Νίκος Καραθάνος: «Άνετα θα μπορούσα να είχα γίνει μεγάλο ψώνιο όταν πήρα το Μισελέν στα 27 μισό»

Νίκος Καραθάνος: «Άνετα θα μπορούσα να είχα γίνει μεγάλο ψώνιο όταν πήρα το Μισελέν στα 27 μισό» Facebook Twitter
Η γιαγιά μου έλεγε πως «αν δεν ριζώσεις, δεν μπορείς να κάνεις κάτι» και το πιστεύω βαθιά. Αυτό που κάνουν οι τυχοδιώκτες μπερδεύει το μυαλό, δεν βοηθάει να κάνεις κάτι με συνέπεια. Γι' αυτό και έμεινα εννιά χρόνια δίπλα στον Τραστέλη. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

Μεγάλωσα στη Νέα Ιωνία, όταν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα μαγαζιά, παρά μόνο δύο-τρία καφέ όπου μαζευόμασταν η παλιοπαρέα: όλο το νταλαβέρι γινόταν στον Καρρά και στο Bien, τα δύο βασικά στέκια, εκτός από το μπιλιαρδάδικο, το Prodigy. Υπήρχε πολλή ένταση και τα πάντα στο ζενίθ. Οι τσακωμοί ήταν, επίσης, κάθε μέρα στο πρόγραμμα, όχι γιατί ήμασταν τσαμπουκάδες αλλά γιατί καιγόμασταν για τα πάντα. Ήταν η εποχή που δεν μας ένοιαζε τίποτα εκτός από την ελευθερία – έφευγα από το σπίτι το πρωί και γυρνούσα αργά το βράδυ, ίσα ίσα για τον ύπνο. Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα καλός μαθητής –του 13 και μετεξεταστέος κλασικά κάθε Σεπτέμβρη–, αλλά πάντα η ψυχή της παρέας. Εννοείται πως ήμουν ροκ: Τρύπες, Panx Romana στη διαπασών, Παύλος Σιδηρόπουλος, Pink Floyd, μακριά τσουλούφια, φλάιερ μπουφάν γεμάτα καρφίτσες και Ντοκ Μάρτενς – ακόμα και μπορντό γκέτες φορούσα! Στις κόντρες έμπαινα πάντα μπροστά, προφανώς γιατί ήξερα ότι όλοι οι άλλοι θα με προστάτευαν. Αλλά πολλές φορές τα πράγματα ζόριζαν και έφταναν στα άκρα: άγριο ξύλο, ναρκωτικά. Είδα πολλούς φίλους να καίγονται και να παίρνουν δρόμο χωρίς γυρισμό. Γλίτωσα απ' όλα αυτά χάρη στη μαγειρική και από τη στιγμή που μπήκα στον κόσμο της, τελείωσε η ιστορία.


• Με τη μαγειρική έμπλεξα μάλλον από τύχη. Είχα απολυθεί από τον στρατό και δούλευα μαζί με τον πατέρα μου –έβαζε πλακάκια–, αλλά μου ήταν αβάσταχτο να ξυπνάω ξημερώματα. Με θυμάμαι να σηκώνομαι, να φοράω τη φόρμα και να ψάχνω να βρω πατάρι να ξαπλώσω. Στο τρίμηνο είχα σταματήσει. Τότε ήταν που άκουγα για διάφορους μάγειρες που έκαναν καριέρα –είχε μόλις αρχίσει να ακούγεται πολύ το επάγγελμα– και αποφάσισα να πάω στη σχολή. Παράλληλα, δούλευα σε μια μπιραρία και ήταν η πρώτη φορά που αντιλήφθηκα ότι θα ακολουθούσα αυτό το επάγγελμα και όχι άλλο. Όμως ότι με αφορά πραγματικά το ένιωσα όταν έκανα την πρακτική δίπλα στον Λαζάρου. Ήταν τότε που είπα σε έναν φίλο ότι σε «δέκα χρόνια θα είμαι σαν κι αυτόν», όχι επειδή ήμουν ψώνιο αλλά γιατί το ένιωθα. Πίστευα πραγματικά ότι η μαγειρική είναι για μένα τα πάντα, το πάθος μου και η ζωή μου. Πάντα αυτό τον ενθουσιασμό έχω όταν μπαίνω στην κουζίνα, και όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο το χαίρομαι.

