Για να μπούμε λίγο στο κλίμα για το τι θα μας παρουσιάσουν το Σάββατο τα δημιουργικά μυαλά της DFA, επικοινωνήσαμε με τον συνιδρυτή της εταιρείας, Jonathan Galkin και του ζητήσαμε πρώτα από όλα να μας μεταδώσει το "πνεύμα" του label
Πριν από μερικούς μήνες, το πρώτο The Kids Are Alright είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία στο Ρομάντσο κι έτσι τα "παιδιά" είπαν να το ξανακάνουν. Δύο stages, οι πιο ωραίες φάτσες της πόλης και κυρίως πολλή και καλή μουσική από ένα προσεκτικά επιλεγμένο lineup που περιλαμβάνει εκπροσώπους πολλών υποειδών της ηλεκτρονικής σκηνής, είναι τα συστατικά που θα επαναληφθούν στο δεύτερο volume του νεοσύστατου μικρού Φεστιβάλ.
Αυτή τη φορά έχουμε τη σύμπραξη ενός από τα πιο πετυχημένα mobile parties της Αθήνας, του Needless που θα παρουσιάσει στο μικρό stage του Ρομάντσου τον Γερμανο-χιλιανό Christian Pannenborg και τους Έλληνες Δημήτρη Παπαϊωάννου και Chevy. Το βαρύ πυροβολικό ωστόσο της βραδιάς θα βρίσκεται στο κεντρικό stage που είναι αφιερωμένο στο επιδραστικό νεοϋορκέζικο label DFA Records. Με ιδρυτικό μέλος της, μεταξύ άλλων, τον James Murphy των LCD Soundystem, είναι μια από τις πρώτες δισκογραφικές που συνδύασε τον post-punk ήχο με την ηλεκτρονική χορευτική μουσική. Στο The Kids Are Alright θα την εκπροσωπήσουν μερικά από τα πιο "δυνατά" χαρτιά της, ο Ιρλανδός Shit Robot, o Λονδρέζος Marcus Marr και ο Surahn, κιθαρίστας των live εμφανίσεων των Empire of the Sun σε ζωντανή εμφάνιση. Μαζί τους οι δικοί μας Blue Lagoon και Bad Spencer.
Για να μπούμε λίγο στο κλίμα για το τι θα μας παρουσιάσουν το Σάββατο τα δημιουργικά μυαλά της DFA, επικοινωνήσαμε με τον συνιδρυτή της εταιρείας, Jonathan Galkin και του ζητήσαμε πρώτα από όλα να μας μεταδώσει το "πνεύμα" του label. "H DFA είναι μια οικογένεια από μουσικούς, Djs, παραγωγούς, μηχανικούς ήχου και στούντιο, καλλιτέχνες, σχεδιαστές, παλιούς και νεότερους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο και η ομάδα περιλαμβάνει από τον Kris που δουλεύει εδώ, δίπλα μας, τους Bob Weston και Joe Lambert που επιμελούνται πολλές από τις κυκλοφορίες μας, μέχρι τα παιδιά που μας βοήθησαν να στήσουμε το Despacio, εκείνο το huge ηχοσύστημα των 50.000 watt για τα πάρτι του James Murphy με τους Soulwax. Τα πιο σημαντικά μέλη της ομάδας είναι φυσικά οι μπάντες που ανήκουν στο label και αποτελούν τον πυρήνα του".
Ο κύριος Galkin δυσκολεύεται να περιγράψει με ποια κριτήρια επιλέγονται από το label οι μουσικοί με τους οποίους θα συνεργαστούν, ωστόσο δηλώνει τυχερός που διαθέτει "καρμική" επικοινωνία με κάποιους, ετερόκλητους μεταξύ τους, ανθρώπους. "Αν περιστοιχίζεσαι από καλλιτέχνες στους οποίους πιστεύεις, εκείνοι αναπόφευκτα θα σου μιλήσουν για άλλους καλλιτέχνες που τους εμπνέουν. Μια μπάντα όπως οι Μπρουκλινέζοι Black Dice με έχουν οδηγήσει στους πιο απίστευτους ανθρώπους που θα μπορούσα να ονειρευτώ και 14 χρόνια μετά εξακολουθούν να μου κάνουν αξιόλογες νέες προτάσεις. Μελλοντικά, κάποια ονόματα που θα ήθελα να φέρω στο label είναι οι Priests, οι Guerilla Toss και ο Crooked Man".
Μια και μιλάμε για αξιόλογα ονόματα που συνεργάζονται με την DFA δεν μπορώ να μην ρωτήσω τον Jonathan πώς ανακάλυψε τον "δικό" μας Larry Gus, ο οποίος κυκλοφόρησε το πρώτο του ολοκληρωμένο άλμπουμ ως προτεζέ της εταιρείας και απογείωσε την καριέρα του, μεταφέροντας τις ιδιαίτερες post-punk μουσικές του στο εξωτερικό. Ενθουσιασμένος, μου απαντά: "Δεν είμαι γνώστης γενικά της ελληνικής post punk. Μέσω του Larry γνώρισα αρκετούς φοβερούς καλλιτέχνες που ούτε καν είχα ξανακούσει, όπως ο Lucio Battisti και το άλμπουμ του Anima Latina. Βρήκα τον Larry μέσω ενός άλλου label εδώ στην Αμερική, της Lefse. Με αυτή την εταιρεία ανταλλάσσαμε ιδέες και είχαμε επικοινωνία. Μου είχαν στείλει ντέμο του Larry για να τους πω την άποψή μου. Τα πρώτα tracks που άκουσα μου δημιούργησαν μια εμμονή μαζί του, και καθώς λάμβανα περισσότερα από εκείνον, μπορούσα να δω/ακούσω/μυρίσω ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ να σχηματίζεται με πολύ φυσικό τρόπο, ακόμα κι αν ο ίδιος ο Larry μπορεί να μην ένιωθε έτοιμος. Έτσι, ξεκίνησα να τον βοηθώ να βάλει σε μια σειρά το υλικό που θα αποτελούσε το ντεμπούτο του στην DFA. Όλα αυτά έγιναν με σημειώσεις στο soundcloud και με κλήσεις στο skype κι έπειτα τον έβαλα σε ένα αεροπλάνο για τη Νέα Υόρκη, για να κάνουμε ένα τελευταίο mixing session εδώ. Το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ για το οποίο νιώθω πραγματικά υπερήφανος και ξέρω ότι έτσι νιώθει και ο Larry. Είναι επίσης τρανό παράδειγμα του πνεύματος συνεργασίας που διέπει την DFA και η ειδοποιός διαφορά μας από άλλα labels".
Ποια είναι όμως η επόμενη μέρα για το label; "14 χρόνια μετά, ενθουσιαζόμαστε ακόμα με νέες κυκλοφορίες. Dan Bodan, Slim Twig, Museum of Love είναι μερικά από τα ονόματα που θα κυκλοφορήσουν προσεχώς δουλειές μέσω της DFA, κι επίσης ένα ολοκαίνουριο άλμπουμ από τον θρύλο The Juan Maclean έρχεται σύντομα. Ο Juan είναι μαζί μας από την πρώτη μέρα, ενώ ο Dan είναι κάποιος με τον οποίο επικοινωνώ εδώ και 8 χρόνια και αυτό είναι το ντεμπούτο LP του. Τον βρήκα μέσω του Καναδού καλλιτέχνη Sandro Perri. Η περίπτωσή του αποδεικνύει ότι ο χρόνος, η υπομονή και οι σωστές επιλογές από υπέροχους, ανοιχτόμυαλους μουσικούς οδηγούν στη μακροημέρευση, αν δεν χάνεις τον στόχο σου. Αυτό μας έχει βοηθήσει να μπορούμε να κοιτάμε προς στο μέλλον σε αυτούς τους περίεργους καιρούς".
Αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής ωστόσο του Σαββάτου θα είναι φυσικά ο Shit Robot, κατά κόσμο Marcus Lambkin, που βρίσκεται σε πολύ καλή φάση, έπειτα από την κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ, We Got a Love. Οι παλαιότερες εμφανίσεις του στην Αθήνα, σε spots όπως το Pixi ή το Synch Festival έχουν αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις, γι' αυτό είχαμε μια κουβεντούλα λίγο πριν την άφιξή του:
Μπορείς να μου περιγράψεις πώς ήρθες για πρώτη φορά σε επαφή με την house, στο Δουβλίνο των 80s; Δώσε μου το στίγμα της εποχής.
Απ' όσο θυμάμαι, ήταν τυχαίο. Έκοβα βόλτες στο Δουβλίνο, πράγμα που δεν έκανα καθημερινά αφού έμενα στα προάστια και ήταν ιστορία ολόκληρη να βρεθώ στην πόλη. Ύστερα από μια νύχτα στις τοπικές παμπ, κάποιος πρότεινε να πάμε σε ένα κλαμπ, το Sides. Επικρατούσε μια χίπικη φοιτητοκατάσταση εκεί, στο ισόγειο κόσμος αραχτός παρακολουθούσε την ταινία Dune και στο υπόγειο γινόταν ένα γκέι πάρτι με έναν φοβερό DJ που τον έλεγαν Martin McCann. Περιπλανήθηκα εκεί κάτω και έπαθα πλάκα με τη μουσική, ήταν τόσο τέλεια! Αυτή ήταν η αρχή του έρωτά μου με την house.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο James Murphy των LCD Soundsystem είναι η αδελφή ψυχή σου. Τι θυμάσαι από τη μέρα που πρωτογνωριστήκατε;
Χαχα! Το "αδελφή ψυχή" κάθεται κάπως βαρύ. Αν ήμασταν soulmates θα είχαμε παντρευτεί αλλά η καρδιά του ανήκει αλλού. Όχι, την πρώτη φορά δε νομίζω ότι μιλήσαμε ιδιαίτερα. Ήμουν σε ένα στούντιο με τον φίλο Dominique Keegan, και ένας άλλος κοινός μας φίλος, ο Tyler έφερε τον James να μας γνωρίσει. Όχι ότι δεν είχαμε απολύτως καμία ιδέα προς τα πού πήγαινε το πράγμα. Ο James ήρθε, έκατσε στον καναπέ και δεν είπε πολλά. Μάλλον θα σκεφτόταν ότι "κάτι τρέχει με αυτούς τους καραγκιόζηδες".
