Το Σταρ είναι ένα από τα ιστορικά σινεμά της Ομόνοιας που αποκλείεται να μην έχεις προσέξει όταν περπατάς στην Αγίου Κωνσταντίνου. Είναι δίπλα στο Εθνικό, αλλά οι αφίσες του πάντα έκλεβαν τις εντυπώσεις, ακόμα και σήμερα που είναι ένα κτίριο φάντασμα.
Από αίθουσα πρώτης προβολής πριν τα '70s και αποκλειστικό σημείο όπου μπορούσες να δεις καράτε και σπαγγέτι γουέστερν στα '80s, έγινε ένα εμβληματικό πορνοσινεμά, στο οποίο για χρόνια εκτόνωσαν την καύλα τους κοπάδια αντρών κάθε ηλικίας, χρώματος και εθνικότητας. Το Σταρ έχει σημαδέψει την ιστορία του κέντρου και στους χώρους και τον περίγυρό του εκδηλώθηκαν τα πρώτα σημάδια της επερχόμενης κρίσης.
Ο Τόνυ, -εκτός από ιδιοκτήτης του μέχρι το 2010 που αποφάσισε να το κλείσει, είναι σκηνογράφος, μουσικός και ένας άνθρωπος με μεγάλο ενδιαφέρον-, έζησε πολλά μέσα σε αυτό και έχει άπειρες ιστορίες να διηγηθεί. Αυτό είναι ένα μέρος μιας μαραθώνιας συνέντευξης από τις εμπειρίες του με τον κόσμο της λαγνείας και του κρυφού έρωτα στην καρδιά της Αθήνας.
— Να ξεκινήσουμε με ιστορίες από το σινεμά...
Κοίτα, λειτουργώ καθαρά σημειολογικά, θα το βρούμε όμως.
— Το πιο άγριο περιστατικό που συνέβη εκεί μέσα ποιο είναι;
Διάφορα.
— Πες μας ένα.
Υπήρχε ανταγωνισμός και ενίοτε βία πολλών μεταξύ τους...
— Για τον ίδιο άνδρα εννοείς;
Ναι, αυτό είναι ένα πράγμα που δεν θα το πιάσεις στον αέρα. Εγώ θα σου πω πού το διέκρινα. Ο κόσμος που σύχναζε ήταν διαχωρισμένος: gay άτομα και τρανς και οι διαθέσεις ήταν άκρως ανταγωνιστικές. Δεν τα αφήνανε τα τρανς, τα τρώγανε, τα ροκανίζανε. Υπήρχαν δολοπλοκίες. Και όσο είσαι νέος στα ερωτικά λειτουργείς καλά, μετά όταν έρθει ο άλλος και σου πάρει τη θέση, αρχίζει η διχόνοια και άντε να βγάλεις άκρη. Δηλαδή, σαν να είχα παιδάκια που πήγαιναν σχολείο, πώς να σου το εξηγήσω;
Από το 2008-2009 αγρίεψαν τα πράγματα. Αυτό που ζεις τώρα στην Αθήνα, η Ομόνοια το έζησε πρώτη, πάντα ήταν ο προάγγελος για όσα θα ακολουθήσουν. Ήταν εντελώς απόκοσμη πριν από όλα αυτά. Όταν οι άλλοι ήταν πάρτι και αχαχουχα, εκεί γινότανε κόλαση. Δεν πίστευα ποτέ ότι το ίδιο το Σταρ θα βγει στους δρόμους.
— Είχατε σταθερό κοινό;
Βεβαίως, μα με το σταθερό κοινό ζουν αυτοί οι χώροι. Πώς ζούνε; Με τον τυχαίο περαστικό; Η επαρχία ήταν το 10-15%. Οι ηλικίες είχαν όλες τις εκτάσεις. Από 18 μέχρι 60-70 και είχε ένα μοίρασμα πάσας. Κάποιος μικρός θα πήγαινε με κάποιον πολύ μεγάλο, ήτανε όλες οι νοοτροπίες.
— Και περνούσαν ώρες μέσα στο σινεμά;
Εννοείται.
— Δηλαδή, δεν έρχονταν για μισή-μία ώρα και έφευγαν...
Υπήρχε αριθμός ατόμων, πάνω από 100, που πηγαίνανε, ερχόντουσαν, πηγαίνανε, ερχόντουσαν, ήταν σπίτι τους.
