Η καταγωγή μου είναι από τη Συκιά Χαλκιδικής, αλλά έχω γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη. Έζησα πολύ ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, με πάρα πολλή αγάπη απ' την οικογένειά μου, ζωηρή στο φουλ και αρκετά καλομαθημένη. Ταυτόχρονα, όμως, κόντρα σε όλο αυτό, ήμουν πολύ αλητάμπουρας και λίγο χαμίνι, καμία σχέση με αυτό που μου έδειχναν. Ακολουθούσα από μικρή τη δική μου οδό.
Πέρασα μια περίοδο που ήθελα να γίνω ναυαγοσώστρια. Το 'χω πολύ με τη θάλασσα και γενικά θα μου άρεσε να μπω σε ένα τέτοιο τριπάκι που να κάνω κάτι για τους ανθρώπους. Τι πιο καλό από το να βοηθάς τους ανθρώπους;
Το μικρόβιο για το τραγούδι υπήρχε από πολύ νωρίς, αφού ήταν και οι δύο οι γονείς μου τραγουδιστές – χώρια από τα υπόλοιπα που έκαναν. Είχανε τουριστικές επιχειρήσεις, αλλά το τραγούδι ήταν η αγάπη τους. Μάλιστα, η μανούλα ήταν πάρα, μα πάρα πολύ καλή τραγουδίστρια.
Όπως ξυπνάω και τρώω, κάνω το μπάνιο μου, έτσι έρχομαι και στο μαγαζί και τραγουδάω. Τρέφομαι και «θρέφομαι» από αυτό το πράγμα και το αγαπώ πάρα πολύ.
Σίγουρα μπορεί να θεωρείται επιτυχία το να σε ακολουθεί και να σε αγαπάει ο κόσμος, αλλά η επιτυχία είναι κάτι σχετικό για μένα. Βασικά, την επιτυχία την αισθάνομαι να ξεκινάει από το σπίτι μου. Μόνο που υπάρχει ησυχία στο περιβάλλον μου και αγάπη, είναι αρκετό για μένα. Το να 'ρθει η δουλειά μετά και να γίνει μια ομορφιά, είναι κάτι που με κάνει και χαίρομαι.
Το κουτσομπολιό υπάρχει παντού, από τη γειτονιά στο χωριό μέχρι την οθόνη της τηλεόρασης. Πόσο μάλλον όταν, ok, είσαι αναγνωρίσιμη. Υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να με χτυπήσουν, όπως υπάρχουν και τα καλά σχόλια. Δεν μπορώ να πω ότι δεν με πειράζει όταν ακούω κάτι κακό. Έτσι απλά, γιατί είμαι φυσιολογικός άνθρωπος και στενοχωριέμαι. Απ' την άλλη, όμως, λέω «Ok, και; Αυτός το 'πε. Τι άλλο έχει να πει;».
Δεν έχω θυσιάσει τίποτα για να φτάσω μέχρι εδώ. Θα προτιμούσα να έχω πεθάνει. Αυτό που συμβαίνει τώρα έχει γίνει μόνο του. Ναι μεν με δουλειά, αλλά ήρθε μόνο του. Ούτε πιέστηκα ποτέ για κάτι, ούτε ζορίστηκα να πω «πρέπει να πετύχω» – αυτό δεν υπάρχει. Όπως ξυπνάω και τρώω, κάνω το μπάνιο μου, έτσι έρχομαι και στο μαγαζί και τραγουδάω. Τρέφομαι και «θρέφομαι» από αυτό το πράγμα και το αγαπώ πάρα πολύ. Το μόνο που θα άλλαζα, αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, είναι ότι δεν θα στενοχωρούσα τόσο πολύ τα αγόρια που είχα στη ζωή μου (γελάει). Μόνο αυτό έχω κάνει. Νομίζω ότι δεν έχω βλάψει ποτέ κάποιον. Εννοείται ότι κάνω λάθος επιλογές. Αυτό συμβαίνει συχνά, αλλά δεν θα πω μετά από λίγο καιρό «πω, ρε, τι έκανα, γιατί το 'κανα;». Αυτό μου ήρθε, αυτό έκανα.
