Κωστής: Γεννήθηκα στην Αθήνα και έζησα για χρόνια στο Λονδίνο και στην Κυψέλη. Η οικογένεια της μάνας μου έχει καταγωγή από τον Πειραιά και τη Σμύρνη – «εγκαταστάθηκαν εκεί που τους άφησε το καράβι», όπως το είχε θέσει ένας φίλος. Ο πατέρας μου ήταν ποδοσφαιριστής της Λαμίας, αριστερό εξτρέμ, το παλιό νούμερο 11. Από αυτόν κληρονόμησα το αριστερό μου πόδι. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν επτά χρονών, ήμουν το παιδί στην ταινία Κράμερ εναντίον Κράμερ. Μεγαλώνοντας, πέρναγα αρκετό χρόνο με τον παππού μου, τον κυρ-Κώστα, από αυτόν κληρονόμησα το αριστερό μου χέρι – είχε μόνο ένα, οπότε το να γίνει αριστερόχειρας ήταν μονόδρομος για κείνον. Εκείνος μου έμαθε τη λέξη «μπέσα», που δεν την ξέρουν πολλοί, όπως λέει και ο φίλος μου, ο Νέγρος του Μοριά. Είχε έναν πάγκο στη λαχαναγορά από τη δεκαετία του '60 και πούλαγε καρότα, σέλινα, «μαϊντανά» και άνηθο, αρχικά στα Λεμονάδικα και μετά στου Ρέντη. Νύχτα έφευγε για δουλειά, στις έντεκα το βράδυ, και γύριζε το πρωί. Η μπέσα κράταγε τις ισορροπίες και την κοινωνική ειρήνη στο περιβάλλον της Λαχαναγοράς. Η γιαγιά μου η Στέλλα μ' έμαθε πόσο σημαντική είναι η ευγένεια για την κοινωνική ειρήνη, πόσο λιγότερες συγκρούσεις θα είχε ο κόσμος στην καθημερινότητά του αν φερόταν απλώς με ευγένεια. Η γιαγιά η Λευτερία μ' έμαθε να αγαπάω και να σέβομαι τους μετανάστες. Υπήρξα για χρόνια κι εγώ «ξένος» σε μια «ξένη» χώρα και, πιστέψτε με, δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα.
Jo: Γεννήθηκα στο βόρειο Λονδίνο. Η πιο δυνατή παιδική μου ανάμνηση είναι να ακούμε κασέτες των Dexys και των Squeeze με τον μπαμπά μου μέσα σε ένα αμάξι και να μαθαίνω όλα τα λόγια, χωρίς να έχω ιδέα τι σημαίνουν. Όταν ήμουν μικρή, ήθελα να γίνω η Μαντόνα, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι αυτό δεν γινόταν. Για μικρό χρονικό διάστημα σκεφτόμουν να γίνω γιατρός και να βοηθάω τους ανθρώπους, αλλά ήταν προφανές τι σημαίνει αυτό σε καθημερινή βάση, έτσι αποφάσισα ότι μάλλον έπρεπε να κοιτάξω προς άλλα επαγγέλματα, στα οποία η υπερευαισθησία δεν αποτελεί πρόβλημα. Τελικά, δεν υπάρχει ένα τέτοιο επάγγελμα.
Το να λες σε κάποιον ότι δεν έχει μέλλον είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για να τον ελέγχεις. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος, όπως έλεγε ένας Κινέζος στρατηγός: αν κάνεις τον εχθρό σου να πιστεύει πως πολεμάει για να σώσει τη ζωή του, έχεις χάσει από χέρι.
Κωστής: Με την Jo γνωριστήκαμε στο Λονδίνο πριν από χρόνια, στο πανεπιστήμιο. Η Jo ήταν head of music στον ραδιοφωνικό σταθμό του πανεπιστημίου. Έψαχνε τον Ian, που ήταν ο διευθυντής του σταθμού, εγώ δεν είχα ιδέα ποιος ήταν ο Ian, αλλά ήθελα να μάθω ποια ήταν η Jo. Ξεκινήσαμε να κάνουμε εκπομπές μαζί και συνεχίζουμε μέχρι σήμερα, she's taught me everything I know.
Η μουσική είναι η ασπίδα μου, με προστατεύει από αυτόν το δύσκολο κόσμο στον οποίο ζούμε. Είναι η δουλειά μου, ο ελεύθερος χρόνος μου, η ζωή μου. Αν χρειαστεί να περάσω ένα διάστημα χωρίς μουσική, αρχίζω να νιώθω κενός μέσα μου. Μην εμπιστεύεστε κάποιον που δεν ακούει καλή μουσική!
