Ο Coti K. αφηγείται τη ζωή του στη LiFO Facebook Twitter
Αυτό που μου λείπει απ' την Αθήνα είναι που ισοπεδώνεται η εναλλαγή των εποχών, που δεν μπορείς να νιώσεις τα φαινόμενα. Δεν βλέπεις τα σύννεφα, δεν μυρίζεις τις μυρωδιές, δεν βλέπεις την αλλαγή. Φωτο: Freddie F. / LIFO

Ο Coti K. αφηγείται τη ζωή του στη LiFO

0

Γεννήθηκα στο Μιλάνο. Στην Αθήνα ήρθαμε οικογενειακώς όταν ήμουν πεντέμισι χρονών, και στην αρχή μιλούσα μόνο ιταλικά. Η μητέρα μου πήρε κάτι δίσκους της Linguaphone για να μάθει ελληνικά. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν η κατάληξη -άκι. Νόμιζα ότι για να μιλήσω ελληνικά αρκούσε να βάλω το -άκι σε όλες τις ιταλικές λέξεις!

• Η πρώτη εικόνα που θυμάμαι είναι της Κηφισίας. Να παίζω μπάλα με ένα φίλο μου, να μου λέει ελληνικές λέξεις και να τις επαναλαμβάνω. Θυμάμαι επίσης έντονα τα τανκς που κατέβαιναν για το Πολυτεχνείο. Το 1973 ήμουν 7 χρονών κι είναι πολύ δυνατό στη μνήμη μου: Ήμασταν σε ένα φράχτη και μουντζώναμε κρυφά τους φαντάρους.

• Το Coti βγαίνει από το Costantino. Όταν ήταν μικρή η αδερφή μου δεν μπορούσε να το πει ολόκληρο και με έλεγε Cotino. Έτσι βγήκε το Coti. Αργότερα ανακάλυψα ότι υπάρχει μια τρομερή οικογενειακή συνομωσία απ' την πλευρά της μητέρας μου· για κάποιο λόγο οι περισσότεροι έχουν δισύλλαβα ονόματα που τελειώνουν σε -ι: τη γιαγιά μου την έλεγαν Σίρι, τις θείες μου Μπόμπι, Έλσι, Κέπι και Γιόλι, τον ξάδερφό μου Γκούγκι, το θείο μου Λάλι. Το Coti ήταν λοιπόν μέρος της συνομωσίας.

Μικρός δεν ήθελα να γίνω τίποτα. Η περίοδος του σχολείου ήταν πολύ γκρίζα, θυμάμαι ότι δεν είχα κανένα ενδιαφέρον και περνούσα απαρατήρητος. Δεν είχα επιθυμίες. Καθόλου. Μόλις ανακάλυψα τη μουσική άρχισα να έχω επιθυμίες.

• Το όνομά μου είναι Coti K., Κάπα, όχι Κέι. Αυτό είναι ένα απ' τα παράπονά μου, λίγοι το λένε σωστά. Το Κ. είναι απ' το Κυριάκος, που είναι το επώνυμό μου, το πήρα όμως από ένα βιβλίο συνταγών της μητέρας μου όπου είχε γράψει το όνομά της: Sandra K. Από εκεί είναι το Κ.

• Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική έγινε με ένα όργανο που μας έφερε δώρο η γιαγιά μου απ' την Ιταλία, ένα Μποντέμπι. Και εγώ και η αδερφή μου από τα πρώτα πράγματα που κάναμε ήταν να γράφουμε δικές μας συνθέσεις. Χαζές, αλλά το παιχνίδι για μας ήταν να γράφουμε μουσικές. Μετά, ήμουν skateboarder. Πήγαινα κάθε μέρα στη ΧΑΝ στην Κηφισιά κι έκανα skate. Μέχρι που το αντάλλαξα με μια κιθάρα.

• Θυμάμαι την πρώτη φορά που ανακάλυψα την «περίεργη» μουσική, άκουγα Τρίτο Πρόγραμμα -ηχογραφούσα κασέτες, έχω πολλές- όταν έπαιξε ένα κουαρτέτο εγχόρδων σύγχρονης μουσικής και έμεινα ξερός. Ήταν πολύ προσωπικές οι στιγμές, κρυφές, ήταν μια πολύ ιδιωτική στιγμή η μουσική, και συχνά ακόμα έτσι είναι. Λειτουργώ πιο εύκολα μόνος μου.

