☛ Για τη συνέντευξη του ηθοποιού Τάκη Σπυριδάκη στον M. Hulot στη στήλη «Αθηναίοι»: «Μου αρκεί να δω το όνομά του στους συντελεστές μιας ταινίας ή ενός τηλεοπτικού επεισοδίου για να κάτσω να το δω και να το απολαύσω. "Α, ξέρεις ποιος παίζει; Ο Τάκης Σπυριδάκης!" λέμε στο σπίτι και καθόμαστε επιτόπου να δούμε, χωρίς περαιτέρω ερωτήσεις. Για να παίζει αυτός, θα είναι σίγουρα καλό, δεν έχει παίξει ποτέ σε βλακείες (π.χ. πετυχαίνουμε στο YouTube τους Ισοβίτες, παίζει, έκλεισε, το βλέπουμε, πολύ ωραία ταινία by the way). Όσο για τη διαφήμιση, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι αν παίξει ο ηθοποιός με κέφι και δώσει το 100% σαν να είναι ρόλος στο θέατρο ας πούμε, τότε το αποτέλεσμα θα είναι αυθεντικό, διαχρονικό και θα τον δικαιώσει». (Σχόλιο της εξωγήινης)
☛ Για το ρεπορτάζ του Δημήτρη Κυριαζή «Σεξουαλική παρενόχληση στην Ελλάδα: Tα προφίλ, οι αριθμοί, οι τρόποι αντίδρασης»: «Η οικονομική κρίση έχει αδιαμφισβήτητη σχέση με την αύξηση των σεξουαλικών παρενοχλήσεων και της σωματικής/ψυχολογικής βίας. Η ανάγκη βιοπορισμού και η ανασφάλεια που δημιουργεί αναγκάζει τους ανθρώπους να κάνουν εκπτώσεις στην αξιοπρέπειά τους. Η αύξηση κρουσμάτων σεξουαλικής παρενόχλησης και λοιπών μορφών βίας είναι αποτέλεσμα τόσο της ανάγκης όσο και της διατήρησης της εξουσίας στον μικρόκοσμο που η φτωχοποίηση γκρεμίζει. Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να εξουσιάζουμε/ορίζουμε τις ζωές μας και όταν δεν μπορούμε, αρχίζουν τα άσχημα. Δεν είναι παράξενο, δε, ότι οι καταγγελίες συμβαίνουν σε περιόδους ευμάρειας κοινωνικής και προσωπικής, γι' αυτό πολλές φορές, μετά από μια καταγγελία, μία από τις εσφαλμένες κρίσεις είναι "εμ, πρώτα έβγαλε λεφτά και μετά θυμήθηκε να καταγγείλει". Και λέω εσφαλμένες διότι, προφανώς, εφόσον διασφαλιστεί ο βιοπορισμός, είναι λογικό να νιώσει κάποιος ασφαλής ώστε να προβεί σε καταγγελία. Η οικονομική ευμάρεια μιας κοινωνίας είναι η πιο ικανή κυνικά λύση για τέτοια φαινόμενα. Όσο υπάρχει ο φόβος της φτώχειας, θα δημιουργούνται ολοένα και περισσότερες σχέσεις θύμα-θύτης και αυτό δεν μπορεί να το αναχαιτίσει καμιά ακαδημαϊκή θεώρηση ή υποστηρικτική δομή σε επίπεδο κοινωνίας (σε ατομικό επίπεδο, ναι, μπορούν να βοηθήσουν, όχι όμως σε μαζικό). Δεν είναι θέμα προθέσεων αλλά αποτελέσματος». (Σχόλιο του Προσωρινώς ο Ποκοπίκος)
