Πέθανε σήμερα το πρωί η Φώφη Ακριθάκη, δημιουργός του θρυλικού βερολινέζικου "Eστιατόριον" και σύζυγος του ζωγράφου Αλέξη Ακριθάκη. Το Fofi's, όπως έγινε γνωστό παγκοσμίως το Εστιατόριον, ήταν ένα κομβικό σημείο της καλλιτεχνικής ζωής του Βερολίνου, προσελκύοντας τους πιο διάσημους καλλιτέχνες και επισκέπτες της πόλης, μέχρι να κλείσει οριστικά τον Ιούλιο του 1995.
Έκτοτε η Φώφη έζησε βασικά στην Αθήνα, ενώ το 2013 έκανε μια έκθεση στο Μουσείο Άλεξ Μυλωνά στην πλατεία Αγ. Ασωμάτων με τίτλο «Fofi's Berlin», στο οποίο εξέθεσε έργα τέχνης από την προσωπική της συλλογή.
Η ίδια είχε αυτοβιογραφηθεί στη LIFO, με τα εξής λόγια:
Γεννήθηκα στο Κάιρο. Ο πατέρας μου ήταν Πηλιορίτης, η μάνα μου από την Κρήτη. Δε θυμάμαι πως βρέθηκαν εκεί. Στην Ελλάδα ήρθαμε επί Νάσερ. Επεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Δούλευα στο γραφείο του Δοξιάδη. Ημουν 18 και πήγα για δυο χρόνια στο Πακιστάν. Γύρισα, έγινα ιδιαιτέρα του Γουλανδρή και πήγα στο Λονδίνο για πέντε χρόνια".
"Οταν γύρισα, γνώρισα τον Ακριθάκη στο Κολωνάκι από τον Αντώνη Κυριακούλη. Μου άρεσε πολύ αλλά είπα "αυτός είναι επικίνδυνος είναι πολύ όμορφος". Μετά συναντηθήκαμε στην Αίγινα και πλέχτηκε το ειδύλλιο. Παντρευτήκαμε πριν φύγουμε για το Βερολίνο, με την υποτροφία που είχε πάρει ο Ακριθάκης. Πιο πολύ παντρευτήκαμε γι' αυτό. Σου έδιναν περισσότερα χρήματα αν ήσουν παντρεμένος".
"Ηταν φοβερές εποχές. Το Βερολίνο δεν είχε δική του ζωή και είχε ανάγκη να έχει καλλιτέχνες από άλλες χώρες. Το κλίμα ήταν επαναστατικό παντού. Κομμούνες, Μάινχοφ, καταλήψεις, φεμινισμός. Ημασταν όλη μέρα στους δρόμους και διαδηλώναμε. Ημασταν όλοι ένα. Εκείνη την εποχή δε μπορούσες παρά να είσαι αυτό".
"Ο κύκλος των φίλων μας ήταν ο Χρήστος Ιωακειμίδης που του οφείλαμε και την υποτροφία, όχι μόνο εμείς αλλά και οι έλληνες που ήταν εκεί τότε. Η καλύτερη μου παρέα ήταν μια παρέα αυστριακών που τους είχαν διώξει από την Αυστρία, αν θυμάμαι γιατί είχαν κατουρήσει την αυστριακή σημαία.
Ανοιξα ένα μικρό μπαράκι το Exil γιατί δε μπορούσα να κάνω τη δουλειά που ήξερα, δεν ήξερα γερμανικά. Εκεί έκανα τον πρώτο μου κύκλο. Ερχόταν κάθε καρυδιάς καρύδι. Αναρχικοί, καλλιτέχνες , συγγραφείς".
Μετά έκανα το Fofi's. Ητανε hit από την αρχή. Ενα ολόλευκο μαγαζί, ασυνήθιστο τότε για το Βερολίνο. Ημουνα περισσότερο οικοδέσποινα παρά εστιατόρισσα. Ηταν το πιο γλεντζέδικο κομμάτι της ζωής μου. Το καλύτερο. Και το πιο δημιουργικό. Εμεινα εκεί 20 χρόνια.
Ο Ακριθάκης ήταν καλός άνθρωπος, ήταν τίμιος σε αυτό που έκανε. Δεν ήταν εύκολο να ζεις μαζί του. Ερχόταν τα βράδια, έκανε και τις φασαρίες του και τον κυνηγούσα με το τακούνι στο χέρι . Ηταν τσαμπουκαλής και τσακωνόταν πολύ, ήταν εξτρέμ. Αλλά είχε πάντα δίκιο. Είχε γενικά μια επαναστατική, μια εχθρική στάση απέναντι στην κοινωνία".
"Πηγαίνω ακόμα στο Βερολίνο 2 μήνες το χρόνο. Οχι, δεν περνάω έξω από το μαγαζί. Δε με νοιάζει, δεν είμαι αγκυλωμένη στο παρελθόν. Ο,τι έγινε, έγινε. Πέρασε. Δε νοσταλγώ καθόλου. Βαριέμαι που δε δουλεύω, αυτό μου λείπει. Αγαπάω την Αθήνα, δε θάθελα να γυρίσω πίσω. Εχω πολύ καλούς φίλους,
σηκώνομαι, κάνω τη γυμναστική μου, τακτοποιώ το αρχείο του Αλέξη, πάω στην Πράγα και βλέπω τα εγγόνια μου. Είμαι μια χαρά".
Η LifO και ο Χρήστος Παρίδης είχαν κάνει μαζί της, μια μεγάλη συνέντευξη την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
σχόλια