Ο Ρίντλεϊ Σκοτ έχει κατηγορηθεί πολλές φορές πως παίζει με τους νόμους του μάρκετινγκ, προωθώντας διαφορετικές versions των ταινιών του με σκοπό το κέρδος. Σχεδόν πάντα οι κυκλοφορίες των ταινιών του σε DVD έχουν αυξημένη διάρκεια, χωρίς όμως να προσθέτουν κάτι ουσιαστικό. Τρανή εξαίρεση στον κανόνα είναι το Blade Runner, του οποίου οι διαφορετικές εκδοχές ήταν για χρόνια αντικείμενο διαφωνιών ανάμεσα στους fans της ταινίας, αφού αλλάζουν σημαντικά το περιεχόμενό του και κυρίως την ταυτότητα του βασικού χαρακτήρα της ταινίας Ρικ Ντέκαρντ (Χάρισον Φορντ).
Από το 1982, που πρωτοκυκλοφόρησε, ως το 2007, το Blade Runner παρουσιάστηκε σε οκτώ διαφορετικά cuts, ενώ πέντε από αυτά είναι μέρος επίσημων κυκλοφοριών σε DVD και Blu-ray, ξεκινώντας από αυτό που είδαν οι παραγωγοί και οι πρώτοι θεατές και φτάνοντας ως το τελικό που ενέκρινε οριστικά ο Σκοτ. Αναπόσπαστο κομμάτι της γενικότερης φήμης της ταινίας ως ογκόλιθου της επιστημονικής φαντασίας αλλά και της κουβέντας σχετικά με το πόσο μπορεί να αλλάξει ένα μεγάλο φιλμ όταν μπλέκονται τα αντικρουόμενα συμφέροντα σκηνοθετών και παραγωγών, οι πέντε παρακάτω εκδοχές τονίζουν την πολυπλοκότητα του Blade Runner και η σύγκρισή τους γίνεται το ορεκτικό πριν από την προβολή του Blade Runner 2049.
Workprint version (1982)
Αυτό ήταν το cut που χρησιμοποιήθηκε για τα test screenings πριν από την επίσημη κυκλοφορία της ταινίας, χωρίς να χαρίσει ενθουσιώδη αποτελέσματα. Ο κόσμος δυσκολεύτηκε να ακολουθήσει την πλοκή, με αποτέλεσμα οι παραγωγοί να αποφασίσουν να επέμβουν ώστε να γίνει το φιλμ πιο κατανοητό. Το ξεκίνημα, που εξιστορεί όσα έγιναν πριν από την ταινία, είχε αντικαταστήσει μια ανάλυση της λέξης «ρεπλίκα» από λεξικό, ενώ η διάσημη αργότερα σκηνή του ονείρου με τον μονόκερο δεν υπήρχε. Ως workprint είχε ακόμα αρκετά τεχνικά λάθη, δεν ήταν άλλωστε προορισμένο για επίσημη κυκλοφορία, κάτι που έγινε χρόνια αργότερα, προκαλώντας την οργή του Σκοτ.
US theatrical cut (1982)
Η πρώτη γενιά των θαυμαστών της ταινίας μεγάλωσε με αυτή την εκδοχή, η οποία παίχτηκε στους αμερικανικούς κινηματογράφους. Υπήρχαν δύο βασικά δομικά στοιχεία που αφαιρέθηκαν στις επόμενες βερσιόν, αφού έγιναν ερήμην του Σκοτ, που είχε παραδώσει ήδη την ταινία. Το πρώτο ήταν ένα εκτενές voice over του Χάρισον Φορντ, που σε πολλά σημεία μοιάζει εκτός κλίματος. Υπήρξαν μέχρι και φήμες πως ο Φορντ έκανε επίτηδες κακή δουλειά ώστε να μην μπει ποτέ, μολονότι ο ίδιος το αρνήθηκε αργότερα, λέγοντας πως έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε, αν και γνώριζε πως η προσθήκη voice over ήταν μια κακή απόφαση. Το δεύτερο στοιχείο ήταν το αναπόφευκτο, για μια ταινία που προορίζεται για μεγάλο κοινό, happy end. Ο Φορντ φεύγει με τη Σον Γιανγκ προς έναν καλύτερο κόσμο, ο πρώτος δεν υπονοείται πως μπορεί να είναι ρεπλίκα, η δεύτερη δεν έχει ημερομηνία λήξης και οι δυο τους ατενίζουν το μέλλον μέσα από μια σειρά εντυπωσιακών πλάνων από ελικόπτερο που είχαν περισσέψει από τη Λάμψη του Στάνλεϊ Κιούμπρικ και η Warner τα χρησιμοποίησε εδώ. Οι περιττές αυτές προσθήκες δεν βελτίωσαν πολύ την κατάσταση, καθώς η επιτυχία της ταινίας ήταν σχετικά μικρή.