Τα πάρτι σου στο νεοϋορκέζικο Plant Bar του East Village έχουν αφήσει εποχή τις προηγούμενες δύο δεκαετίες. Σου λείπει εκείνη η περίοδος;
Αν μου λείπει; Ναι και όχι. Μου λείπει η νιότη μου, όλοι μου οι φίλοι, αλλά εκείνη η περίοδος σχεδόν με πέθανε. Λυσσάγαμε κάθε Σαββατοκύριακο! Σκέψου δυο Ιρλανδούς να έχουν το δικό τους μπαρ και να παίζουν μουσική εκεί, δεν είναι και ό, τι πιο εύκολο. Κάθε νύχτα στις 4 τα ξημερώματα κλειδώναμε τις πόρτες και συνεχίζαμε με μια ομάδα φίλων μέχρι το πρωί, σπάνια πήγαινα σπίτι πριν το μεσημέρι.
Τι κερδίζεις δημιουργικά από τη συνεργασία σου με την DFA Records;
Είναι πραγματικά τα πάντα για μένα. Όλοι μου οι φίλοι βρίσκονται στην εταιρεία και μου έχουν μάθει όσα ξέρω για τη μουσική. Δεν υπάρχει άγχος στην DFA, κάνω αυτό που θέλω όταν το θέλω και είναι υπερ-υποστηρικτικοί μαζί μου.
Αγαπώ τα φωνητικά του Alexis Taylor στο Losing My Patience. Εσένα ποιος είναι ο αγαπημένος σου vocalist;
Δύσκολα μου βάζεις, έχω τόσους πολλούς. Ο Alexis είναι σίγουρα στην κορυφή της λίστας μου, αγαπώ κι εγώ αυτό το τραγούδι και τη συμμετοχή του. Η δουλειά με τον Reggie Watts ήταν επίσης χαρά μου, αλλά η συνεργασία μου με τον Ian Svenonius των Simple Things νομίζω ότι μου πήρε τα μυαλά!
Ο ήχος σου είναι ένα μείγμα πολλών διαφορετικών στοιχείων, από disco punk μέχρι techno και rave. Πού έχεις εστιάσει στο τελευταίο σου άλμπουμ;
Νομίζω ότι στην τελευταία δουλειά έχω κάνει focus στην house, τη Chicago house, με πολλές επιρροές από τις αρχές των 90s.
Πες μου ένα κομμάτι που ανυπομονείς να παίξεις για τους Έλληνες φαν σου στη σκηνή του The Kids Are Alright.
Ω, είναι τόσα πολλά! Ανυπομονώ για ένα νέο remix που έχει κάνει ο Johnny Aux για το επόμενο μου single. Τα σπάει!
Μπορείς να μου πεις ένα δυο νέα ταλέντα που θαυμάζεις και θα ήθελες να συνεργαστείς;
Αγαπώ τη φωνή της Fever Ray, της Karin των The Knife. Είναι απίστευτη! Θα ήθελα επίσης κάποια στιγμή να κάνω κάτι με τον τυπά από τους Sleaford Mods, είναι θεός.
Ιρλανδία, Αμερική ή Γερμανία; Πού νιώθεις ότι είναι πια το σπίτι σου;
Ωχ, πρέπει να προσέξω τι θα σου πω εδώ γιατί μπορεί να με λιντσάρουν την επόμενη φορά που θα επιστρέψω σπίτι. Είμαι από το Δουβλίνο, είναι το πραγματικό μου σπίτι αλλά έχω να διαμείνω εκεί για πολλά χρόνια και μπορώ πλέον να χαθώ στην πόλη. Ειλικρινά, νιώθω σπίτι μου τη Νέα Υόρκη, εκεί έγινα αυτός που είμαι σήμερα και την αγαπώ σαν γκόμενα. Είχα πληγωθεί όταν έφυγα.
Τι λειτουργεί ως πηγή έμπνευσης για σένα και τι σε εξοργίζει στη σημερινή πραγματικότητα;
Οι εμπνεύσεις μου είναι ακόμα παραδοσιακές. Η house ως είδος, ένα drum machine και τα synths δεν ξεπερνιούνται. Το χειρότερο σήμερα είναι το πόσο λίγο σε προσέχουν οι άνθρωποι. Από το κλάμπινγκ στις απλές συναναστροφές, περιμένουν τα πάντα μεμιάς. Με τρελαίνει να είμαι με κόσμο που συνέχεια ασχολείται με το κινητό του, δεν το αντέχω. Ασ' το το γαμημένο, τα μέιλ, τα μηνύματα, τα σχόλια, όλα θα είναι εκεί και θα σε περιμένουν να τελειώσεις τη συζήτηση που έχεις με τον άνθρωπο που βρίσκεται ακριβώς μπροστά σου.
Info
Σάββατο 11/10, 22.00, Ρομάντσο (Αναξαγόρα 3-5)
Εισ.: € 10, 8
σχόλια