☛ Για το άρθρο «Το 1917, η μνήμη και οι αποσιωπήσεις - Μια γνώμη για τον "Μεγάλο Οκτώβρη"» του Νικόλα Σεβαστάκη: «Το πιο ενδιαφέρον στην Οκτωβριανή Επανάσταση είναι ότι οι μπολσεβίκοι δεν ανέτρεψαν τον Τσάρο αλλά την προσωρινή κυβέρνηση των αστικών κομμάτων στα οποία μετείχαν και οι ίδιοι! Οι τότε μοναρχοφασίστες είχαν ήδη απομακρυνθεί από τον Φεβρουάριο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, εσκεμμένα έχει αποσιωπηθεί η ανατροπή της πρώτης επαναστατικής κυβέρνησης, ώστε οι πιστοί του κομμουνισμού να μην έχουν αμφιβολίες για την επαναστατική ψυχή των κομμουνιστών, όχι όμως και για τον συνήθη ύποπτο των "λαϊκών" δικαστηρίων, τον οπορτουνισμό. Όσο για το αν θα μπορούσαν να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους, δεν με ενδιαφέρει πραγματικά: εάν δεν είχαν την πλειοψηφία ή τη συναίνεση του λαού, ποιος ο λόγος να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους;». (Σχόλιο του Lias81)
☛ Για το ρεπορτάζ του Δημήτρη Κυριαζή «Η πολύπλοκη σχέση των Αθηναίων με το νερό: Δημόσιες βρύσες, υδραγωγεία κ.λπ.»: «Για τη δημοτική βρύση της Αγίας Κυριακής (το εκκλησάκι στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας) γράφει ο Πέτρος Γλέζος στη "Νέα Εστία": "Όμως το νερό για τις ανάγκες των Αθηναίων δεν το κάλυπταν μόνο "και πλανόδιοι υδροπωλητές που έφερναν νερό από πηγές που βρίσκονταν στα χωριά της Αττικής". Όπως αναφέρει ο συγγραφέας, "οι άρχοντες το πόσιμο νερό το αγόραζαν από τους πλανόδιους νεροκουβαλητάδες του νερού του Πόρου, που το διαλαλούσαν κατά το πέρασμά τους από τους δρόμους". Ξακουστή ήταν τότε η ποιότητα του νερού αυτού του γραφικού νησιού του Σαρωνικού. Σήμερα, δυστυχώς, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο"». (Σχόλιο της Κατερίνας Σ.Μ.)
☛ Για το «Τι γίνεται όταν φτάσει στα δικαστήρια μια υπόθεση σεξουαλικής παρενόχλησης;» του Θοδωρή Αντωνόπουλου: «#me too. Είκοσι δύο χρονών, η πρώτη μου δουλειά, τηλεφωνήτρια. Πρώτη μέρα στη δουλειά, το μεγάλο αφεντικό με φώναξε στο γραφείο του. Με στρίμωξε κανονικότατα στη γωνία, με χούφτωσε και μου έταξε και τα δωράκια μου, αν του καθόμουνα. Την επόμενη μέρα απολύθηκα με συνοπτικές διαδικασίες». (Σχόλιο της αμύριστο λουλούδι)
☛ Για το «Γυναίκες, γιατί θυμώνουμε μόνο με τους άντρες;» της Irene D' Athenes: «Εννοείται πως οι γυναίκες έχουμε τεράστια ευθύνη για τη διατήρηση των πατριαρχικών προτύπων σκέψης και συμπεριφοράς. Το κακό είναι ότι πολλές φορές δεν το ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιες ότι λέμε ή κάνουμε πράγματα που σαμποτάρουν το ζήτημα της ισότητας. Γιατί πολλές από τις αντιδράσεις μας είναι ενστικτώδεις, ήτοι αφιλτράριστες, διαμορφωμένες πριν από εμάς για εμάς, από το σχολείο, τους γονείς, τον κοινωνικό περίγυρο. Θέλει πολλή δουλειά (και όρεξη) και πολύ ψάξιμο η αναζήτηση ευθυνών στον εαυτό μας». (Σχόλιο της Scotland for Holidays)
σχόλια