O Magnus Arrevad είναι φωτογράφος γεννημένος στη Κοπεγχάγη που πλέον μοιράζει το χρόνο του μεταξύ Νέας Υόρκης και Βερολίνου ετοιμάζοντας ένα ακόμη πρότζεκτ και το πρώτο του θεατρικό έργο.
Λίγο καιρό πριν, ολοκλήρωσε ένα μεγάλο φωτογραφικό πρότζεκτ το οποίο δούλευε επί πέντε χρόνια. Το 'Βοy Story' είναι ένα νυχτερινό ταξίδι στον κόσμο των αντρών του θεάματος. Τα αγόρια μπροστά από το φακό του δεν είναι λαμπεροί ηθοποιοί ή ποπ τραγουδιστές. Ο Arrevad βρέθηκε σε θέατρα burlesque, στα καμαρίνια μαζί με go go boys και στρίπερς και σε καραβάνια τσίρκων για να συναντήσει πάνω από 100 performers. Στα πέντε αυτά χρόνια γνώρισε διάφορους άντρες, τους φωτογράφισε σε πολύ προσωπικές, σχεδόν εξομολογητικές στιγμές και συγκέντρωσε πάνω από 5000 εικόνες. Το πρότζεκτ αναμένεται να κάνει πρεμιέρα μέσα στον επόμενο μήνα και θα ακολουθήσει σειρά εκθέσεων.
Αυτές είναι οι μοναδικές εικόνες που ο Magnus Arrevad μοιράζεται κατ' αποκλειστικότητα με τους New York Times και το LIFO.gr ενώ αυτή είναι και η πρώτη συνέντευξη που παραχωρεί για το 'Boy Story'.
Καλησπέρα από την Ελλάδα.
Γεια από το Λονδίνο.
Είναι και εκεί ζεστά και ηλιόλουστα όπως εδώ;
Γκρίζα και συννεφιασμένα. Όπως είναι συνήθως το Λονδίνο.
Γιατί έχετε μετακομίσει στο Λονδίνο;
Η θεματολογία που ήθελα να εξερευνήσω με τη φωτογραφία μου ήταν πιο εύκολο να βρεθεί σε μεγαλύτερες πόλεις από τη γενέτειρά μου την Κοπεγχάγη.
Πως θα τα περιγράφατε τη θεματολογία των εικόνων σας;
Ταυτότητα. Σεξουαλικότητα. Άνθρωποι που τολμούν να κάνουν τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο... Πως κάποιοι καταφέρνουν να μετατραπούν σε αυτό που πραγματικά ήθελαν να γίνουν.
Το τελευταίο σας πρότζεκτ πήρε 5 χρόνια για να ολοκληρωθεί;
Σχεδόν 5 χρόνια, ναι.
Πως ξεκίνησε όλο αυτό σαν concept και γιατί επιλέξατε μόνο άντρες και όχι γυναίκες ή έστω και τα δύο;
Στην αρχή, φωτογράφιζα τις γυναίκες του Burlesque αλλά το τότε κορίτσι μου δεν αισθανόταν άνετα οπότε ξεκίνησα να φωτογραφίζω άντρες. Τελικά κατέληξα πως οι άντρες ήταν πολύ πιο ενδιαφέροντες ως φωτογραφικά θέματα. Είναι άξιο θαυμασμού το πώς ξεπέρασαν μια σειρά εμποδίων για να μεταμορφωθούν σε αυτό που είναι. Η διαδικασία που ακολούθησαν για να επινοήσουν τους κρυμμένους εαυτούς τους ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί πουθενά και παθιάστηκα με την καταγραφή της.
Οι φωτογραφίες που μας έχετε αποκαλύψει είναι αρκετά μελαγχολικές. Ήταν ένα μελαγχολικό πρότζεκτ ή αυτή ήταν η οπτική την οποία επιλέξατε;
'Ηταν αναμφίβολα προσωπικές, αλλά τι εννοείς με το γλυκόπικρες; Το πρότζεκτ κινείται γύρω από όλο το εύρος των συναισθημάτων, από τη χαρά της παράστασης ή της προετοιμασίας στην αδιαμφισβήτητη θλίψη την οποία εντοπίζουμε σε μερικές από τις φωτογραφίες όταν τελειώνει η βραδιά. Ο Ernesto Tomasini, ένας από τους αγαπημένους μου performers, μου είχε πει χαρακτηριστικά :"Δεν είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος όταν τελειώνει. Συνήθως αισθάνομαι κομματιασμένος, σαν η ψυχή μου να έχει στραγγιχτεί εντελώς. Αν το show ήταν καλό, αισθάνεσαι απίστευτα ευτυχής. Eλπίζω να ακολουθήσουν όλο και περισσότερες παραστάσεις. Δε θέλω να σταματήσουν ποτέ." Υποθέτω ότι αυτό είναι το γλυκόπικρο κομμάτι που αναφέρατε προηγουμένως.
Ποιο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι του πρότζεκτ; Έγινες εύκολα δεκτός από τα παρασκήνια;
Χρειάστηκα αρκετό χρόνο για να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους, ώστε να αισθανθούν ασφάλεια και να μου επιτρέψουν να κινηθώ στα παρασκήνια. Είναι ένα πολύ προσωπικό μέρος γι' αυτούς και ειλικρινά, είναι τιμή μου που μου επιτράπηκε η είσοδος και η παραμονή σε αυτόν τον κόσμο. Και δε θα μπορούσαν να είναι πιο φιλόξενο Από τεχνικής άποψης η στενότητα του χώρου είχε κάποια δυσκολία.