Αν δεν μπορείς να μαγευτείς από το απλό και τη μαγειρική του τόπου σου, δεν θα μπορέσεις να βγάλεις κάτι που κρύβει πραγματική τέχνη και τεχνική. Αυτό είναι το μεγαλείο της μαγειρικής, συνίσταται σε αυτό ακριβώς που δεν φαίνεται.


• Είναι μεγάλο σχολείο να βρίσκεσαι δίπλα σε ανθρώπους που έχουν κάνει καριέρα, να ανακαλύπτεις τη σταθερότητα που είναι απαραίτητη αν θες να πας μπροστά. Η γιαγιά μου έλεγε πως «αν δεν ριζώσεις, δεν μπορείς να κάνεις κάτι» και το πιστεύω βαθιά. Αυτό που κάνουν οι τυχοδιώκτες μπερδεύει το μυαλό, δεν βοηθάει να κάνεις κάτι με συνέπεια. Γι' αυτό και έμεινα εννιά χρόνια δίπλα στον Τραστέλη, που ήταν ένα τεράστιο κεφάλαιο για μένα. Όλοι εμείς που κάνουμε καριέρα σήμερα και είμαστε παιδιά της Σπονδής τού οφείλουμε: μας έστειλε ταξίδια, μας άνοιξε τα μάτια και μας έμαθε πολλά. Αν δεν ήταν ο Τραστέλης, δεν θα έπαιρνα το αστέρι, αυτός μου το έδωσε. Μέσα από αυτή την καριέρα κατάφερα να βρω τον δρόμο μου, προχώρησα στο επόμενο βήμα, που ήταν η Cookoovaya, γι' αυτό και θα τον σέβομαι πάντα και θα τον αγαπώ. Αυτό που μου έμαθε ήταν η απόλυτη τρέλα για την τελειότητα, η σημασία στη λεπτομέρεια, ακόμα και αν ήταν αυτός ακριβώς ο λόγος που τσακωνόμασταν, γιατί ήμουν πάντα αντιδραστικός. Νομίζω ότι του άρεσε που ήμουν καλός στη δουλειά και φιλόξενος, αλλά δεν μπορούσε να ανεχτεί τον χαρακτήρα μου. Κι εγώ, από την άλλη, τα έδωσα όλα όταν βρέθηκα στη Ηytra, που ήταν μεγάλο σχολείο. Έκανα και λάθη, αλλά δεν μετανιώνω. Δεν έχει κανένα νόημα αν δεν μάθεις από τα λάθη σου, είσαι λειψός. Η ζωή είναι μικρή για μετάνοιες και μικροπρέπειες.

Νίκος Καραθάνος: «Άνετα θα μπορούσα να είχα γίνει μεγάλο ψώνιο όταν πήρα το Μισελέν στα 27 μισό» Facebook Twitter
Τα έχουμε θεοποιήσει τα πράγματα στο επάγγελμά μας και ξεχνάμε ότι σπουδαίοι δεν είναι οι μάγειροι αλλά η μαγειρική. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