— Δεν υπήρχαν επαγγελματίες;
Α, δηλαδή που έρχονταν για ψωνιστήρι; Να πάρουνε λεφτά; Αυτά που σου έλεγα πριν τελείωσαν το 2007, που ήταν ο προάγγελος της κρίσης. «Το πάω να γνωρίσω» ήταν μια χαρά μέχρι τότε. Ζεις σε άλλο κόσμο, ζεις στην εποχή που δεν είδες το θρίλερ. Από το 2008-2009 αγρίεψαν τα πράγματα.
Αυτό που ζεις τώρα στην Αθήνα, η Ομόνοια το έζησε πρώτη, πάντα ήταν ο προάγγελος για όσα θα ακολουθήσουν. Ήταν εντελώς απόκοσμη πριν από όλα αυτά. Όταν οι άλλοι ήταν πάρτι και αχαχουχα, εκεί γινότανε κόλαση. Δεν πίστευα ποτέ ότι το ίδιο το Σταρ θα βγει στους δρόμους.
— Οι μετανάστες όμως είχαν έρθει πολύ νωρίτερα. Στην πρώτη γενιά Αλβανών, ήταν τα πράγματα πιο αγνά;
Αγνά; Οι Αλβανοί ποτέ δεν είναι αγνοί. Δεν διακατέχονται από αγνότητα.
— Εννοώ, ήθελαν λεφτά από την αρχή;
Ναι, όλοι ήθελαν λεφτά, κυρίως οι ξένοι. Αλλά εξαρτάται. Ένας Αιγύπτιος και τώρα που είναι φτωχούλης, θα συντηρηθεί και με τη σχέση του, κάπως κυλάει. Όταν όμως πέσεις στον Βούλγαρο και στο Ρουμάνο, τι περιμένεις; Σου βγάζουν μαχαίρι.
— Και πώς μπορούσες να κρατήσεις μια ισορροπία στο χώρο, εσύ ως ιδιοκτήτης;
Έμπαινες μέσα και σε σκάναρα με το γεια. Και φρόντιζα αυτόν που θα δημιουργούσε πρόβλημα να τον φάω γλυκά. Με την πρώτη πληροφορία. Να μην τον αγριέψω και μετά έρθει και μου κάνει τσαμπουκάδες στο μαγαζί, να μου τα σπάσει, γιατί αργότερα κάνανε και τέτοια. Ήθελε τρόπο. Πώς νομίζεις κράτησα το μαγαζί; Δεν μπορείς να κρατήσεις έναν τέτοιο χώρο αν δεν είσαι μάχιμος, όποιος το λέει είναι ψεύτης. Αν απλά τα αφήσεις να συμβούν, καταλήγεις σε άθλια χάλια.
— Και εσύ τους πετούσες έξω; Δηλαδή, μετά, δεν υπήρχε από το μέρος τους εκδίκηση;
Υπήρχε κυνήγι, ναι, βέβαια. Πώς δεν υπήρχε..
— Αυτό δεν σε φόβιζε;
Όχι δεν φοβόμουν. Έτσι έπρεπε να κάνω, χρειαζόταν δράση. Και κατάλαβα πολύ καλά το έργο όταν τελείωσε, παρά όταν ήμουν εκεί. Ο όρος γκέι ήτανε κάτι που εγώ το είχα αγαπήσει. Δεν θεώρησα ποτέ ότι τα παιδιά που έρχονταν, που ήταν καρμικά στη ζωή μου, ήταν απλά πελάτες.
Είχα αγαπήσει γκέι, όχι ερωτικά, σεξουαλικά, αλλά έχω περάσει πολύ δύσκολα χρόνια με φίλους μου γκέι. Και ήμουν πάντα εκεί όταν με χρειάζονταν. Ήταν μια σχέση αγάπης-σεβασμού. Το Σταρ μου έδωσε αυτό και εγώ ήμουν ένα με αυτό το πράγμα. Και ακόμα είμαι. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι ήτανε η τύχη μου.
— Τα πορνοσινεμά ήταν το κύριο μέρος για έρωτα επί χρήμασι;
Παλιά δεν ήταν έτσι. Εξαρτάται από τις χρονικές περιόδους. Αλλιώς ήταν το '90, αλλιώς το '95, αλλιώς το 2000. Οι αγοροπαρέες που πήγαιναν για να δουν πορνό μετά το σχολείο για χαβαλέ, εξαφανίστηκαν. Το 2005 έγινε μία απότομη στροφή. Αγρίευε το πράγμα. Θυμάμαι έναν τύπο, ο οποίος ήταν ιδιαίτερη περίπτωση και τον συμπαθούσα. Ερχόταν από τη Ρόδο και δεν δεχόταν με τίποτα να πληρώσει. Μορφή, φάτσα του 1930, μια γκροτέσκο φυσιογνωμία. Δεν το κατάφερναν οι άλλοι, σχεδόν όλοι πλήρωναν.
