☛ 5 σχόλια για το άρθρο «Τα 5 πιο άσχημα γλυπτά της Αθήνας».
«Μήπως το επίθετο "αμφιλεγόμενα" θα ήταν καλύτερο; Ή ο/η αρθρογράφος έχει την απόλυτη γνώμη για την τέχνη; Προσωπικά, ο Ίκαρος είναι το δεύτερο αγαπημένο μου γλυπτό στην Αθήνα μετά τον Δρομέα. Και ίσως, όπως εγώ πιστεύω ότι όλα τα έργα του Miro είναι μια συλλογή από πολύχρωμες μουτζούρες, σε κάποιον να μην αρέσει το σοβιετικό στυλ. Τουλάχιστον, εγώ ξέρω ότι δεν κατέχω τη συμπαντική αλήθεια γύρω από την τέχνη». (Σχόλιο του aftos).
«Το λέω συνεσταλμένα, καθώς έχω επίγνωση ότι εδώ στηρίζεται και την τέχνη και την αισθητική: μήπως να αφήναμε ήσυχα τα γλυπτά της Αθήνας; Αρκετά έχουν τραβήξει από "εικαστικές παρεμβάσεις" και αγανακτισμένους. Στις αισθητικές κρίσεις δεν διαφωνώ, με εξαίρεση το Μνημείο της Εθνικής Συμφιλίωσης». (Σχόλιο του Γράφων)
«Καλά, αν ρώταγαν τον κόσμο τι του αρέσει, θα είχαμε αγάλματα τραγουδιστών, ηθοποιών και παικτών του "Survivor"». (Σχόλιο του ανώριμος23)
«Ο Ίκαρος της πλατείας Καραϊσκάκη είναι ένα πολύ εντυπωσιακό γλυπτό με μια θεατρικότητα κι έτσι κάνει ωραία και την πλατεία. Ας έφτιαχναν κάτι παρόμοιο στην Ομόνοια, που την κατέστρεψαν ξοδεύοντας εκατομμύρια ευρώ». (Σχόλιο του/της horhem)
«Όλα αυτά τα χρόνια δεν μπορούσα να καταλάβω τι στο καλό θέλει να δείξει το γλυπτό στο Μεταξουργείο. Ευχαριστώ που μου λύσατε την απορία». (Σχόλιο του Σαλιγκαριού)
☛ Για το άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη «Η συνέντευξη της κ. Μπαζιάνα ήταν τελικά μια δήλωση ταυτότητας»: «Η αντίστιξη κυβέρνησης και εξουσίας έχει μακρά παράδοση στην αριστερή ιστορική θεώρηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Γαλλία, όπου την άνοιξη του 1936 θριάμβευσε στις εκλογές το Λαϊκό Μέτωπο υπό τον Λ. Μπλουμ και ανέλαβε την κυβέρνηση. Η εξουσία όμως έμεινε στα χέρια της συντηρητικής δεξιάς που, ελέγχοντας το νομοθετικό σώμα της Γερουσίας, ανάγκασε τον Μπλουμ να εγκαταλείψει τις φιλεργατικές και άλλες μεταρρυθμίσεις και να παραιτηθεί έναν μόλις χρόνο αργότερα. Στην Ισπανία, ο εκλεγμένος Πρόεδρος της Β' Ισπανικής Δημοκρατίας Μανουέλ Αθάνια ανατράπηκε στον τριετή και πολύνεκρο εμφύλιο πόλεμο που διεξήγαγαν οι εθνικιστές του Φρανσίσκο Φράνκο, έχοντας υπό τον έλεγχό τους την πλέον αξιόμαχη στρατιωτική δύναμη της χώρας, τη Λεγεώνα των Ξένων, αφού προηγουμένως αγγλικά αεροσκάφη είχαν μεταφέρει τον Φράνκο και πολλούς από τους στρατιώτες του από τα Κανάρια Νησιά, όπου ήταν αποκλεισμένοι, και κατόπιν η αεροπορία του Χίτλερ βομβάρδισε ανηλεώς τον στρατό της εκλεγμένης κυβέρνησης. Η διάκριση κυβέρνησης - εξουσίας από τη σύντροφο του πρωθυπουργού, λαμβανομένου υπόψη ότι μετά το 1989 είναι πρακτικά αδύνατη κάθε επανάσταση για εγκαθίδρυση κομμουνιστικού καθεστώτος, λειτουργεί απολογητικά ως προς την ίδια μερίδα ψηφοφόρων (αγανακτισμένοι, κατά φαντασίαν θύματα των ξένων, «δεν πληρώνω» και άλλοι με ανάλογα προσόντα) στην αναζήτηση του λόγου για τον οποίο δεν πραγματοποιήθηκαν οι εξωπραγματικές προεκλογικές εξαγγελίες του Ιανουαρίου 2015 που διόγκωσαν το κύμα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ». (Σχόλιο του/της food inspector)
☛ Για τη συνέντευξη της καθηγήτριας Αρχαίας Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Πολύμνιας Αθανασιάδη στην Εύη Μαλλιαρού: «Συνέντευξη-πρότυπο. Ο ηλεκτρονικός Τύπος στερείται φήμης σε σχέση με τον έντυπο, αλλά πολύ γρήγορα θα τον ξεπεράσει» σχολίασε ο Γ. «Ακόμα κι όταν τρωγόμαστε οι από κάτω σχολιάζοντες, εσείς συνεχίζετε την εξαιρετική δουλειά. Μπράβο!»
