Τα γούστα
Κανείς δεν δραπετεύει στο τέλος απ' το γούστο του
ΑΥΡΙΟ ΦΕΥΓΩ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕ ΧΑΣΕΙΣ: Ο Ζορζ Μπρασένς (που είχε μια αλλήθωρη γάτα) τραγουδάει για τελευταία φορά στη καριέρα του, πολύ άρρωστος, το αριστούργημά του Les Copains d' abord... «Oι φίλοι πρωτ' απ' όλα»... Υποκλίνεται -και φεύγει μία για πάντα! (Δείτε το ως το τέλος-τέλος).
________________
ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΚΑΝΕΙΣ ότι η αυτολογοκρισία μας όλα αυτα τα χρόνια θα γινόταν για τις ελαφρές πλευρές του γούστου μας, μια κλίση ανοήτως ειρωνική που είχαμε προς ό,τι είναι αφελές, κιτς και απροσχημάτιστο.
Αλλά όχι. Εκφράσαμε χορταστικά την αγάπη μας για το κιτς και αυτό εξελήφθη μάλιστα ως εξυπνάδα και ανωτερότης. Γιατί ήδη η ανώριμη κοινωνία και τα ανώριμα media είχαν μπεί στην κακόγουστη και αυτοκαταστροφική τροχιά τους- που βρήκε τοίχο.
Αντίθετα, αυτολογοκριθήκαμε για τις πιό σοβαρές και προσωπικές κλίσεις μας, που φύσει είναι -αν όχι αντιδημοφιλείς- εκτός μόδας.
Τι σφάλμα. Και τι ανόητη, αποβλακωτική δειλία.
Τουλάχιστον κανείς δεν δραπετεύει στο τέλος από το γούστο του.
