☛ Για το «Γυναίκες στα Όσκαρ: Μια πολυετής αδικία που σταδιακά αποκαθίσταται» του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου:
«Τι γίνεται όταν η διαδεδομένη ακτιβιστική ρητορεία είναι επί της ουσίας "βάλτε γυναίκες επειδή έχουν αδικηθεί ως φύλο"; Αν ακούγεται ως χάρη, αυτό συμβαίνει γιατί πολλές φορές είναι, όμως γίνεται με την ανοχή, ακόμα και των ίδιων των ακτιβιστών» σχολίασε ο Προσωρινώς ο Ποκοπίκος.
«Θυμάμαι τον τίτλο ενός παλιού άρθρου του κ. Δημοκίδη ("Χρειάζονται περισσότεροι ΛΟΑΤ ρόλοι;" ή κάπως έτσι) και η απάντηση ήταν όχι, δεν χρειάζεται να κάνουμε τη χάρη να δημιουργηθούν περισσότεροι ρόλοι, απλώς χρειάζονται καλύτερες ιστορίες, όπου, εάν οι ρόλοι είναι παρεμπιπτόντως ΛΟΑΤ, έχει καλώς, αλλά και να μην είναι, πάλι καλώς. Στις fantasy action ταινίες πάντα υπήρχαν πρωταγωνίστριες, αλλά πότε έγινε "άσχημο" αυτό;
»Τα τελευταία χρόνια που ξέσπασε η ανάγκη για περισσότερες γυναίκες πρωταγωνίστριες, αυτή η "χαριστική" αξίωση επηρεάζει το αποτέλεσμα της δημιουργίας. Πάντα αναγνωρίζεται κάποιος ανάλογα με τον τρόπο που διεκδικεί την αναγνώριση.
»Η Κιουρί επέλεξε να είναι επιστήμονας κι έτσι αναγνωρίστηκε, και κανείς δεν αμφιβάλλει μήπως της έκαναν χάρη γιατί ήταν γυναίκα. Αν έβγαινε κι έλεγε "είμαι γυναίκα επιστήμονας και δεν με αναγνωρίζουν, κάντε κάτι επιτέλους", θα δημιουργούνταν αμφιβολίες, γιατί η ίδια επί της ουσίας θα ζήταγε να κάνουμε κάτι με επιχείρημα το φύλο της και όχι την επιστημονική της αξία.
»Αυτός είναι και ο λόγος που λέμε ότι, πέραν της επιστημονικής της αξίας, η Κιουρί αποδεικνύει το ότι μια γυναίκα μπορεί να είναι σπουδαία επιστήμονας, γι' αυτό θα πρέπει να δίνονται ευκαιρίες στις σύγχρονες γυναίκες.
»Στο Χόλιγουντ έχουν επιλέξει οι ίδιες επιχειρηματολογία που από μόνη της, δυστυχώς, δημιουργεί αμφιβολίες. Κανονικά, σε ό,τι δεν αποδεικνύεται βιολογική διαφορά, θα πρέπει να διαγωνίζονται unisex».
☛ Για τo άρθρο του Ανδρέα Λουκάκου «Στην Αστόρια, το "ελληνικό χωριό" της Νέας Υόρκης»:
«Νομίζω πως θα διαφωνήσω. Ισχύει το ότι η Αστόρια είναι κατά κάποιον τρόπο το ελληνικό χωριό της ΝΥ, όμως οι άνθρωποι δεν νομίζω ότι είναι όπως τους περιγράφετε.
»Ναι, πάντα υπάρχουν καλοί, καλύτεροι, χειρότεροι, αλλά αυτό που γενικά εισέπραξα εγώ είναι μια δυσπιστία.
»Μας αντιμετωπίζουν ως "ξένους", ως κάποιους που τους χαλάνε το όνειρο για την πατρίδα που αναφέρει το άρθρο, που τους δείχνουν πως άλλαξε η χώρα και η νοοτροπία, που δεν καταλαβαίνουν γιατί είναι σκάνδαλο να συγκατοικείς χωρίς να παντρευτείς, να παντρευτείς ξένο ή και καθόλου, που στα 30 δεν ρωτάνε τους γονείς τους για να βγουν κ.λπ.
»Οk, όσο νεότεροι οι άνθρωποι, τόσο πιο φρέσκες οι ιδέες, αλλά ακόμα κι αυτοί νομίζουν ότι στην Ελλάδα ζούμε στο 1960. Επίσης, ίσως επειδή πέρασαν δύσκολα, είναι μάλλον καχύποπτοι γενικά.
»Και αυτά δεν είναι μόνο δική μου εντύπωση αλλά και φίλων που όχι απλώς ταξίδεψαν στη ΝΥ (και στις ΗΠΑ γενικά, γιατί παντού έχει Έλληνες) αλλά και μετακόμισαν εκεί και δεν μπορούσαν καθόλου να ταιριάξουν στην παλιά κοινότητα.
»Οι άνθρωποι αυτοί δεν ζουν στην ελληνική επαρχία, όπως λέει το άρθρο, αλλά στην Ελλάδα του '50 και του '60 που άφησαν πίσω τους». (Σχόλιο του/της DreamWalker)
☛ Για το άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη «Καχυποψία, σκάνδαλο και παράνοια»:
«Στη χώρα όπου η θεωρία της κοίλης γης είναι πιο οικεία από αυτήν της σχετικότητας, το να θεωρούμε ότι οι πολιτικοί "τα πιάνουν" είναι ελάσσονος σημασίας.
»Όποιος πριν από κάποια χρόνια πήγαινε σε παζάρι βιβλίου, από αυτά που φυτρώνουν παντού στην Ελλάδα τα καλοκαίρια, μπορούσε από μια επισκόπηση των πωλούμενων τίτλων (Ο καιρός γαρ εγγύς Ι & ΙΙ, Η θεωρία της Κοίλης Γης, Τα πρωτόκολλα των σοφών της Σιών κ.λπ.) να καταλάβει τι θα ερχόταν.
»Ο λιακοπουλισμός, επιδοτούμενος από το ξανθό γένος, σε συνδυασμό με το πάθος μας για εύκολη, αλλά μυστηριακή και συνωμοσιολογική γνώση, παραμόρφωσε την ελάχιστη λογική που είχαμε.
»Από τους "αυτόχθονες Έλληνες" του σπηλαίου των Πετραλώνων στη λευκή πυραμίδα της Τάκλα Μακάν και από τους ψεκασμούς στις προφητείες διαφόρων ανώνυμων και επώνυμων "γερόντων", η αλήθεια έχει ηττηθεί σε κάθε αναμέτρηση με τη λογική μας. Γιατί στη Novartis να ισχύει κάτι άλλο;
»Σε κάθε περίπτωση, το εθνικό μας θυμικό μάς έχει διδάξει πως με μια πορεία μπορούμε να δημιουργήσουμε την εικόνα ότι το ποθούμενο κατέστη πραγματικότητα και να συγχαρούμε ο ένας τον άλλον για τη δυναμικότητα και την αγωνιστικότητά μας. Το μέγα πλήθος των Αγανακτισμένων, του Όχι, της Μακεδονίας, έχει πάντα δίκιο». (Σχόλιο του Γράφοντα)
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια