Ο πρώτος δίσκος που αγάπησαν τα μέλη της αθηναϊκής μπάντας Deaf Radio

Ο πρώτος δίσκος που αγάπησαν τα μέλη της αθηναϊκής μπάντας Deaf Radio Facebook Twitter
Όσες ιστορίες συντάξαμε και προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε στους στίχους κομματιών όπως το Backseats, Anytime και το Flowerhead έχουν κοινές ρίζες αυτόματης, συνειρμικής γραφή...
0

Ataxia-Automatic Writing

Οι στιγμές που καλείσαι να ξεχωρίσεις ένα αγαπημένο σου στοιχείο μέσα από ένα μεγάλο πλήθος: αγαπημένες διακοπές, αγαπημένη νύχτα, αγαπημένος δίσκος. Ανέκαθεν τις έβρισκα από τις δυσκολότερες ερωτήσεις. Ήταν, όμως, αυτό το κάλεσμα και μία πρόκληση να ξεθαφτούν αναμνήσεις που απέχουν πλέον μία δεκαετία.

Πρέπει να ήταν 2006 (και εγώ 15), όταν ένας καλός φίλος μου έδωσε ένα αντιγραμμένο cd του side project του John Frusciante, “Ataxia”. «Είναι του κιθαρίστα των RHCP και το γράψανε σε δύο βδομάδες. Θα σ’ αρέσει σίγουρα!». Πόσο δίκιο είχε! Ο τίτλος του δίσκου ήταν “Automatic Writing” και πολύ αργότερα θα μάθω για τους άλλους δύο συντελεστές: ο Josh Klinghoffer, συνεχιστής του Frusciante στους Red Hot και ο Joe Lally των Fugazi. Ηχογραφήθηκε μαζί με τα υπόλοιπα 5 κομμάτια του 2ου τους άλμπουμ εντός λίγων ημερών μέσα στο 2004 και προωθήθηκε ελάχιστα. Ίσως αυτό εξηγεί το γιατί ποτέ δεν είχα αυθεντική κόπια του, ούτε και τη συνάντησα ποτέ σε δισκάδικα.

 

Αν και ξανακούγοντάς τον μου φαίνεται πια διαφορετικός, θυμάμαι ακόμα τις ασταμάτητες ώρες αναπαραγωγής του σε κάποιο mp3 player. Τότε δεν μπορούσα να διακρίνω καν τις ατέλειες της παραγωγής ή τα λάθη που συνοδεύουν αυτή την one-off ηχογράφηση: ήταν απλώς ακριβώς ότι χρειαζόμουν. Ειδικά το 3ο κομμάτι (“The Sides”) ήταν για χρόνια το αγαπημένο μου. Ο δίσκος συνολικά εκπέμπει μια απύθμενα γοητευτική σκοτεινιά, μία «ασχήμια» που συνειρμικά μου φέρνει στο μυαλό τους -τότε και πάντα- αγαπημένους Joy Division και την εξήγηση του Curtis για τη μουσική που «δεν είναι πάντα όμορφη». Αυτή η άναρχη «βρωμιά», η ανυπαρξία δομής, οι θορυβώδεις κιθάρες, η άρνηση χρησιμοποίησης συνηθισμένων μουσικών κλιμάκων συνοψίζονται στη λέξη «αταξία» και υπήρξαν από τις πιο βαθιές μουσικές επιρροές μου.  Αντιστοίχως, η πηγαία, ενίοτε ασύντακτη και δίχως περιορισμούς έκφραση, που μοιάζει πράγματι με «αυτόματη γραφή», τη διαδικασία που ο συντάκτης αφήνει ελεύθερους τους συνειρμούς στο χαρτί, συχνά με τα μάτια κλειστά, υπήρξε πάντοτε η πυξίδα μου σε κάθε δημιουργική απόπειρα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στη σύνδεση του “Automatic Writing” με τους Deaf Radio, που πιθανότατα δεν είναι ευδιάκριτη σε πρώτο επίπεδο. Όμως, όσες ιστορίες συντάξαμε και προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε στους στίχους κομματιών όπως το Backseats, Anytime και το Flowerhead έχουν κοινές ρίζες αυτόματης, συνειρμικής γραφής, ενώ μουσικά η αισθητική των κιθαρών ίσως κουβαλάει κάποια μικρά θραύσματα εκείνου του άλμπουμ. Εν κατακλείδι, είναι ένας δίσκος που δεν ακολούθησε κανόνες -δεν τους χρειάστηκε καν- και με επηρέασε ριζικά.

