Πως είναι δυνατόν να ξεπεράσει κανείς έναν ρόλο στο αριστουργηματικό Η Αλίκη δεν μένει πια εδώ (1974) του Μάρτιν Σκορσέζε, στην ηλικία των 12 ετών; Μα φυσικά κλέβοντας την παράσταση, και μαζί μια υποψηφιότητα για Όσκαρ, στην επόμενη ταινία του Σκορσέζε Ο Ταξιτζής (1976) στα 13. Η κινηματογραφική πορεία της Τζόντι Φόστερ υπήρξε σταθερά ανοδική κι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα, ακόμα κι αν ο τελικός της προορισμός ήταν κάπως ασαφής, ειδικά για την ίδια.
Η Τζόντι Φόστερ γεννήθηκε στο Λος Άντζελες το 1962 και μεγάλωσε με την μητέρα της (και ένα ολόκληρο χωριό τεχνικών κινηματογράφου) από το ένα κινηματογραφικό σετ στο άλλο με διαλείμματα για το σχολείο. Πλέον στα 53 η ίδια δηλώνει ότι δεν μπορεί να θυμηθεί καν την εποχή πριν γίνει ηθοποιός, παρότι δεν θεωρεί εαυτόν γεννημένη περφόρμερ.
"Ένα μέρος της επιθυμίας μου να επιστρέψω στην δουλειά οφειλόταν στο ότι ήθελα να περιστοιχίζομαι από αυτούς τους ανθρώπους που με μάθαιναν πράγματα και έπιναν άθλιο καφέ στις τρεις το πρωί ενώ κυκλοφορούσαμε φορώντας μπικίνι στην καρδιά του χειμώνα. Με κάποιον τρόπο αυτό έμοιαζε με πραγματική ζωή. Έμοιαζε περισσότερο με την πραγματική ζωή απ' ότι η ζωή μου."
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ξεκίνησε μια ξέφρενη πορεία με συμμετοχές σε ταινίες που της απέφεραν μεταξύ άλλων δύο Όσκαρ καλύτερης ηθοποιού, για τις ταινίες Οι Κατηγορούμενοι (1988) και η Σιωπή των Αμνών (1991), και έκανε το ντεμπούτο της ως σκηνοθέτιδα με την ταινία Ο μικρός Κυριος Τέϊτ (1991). Λίγο μετά την τέταρτη οσκαρική υποψήφιότητα της το 1995 για την ερμηνεία της στο Νελλ, η Φόστερ σκηνοθέτησε την δεύτερη ταινία της Πίσω στο Σπίτι για τις Διακοπές (1995), με την Χόλυ Χάντερ και τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ. Πλέον η Τζοντι Φόστερ έχει επιλέξει να βρίσκεται πίσω από την κάμερα, προτιμώντας να βλέπει παρά να την βλέπουν.
Τώρα ετοιμάζεται για την κυκλοφορία της τέταρτης ταινίας της ως σκηνοθέτις, την δραματική ταινία Money Monster που θυμίζει τις δημιουργίες του Σίντνεϋ Λιούμετ. Στην συζήτηση που είχε με την λαμπρή νέα ηθοποιό και υποψήφια για Όσκαρ Σίρσα Ρόναν για το Interview η Φόστερ δήλωσε: "Πρόκειται για μια μεγάλη, mainstream ταινία, όπου πρωταγωνιστούν ο Τζορτζ Κλούνεϊ και η Τζούλια Ρόμπερτς. Όμως για εμένα στην πραγματικότητα είναι μια αφήγηση σχετικά με τους ανθρώπους και τον χαρακτήρα. Όλα τα άλλα υπάρχουν για να εξυπηρετήσουν αυτόν τον όμορφο πυρήνα ή ιστορία ανάμεσα στους δύο αυτούς ανθρώπους, που εξερευνά τις μεγαλύτερες αλήθειες: γιατί συνδυάζονται τα χρήματα με την αξία."
