Για το «Ντελίβερι εκεί; Η προσφορά στο site σας είναι παραπλανητική!» του Δημήτρη Κυριαζή: «Νομίζω πως αυτό που θα ωφελούσε πρακτικά είναι η έγγραφη επώνυμη καταγγελία ηλεκτρονικά στον Συνήγορο του Καταναλωτή, συνοδευόμενη από την αποθηκευμένη εικόνα της ιστοσελίδας με συγκεκριμένες ενδείξεις ώρας και ημέρας. Επίσης, η λεπτομερειακή περιγραφή των όποιων τηλεφωνικών συνομιλιών και, ει δυνατόν, με τα ονόματα των υπαλλήλων με τους οποίους συνομιλήσατε, έστω τα μικρά τους. Και αυτά, αφού κατά τη γνώμη μου γίνει πρώτα έγγραφη γνωστοποίηση του προβλήματος ηλεκτρονικά στην κεντρική διοίκηση της εταιρείας και καταγραφή των θέσεών της, ώστε, αν χρειαστεί, να συμπεριληφθούν στην αναφορά στον Συνήγορο». (Σχόλιο του ΕΛΠΟ)
Για τις παραπλανητικές προσφορές που αναφέρθηκαν στο άρθρο του Δημήτρη Κυριαζή: «Το έζησα με πολύ γνωστό ταξιδιωτικό γραφείο κοντά στο Σύνταγμα, που διαφημίζεται ως μοναδικό. Προσφορά που δεν ίσχυε, φόροι αεροδρομίων και καλά μαζί με πακέτο ασφάλειας τρεις φορές επάνω από το κανονικό, μπούρδες και ψέματα. Μόνο όταν τους απείλησα ότι θα τους κατήγγελλα μου επέστρεψαν την προκαταβολή που είχα δώσει». (Σχόλιο του boxer)
☛ Για το «Στον γιατρό: "Σας παρακαλώ, γιατρέ, λίγο να με εξετάσετε"» του Βασίλη Καψάσκη: «Δεν θα υπερασπιστώ σε καμία περίπτωση το ειρωνικό σχόλιο, αλλά τον γιατρό σίγουρα. Όπως και το δικαίωμά του να τηρήσει το ωράριό του. Δεν ξέρω τι ώρα τελειώνουν τα τακτικά ιατρεία, αλλά έστω στις δύο, όπως λέει ο συντάκτης. Για κακή του τύχη ο γιατρός βρισκόταν, λοιπόν, δέκα λεπτά μετά το σχόλασμά του στο ιατρείο. Αυτό που με ενόχλησε, για να μη γίνω πιο περιγραφική, είναι η νοοτροπία, ότι ο γιατρός κάνει λειτούργημα και κατ' επέκταση μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να είναι εκεί 24/7. Όχι, αγαπητέ συντάκτη. Το λειτούργημα του γιατρού έχει ωράριο. Για τα επείγοντα υπάρχουν εφημερεύοντες, οι οποίοι θα σε παραπέμψουν στην ανάλογη ειδικότητα. Ο γιατρός του τακτικού ιατρείου, αν δεν έχει εφημερία, σχολάει και πάει σπίτι, ακριβώς όπως κάθε εργαζόμενος. Πολύ καλά έκανε και τον περιόρισε τον ασθενή. Έπρεπε απλώς να τον παραπέμψει στα ΤΕΠ (κατά κόσμον έκτακτα). Αυτός της κλινικής δεν μας λέει κανείς αν ήταν όντως ο εφημερεύων. Και να μην ήταν, εντάξει, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι. Δεν θα τους πω θύματα, αλλά, εν τέλει, με τέτοιο σύστημα γίνονται». (Σχόλιο του/της teenspirit)
☛ Για το «Στη ΔΟΥ: "Θα περιμένετε μέχρι να σας πω εγώ!"» του Γιάννη Παπαϊωάννου: «Λες ότι πήρες τα σκισμένα βιβλία και τις αποδείξεις, ότι έκλεισες κι έφυγες. Δεν γύρισες στο μητρώο να καταχωριστεί η διακοπή; (Σόρι, δεν άντεξα ο λογιστής :P). Πάντως, πιθανότατα, και αν το ύφος της ομιλίας του ήταν ακριβώς όπως το περιγράφεις, το ίδιο αποτέλεσμα με το χαρτί του νοσοκομείου θα είχε ένα γρηγορόσημο των €50-100. Κάθε άλλο παρά βλαμμένος είναι». (Σχόλιο του Nikos)
☛ Για το «Κούρσα με ταξιτζή από την κόλαση» του M. Hulot: «Μου έχει τύχει προσωπικά παρόμοια περίπτωση με ψυχωτικό ταξιτζή. Θα 'πρεπε να υπάρχει μια αξιολόγηση ψυχοτεχνικού χαρακτήρα πριν δοθούν οι άδειες». (Σχόλιο του/της geoathan77)
☛ Για το «Στο ζαχαροπλαστείο: "Σφάξτε εμένα καλύτερα και όχι το αφεντικό!"» του Γιάννη Κωνσταντινίδη: «Δηλαδή, ο πελάτης ιδιωτικής επιχείρησής φωνάζει/απαιτεί από τον ιδιοκτήτη να τροποποιήσει τη λειτουργία της επιχείρησής του θεωρώντας το αναφαίρετο δικαίωμά του και οι υπόλοιποι πελάτες είναι "προδότες". Το να φύγει ο πελάτης χωρίς σκηνές γι' αυτή την "ανείπωτη" συμπεριφορά που "υπέστη" από τον καταστηματάρχη και να καταλήξει κατευθείαν στο "δεν ξαναπατάω" που η πλειονότητα των "προδοτών" κάνει δεν είναι το σωστό; Στις ιδιωτικές επιχειρήσεις ο ιδιώτης έχει κάποιον λόγο ή μπα; Αντιλαμβάνομαι τη λυρική διάθεση (και την απόλαυσα), αλλά πού να σας αδικούσε κιόλας ο άνθρωπος, με το μπαρδόν, ο θαλάσσιος ελέφας!» (Σχόλιο του Ποκοπίκου)
☛ Για το «Την τσάντα σού κλέψανε; Ψύχραιμη είσαι!» της Χριστίνας Γαλανοπούλου: «Ιστορίες καθημερινής ελληνικής παράνοιας. Πολύ περιγραφικό και ενδεικτικό της ελληνικής καθημερινότητας το κείμενό σας. Επειδή έχω και την έντυπη έκδοση, όλα τα κείμενα με τις εμπειρίες της LiFO Team είναι σαν κωμικοτραγικές ταινίες μικρού μήκους. Πολύ ωραία ως κείμενα, σαν μικρά διηγήματα. Μακάρι να μην ήταν αληθινές εμπειρίες όμως, απλώς αποκυήματα της φαντασίας των αρθρογράφων. Ευτυχώς, έχετε το ταλέντο να μετατρέπετε τις άσχημες εμπειρίες σας σε ωραία άρθρα». (Σχόλιο του κάτοικος μοναχούπολης)
☛ Για το «"Βοήθεια, αστυνομία!" - "Σκάσε, είμαστε η αστυνομία"» του Χρήστου Παρίδη: «Μια ενδιαφέρουσα εμπειρία για τη διαμόρφωση χαρακτήρα και προσωπικότητας. Η διαχείριση τέτοιων καταστάσεων όμως ίσως να εμπεριέχει και μια τέτοια εμπειρία». (Σχόλιο του καθιστού ταύρου)
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