Μετά οι αλήτες το έκαναν σαν μαγαζί, για να βγάλουνε λεφτά, να μετακινούν ναρκωτικά, πήγε αλλού η δουλειά και γι' αυτό έπρεπε να κλείσει το Σταρ. Προσπαθούσα να έχω μια καλή σχέση με την ιδιοκτησία, αλλά οι άνθρωποι το λειτουργούσαν με έναν αστικό κώδικα, πάνω σε ένα πέπλο χριστιανικό, προτεσταντικής ηθικής: Η καλή κοινωνία που δεν ξέρει από πορνογραφία, αλλά τα παίρνει από την πορνογραφία. Μεγαλώνοντας ήθελα να προσφέρω κιόλας, αλλά δεν τα κατάφερα.
— Τι διαφορά έχει το '90 από το 2000;
Το πορνοσινεμά ήταν ένα μέρος για να πάνε και όσοι δεν έψαχναν αγόρια. Πήγαιναν και γυναίκες.
— Μετά εμφανίστηκαν τα σινεμά με γκέι πορνό.
Και εγώ είχα. Είχα βάλει μόνιτορ στους εξώστες και έπαιζαν γκέι ταινίες για να ζήσω. Την εποχή που ήρθε το πορνό δεν υπήρχε βίντεο, οπότε για να δεις πορνοταινία έκανες 100 τούμπες στον αέρα. Από το '95 και μετά αρχίζει το dvd, εκεί γύρω στο '97. Στο μεταβατικό στάδιο δεν βγαίνανε παραγωγές ταινιών πορνό και έπαιζες αναγκαστικά τις ίδιες.
Οπότε, για να μη βαρεθεί αυτός που ερχόταν συχνά και για ποικιλία, έπρεπε να βάλεις βιντεοκασέτα. Η βιντεοκασέτα λειτουργούσε με τον προτζέκτορα. Προτζέκτορες όμως δεν είχε ο καθένας. Ένας προτζέκτορας που υπήρχε τότε της ΒARCO, πολύ καλή εταιρεία, ήταν πανάκριβος, σε ευρώ θα στοίχιζε και 20,000.
Έπαιρνες μια μικρή BMW. Μόλις βγήκε το dvd άρχισε όλο το πράγμα να φτηναίνει, άρχισαν τα home cinema, βγήκαν οι μεγάλες τηλεοράσεις και ο κόσμος έλεγε γιατί να πάμε στο Σταρ; Για να μπορέσει να κρατηθεί το Σταρ του είχα κάνει πράγματα, του είχα αλλάξει οθόνες, αρχίζω όμως και μπλοκάρω και λέω ρε πούστη μου εδώ ξέρεις τι θέλει τώρα;
Θέλει προβολή από πίσω, θέλει μόνιτορς δεξιά αριστερά. Να κλαμπίσει το μαγαζί. Έπρεπε να πιάσεις και τις κυρίες. Δεν βρήκα τα λεφτά να τα κάνω αυτά που πρέπει και το έκλεισα. Και ξέρεις γιατί; Επειδή δεν σκέφτηκα ποτέ «α, τους πούστηδες, θα τους τα πάρουμε», δεν λειτούργησα ποτέ με τη νοοτροπία την ελληνική που υπήρχε και υπάρχει.
— Οπότε Τόνυ, ενώ στην αρχή τα πορνοσινεμά έδειχναν ταινίες πορνό που δεν είχε να δει ο κόσμος, αργότερα, όταν μπορούσε να τις δει κι αλλού, έγινε ένας τρόπος συνεύρεσης.
Αυτό δεν το ξέρουμε, θα το ψάξετε εσείς περισσότερο, σαν έρευνα, γιατί είναι κοινωνικό θέμα. Ο χώρος δεν άλλαξε στην ουσία, γιατί πάλι πορνό έπαιζε. Λογικά ήταν η ανάγκη της περιθωριοποίησης των γκέι ατόμων, ήθελαν να βρουν μια αφορμή να συνευρεθούν.