 - Δημήτρης

 

Ο πρώτος δίσκος που αγάπησαν τα μέλη της αθηναϊκής μπάντας Deaf Radio Facebook Twitter
Καταφέρνει να σε κάνει να συμφιλιωθείς με την ιδέα της παρακμής και της απομόνωσης δίνοντάς σου ταυτόχρονα το κίνητρο να εκφράσεις και εσύ ο ίδιος τις συνθήκες και τα συναισθήματα που νιώθεις πιο δικά σου...

 

Nirvana-In Utero

Ως παιδί των early 90s, ανήκω στην οικογένεια της κασέτας και κυρίως του CD και όπως και να το κάνουμε οι φυσικές κυκλοφορίες θέτουν τις βάσεις για μια πιο ρομαντική σχέση με τους δίσκους που αγοράζεις. Στο σαλόνι του σπιτιού υπήρχαν αμέτρητα βινύλια και CD από Beatles, Rolling Stones, Bee Gees μέχρι Vangelis και Χατζιδάκις. Όχι, ο πρώτος αγαπημένος μου δίσκος δεν ήταν κανένας από αυτούς.

Μια δεκαετία και κάτι περίπου πίσω-πρέπει να ήταν 2006-έχω ξαμοληθεί στο κέντρο με σκοπό να αγοράσω το “Famous Monsters” των Misfits. Δεν ξέρω γιατί-μάλλον γιατί ευτυχώς δεν υπήρχε-κατέληξα σπίτι με έναν δίσκο που είχε στο εξώφυλλο μια γυναικεία φιγούρα  γεμάτη από φλέβες  και see through δέρμα, από την πλάτη της οποίας φύτρωναν φτερά αγγέλου, νωχελικά στημένη στο πιο αδιάφορο μπεζ  background που μπορείς να φανταστείς. Πρέπει να ήταν το πιο όμορφο-άσχημο εξώφυλλο δίσκου που έχω δει. Έγραφε Nirvana – In Utero.

«Μαμά τι σημαίνει In Utero?» . Όταν μου απάντησε ότι είναι η γυναικεία μήτρα είχα φτάσει ήδη στο 3ο κομμάτι (Heart Shaped Box) κουνώντας ρυθμικά το κεφάλι μου και οι κραυγές απελπισίας του Cobain με ανάγκασαν να μην δώσω και πολλή σημασία. Όχι ότι θα καταλάβαινα και πολλά πάντως.

 