Ο μόνος άνθρωπος που έχει αλλάξει τον τρόπο αντιμετωπίζω τη ζωή είναι η κόρη μου. Μου άλλαξε τα πάντα. Νιώθω διαφορετικά, σκέφτομαι διαφορετικά, εκτιμώ διαφορετικά πια ακόμα και την ίδια μου τη ζωή, γιατί ήμουν λίγο χύμα. Τώρα νομίζω ότι δεν έχω δικαίωμα να πάθω τίποτα.
Το τραγούδι με γεμίζει και με κάνει να χαίρομαι. Αυτό! Κι είναι ωραίο αυτό που συμβαίνει. Αλλά δεν είναι αυτό που κάνει την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα. Όλο αυτό μπορεί να 'χει την ομορφιά του, αλλά είναι ταυτόχρονα πάρα πολύ ψυχοφθόρο. Όσο και να φαίνεται εύκολο και να κρύβεται πίσω από ένα γυαλιστερό φόρεμα κι ένα πολύ λαμπερό μακιγιάζ, δεν είναι απλό, είναι ένας ρόλος που παίζεις κάθε βράδυ. Είναι παράσταση, μόνο που δεν έχεις στάνταρ ρόλο, κάθε φορά είναι και άλλο πράγμα. Και πρέπει να ανέβεις και να παίξεις σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεσαι. Έχεις να αντιμετωπίσεις απ' το πιο όμορφο μέχρι το πιο άσχημο. Δεν ξέρω από πού έρχεται αυτή η δύναμη εκείνη τη στιγμή εκεί πάνω, όταν δεν είσαι καλά – από κάπου. Τώρα, από τα φώτα έρχεται, από τον ήχο... Πίστεψέ με, αν πονάς κάπου, πονάς. Άρα είναι μαγικό αυτό που συμβαίνει: να καταφέρνεις να το κρύβεις.
Δύναμη μου δίνει η αγάπη που εισπράττω. Από το παιδί μου, τη μαμά μου, τον φίλο μου, από τους δικούς μου ανθρώπους, τους φίλους μου, την οικογένειά μου. Όχι από τους ανθρώπους που δεν γνωρίζω. Με συγκινούν οι εκδηλώσεις λατρείας, αλλά δεν θέλω να κάνουν ακραία πράγματα για μένα. Έχω δει κοπέλες και παλικάρια να έχουν κάνει το όνομά μου τατουάζ στο χέρι τους. Και δεν με λένε και Μαρία. Κάποιος είχε κάνει αυτό που έχω γράψει κι εγώ στο χέρι μου: το όνομα της γιαγιάς μου: Παγώνα. Αλλά εμένα είναι η γιαγιά μου, βρε. Η γιαγιά μου! Κι εμένα έτσι με λένε, Παγώνα-Πάολα.
Αυτό που κάνω είναι να τραγουδάω και το μόνο που θέλω να ακούω είναι ότι τραγουδάω καλά. Το να πουν ότι, ok, ωραία γκόμενα είναι ή ωραία ντύνεται ή ωραία χορεύει είναι θετικό κι αυτό. Όμως, εμένα με ενδιαφέρει να σχολιάσουν κάτι που έχει να κάνει με τη φωνή μου. Ότι είμαι καλή τραγουδίστρια. Είναι το μόνο που θα 'θελα να ακούσω.
Ο έρωτας πάντα έπαιζε ρόλο στη ζωή μου. Και σημαντικό. Νομίζω ότι μου δίνει πολλή δύναμη. Δεν έχω μείνει ποτέ μόνη μου. Πες το ανασφάλεια, ή όπως αλλιώς θες. Φοβάμαι και τη μοναξιά, δεν τη γουστάρω καθόλου. Καθόλου όμως. Είναι το χειρότερό μου. Μου έλεγαν μια φορά: «Δεν έχεις ανάγκη να κάτσεις για λίγο μόνη σου;». Άντε, καλέ! Τι να κάτσω μόνη μου; Παίζει ρόλο σημαντικό να έχω κάποιον δίπλα μου, είμαι χαρούμενη έτσι, δουλεύω πολύ καλύτερα, όλα μου είναι πιο καλά.