• Άνετα θα μπορούσα να είχα γίνει μεγάλο ψώνιο όταν πήρα το Μισελέν στα 27 μισό, δεν είχα καν κλείσει τα 28. Αλλά με γείωσε ο Τραστέλης που ήξερε ότι είμαι χείμαρρος. Δεν είναι εύκολο για ένα παιδί σαν κι εμένα, από το Νέο Ηράκλειο, που μεγάλωσε σε άγρια γειτονιά, με πατέρα πλακά στο επάγγελμα, να έχει ένα αστέρι Μισελέν και 12 σκούφους και να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα. Πρέπει κάποιος να σου δώσει χαστούκι, αλλιώς το χάνεις. Ευτυχώς, εγώ είχα υπομονή, επιμονή και πειθαρχία. Και αυτό είναι το βασικό τρίπτυχο στη δουλειά, όπως και το να παθιάζεσαι με αυτό που κάνεις, γιατί αν δεν το τερματίσεις, θα είσαι πάντα μέτριος. Και αυτό λέω πάντα και στα νέα παιδιά, να τα δίνουν όλα, γιατί η μαγειρική, όπως και τα πράγματα στη ζωή, δεν γίνεται ποτέ στο περίπου, παρά μόνο απόλυτα. Χωρίς πάθος χάνεις όχι μόνο στη δουλειά σου αλλά και στις σχέσεις σου και παντού. Με ενοχλεί επομένως που εμείς οι μάγειροι έχουμε γίνει κάτι σαν ροκ σταρ της εποχής και νομίζουμε ότι είμαστε κάποιοι, χωρίς να έχουμε δουλέψει πραγματικά σκληρά. Τι να έλεγε ο πατέρας μου, που έφευγε ξημερώματα κι επέστρεφε το βράδυ, τι να πει ο καρδιολόγος που κάνει εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς; Έρχονται σήμερα τα πιτσιρίκια με τα τατουάζ και τα κινητά στην τσέπη και νομίζουν ότι όλα γίνονται εύκολα. Βιάζονται. Τα έχουμε θεοποιήσει τα πράγματα στο επάγγελμά μας και ξεχνάμε ότι σπουδαίοι δεν είναι οι μάγειροι αλλά η μαγειρική. Αυτή έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο όχι ο Καραθάνος. Ο Ζερόμ, όταν δούλευα μαζί του, με «χτύπαγε» και όσο έβλεπε ότι άντεχα, το έκανε ακόμα περισσότερο. Δεν γίνεται αλλιώς.

• Αυτό που γουστάρω στην ελληνική κουζίνα είναι η απλότητά της, κάτι που άργησα να το καταλάβω. Όπως λέει και ο συνεργάτης μου Περικλής Κοσκινάς, «σε ένα νησί υπάρχει ένα εκκλησάκι, είναι απλό και το θαυμάζεις ακριβώς γι' αυτό που είναι, το ίδιο συμβαίνει όταν πηγαίνεις στο Παρίσι, όπου αντίστοιχα μένεις έκθαμβος μπροστά στην Παναγία των Παρισίων». Το κάθε πράγμα στον τόπο του. Αν δεν μπορείς να μαγευτείς από το απλό και τη μαγειρική του τόπου σου, δεν θα μπορέσεις να βγάλεις κάτι που κρύβει πραγματική τέχνη και τεχνική. Αυτό είναι το μεγαλείο της μαγειρικής, συνίσταται σε αυτό ακριβώς που δεν φαίνεται. Οι σαρδέλες με λαδολέμονο από αυγοτάραχο μπορεί να φαίνονται ένα απλό πιάτο, αλλά άντε φτιάξε σωστό λαδολέμονο. Τι να τα κάνω τα κόλπα με το πικάπ στη μαγειρική όταν δεν μπορείς να φτιάξεις το απλό, ωραίο πιάτο του τόπου σου; Μας έφαγε η κατάρα του -ότο στην Ελλάδα: κριθαρότο, ριζότο. Μας κάθεται άσχημα να πούμε «τραχανάς», επειδή έχουμε μέσα μας ριζωμένη την ενοχή. Στην αρχή είχαμε τη δημιουργική κουζίνα και όπου πήγαινες έβλεπες δημιουργική κουζίνα, μετά ήρθε το σούσι – μόνο τα περίπτερα δεν πουλούσαν σούσι. Σε αντίθεση με το εξωτερικό, όπου τιμούν τα δικά τους προϊόντα –πας στο Σαν Σεμπαστιάν και σου σερβίρουν χαμόν στο εστιατόριο με τα τρία αστέρια Μισελέν–, εδώ έχουμε πρόβλημα να στηρίξουμε τα δικά μας προϊόντα και πιάτα γιατί ντρεπόμαστε μήπως μας πούνε σουβλατζήδες. Αλλά αν δεν έχεις καταλάβει πρώτα τον εαυτό σου, τα υλικά του τόπου σου και την αξία τους, αν δεν έχουν καεί τα χέρια σου, αν δεν έχεις δουλέψει δίπλα σε σοβαρούς ανθρώπους, δεν γίνεσαι σεφ. Ούτε αν προτεραιότητά σου έχεις τα λεφτά. Ποτέ δεν με ενδιέφεραν τα χρήματα, δεν δούλεψα σεζόν σε νησιά, δεν έκανα αρπαχτές, το μόνο που ήθελα είναι να μην παραβιάζονται τα στάνταρ μου. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να μπορώ να βλέπω χαμογελαστά πρόσωπα στην αίθουσα και νομίζω πως αυτό θέλαμε να πετύχουμε με την Cookoovaya. Ο κόσμος, την εποχή της κρίσης που ζούμε, είναι κουρασμένος και θέλει να πάει κάπου να περάσει καλά. Δεν θέλει να τον ζαλίζεις εξηγώντας του επί δύο ώρες ότι πρέπει να φάει από τα αριστερά προς τα δεξιά και να του λανσάρεις βαρύγδουπα ονόματα. Είναι ξεπερασμένα όλα αυτά σε όλο τον κόσμο, το να μπαίνεις σε ένα μέρος με τριάντα άτομα και να τρως ελάχιστα. Βαριέμαι, το ίδιο κάνει και ο κόσμος. Γιατί αλλιώς έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα, όπου έχουμε μάθει να μοιραζόμαστε πράγματα στη μέση, να γελάμε δυνατά και μιλάμε ελεύθερα.