International Cut (1982)
Η λιγότερο σημαντική απ' όλες τις εκδοχές, καθώς η διαφορά της σε σχέση με την αμερικανική βερσιόν είναι πως περιέχει 3 μικρές σκηνές βίας που κόπηκαν στις ΗΠΑ. Κυκλοφόρησε στη χώρα μετά από χρόνια, πρώτα σε VHS και μετά σε laser disc από την Criterion, και συχνά στεκόταν ως το αντίπαλο δέος της ακόμα πιο clean cut τηλεοπτικής έκδοσης της ταινίας που παιζόταν στη χώρα από το 1986 κι έπειτα.
The Director's Cut (1992)
Ενώ με τα χρόνια η ταινία είχε φτιάξει για τα καλά το όνομά της και συγκαταλεγόταν πια στα παραγνωρισμένα αριστουργήματα του είδους, βρέθηκε, ξεχασμένη σε αποθήκη, μια κόπια 70 mm, την οποία αρκετά μεγάλα σινεμά στο Λος Άντζελες ενδιαφέρθηκαν να προβάλουν. Η Warner έδωσε την άδεια, χωρίς να μπει στον κόπο να ελέγξει αν έδινε όντως το κλασικό theatrical cut, και η ταινία προβλήθηκε, αποκαλύπτοντας μετά από χρόνια το ξεχασμένο workprint που δεν είχαν δει άλλοι πλην των θεατών στα test screenings. Η κόπια έγινε αμέσως ανάρπαστη και προωθήθηκε επίσημα ως director's cut (αφού δεν είχε τις προσθήκες του voice over και του φινάλε). Ο Σκοτ δήλωσε πως δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά και η Warner, θέλοντας να τα βρει μαζί του, πρότεινε να κυκλοφορήσουν όντως από κοινού μια δική του εκδοχή. Με γυρίσματα να τρέχουν, ο σκηνοθέτης έδωσε οδηγίες σε ειδικούς σε αποκαταστάσεις ταινιών και πρώην συνεργάτες του, οι οποίοι τις ακολούθησαν κατά γράμμα. Έξω το voice over, έξω το φινάλε, μέσα το όνειρο με τον μονόκερο και η ερώτηση του Γκαφ στον Ντέκαρντ «But, are you sure you are a man?», προσθαφαιρέσεις που έφεραν ένα πολύ πιο ατμοσφαιρικό αποτέλεσμα και την ολική ανατροπή για τον βασικό χαρακτήρα του φιλμ. Μακράν η πιο αγαπημένη εκδοχή για μια ολόκληρη γενιά, κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα σε λαχταριστό για την εποχή VHS και δεν χρειαζόταν περαιτέρω βελτιώσεις ή αλλαγές.
The Final Cut (2007)
Προϊόν περισσότερο της ξεροκεφαλιάς του Σκοτ παρά ουσιαστική προσθήκη, η εκδοχή αυτή είναι η μόνη, σύμφωνα με δική του δήλωση, η οποία είναι απολύτως αποδεκτή από τον ίδιο κι έγινε με την προσωπική του φροντίδα – αν και σε ένα ντοκιμαντέρ στα extras του DVD της ταινίας καταργεί όσα λέει γι' αυτήν, θεωρώντας την όλη συζήτηση για τα διαφορετικά cuts ανούσια. Περισσότερο σημαντικές ήταν οι τεχνικές βελτιώσεις, με σύγχρονα ψηφιακά μέσα πλέον, παρά οι αλλαγές στην αφήγηση, με τον Σκοτ να βρίσκει και να προσθέτει την ολοκληρωμένη σκηνή του μονόκερου συν τις πιο βίαιες σκηνές που υπήρχαν στο International Cut. Ακόμα πιο σημαντικό από το ίδιο το cut ήταν πως στάθηκε αφορμή για μια υπέροχη έκδοση της ταινίας σε DVD που περιείχε όλες τις εκδοχές και πληθώρα λεπτομερειών από τα γυρίσματα.