Δεν φταίει η ταινία. Απλά εκείνοι που πιάσανε και καλουπώσανε τους χώρους, δεν αφήσανε χώρο στα παιδιά που πραγματικά ήθελα να δούνε τσόντα. Κάνανε κατάληψη ακριβώς επειδή ήταν άστεγοι, πώς έγινε στη βίλα Αμαλίας;
— Υπήρχε μια περίοδος που έγινε η μετάβαση;
Έγινε σταδιακά, δεν το καταλάβαμε. Είναι όπως τώρα, και εμείς πώς από τα σπίτια μας θα βρεθούμε στο δρόμο δεν το ξέρουμε. Σταδιακά θα βρεθούμε.
— Υπάρχει κάτι αντίστοιχο και στο εξωτερικό; Δηλαδή σινεμά που είναι χώροι για γκέι;
Έχω καιρό να πάω στο εξωτερικό. Από ό,τι ξέρω, ούτε η Αγγλία είχε, ούτε η Φλωρεντία. Για να λέμε σοβαρά πράγματα, τα σινεμά πεθάνανε, είναι ένα τέλος εποχής. Δεν είναι τυχαίο που έκλεισε και το Σταρ. Αν δεις βιβλιογραφία θα καταλάβεις ότι ακολουθούμε την πορεία της Αμερικής χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
— Λέγαμε πριν για τις ταινίες που έπαιζε το σταρ τέλη '70.
Δεν ξεκίνησε με πορνό το Σταρ. Στην αρχή έπαιζε ταινίες πρώτης προβολής, Εμίλ Ζολά, Ζορό. Μετά πέρασε στα spaghetti western, πέρασε στα καράτε, δηλαδή για να δεις Bruce Lee στην Αθήνα υπήρχε το Σταρ. Σήκωνε βία η Αθήνα, η Ομόνοια. Δεν σήκωνε κυριλέ καταστάσεις. Τώρα είναι κορεσμένοι όλοι.
— Μετά τα καράτε τι έγινε;
Μετά τα καράτε πήγε στην ελαφριά σεξοκωμωδία. Αυτά τα φθηνά φιλμ που είχανε και λίγο γυμνό, μαθήτριες με ροκάδες, ξένα ιταλικά, χαζοαμερικάνικα. Αυτά πριν το '80, γιατί το '80 ξεκίνησε το πορνό. Εμμανουέλα, Η Ιστορία της Ο. Μιλάμε για το ενδιάμεσο μεταβατικό στάδιο. Έχω ένα βιβλίο για τα σινεμά της Αμερικής και τα περισσότερα ακολούθησαν την πορεία του Σταρ. Έγιναν όπως κι αυτό.
Αν ήταν να το ξαναέκανα, θα το έκανα με άλλες προϋποθέσεις. Δεν θα κάνω πλούσιους ανθρώπους που φέρονται σαν ζώα στα παιδιά που έρχονται. Γιατί θα μπορούσα και εγώ να είμαι γκέι παιδί. Αυτό είναι ρατσισμός και γίνεσαι και εσύ συνεργός σε κάτι άσχημο.
— Τσοντοσινεμά;
Τσοντοσινεμά... Δεν μου αρέσει αυτή η λέξη. Έγιναν πορνό κινηματογράφοι. Δηλαδή, δείχνει τη πράξη στην πραγματικότητά της.
— Και τι κοινό είχε;
Άστο, έγινε χαμός. Ήμαστε χαμένοι στο χρόνο. Το '80 μας κυνηγάγανε επειδή ήταν απαγορευμένο. Υπήρξαν βράδια που κρυβόμασταν.
— Και πώς; Παίζατε ταινίες κρυφά;
Τρώγαμε μια μήνυση και μετά ξαναπαίζαμε. Μου 'χε τύχει δίκη του πατέρα μου που τον είχαν στο δικαστήριο και αισθανόμουν πολύ άσχημα, γιατί ήταν μεγάλος άνθρωπος. Κατανοώ γιατί το έκανε, τα άλλα σινεμά που είχε δεν ήταν δικοί μας χώροι και έπρεπε κάθε τόσο να τους ανακαινίζουν, οπότε τα λεφτά έφευγαν.
— Πες μας για τον πατέρα σου μερικά πράγματα. Τι σινεμά είχε;
Είμαι 45, ο πατέρας μου δεν υπάρχει από τότε που ήμουν 22, δεν πρόλαβα πολλά πράγματα. Ήταν από τους μεγαλύτερους θεατρικούς επιχειρηματίες, όγκος.