Νίκος Καραθάνος: «Άνετα θα μπορούσα να είχα γίνει μεγάλο ψώνιο όταν πήρα το Μισελέν στα 27 μισό» Facebook Twitter
Έκανα και λάθη, αλλά δεν μετανιώνω. Δεν έχει κανένα νόημα αν δεν μάθεις από τα λάθη σου, είσαι λειψός. Η ζωή είναι μικρή για μετάνοιες και μικροπρέπειες. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

• Έχω μάθει να τα δίνω όλα και όχι μόνο στη μαγειρική. Στα πάντα. Ειδικά στις σχέσεις μου, φιλικές και ερωτικές. Εννοείται πως αγαπούσα και αγαπώ τις γυναίκες: τις θαυμάζω, έχω κολλητές, παθιάζομαι, ερωτεύομαι και πάντα ζω τον έρωτα μέχρι τέλους. Τον αναζητώ. Ευτυχώς, η ερωτική μου ζωή έχει χρώμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι ο άνθρωπος που «γαμπρίζει». Μου αρέσει πολύ η συντροφικότητα, απλώς πιστεύω ότι κάπου το χάνω στην πορεία: ενώ ενθουσιάζομαι πολύ στην αρχή και ερωτεύομαι, κάτι συμβαίνει στην πορεία και χάνεται η μαγεία. Όλες τις γυναίκες με τις οποίες ήμουν μαζί όμως τις ερωτεύτηκα και έχω αγαπήσει. Είχα μια μεγάλη, ουσιαστική σχέση που μου στάθηκε στα δύσκολα. Απλώς χωρίσαμε επειδή δεν δουλέψαμε αρκετά μεταξύ μας γιατί όλες οι σχέσεις, ερωτικές, φιλικές, εργασιακές, χρειάζονται δουλειά. Ακόμα και οι φίλοι δεν είναι μόνο για να συμπαραστέκονται στα δύσκολα, πρέπει να τους φροντίζεις. Και να τα δίνεις, πάντα, όλα. Το πρόβλημα στην εποχή μας είναι ότι οι άνθρωποι φοβούνται να αγαπήσουν και να δεθούν λες και έχουν πολλές ζωές και όχι μία. Αλλά τι να την κάνεις τη ζωή, όταν χτίζεις γύρω της ένα φράχτη; Δεν ζούμε από φόβο μήπως πληγωθούμε και τελικά μένουμε για πάντα λειψοί. Προσωπικά, έχω μάθει ότι όσο πιο πολύ δίνομαι, τόσο καλύτερα νιώθω, καθαρός και ελεύθερος, και αυτό είναι κάτι που δεν μου έχει μάθει μόνο ο έρωτας αλλά και η δουλειά. Αυτό είναι το πιο πολύτιμο μάθημα που παίρνω καθημερινά στην Cookoovaya: ότι οι σχέσεις χρειάζονται αγάπη και δουλειά.