«Το βιβλίο της κ. Αθανασιάδη φαίνεται πολύ ενδιαφέρον και εστιάζει σε μια πλευρά αυτής της τρομερής εποχής» πρόσθεσε ο atman. «Ενδιαφέρον είναι ότι η εποχή του 2ου και 3ου αι. της απόλυτης ελευθερίας στην οποία αναφέρεται μοιάζει με τη δική μας. Απόλυτη (καταναλωτική) ελευθερία και υπαρξιακό κενό. Φάση Ουελμπέκ. Ωστόσο δεν έπαιξαν κάποιον ρόλο οι πολιτικές μεταβολές, οι τεράστιες μεταναστεύσεις, η καθίζηση της ρωμαϊκής ισχύος κ.λπ. κ.λπ.; Επίσης, έχουν αντιμετωπιστεί μάλλον ελαφρά οι διώξεις των χριστιανών αυτοκρατόρων και των "αγίων" της Εκκλησίας προς όποιον δεν αποδεχόταν τον χριστιανισμό» έγραψε o tktk. «Όταν έγινε επίσημη θρησκεία του κράτους, οι χριστιανοί δεν αποτελούσαν την πλειονότητα. Ίσως υπήρχε τάση προς τον μονοθεϊσμό, αλλά σίγουρα επιβλήθηκε με απαγορεύσεις και διώξεις. Μονοδοξία επιβαλλόμενη μάλλον, παρά φυσική. Και κανείς δεν ξέρει αν τα πράγματα θα έπαιρναν άλλη τροπή ή θα γυρνούσαν στην πρότερη κατάσταση εάν δεν είχαμε ολική απαγόρευση της μη χριστιανικής σκέψης».
Τέλος, ο Κιμ σχολίασε: «Λέτε πως ο 2ος μ.Χ. αιώνας ήταν εποχή απόλυτης πολυδοξίας και ελευθερίας της σκέψης. Δυστυχώς, είναι δύσκολο να διατυπωθεί μια γενική θεωρία, διότι αν ο 2ος αιώνας ήταν όντως αιώνας ελευθερίας, τότε οι χριστιανοί δεν θα χρειαζόταν να περάσουν αυτό το σφαγείο τριών αιώνων μέχρι το Διάταγμα των Μεδιολάνων. Και ο Μέγας Κωνσταντίνος χρειάστηκε να δει ότι ο χριστιανισμός, ακόμα και διωκόμενος, κατακτούσε διαρκώς έδαφος στον λαό και στο στράτευμα, για να καταλάβει ότι θα μπορούσε να αποτελέσει στήριγμα ομοιογένειας στην αυτοκρατορία. Ως αναγκαιότητα, λοιπόν, δόθηκε ελευθερία στη λατρεία των χριστιανών στις αρχές του 4ου αιώνα, αφού πρώτα πολλοί άφησαν τα κοκαλάκια τους στις αρένες, και όχι επειδή υπήρξε κάποιο πνεύμα... "ελευθερίας"».