— Τι μαγαζιά είχε;
Το θέμα είναι πώς κατάφερνε να παίρνει τα μαγαζιά. Εμείς δεν ήμασταν η πλούσια οικογένεια. Ήταν παίκτης δυνατός, αυτό ήθελα να σου πω. Την Άνεση την είχε από τότε που φτιάχτηκε, την πήρε από ιδιόχρηση ο άλλος, αλλά μέχρι το '86-'87 την είχε ο πατέρας μου. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει Άνεση. Είχε το Περοκέ, το ... στο Κολωνάκι, κάπου στα Πατήσια είχαμε πάρει και ένα Σελέκτ και κάποιο στη Καλλιθέα.
Ήμουν από τα τυχερά παιδιά που έζησα στα φιλμ. Μεγάλωσα στη πρώτη προβολή. Ταξίδευα σε όλο τον κόσμο και άρχισε το μυαλό μου να λειτουργεί κινηματογραφικά, χωρίς να το καταλαβαίνω. Και μετά μου δόθηκε ένας χώρος στην άλλη προβολή, εκεί που πραγματικά είδα την κοινωνία, που αληθινά αντιμετώπισα προβλήματα κοινωνικά. Αλλά το πολέμησα μέχρι τέλους.
— Τι εννοείς κοινωνικά;
Είχε κόστος στην προσωπική μου ζωή το Σταρ. Δεν μπορούσα να πω τι δουλειά κάνω. Έχω χάσει γυναίκες από αυτό, όταν άκουγαν ότι έχω πορνοσινεμά δεν ήθελαν να με ξαναδούν. Ο κόσμος του θεωρείται περιθώριο. Έχω πολλές τέτοιες ιστορίες.
— Τι χωρητικότητα είχε το Σταρ;
Κάποτε είχε και 700 θέσεις. 363 οι κάτω, συν τις πάνω, συν 2 θεωρεία.
— Είχε γυναικείο κοινό;
Είχε κάτι μεμονωμένες ιστορίες. Υπήρχε μια δικηγόρος κάπου το '96-'97, πολύ ωραία γυναίκα. Ερχόταν τα μεσημέρια, την έπαιζε στους θαμώνες και έφευγε.
— Πότε πέρασε στα χέρια σου;
Το '97, μετά το θάνατο του αδερφού μου που το λειτούργησε πριν από μένα. Ήταν ένας μεγάλος χώρος με τεράστιες απαιτήσεις και έξοδα. Πολύ μεγάλο κόστος ενοικίου. Και είχε μεγάλη επιτυχία ο χώρος, επειδή είχε μία αίγλη και οι συγκεκριμένοι άνθρωποι μπορούσαν να τον επισκεφτούν χωρίς κόμπλεξ. Αισθάνονταν ότι τον κατέκτησαν. Δεν πήγαιναν σε ένα μπουντρούμι της Ομονοίας, ένα μικρό χώρο, μια τρύπα. Ήταν το σαλόνι πολυτελείας.
— Τα έβγαζε τα έξοδα;
Μέχρι το τελευταίο 8μηνο, ναι.
— Τι έχεις ζήσει στο Σταρ;
Τα πάντα. Πολλή βία από τους εκβιασμούς, μην ξεχνάς ότι είχε πορνεία. Αυτοί οι χώροι έχουν και πολλή πορνεία με την έννοια του εκβιασμού, όχι το δώσε-πάρε έντιμα. Είχε ανθρώπους που δεν ήξεραν τα όρια, πώς να λειτουργήσουν στο χώρο. Έχω περάσει μάχες μαχών για να το κρατήσω όσο το κράταγα. Ό,τι είναι στο δικό μου πεπρωμένο το πολεμάω πρώτα εγώ.
— Αν είχες την ευκαιρία, θα το ξανά άνοιγες;
Αν ήταν να το ξαναέκανα, θα το έκανα με άλλες προϋποθέσεις. Δεν θα κάνω πλούσιους ανθρώπους που φέρονται σαν ζώα στα παιδιά που έρχονται. Γιατί θα μπορούσα και εγώ να είμαι γκέι παιδί. Αυτό είναι ρατσισμός και γίνεσαι και εσύ συνεργός σε κάτι άσχημο. Δυναμώνεις το συνειδητό σου και παίρνεις το κακό επάνω σου...
© grekamag/ LIFO
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 11.8.2016
