλέτες της τιβί, οικιακές βοηθοί με καρότσια, όλοι.
- Μένω εδώ από το 2011 – προσπάθησα να συνδέσω τη μετακόμιση με τη σύλληψη του Εφραίμ για το Βατοπέδι, αλλά δεν τα κατάφερα. Την επέλεξα γιατί αφενός είναι δίπλα στο «θεατρικό» κέντρο και αφετέρου μου δίνει άμεση πρόσβαση στην Κηφισίας και διευκολύνει τις μετακινήσεις μου προς τα βόρεια προάστια.
- Είναι μια πράσινη και αραιοκατοικημένη γειτονιά που πολύ εύκολα σε κάνει να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στο κέντρο. Θα τολμούσα να πω ότι είναι κέντρο-απόκεντρο, αλλά στα 30 μου δεν έχω καταλάβει ακόμα τι σημαίνει κέντρο-απόκεντρο.
- Αγαπημένη διαδρομή είναι από το πάρκο Ελευθερίας μέχρι το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στην κορυφή του λόφου και πίσω. Οι πρωινές ώρες του χειμώνα είναι ιδανικές για να καθαρίσει το μυαλό και να εισπνεύσεις φρέσκο καυσαέριο. Αγαπημένη στιγμή στον λόφο, νύχτα, χωρίς συναυλία, με μπίρες και αλτερνατιβιές στο iPod. Νύχτα. Για να βλέπουμε τα φώτα και όχι το τσιμέντο.
- Ο Λυκαβηττός, δυστυχώς, δεν έχει καταστήματα για είδη πρώτης ανάγκης. Τα ψώνια μου τα κάνω κυρίως από τα καταστήματα της πλατείας Μαβίλη. Τρόφιμα από το ιστορικό μανάβικο του Ραπανάκη, δαμάσκηνα με κακάο και πάστες από του Μικέ, και ποτά στο Μπρίκι και στο newentry, τον Κύριο.
- Το πιο ενδιαφέρον αρχιτεκτονικά κτίριο της γειτονιάς παρέμενε για πολλά χρόνια το κτίριο της σχολής Δοξιάδη. Ένα εμβληματικό για τον μοντερνισμό της μεταπολεμικής περιόδου οικοδόμημα, που όμως έχει πλέον μετατραπεί σε ένα από αυτά τα trendy υπερ-λοφτ που δεν βρίσκουν αγοραστή.
- Το καλοκαίρι που μας πέρασε οι Scorpions, ναι οι Scorpions, είχαν συναυλία στο θέατρο του λόφου. Όπως ήταν αναμενόμενο, πολλοί –κυρίως μη Αθηναίοι– έσπευσαν να απολαύσουν το φρέσκο και όλο υπόσχεση event. Αφού, λοιπόν, γέμισαν τον περιφερειακό του Λυκαβηττού και τις εισόδους των σπιτιών και των «κλειστών» παρκινγκ με τα αυτοκίνητά τους, άρχισαν να ρωτάνε τους περαστικούς –μεταξύ των οποίων και εμένα– πού είναι ο Λυκαβηττός (!). Για κακή τους τύχη, μερικούς τους έστειλα στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
- Δυστυχώς, η αισθητική των κατοίκων της γειτονιάς δυστροπεί εύκολα με «φαινόμενα βανδαλισμού» και δράσεις, οπότε πολύ δύσκολα θα συναντήσει κανείς κάποιο γκράφιτι ή κάτι παρόμοιο εδώ. Ευτυχώς, έχουμε δίπλα τα Εξάρχεια!
- Όταν ρίχνω κλεφτές ματιές στα ισόγεια διαμερίσματα του περιφερειακού, βλέπω πάντα βιβλιοθήκες ασφυκτικά γεμάτες και πότε πότε φτάνουν στ’ αυτιά μου μελωδίες του Αττίκ και του Μάνου – μελό διάσταση του κέντρου.
- Για το Πάσχα που έρχεται και για όσους κάνουν Ανάσταση στην πόλη, προτείνω το εκκλησάκι των Αγίων Ισιδώρων. Ένας χώρος άγνωστος στους πολλούς, χτισμένος μέσα στον βράχο, με τρομερή ενέργεια και ησυχία.
- Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, θα έδινα χρήματα για να φτιαχτεί το γήπεδο του Παναθηναϊκού κάπου αλλού. Ή θα απαγόρευα την ύπαρξη «εμψυχωτή-οπαδού» κατά τη διάρκεια των αγώνων.
- Συνδυάζω τη γειτονιά μου με το τραγούδι «The tide is high» των Paragons.
σχόλια