Όταν βγαίνω και τραγουδώ, βγαίνω και τραγουδώ. Τελειώσαμε. Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε με στενοχωρεί πάρα πολύ, πίστεψέ με, και έχω πάρα πολύ χρόνο να το σκεφτώ. Και το σκέφτομαι. Την ώρα που δουλεύω, όμως, μόνο τραγουδώ και κάνω τους ανθρώπους που έχουν μπει στο μαγαζί να περνάνε καλά.
Σίγουρα υπήρχε πολύ περισσότερο χρήμα παλιότερα.Να σου πω, όμως, κάτι; Δεν σημαίνει ότι όταν υπάρχει χρήμα η διασκέδαση γίνεται καλύτερη. Τώρα που οι άνθρωποι δεν το έχουν, προτιμούν να το δώσουν κάπου που θα περάσουν καλά. Τους βλέπω ότι αφήνουνε 50 ευρώ, 100, όσα έχουν ν' αφήσουν τέλος πάντων, και λένε «του πούστη, σήμερα θα περάσω καλά». Ενώ κάποτε γυρνούσαν σε μια νύχτα όλα τα μαγαζιά και τελικά δεν διασκέδαζαν. Κουτσομπολιό, από δω, από κει και γεια σας, ό,τι να 'ναι. Είχε έρθει κορεσμός, τώρα είναι πολύ καλύτερα νομίζω. Άσχετα από το πρόβλημα που υπάρχει, εντάξει;
Δεν έχω κάνει ποτέ κάποια άλλη δουλειά. Από μικρούλα έκανα αυτό που κάνω τώρα κι εύχομαι έτσι να συνεχίσω για κάποια χρόνια ακόμη. Δεν ξέρω αν είναι δύσκολη η νύχτα, όπως λένε. Τι, επειδή και καλά είναι σκοτάδι έξω; Με το χέρι στην καρδιά θα σου πω ότι δεν βγαίνω πολύ συχνά τη μέρα έξω, αλλά κάποιες φορές, απ' τις 100 που έχω βγει, έχω σκιαχτεί με τους ανθρώπους της ημέρας. Είναι άχαροι, απότομοι. Και τη νύχτα βρίσκεις τέτοιους, αλλά είναι πιο λίγοι. Και δεν τους κάνει έτσι το σκοτάδι.
Ξαφνικά, εδώ και ενάμιση χρόνο, ανακάλυψα πως μου αρέσει να μαγειρεύω. Δεν ήξερα καν πως ξέρω να μαγειρεύω. Μαγειρεύω, και πάρα πολύ καλά. Μου θυμίζω τη μαμά μου. Μου αρέσει και ό,τι έχει να κάνει με τη μουσική. Βλέπω ελληνικές ταινίες παλιές, πιο πολύ όταν τρώω. Βλέπω Χατζηχρήστο, βλέπω Βουγιουκλάκη και ακούω μουσική. Δεν κάνω πολλά πράγματα. Κάνω τη δουλίτσα μου, έχω την οικογένειά μου και είμαι ok. Με αυτά είμαι μια χαρά.
Ξέρω κοπέλες σε αυτήν τη δουλειά πολύ πιο όμορφες. Ε, και; Εντάξει, μετράει το να 'χεις και ωραία εμφάνιση. Είναι αυτό που λένε «διαβατήριο». Δεν ξέρω αν για μένα ισχύει, πάντως γενικά είναι. Άλλος τη χρησιμοποιεί για να κερδίσει κάτι, άλλος γουστάρει απλώς να κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να βλέπει κάτι ωραίο. Εγώ είμαι από τους δεύτερους.
Τι με έμαθε η ζωή; Να είμαι αληθινή και να δίνω αγάπη. Το μόνο που αξίζει είναι να ξέρεις να αγαπάς.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην έντυπη LiFO το 2014
σχόλια