Η εκπομπή ξεκίνησε τον Μάιο του 2007 στο ξενόγλωσσο πρόγραμμα του Αθήνα 9.84. Εκείνο το Σάββατο έπαιζε στην Αθήνα ο Daniel Wang στο Yoga Bala. Μέχρι το 2010 ήταν και στα FM, έχουμε κοινό από όλο τον πλανήτη και, φυσικά, κοινό από την Ελλάδα. Παίζουμε αρκετό ραπ, grime, bass και electronica, αλλά και boogie, house, rare groove και ρέγκε. Όλα αυτά τα χρόνια έχουν περάσει πολλοί μουσικοί και παραγωγοί από το στούντιο, όπως οι Jeru the Damaja, Jovonn, Floating Points, Loefah, Elijah & Skilliam, Mark Pritchard, Steve Spacek και πολλοί ακόμη.
Jo: Τα τελευταία χρόνια έχω πάθει εμμονή με τους Cas and Trim που διηγούνται ιστορίες με απίστευτα προσωπικές φωνές και στυλ, αλλά και με χιούμορ και αχτύπητο συγχρονισμό. Μου αρέσει το crew της Awful Records της Ατλάντα για τη διαφορετικότητά τους, το μαύρο χιούμορ και την αγάπη τους για το πιο περίεργο hip hop και r'n'b. Μου αρέσουν επίσης οι «επίγονοι» του Weeknd και που το r'n'b έχει επιστρέψει στο mainstream. Ήταν σημαντικός ήχος για μένα όταν μεγάλωνα και το αισθάνομαι πολύ οικείο.
Κωστής: Με ενοχλεί η αγένεια, ο εγωισμός και το να μη σέβεται κάποιος τους γύρω του. Μου έχουν πει πως στις φυλακές της Αμερικής υπάρχει τρομερή ευγένεια μεταξύ των κρατουμένων, σκεφτείτε τι θα γινόταν εκεί αν δεν υπήρχε ευγένεια.
Jo: Με ενοχλούν οι άνθρωποι που καπνίζουν. Το ξέρω, βρίσκομαι στη λάθος χώρα, αλλά αυτό είναι το χειρότερό μου. Με ενοχλεί που επιστρέφω στο σπίτι από τη δουλειά και μυρίζω τσιγαρίλα, το ότι δεν μπορώ να κάτσω και να φάω πουθενά σε αυτή την πόλη, ούτε καν έξω, με ενοχλεί επίσης που πετάνε απερίσκεπτα οι άνθρωποι αναμμένα τσιγάρα από τα παράθυρα των αυτοκινήτων τους και ανάμεσά τους στις παραλίες, λες και δεν είναι επικίνδυνο και γι' αυτούς και για το περιβάλλον. Θα μπορούσα να γκρινιάζω συνεχώς γι' αυτό, ενώ θα ήταν το δεύτερο καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί στην ενήλικη ζωή μου αν επιτέλους απαγόρευαν μια και καλή το κάπνισμα.
Κωστής: Όπως λέει και ο φίλος μου ο Μιχάλης Αφολάνιο: «Ποια κρίση; Εμείς ήμασταν πάντα σε κρίση». Από «γενιά των 700 ευρώ» γίναμε «γενιά χωρίς μέλλον». Ποιος ευθύνεται γι' αυτό; Εκείνοι που εφηύραν αυτούς τους όρους, φυσικά. Το να λες σε κάποιον ότι δεν έχει μέλλον είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για να τον ελέγχεις. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος, όπως έλεγε ένας Κινέζος στρατηγός: αν κάνεις τον εχθρό σου να πιστεύει πως πολεμάει για να σώσει τη ζωή του, έχεις χάσει από χέρι.
Jo: Το προνόμιο να γνωρίσω τόσο πολλούς ανθρώπους σε αυτήν τη χώρα και σε ολόκληρο τον κόσμο που πραγματικά αγωνίζονται μου δίνει μια άλλη προοπτική από την γκρίνια της καθημερινότητας. Ναι, έχω πολλές προσωπικές αγωνίες, αλλά είμαι πολύ πιο τυχερή από πολλούς ανθρώπους.
Κωστής: Ο πατέρας μου μού έλεγε ότι η ζωή είναι πολύ απλή, τα ίδια πράγματα ανακυκλώνονται και είναι πολύ βασικά. Πόσες φορές βλέπεις κάποιον και νομίζεις ότι τον έχεις ξαναδεί; Μου συμβαίνει συνέχεια. Είμαστε κι εμείς μόνο ένα κομμάτι της ζωής πάνω σε αυτό τον πλανήτη, όπως και τα άλλα ζώα. Τα μωρά χτυπάνε παλαμάκια και είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνουν. Στις συναυλίες, στο θέατρο και αλλού οι ενήλικες εκδηλώνονται χτυπώντας παλαμάκια. Το γέλιο είναι πολύ σημαντικό στη ζωή μας, το ίδιο ισχύει και για τις μαϊμούδες. Επιστρέφουμε στα στοιχειώδη! Το άλλο που μου είχε πει ο πατέρας μου είναι να μην πέφτω ποτέ από τα σύννεφα – «eeexpect the uneeexpected», που λέει και ο Razz Prince!
Ιnfo: www.athina984.gr, www.facebook.com/BlackAthenaPhaseII, www.facebook.com/blackathenarecordings/
