[Από τον Θανάση Χαραμή]
Λίγες ημέρες μετά τη βράβευση με Πούλιτζερ, ο φωτορεπόρτερ Tyler Hicks έλαβε ένα email. Το μήνυμα είχε γράψει μία από τις γυναίκες που είχε φωτογραφίσει την ημέρα του μακελειού στο Ναϊρόμπι. Η μητέρα που ο φωτογράφος είχε απαθανατίσει να βρίσκεται πεσμένη στο πάτωμα και να προσπαθεί να προστατεύσει τα παιδιά της είχε δει τη φωτογραφία της και είχε μόλις μάθει για τη βράβευση. Λίγο αργότερα κατάφεραν να επικοινωνήσουν μέσω Skype. H γυναίκα του έδειξε τα παιδιά της και του εξομολογήθηκε την αγωνία που έζησε περιμένοντας πέντε ώρες στο έδαφος.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά, ο φωτογράφος που πέρασε δύο ώρες στο εμπορικό κέντρο όπου πάνω από 65 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, θυμάται πώς βρέθηκε εκεί και τι αντίκρισε εμπλεκόμενος στη ζώνη του πυρός.
"Στην αρχή πίστευα πως πρόκειται για ένοπλη ληστεία που πήγε στραβά. Μια τέτοια υπόθεση δεν είναι κάτι για το οποίο θα έπαιρνα ρίσκο μιας και δεν θεωρείται σημαντικό γεγονός. Οι βίαιες ληστείες είναι συχνές στην Κένυα και συνήθως τις αποφεύγω. Καθώς πλησίασα στο εμπορικό κέντρο κατάλαβα πως συνέβαινε κάτι πολύ πιο σοβαρό. Έβλεπα κόσμο να απομακρύνεται τρομοκρατημένος από το κτίριο. Μόλις πλησίασα ακόμη πιο κοντά είδα ανθρώπους να είναι βουτηγμένοι στο αίμα και να έχουν τραύματα από πυροβολισμούς. Πολλοί ήταν σε καρότσια σούπερ μάρκετ τα οποία χρησιμοποιούνταν σαν φορεία και πολίτες προσπαθούσαν να τους απομακρύνουν από το σημείο. 45 λεπτά αργότερα είδα τους πρώτους νεκρούς να βρίσκονται στην είσοδο του εμπορικού και τότε κατάλαβα πως έπρεπε να μπω μέσα και να δω τι συνέβαινε."
"Η φωτογραφία της μητέρας και των παιδιών είναι τραβηγμένη από ένα σημείο στο οποίο παρέμεινα για πολύ λίγο. Ήταν σημείο στο οποίο ήμουν εντελώς εκτεθειμένος και κινδύνευα πραγματικά. Κοίταξα προς τα κάτω και είδα τη γυναίκα και τα δύο παιδιά ανάμεσα στους κάλυκες. Ήταν κυριολεκτικά πετρωμένοι και έξω από το κάδρο της φωτογραφίας μπορούσα να δω το πτώμα μιας γυναίκας που ακόμη κρατούσε τη σακούλα με τα ψώνια της και ένα άνδρα σκοτωμένο μπροστά από το ΑΤΜ. Αυτοί είχαν καταφέρει να επιζήσουν..."
"Όση ώρα συνέβαιναν αυτά, η μουσική από τα μεγάφωνα του εμπορικού συνέχιζε να ακούγεται. Μια τυπική μουσική σαν αυτή που ακούγεται συνήθως σε όλα τα εμπορικά, ανακατεμένη με τον ήχο από τις σφαίρες. Η γυναίκα προσπαθούσε να κρατήσει την ψυχραιμία της και να κάνει τα παιδιά της να παραμείνουν ήρεμα και ακίνητα τραγουδώντας τους χαμηλόφωνα στο ρυθμό της μουσικής. Αυτό κράτησε πέντε ώρες και όπως η ίδια μου είπε ο μικρός της γιος είναι δύσκολο να παραμείνει ήσυχος ακόμη και πέντε λεπτά."
σχόλια