-Η δουλειά σου επικεντρώνεται στο θέμα της μνήμης. Ποιά είναι η πρώτη σου ανάμνηση;
Η σύνθετη λειτουργία της μνήμης εμπεριέχει αντίστοιχα σύνθετες αναμνήσεις. Μια παλιά φωτογραφία που απεικονίζει εμένα κρατώντας ένα κόκκινο κουβαδάκι ανακαλεί τη μυρωδιά του ιωδίου της θάλασσας και τον καυτό ήλιο να αγγίζει το δέρμα μου.
Το φως από το κερί των πρώτων μου γενεθλίων ανακαλεί τον πόνο από το κάψιμο στο δάχτυλο που ακολούθησε. Ο ζεστός απογευματινός ήλιος με ταξιδεύει στο παρελθόν, στην ηλικία των τεσσάρων χρόνων, κάπου στη Χαλκιδική, όπου η γιαγιά μου η συνονόματη μου κρατάει το χέρι και περπατάμε στην αμμουδιά.
Θυμάμαι τα ίχνη που αφήνανε οι πατημασιές μας στην υγρή άμμο, το κύμα να πλησιάζει και να απομακρύνεται, στο βάθος φωνές, παιδιά, έφηβοι, πουλιά, μουσική, τον αδερφό μου να με φωνάζει. Μια στιγμή γεμάτη ευτυχία και ανεμελιά. Μια ανάμνηση γεμάτη συναισθήματα.
-Υπάρχει κάποιο έργο που επηρέασε την απόφασή σου ασχοληθείς με τα εικαστικά;
Σε ηλικία 5 χρονών θυμάμαι τον εαυτό μου να μελετάει έναν πίνακα του Renoir, το «Girls at the piano», 1892. Από τότε όλα τα βήματα που έκανα με οδήγησαν στη Σχολή Καλών Τεχνών, στο Central Saint Martins College του Λονδίνου και σε μια διεθνή καριέρα στον χώρο της τέχνης.
- Πώς ένιωσες όταν βρήκες το ημερολόγιο στο οποίο βασίζεται η έκθεση «Immortal Love or Ode to the Past»;
Τις Κυριακές συνηθίζω να κάνω βόλτες στις υπαίθριες αγορές της Αθήνας, αναζητώντας παλιά φωτογραφικά άλμπουμ, γράμματα, αντικείμενα, ιστορίες θαμμένες και ξεχασμένες. Κατά τύχη, το βλέμμα μου έπεσε σε ένα καφέ δερματόδετο εξώφυλλο το οποίο κοσμεί η Ακρόπολη, σχεδιασμένη και ζωγραφισμένη στο χέρι.
Μια πολύ όμορφη και διακριτική ζωγραφιά με παρακίνησε να το πλησιάσω και να ανοίξω την πρώτη σελίδα. «Ύστερα από 35 χρόνια» ήταν η μόνη χειρόγραφη φράση στις πρώτες δύο σελίδες. Πάγωσα. Τι έγινε αυτά τα 35 χρόνια; Πότε; Ποια χρονολογία; Ποιος; Πού; Τόσο πολλές ερωτήσεις και μπροστά μου υπήρχαν όλες οι απαντήσεις. Ακολουθεί το πρώτο κείμενο, ένα ποίημα αφιερωμένο στη Μάρθα, υπογεγραμμένο από κάποιον «Π. Στάη». Από την πρώτη στιγμή ένιωσα πως αυτοί οι χαρακτήρες του ημερολογίου θα γίνονταν οι πρωταγωνιστές των έργων μου.
Καθώς το διάβαζα, είχα την εντύπωση ότι ο συντάκτης επέστρεφε σταθερά σε εικόνες της παιδικής του ηλικίας, εξυμνώντας το παρόν. Ο συντάκτης του ημερολογίου αποτύπωσε στο χαρτί σκέψεις, συναισθήματα, επιθυμίες, όνειρα αλλά και δικά του ερωτικά ποιήματα.
Το ημερολόγιο είναι κατά κύριο λόγο γραμμένο στα ελληνικά. Έχει γράψει μόνο λίγα αποσπάσματα στα αγγλικά, τα οποία είναι αφιερωμένα στην εκλεκτή της παιδικής του ηλικίας, τη Μάρθα, την οποία αποχωρίστηκε πριν από τριάντα πέντε χρόνια, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Είναι αξιοσημείωτο ότι στο ημερολόγιο υπάρχει ένα ποίημα που γράφτηκε στη Σμύρνη το 1919. Έτσι, λοιπόν, μέσα σε λίγες ώρες μετατράπηκα σε έναν «δευτερεύοντα μάρτυρα» και μεταφορέα της μετα-μνήμης.
-Ποιο ήταν το στοιχείο που το έκανε να ξεχωρίσει και να γίνει κέντρο της έκθεσης;
Το ποίημα «Immortal Love or Ode to the Past» που γράφτηκε το 1945, όταν ο συντάκτης του ημερολογίου προσμένει να ξανασμίξει με την αγαπημένη του. Η επίμονη νοερή παρουσία της αγαπημένης του ενισχύεται από το έντονο αίσθημα απώλειας που βιώνει και από την εμμονή του να την αναζητά. Ποιος θα περίμενε τριάντα πέντε χρόνια για να επανασυνδεθεί με την παιδική του αγάπη; Ποιος θα εξυμνούσε τον έρωτα μέσα από την προσμονή του;
Μέσα από μια παλιά φωτογραφία κι ένα χειρόγραφο απόσπασμα κάποιου αγνώστου που έχει πεθάνει πριν από καιρό μπορεί να προκύψει ένας στενός προσωπικός δεσμός, ανακαλύπτοντας την ταυτότητά μας μέσα από τις ζωές των άλλων. Ως μεταλλωρύχος της μνήμης, επιτρέπω στις υποκείμενες εμπειρίες, στα προσωπικά συναισθήματα και στις αναμνήσεις να εισβάλουν και να εμπλουτίσουν τις φανταστικές αφηγήσεις, σχολιάζοντας την έμφυτη επιθυμία μας να ξαναγράψουμε τις ιστορίες μας.
-Τα έργα της έκθεσης δημιουργούν τις στιγμές που περιγράφονται στο ημερολόγιο. Μίλησέ μου γι’ αυτήν τη διαδικασία.
Συνειδητοποιώντας την ευθραυστότητα της μνήμης και τη διαπερατότητά της μέσω της φαντασίας και της ευρηματικότητας, επιδιώκω να προσφέρω έναν συνθετικό κόσμο. Αναλαμβάνοντας το καθήκον να αναπλάσω το σύμπαν γύρω από αυτό το ημερολόγιο, ξαναδίνω ζωή και δημιουργώ εικόνες για γεγονότα, χαρακτήρες και στιγμιότυπα που περιγράφονται, με μια σειρά από διάτρητα, κατακερματισμένα αλλά και αλληλοσυνδεόμενα επίπεδα λεπτών σχεδίων, τα οποία αποτυπώνουν στιγμές από την περίοδο 1910-1920 στη Σμύρνη καθώς και την περίοδο 1940-1950 στην Αθήνα.
Τα ίχνη του μολυβιού σε γιαπωνέζικα αραχνοΰφαντα χαρτιά καθιστούν ορατό το πέρασμα του χρόνου, δημιουργώντας ένα μονοπάτι μνήμης, αποκαλύπτοντας τα διάφορα χρωματικά-χρονικά-πολιτισμικά επίπεδα σαν γραμμές ενός παλίμψηστου.
-Τι κάνει την Αθήνα ξεχωριστή για σένα;
Το φως, οι άνθρωποι, η αρχιτεκτονική, τα κτίρια, ο ρυθμός και η ιστορία της πόλης.
Info: Η έκθεση «Immortal Love or Ode to the Past» φιλοξενείται στη γκαλερί Kalfayan μέχρι τις 14 Απριλίου.
σχόλια