Info:

Ο Νίκος Καραθάνος μαγειρεύει στο εστιατόριο Cookoovaya (Xατζηγιάννη Μέξη 2).

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Οι Αθηναίοι
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Οι Αθηναίοι / Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Η συνιδρύτρια και διευθύντρια της Black Light και συνδημιουργός της σειράς podcast της LiFO «Ζούμε ρε» δραστηριοποιείται ώστε οι ΑμεΑ να διαθέτουν ίσες ευκαιρίες και απεριόριστη πρόσβαση, δίχως στιγματισμούς και διακρίσεις. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Lorenzo

Οι Αθηναίοι / Lorenzo: «Η techno σκηνή έχει γίνει χρηματιστήριο»

Γνώρισε την techno στη Φρανκφούρτη των αρχών των ‘90s. Ερχόμενος στην Αθήνα, όσο έβλεπε ότι ο κόσμος σοκαριζόταν με τις εμφανίσεις του, τόσο περισσότερο του άρεσε να προκαλεί. Ο θρυλικός χορευτής του Factory και ιδρυτής της ομάδας Blend είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ελισάβετ Κοτζιά

Οι Αθηναίοι / «Τα πρώτα χρόνια λέγανε ότι τις κριτικές μου τις έγραφε ο πατέρας μου»

Η Αθηναία της εβδομάδας Ελισάβετ Κοτζιά γεννήθηκε μέσα στα βιβλία· κάποια στιγμή, τα έβαλε στην άκρη, για να ξανασυναντήσει τη λογοτεχνία μέσα από μια αναπάντεχη εμπειρία. Άφησε το οικονομικό ρεπορτάζ για την κριτική βιβλίου. Τη ρωτήσαμε γιατί το ελληνικό μυθιστόρημα δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση στο εξωτερικό, και δεν πιστεύει πως για το ζήτημα αυτό υπάρχουν απλές απαντήσεις.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Πέθανε Σαν Σήμερα / Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της, η κορυφαία θεατρική συγγραφέας της Ελλάδας, που πέθανε σαν σήμερα, μίλησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια και απλότητα.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Αρετή Γεωργιλή

Οι Αθηναίοι / «Δεν θα σταματήσω να υπερασπίζομαι το δικαίωμα της γυναίκας να νιώθει ελεύθερη να εκφράζεται»

Η Αρετή Γεωργιλή γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια και τα δώδεκα τελευταία χρόνια, αφότου άνοιξε το Free Thinking Zone, ζει εκεί και στην Αθήνα. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατιάνα Μπαλανίκα

Οι Αθηναίοι / Κατιάνα Μπαλανίκα: «Μέσα μου είμαι κουτάβι, γι’ αυτό και με πάταγαν όλοι»

Η ηθοποιός που αγαπήθηκε για τους κωμικούς της ρόλους έκανε μόνο δράμα στη σχολή. Θα ήθελε να ξαναπαίξει στην τηλεόραση αλλά βλέπει πως δεν θυμούνται τη γενιά της πια. Είναι ευγνώμων για τη ζωή της και την αφηγείται στη LiFO - γιατί είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μάριο Μπανούσι

Οι Αθηναίοι / Μάριο Μπανούσι: «Αν δεν εκτεθείς στη ζωή, δεν έχει νόημα»