Στην ερώτηση για το πως τα καταφέρνει να διαχειρίζεται τον χρόνο και τις δουλειές της απάντησε: "Είτε είσαι εστιασμένος είτε κάνεις πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Εγώ είμαι άνθρωπος που εστιάζει απόλυτα σε αυτό που κάνει. Προτιμώ να μην παίζω στην ταινία που σκηνοθετώ. Βέβαια πιστεύω επίσης πως ως ηθοποιός μαθαίνεις να πατάς έναν διακόπτη για γρήγορη ενεργοποίηση και απενεργοποίηση και κατά κάποιον τρόπο απομονώνεις κάθε δραστηριότητα. Μαθαίνεις να διευκολύνεις την κάμερα και τους άλλους ηθοποιούς, να προσέχεις που είναι το μικροφωνο και το σημάδι σου και να είσαι σε θέση να επαναλαμβάνεσαι κάποιες φορές. Υπάρχει λοιπόν μια πλευρά σου που είναι τελείως αφοσιωμένη στην σκηνή και μια άλλη που κοιτάζει τι συμβαίνει τριγύρω και παρακολουθεί."
Η Σίρσα τώρα κάνει πρόβες για μια θεατρική παράσταση ενώ η μόνη εμπειρία της Τζόντι από θέατρο ήταν σε σχολικές παραστάσεις. Άραγε οι συμμαθητές της ένιωθαν παράξενα που έπαιζαν δίπλα σε κάποια που είχε στο ενεργητικό της τόσο μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες ήδη από την προεφηβεία; "Δεν φαίνονταν να νιώθουν άβολα. Ίσως επειδή ήταν 18 χρονών και τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους. Αλλά ήταν μια περίεργη περίοδος της ζωής μου και μια παράξενη εμπειρία. Με έκανε να σκεφτώ "Πω πω, δεν ξέρω αν θέλω να το ξανακάνω αυτό ποτέ." Και αγαπώ το θέατρο. Αγαπώ να πηγαίνω. Αγαπώ την εμπειρία του θεάτρου. Αλλά δεν είμαι βέβαιη αν μου ταιριάζει. Νομίζω πως τότε [στις σχολικές παραστάσεις] μου έλειπαν όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα...μου έλειπε ο έλεγχος που έχεις στα φιλμ, και μου έλειπε το να πω την ατάκα σωστά, πραγματικά σωστά, έτσι όπως ελπίζεις ότι θα το δούνε οι θεατές. Όλα εκείνα που άλλοι αγαπούν στο θέατρο, το ότι κάθε βράδυ η παράσταση δεν είναι ίδια και ο αυθορμητισμός, όλα αυτά εμένα με τρομάζουν."
Η Τζόντι Φόστερ δεν ονειρεύτηκε ποτέ να γίνει ηθοποιός, γιατί πολύ απλά η υποκριτική ήταν η καθημερινότητα της. Όπως λέει και η ίδια: "Δεν μεγάλωσα θέλοντας να γίνω ηθοποιος. Δεν θυμάμαι ποτέ να μην είμαι ηθοποιός. Δεν πιστεύω όμως ότι διαθέτω την κατάλληλη προσωπικότητα. Δεν είμαι πολύ εξωστρεφής. Δεν θέλω να χορεύω στα τραπέζια και να κάνω μιμήσεις. Νομίζω ότι ο τρόπος που το προσεγγίζω είναι το να αγαπώ τις ιστορίες. Αυτή ήταν η πρώτη μου αγάπη, οι λέξεις. Οι λέξεις και η ιστορία και πως να δημιουργώ εικόνες. Φαντάζομαι πως το προσεγγίζω όλο ως σκηνοθέτης. Νομίζω ότι ταιριάζει πολύ περισσότερο με την ψυχοσύνθεση μου να είμαι σκηνοθέτης, έτσι αυτό έχει πια επηρεάσει την υποκριτική μου."
Μετά από 41 χρόνια στο προσκήνιο σκοπεύει να συνεχίσει αδιάλλειπτα να δηλώνει παρούσα στο σινεμα; "Έχω κάνει κάποια διαλείμματα μέσα στα χρόνια, που και που εξαντλούμαι." Από παιδί όμως όταν έσβηναν τα φώτα και οι κάμερες εκείνο που επιθυμούσε ήταν να επιστρέψει στο σετ: "Ένα μέρος της επιθυμίας μου να επιστρέψω στην δουλειά οφειλόταν στο ότι ήθελα να περιστοιχίζομαι από αυτούς τους ανθρώπους που με μάθαιναν πράγματα και έπιναν άθλιο καφέ στις τρεις το πρωί ενώ κυκλοφορούσαμε φορώντας μπικίνι στην καρδιά του χειμώνα. Με κάποιον τρόπο αυτό έμοιαζε με πραγματική ζωή. Έμοιαζε περισσότερο με την πραγματική ζωή απ' ότι η ζωή μου."
Στοιχεία από το Interview
σχόλια