έτσι θα μάθεις το φρικτό τοπίο
ανάμεσα στην καλοσύνη και την καλοσύνη
Η Ναόμι Σιχάμπ Νάι (Naomi Shihab Nye, 1952) είναι πολύ γνωστή Αμερικανίδα ποιήτρια, με καταγωγή από την Παλαιστίνη. Η ποίησή της, απλή και κοντινή στην καθημερινότητα του μέσου αναγνώστη, δεν έχει τη θερμοκρασία που μου ταιριάζει. Αλλά αυτό εδώ το ποίημα με τον τίτλο Καλοσύνη, μου κόλλησε μ' έναν τρόπο που κολλάνε τα παιδικά τραγουδάκια στο στόμα των νηπίων. Το μετέφρασα τσάτρα πάτρα γιατί ένιωσα την τεράστια επιθυμία να το μοιραστώ - το μοιράζομαι.
Καλοσύνη
της Ναόμι Σιχάμπ Νάι
Πριν σου φανερωθεί η καλοσύνη
πρέπει να χάσεις ό,τι έχεις
ένας πολτός το μέλλον σου να γίνει
όπως το αλάτι μέσα στη σουπίτσα
ό,τι κι αν πρώτα έσφιγγες στη χούφτα
ό,τι κι αν πρώτα μάζευες στην άκρη
όλα να γίνουν θρυψαλάκια πρέπει
-έτσι θα μάθεις το φρικτό τοπίο
ανάμεσα στην καλοσύνη και την καλοσύνη.
Έτσι που τρέχεις κι όλο τρέχεις
νομίζεις πως το λεωφορείο δε θα σταματήσει
όλοι θα μασουλάνε τα μπουρίτος
κι απ' το παράθυρο θα φεύγει το τοπίο.
Πριν διδαχτείς την τρυφερή βαρύτητα της καλοσύνης
πρέπει να δεις νεκρό τον Ινδιάνο
μες στο λευκό του πόντσο στη γωνία
να καταλάβεις πως κι αυτός πριν από σένα
ήτανε κάποιος σαν εσένα, ίδιος
της νύχτας ταξιδιώτης όλος σχέδια ,
με την ανάσα του την τελευταία ν' ανασαίνει.
Πριν νιώσεις τι βαθειά είν' η καλοσύνη
πρέπει να ξέρεις ότι ίδιο βάθος έχει η λύπη
πρέπει αχάραγα να την καλημερίσεις
να της μιλήσεις μέχρι η φωνή σου
γίνει ηχείο για όλους τους θλιμμένους.
Όταν αυτό που νιώθουν νιώσεις
αυτή την καλοσύνη θα κρατάς στο χέρι
αυτή η καλοσύνη θα σου δένει τα κορδόνια
και για τον επιούσιο θα σε σπρώχνει έξω.
Αυτή η καλοσύνη θα προβάλλει
μες στο μεγάλο αγριεμένο πλήθος,
αυτή θα σου μιλάει,θα σου λέει
''Εγώ είμαι, πάμε, έλα, βιάσου''
-σαν μια σκιά ή σαν μια φίλη θα 'ναι.
Kindness
by Naomi Shihab Nye
Before you know what kindness really is
you must lose things,
feel the future dissolve in a moment
like salt in a weakened broth.
What you held in your hand,
what you counted and carefully saved,
all this must go so you know
how desolate the landscape can be
between the regions of kindness.
How you ride and ride
thinking the bus will never stop,
the passengers eating maize and chicken
will stare out the window forever.
Before you learn the tender gravity of kindness,
you must travel where the Indian in a white poncho
lies dead by the side of the road.
You must see how this could be you,
how he too was someone
who journeyed through the night with plans
and the simple breath that kept him alive.
Before you know kindness as the deepest thing inside,
you must know sorrow as the other deepest thing.
You must wake up with sorrow.
You must speak to it till your voice
catches the thread of all sorrows
and you see the size of the cloth.
Then it is only kindness that makes sense anymore,
only kindness that ties your shoes
and sends you out into the day to gaze at bread,
only kindness that raises its head
from the crowd of the world to say
it is I you have been looking for,
and then goes with you every where
like a shadow or a friend.
From Words Under the Words: Selected Poems,1995
σχόλια