Το In Utero δεν ήταν και κανένα blockbuster αν αναλογιστεί κανείς ότι δυο χρόνια πριν είχαν κυκλοφορήσει το Nevermind των αμέτρητων hit, με κιθάρες και φωνητικά που σε κερδίζουν με την πρώτη. Όχι. Το In Utero ήταν «άσχημο», έπασχε από μανιοκατάθλιψη και ήταν σίγουρα βαρύτερο στο στομάχι από τους προκατόχους του. Μάλλον γι’ αυτό με κέρδισε-εντάξει μπορεί να φταίει και το εξώφυλλο. Οι πιο δυναμικές στιγμές του έβγαζαν παράπονο και οι πιο χαλαρές μια απομόνωση και μια παραίτηση. Πλέον μου φαίνεται ολοφάνερο γιατί η παρέα από το Seattle μετά από μια σύντομη άλλα ξέφρενη πορεία ήθελε να επιστρέψει στη ζεστασιά  της μήτρας. Ένιωθαν πιο άνετα εκεί. Τουλάχιστον στη συγκεκριμένη συγκυρία. Το Pennyroyal Tea (προσωπικά η κορυφαία στιγμή του δίσκου) συνοψίζει μουσικά και στιχουργικά όλα αυτά. Από το σκοτάδι και την ηττοπάθεια του κουπλέ (I ‘m on my time with everyone – I have very bad posture) όπου οι  λέξεις  βγαίνουν μετά βίας, μέχρι την εξιλέωση του ρεφρέν-δυναμίτη που σε κάνει να πιστεύεις ότι ο Cobain όταν ήταν ακόμα στη μήτρα είχε καταπιεί το καλύτερο fuzz του κόσμου.

Ενώ ετοιμαζόμουν να γράψω ότι το In Utero είναι ένας must have δίσκος για όποιον αγαπάει το κιθαριστικό ροκ, θα καταλήξω λέγοντας  ότι το σημαντικότερο πράγμα που προσφέρει σε όποιον καταφέρει να εισχωρήσει για τα καλά σε αυτόν, αλλά και ο λόγος που με σημάδεψε, είναι ότι παρόλη την απλότητα-παιδικότητα των στίχων και των δομών των κομματιών, καταφέρνει να σε κάνει να συμφιλιωθείς με την ιδέα της παρακμής και της απομόνωσης δίνοντάς σου ταυτόχρονα το κίνητρο να εκφράσεις και εσύ ο ίδιος τις συνθήκες και τα συναισθήματα που νιώθεις πιο δικά σου. Μάλλον είναι η ασφάλεια της μήτρας.

 - Πάνος

Info

To Alarm κυκλοφόρησε στις αρχές της χρονιάς και  είναι το ντεμπούτο άλμπουμ των Deaf Radio. Μπορείτε να το ακούσετε ολόκληρο εδώΠερισσότερα για την μπάντα στη σελίδα της στο Facebook

 

 
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κοντσέρτο του Αρανχουέθ: Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από αυτό το κοντσέρτο;

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από το Κοντσέρτο του Αρανχουέθ;

Σχεδόν έναν αιώνα μετά τη δημιουργία του το «Κοντσέρτο του Αρανχουέθ» του Χοακίν Ροντρίγκο παραμένει η μουσική στην οποία όλοι με κάποιο τρόπο παραδινόμαστε. Η Ματούλα Κουστένη αποκρυπτογραφεί τη μελαγχολία, τη σπαρακτική μελωδία, τη δύναμη της κιθάρας και τη μοναδική του ενέργεια.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Μας αφορά σήμερα η Lady Gaga;

The Review / Μας αφορά σήμερα η Lady Gaga;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος Γιάννης Τσιούλης aka Cartoon Dandy συζητούν για την πορεία και τα τελευταία βήματα στη μουσική και κινηματογραφική βιομηχανία μιας από τις μεγαλύτερες ποπ σταρ της τελευταίας 15ετίας και για το πόσο relevant είναι σήμερα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
10 χρόνια μετά, ακόμη μας στοιχειώνει το «Ταπεινοί Και Πεινασμένοι»

Μουσική / Το «Ταπεινοί Και Πεινασμένοι» του ΛΕΞ ακόμη μας στοιχειώνει

Πέρασαν 10 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού δίσκου του «Τ.Κ.Π.», που δεν ήταν απλώς ένα σημείο τομής για την εγχώρια ραπ σκηνή. Ήταν κάτι που σε άρπαζε και σε προσγείωνε με το ζόρι στην καθημερινότητα.
ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
Η Bipolia δεν φοβάται να παίζει μουσική στον δρόμο