Να υποθέσω ότι αυτά τα 5 χρόνια θα υπήρξαν και δυσκολίες με κάποιον από τους performers;
Υπήρξαν κάποια περιστατικά, αλλά κανένα το οποίο να χρειάζεται να ειπωθεί δημοσίως. Eίμαι σίγουρος πως καταλαβαίνετε...
Πόσες είναι η φωτογραφίες;
Ολόκληρο το πρότζεκτ θα αποτελείται από 110 τις οποίες επέλεξα από σχεδόν 5000 φωτογραφίες που τράβηξα τα τελευταία 5 χρόνια.
Είναι πάρα πολλές. Μπορείτε να θυμηθείτε πόσους άντρες γνωρίσατε;
Δεν έχω ιδέα αλλά, σίγουρα, αρκετές εκατοντάδες performers.
Ποιοι ήταν οι πιο ενδιαφέροντες τύποι που γνωρίσατε;
Ενδιαφέροντες από την οπτική του φωτογράφου – συγγνώμη που θα γίνω βαρετός, αλλά ειλικρινά, όλοι τους! Όσον αφορά το πόσο σκληρά πρέπει να δουλεύουν, μια ιστορία που ποτέ δε θα ξεχάσω συνέβη όταν ήμασταν στο Sligo, στην ύπαιθρο της Ιρλανδίας. Η Blanche DuBois έδινε παράσταση σε μια βραδιά καμπαρέ. Ανάμεσα στο πλήθος υπήρχε ένας άντρας ο οποίος σηκώθηκε αγριεμένος, με σταυρωμένα τα χέρια και φαινόταν να αισθάνεται πολύ άβολα. Όταν η Blanche τον πλησίασε, ο άντρας είπε, "Αν με αγγίξεις, στο ορκίζομαι, θα σε σκοτώσω..." Η Blanche προσφέρθηκε να του κάνει στοματικό για να ηρεμήσει. Αλλά αυτοί είναι οι επαγγελματικοί κίνδυνοι που όλοι οι performers αντιμετωπίζουν. Ο τρόπος ζωής τoυς ακόμη και τώρα δε γίνεται αποδεκτός από πολλούς ανθρώπους εκεί έξω.
Υπήρξαν φορές που αισθανθήκατε να έλκεστε από τους ανθρώπους που φωτογραφίζατε;
Για να είμαι ειλικρινής, όχι. Mπορούσα να αναγνωρίσω το πόσο μεγάλο ήταν αυτό που κάνουν και παρ' όλο που απαθανάτιζα τη σεξουαλικότητα, δεν αποτέλεσε σεξουαλική επιδίωξη για μένα.
Οι λόγοι που αισθάνεστε ότι αυτό το πρότζεκτ είναι σημαντικό και το νόημά του τώρα που ολοκληρώθηκε;
Απεικονίζει έναν νέο κόσμο που ''ξαναγράφεται'' για πρώτη φορά, ο οποίος δημιουργείται κάθε βράδυ από μια μικρή ομάδα ανοιχτόμυαλων ανθρώπων. Είναι μια διαδικασία που πρωτίστως γίνεται για τους ίδιους, τη δική τους εικόνα, με τους δικούς τους θεούς και με τις δικές τους ιεροτελεστίες. Ο κόσμος τον οποίο έχω τη δυνατότητα να αποκαλύψω δεν είναι μια υποκουλτούρα, δεν εναντιώνεται σε κάτι. Είναι απλά διασκεδαστικός και μαγικός. Όταν έμπαινε το μακιγιάζ, οι αληθινές προσωπικότητες σταδιακά αποκαλύπτονταν. Για πολλούς από τους performer, αυτές ήταν οι μόνες στιγμές που αισθάνονταν οι εαυτοί τους. Πιστεύω πως αυτή η διαδικασία είναι κάτι στο οποίο όλοι μας θα πρέπει να αποσκοπούμε. Έχει να κάνει με το να μαθαίνεις ποιος είσαι και να το ακολουθείς.
Κάποια μελλοντικά πρότζεκτ;
Δύο πρότζεκτ είναι στα σκαριά, τα οποία θα παρουσιάσω μέσα στους προσεχείς μήνες. Το ένα είναι ένα πρότζεκτ με μερικούς μοναδικούς χορευτές, το άλλο είναι ένα πολύ προσωπικό πρότζεκτ για το οποίο δεν μπορώ να μιλήσω ακόμα, αλλά ελπίζω να τα καταφέρω μέχρι το τέλος του καλοκαιριού.
Υπάρχει κάτι το οποίο αμέλησα να ρωτήσω και θα θέλατε αν αναφέρουμε για το 'Βοy Stories';
Νομίζω πως το έχουμε καλύψει μια χαρά από λόγια. Σας ευχαριστώ
www.magnusarrevad.com
*Όλες οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από τον Μagnus Arrevad για χρήση και προβολή αποκλειστικά από το LIFO.gr. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή και αναδημοσίευσή τους.
σχόλια