Ο νεαρός σκηνοθέτης, που έχει ήδη μετρήσει διαδοχικά sold out, άρχισε να βλέπει θέατρο όταν μπήκε στη δραματική σχολή. Του αρέσει η ανθρώπινη αμηχανία, η σιωπή και η ησυχία τον γοήτευαν πάντα. Αν και δεν τα πάει καλά με τα λόγια, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
M. HULOT
Γιώργος Τσιαντούλας, ηθοποιός, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / «Γελάτε γιατί χανόμαστε, κάντε σεξ, ταξιδέψτε, διαβάστε και φάτε, φάτε, φάτε»

Ο πολυσυζητημένος πρωταγωνιστής της ταινίας «Το καλοκαίρι της Κάρμεν», Γιώργος Τσιαντούλας, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ζει στο Παγκράτι, διατηρεί θεατρική ομάδα στα Τρίκαλα, έχει παίξει σε παραστάσεις του Ρομέο Καστελούτσι και του Δημήτρη Παπαϊωάννου και τα πιο ριψοκίνδυνα πράγματα που έχει κάνει είναι «γαστρονομικοί συνδυασμοί σε λάθος στιγμή και λάθος ώρα».
M. HULOT
Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LIFO

Οι Αθηναίοι / Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LiFO

Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού μιλά για τις ανεξίτηλες συναντήσεις της πορείας της, για το πώς πήγε κόντρα στο ρεύμα της εποχής της, για μια ζωή χορτάτη. Δουλεύοντας επί 67 συναπτά έτη δεν ανέχεται να της πει κανείς «τι ανάγκη έχεις;».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αγνή Πικιώνη: «Η Αθήνα έχει εξελιχθεί σ’ ένα μαζικό λούνα παρκ»

Οι Αθηναίοι / «Δυσκολεύονταν να με πλησιάσουν επειδή ήμουν η κόρη του Πικιώνη»

Η Αγνή Πικιώνη, κόρη του οραματιστή αρχιτέκτονα που είχε αφοσιωθεί στη λαϊκή αρχιτεκτονική, μιλά για τη ζωή της δίπλα σε εκείνον, που της έμαθε ότι «ένας απλός άνθρωπος μπορεί να φτιάξει κάτι σημαντικό». Αρχιτέκτονας και η ίδια, φρόντισε να διασώσει και να ταξινομήσει το έργο του. Τη θυμώνει η μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική και πιστεύει ότι η Αθήνα έχει χάσει το στοίχημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιώργος Αρβανίτης: «Έλεγα "είμαι καλύτερος" και δεν με πήρε η φτώχεια από κάτω»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Αρβανίτης: «Πείσμωνα για να γίνω ο καλύτερος και δεν με πήρε η φτώχεια από κάτω»

Από μια νιότη γεμάτη αντιξοότητες, ο τροχός για εκείνον γύρισε, η ζωή του στράφηκε στο φως και έγινε βιβλίο. Η Ευρώπη τον ανακάλυψε από τις ταινίες του Αγγελόπουλου, στις ιστορίες του πρωταγωνιστούν ο Φίνος, ο Μαστρογιάνι και ο Κουροσάβα. Ο πολυβραβευμένος διευθυντής φωτογραφίας που ήταν «πάντα την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος» είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κρίστη Στασινοπούλου: «Έχω φάει τη νύχτα με το κουτάλι, προτιμώ πια να κάθομαι σπίτι»

Οι Αθηναίοι / Κρίστη Στασινοπούλου: «Έχω φάει τη νύχτα με το κουτάλι, προτιμώ πια να κάθομαι σπίτι»

Όλοι τη ρωτούν για τον Παύλο Σιδηρόπουλο όμως έχει ζήσει περισσότερα δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη. Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην Eurovision, αισθάνεται περήφανη που μεγαλώνοντας κατέληξε να κάνει μόνο πράγματα που της αρέσουν. Έχει γυρίσει τον κόσμο με τον Στάθη Καλυβιώτη και τη μουσική τους, μόλις κυκλοφόρησε ένα βιβλίο για τα ταξίδια τους που μετράνε πια 25 χρόνια.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