Μουσική / Η Bipolia δεν φοβάται να παίζει μουσική στον δρόμο

«Είναι σίγουρα πιο χαλαρά στην Κυψέλη, πιο γειτονιά σε σχέση με την Ερμού»: Η νεαρή μουσικός φέρνει αναζωογονητική αύρα στα ελληνικά ροκ και ποπ δεδομένα με το ντεμπούτο άλμπουμ της και τις εμφανίσεις της στους δρόμους της Αθήνας.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
«Βλάσφημο, σατανιστικό, πορνογραφικό»: Η ιστορία του θρυλικού ‘666’, του άλμπουμ που σήμανε το τέλος των Aphrodite’s Child

Μουσική / «Βλάσφημο, σατανιστικό, πορνογραφικό»: Η ιστορία του θρυλικού «666», του άλμπουμ που σήμανε το τέλος των Aphrodite’s Child

Οι εξωφρενικές ιδέες του Νταλί, τα λάγνα φωνητικά της Ειρήνης Παπά και οι διαμάχες του Βαγγέλη Παπαθανασίου με τη δισκογραφική εταιρεία ήταν μόνο μερικά από τα επεισόδια της δημιουργίας ενός μνημειώδους άλμπουμ που επανακυκλοφορεί αυτές τις μέρες σε deluxe έκδοση.
THE LIFO TEAM
«Μόλις νιώσεις σιγουριά ως γυναίκα, θα προσπαθήσουν να σε σπρώξουν προς τα κάτω»

Μουσική / «Μόλις νιώσεις σιγουριά ως γυναίκα, θα προσπαθήσουν να σε σπρώξουν προς τα κάτω»

Aφήνοντας πίσω της την προηγούμενη ζωή της ως νοσοκόμα, μετά από παρότρυνση των ασθενών της να κυνηγήσει τα όνειρά της, η παραγωγός και καλλιτέχνιδα Kelly Lee Owens μιλά για την τελευταία της δουλειά, τις σημαντικές συνεργασίες της και τη μουσική που διαμορφώνει συνειδήσεις και επηρεάζει συναισθήματα.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Η σπουδαία επανεκκίνηση της Καμεράτα ως Ορχήστρα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών

Μουσική / Η συγκινητική επανεκκίνηση της Καμεράτας

Τέσσερα χρόνια, δύο νομοθετικές παρεμβάσεις, τρεις υπουργικές αποφάσεις και μία εκκαθάριση χρειάστηκαν ώστε να μπορέσει η Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής να κάνει restart και να επανέλθει ως Ορχήστρα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Beyoncé εναντίον Beatles: Τα βραβεία Grammy ξεπέρασαν κάθε όριο φαιδρότητας

Μουσική / Beyoncé εναντίον Beatles: Τα βραβεία Grammy ξεπέρασαν κάθε όριο φαιδρότητας

Η υποψηφιότητα ενός ξεχασμένου και μάλλον αδιάφορου κομματιού του Τζον Λένον για το βραβείο του δίσκου της χρονιάς φαίνεται να συμπυκνώνει όλη την σύγχυση και την έλλειψη σοβαρότητας που διακρίνει τον κουρασμένο μηχανισμό κύρους των Grammy.
THE LIFO TEAM
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Stilpon: Η επιστροφή ενός Έλληνα κοσμοπολίτη του σύγχρονου ροκ

Μουσική / Stilpon: Η επιστροφή ενός Έλληνα κοσμοπολίτη του σύγχρονου ροκ

Ο Στίλπων Νέστωρ μαζί με εκλεκτούς καλεσμένους παρουσιάζουν αυτή την Πέμπτη στην Αθήνα τη νέα του δουλειά που έχει τίτλο «The Second Cloud Commission» και αποτελεί το απόγειο μιας δημιουργικής πορείας στο σύγχρονο ροκ που διανύει τέσσερις δεκαετίες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