☛ «Αυτοί που δεν μιλούν» λεγόταν το άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη στο προηγούμενο τεύχος μας και ο/η Mooncild74 σχολίασε: «Το θέμα, αγαπητέ κύριε Σεβαστάκη, είναι περίπου αυτό που θίγετε στην τελευταία πρότασή σας: "Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο, αν θα ξεκολλήσουμε από τη λάσπη, αλλά και πώς δεν θα ξαναπέσουμε στον λάκκο με τις αυταπάτες". Δεν μου αρέσουν οι φωνές, δεν μου αρέσουν οι κραυγές, ούτε τα ψέματα. Ποτέ δεν μου άρεσαν, ποτέ δεν μπήκα σε έναν κομματικό, πολιτικό ή άλλο όχλο, λόγω μιας φυσικής αποστροφής προς καθετί εφετζίδικο. Ειδικά όλοι αυτοί οι δήθεν ταγοί που ζητούσαν και συνεχίζουν να ζητάνε ψήφο εμπιστοσύνης, σαν να μην τρέχει τίποτε, μου προκαλούν αηδία. Και πριν υπήρχαν αυτοί οι σιωπηλοί άνθρωποι, κύριε Σεβαστάκη, απλώς δεν ακούγονταν, γιατί οι άλλοι φώναζαν. Τώρα που όλοι σιώπησαν, περιμένετε να μιλήσουν εκείνοι; Γιατί; Για τον εαυτό μου μιλώντας, ποτέ δεν πίστεψα στους πολιτικούς, παρά μόνο σε μια εν γένει πολιτική στάση, αυθύπαρκτη, αναρχική σχεδόν. Ωστόσο, κατανοώ ότι είναι οι πολιτικοί θεσμοί και κυβερνητικές αποφάσεις και πράξεις που χρειάζονται για να αλλάξει ο κόσμος μας προς το καλύτερο. Κατανοώ, όμως, επίσης ότι μέσω των πολιτικών που έχουμε τίποτε δεν αλλάζει προς το καλύτερο, παρά μόνο για τους ίδιους. Οπότε; Οπότε συνεχίζω να σωπαίνω και να προσπαθώ να κάνω καλύτερο τον μικρόκοσμο στον οποίο ζω: τον εαυτό μου, την οικογένειά μου, τη γειτονιά μου, τους φίλους μου, μέσω κοινωνικών, εθελοντικών, συλλογικών και μοναχικών δράσεων. Δεν έχω αυταπάτες και ίσως είμαι μια μικρή, τιποτένια σχεδόν ύπαρξη, αλλά αυτό που κάνω είναι να αναλαμβάνω την ευθύνη που μου αναλογεί, να πράττω αυτό που μπορώ και να αλλάζω ό,τι μπορώ να αλλάξω, μακριά από φωνές, κραυγές και φανφάρες. Σιωπηλά, αλλά επί της ουσίας».
☛ «Μου είναι δύσκολη η ποίηση στην ανάγνωση. Γι' αυτό κι ευγνωμονώ όσους τη μελοποίησαν», γράφει ο και όμως γυρίζει για τη συνέντευξη του Αθηναίου της περασμένης εβδομάδας στον Γιάννη Πανταζόπουλο. «Διαβάζοντας, όμως, τη συνέντευξη του Τίτου Πατρίκιου, εκτίμησα τον κατασταλαγμένο άνθρωπο, πάντα ανήσυχο, ανοιχτό στις ελευθερίες...».
☛ Γιατί ακριβώς μας απειλεί η ΤΤΙΡ μίλησε, με απλά λόγια, η Nαταλία Tσιγαρίδου της Greenpeace στον Δημήτρη Κυριαζή και ο Pat Poker διαφώνησε με τα λεγόμενά της: «Όσο αυξάνεται ραγδαία ο πληθυσμός σε αυτό τον πλανήτη, τόσο θα αυξάνεται και ο ανταγωνισμός, όπως και η ανάγκη για περισσότερα προϊόντα και τρόφιμα. Από την άλλη, η κριτική της Greenpeace είναι ανεδαφική και εκτός πραγματικότητας (θυμίζει Λουδίτες στην αρχή της Βιομηχανικής Επανάστασης), διότι πολύ απλά χρειαζόμαστε κάθε χρόνο περισσότερα προϊόντα και τρόφιμα για τις ανάγκες μας. Οπότε, ή ένα μεγάλο μέρος του κόσμου θα πεινάει ή θα προχωρήσει η τεχνολογία σε λύσεις ώστε να εξασφαλίσει σε περισσότερους, περισσότερα αγαθά. Διότι ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος σε αυτό τον κόσμο, μη γελιέσαι, θα είναι για το φαγητό! Σκέψου μόνο πως το 2050 θα υπάρχουν επιπλέον 3 δισ. άνθρωποι σε αυτό τον πλανήτη...».
Ο Oberon, όμως, του απάντησε: «"Φαγητό" επάνω στη Γη υπάρχει για όλους, θα μπορούσε να μην υπάρχει ούτε ένας πεινασμένος, αν δεν ήμασταν αδηφάγα τέρατα που τα θέλουμε όλα για πάρτη μας και δεν κοιτάζαμε πώς θα ξεζουμίσουμε τους έχοντες ανάγκη αλλά πώς να τους βοηθήσουμε». Ο Dimitris911 συμπλήρωσε: «Η TTIP πρωτίστως αφορά τον έλεγχο της λήψης πολιτικών αποφάσεων, της πρόσβασης στη Δικαιοσύνη και στην πληροφορία. Το περιβάλλον, η δημόσια υγεία, τα εργασιακά, είναι όλα δυνάμει φραγμοί στο εμπόριο (κερδοφορία μια επιχείρησης) και ως εκ τούτου η TTIP δίνει την εξουσία σε λόμπι να τους άρουν».
☛ Ο Dimitri from Athens σχολίασε το αφιέρωμα του Δημήτρη Κυριαζή στα παλιά Πατήσια («Η Πατησίων και τα Πατήσια ως ο εξοχικός προορισμός της πρωτεύουσας»): «Σε μια παλιά ελληνική ταινία (Ανθισμένη Αμυγδαλιά) εμφανίζεται ο Φραγκίσκος Μανέλλης ως πλανόδιος μανάβης με ένα γαϊδουράκι και διαλαλεί την πραμάτεια του, μεταξύ άλλων και "πατάτες Πατησιώτικες"! Απ' αυτό αντιλαμβανόμαστε ότι η περιοχή των Πατησίων ήταν κάποτε πατατοχώραφα. Το όνομα ίσως το οφείλει στο γεγονός ότι κάπου εκεί στρατοπέδευσε ο σουλτάνος Μωάμεθ Β' ο Πορθητής κατά το σύντομο πέρασμά του από την Αθήνα. Το σημείο όπου στρατοπέδευσε έμεινε να αναφέρεται ως "το μέρος του Πατισάχ" και ίσως εκεί οφείλεται και η ονομασία "Πατήσια"».
☛ Για την περίπτωση που το πολιτικό γίνεται αβάσταχτα προσωπικό έγραψε στο «Εσύ να τα βλέπεις, ρε, που τους ψήφισες» ο Δημήτρης Πολιτάκης και ο Psineas σχολίασε: «Ας υποθέσουμε ότι περιμέναμε να πάψουμε να είμαστε βάτραχοι έπειτα από ένα φιλί του πρίγκιπα. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να αποδεχόμαστε ότι ο Καμμένος αποκαλεί τον Τσίπρα "αδελφέ μου", ο δρόμος είναι αδιάβατος».
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της LIFO.