• Δεν είναι αναγκαστικά δύσκολο να ζεις στην Ελλάδα απ' τη μουσική, αλλά εξαρτάται και τι κάνεις. Πιστεύω ότι έχω καταφέρει -στο μυαλό μου τουλάχιστον- να τα έχω όλα στη θέση τους, να κάνω την προσωπική μου μουσική χωρίς να σκέφτομαι καθόλου την εμπορική πλευρά της. Φτιάχνω και μουσική για διαφημιστικά, αυτό είναι το βασικό μου εισόδημα. Αν ξέρεις γιατί το κάνεις και δεν παραμυθιάζεσαι ότι κάνεις τέχνη εκείνη την ώρα, γιατί όχι; Χωρίς να σημαίνει πως δεν βάζω τον καλύτερο μου εαυτό. Αυτό το κομμάτι είναι το επαγγελματικό, ένα πολύ ξεκάθαρο κομμάτι και κάτι που μου έχει δώσει μια οικονομική ανεξαρτησία ούτως ώστε όλα να τα κρίνω αποκλειστικά με καλλιτεχνική βάση.

  

• Έχω μετανιώσει όσες φορές έχω αποφύγει τις συνέπειες των πράξεών μου. Τώρα προσπαθώ να είμαι παρών. Είναι γενικό αυτό, αλλά περικλείει πάρα πολλά πράγματα. Όταν ήμουν μικρός, κάνοντας κανό έπεσα πάνω σε έναν άνθρωπο. Τον είδα που είχε ματώσει, πανικοβλήθηκα κι έφυγα. Έπρεπε να μείνω εκεί να ζητήσω συγνώμη, είναι κάτι που μου έχει μείνει.

Ο Coti K. αφηγείται τη ζωή του στη LiFO Facebook Twitter
Πιστεύω ότι υπάρχει τύχη, πιστεύω όμως και στην προετοιμασία. Όταν είσαι έτοιμος να σου χτυπήσει η τύχη την πόρτα, θα τη δεχτείς. Φωτο: Freddie F. / LIFO

• Μικρός δεν ήθελα να γίνω τίποτα. Η περίοδος του σχολείου ήταν πολύ γκρίζα, θυμάμαι ότι δεν είχα κανένα ενδιαφέρον και περνούσα απαρατήρητος. Δεν είχα επιθυμίες. Καθόλου. Μόλις ανακάλυψα τη μουσική άρχισα να έχω επιθυμίες. Μια εποχή έλεγα, θέλω να γίνω κηπουρός, κι ακόμα θέλω. Δεν έχει μεγάλη απόσταση από τη μουσική, εσύ πάλι είσαι το μέσο. Δεν τη φτιάχνεις ακριβώς, από μόνη της μεγαλώνει.

• Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι ο φόβος να ζήσω. Ο φόβος που έχουμε μέσα μας να νιώσουμε και να ζήσουμε πραγματικά, ο φόβος ν' αγαπήσεις και ν' αφήσεις ν' αγαπηθείς ολοκληρωτικά, να είσαι ανοιχτός στα πράγματα και στους ανθρώπους. Φοβάμαι το ότι φοβάμαι να ανοιχτώ. Αυτόν το φόβο προσπαθώ να ξεπεράσω.

• Δύναμη μου δίνει η μουσική. Αν δεν ήταν η μουσική δεν ξέρω καν πού θα ήμουν, πραγματικά σκέφτομαι ότι θα μπορούσα πολύ εύκολα να είχα χάσει το δρόμο λόγω συγκυριών. Ο καθένας τραβάει το δικό του ζόρι. Μπορώ να πω ότι η μουσική με έχει σώσει. Δεν είναι πολύ χοντρή η γραμμή που σε διαχωρίζει από ένα τζάνκι στην Ομόνοια.

Πιστεύω ότι έχω καταφέρει -στο μυαλό μου τουλάχιστον- να τα έχω όλα στη θέση τους, να κάνω την προσωπική μου μουσική χωρίς να σκέφτομαι καθόλου την εμπορική πλευρά της. Φτιάχνω και μουσική για διαφημιστικά, αυτό είναι το βασικό μου εισόδημα. Αν ξέρεις γιατί το κάνεις και δεν παραμυθιάζεσαι ότι κάνεις τέχνη εκείνη την ώρα, γιατί όχι; Χωρίς να σημαίνει πως δεν βάζω τον καλύτερο μου εαυτό.

• Πιστεύω ότι υπάρχει τύχη, πιστεύω όμως και στην προετοιμασία. Όταν είσαι έτοιμος να σου χτυπήσει η τύχη την πόρτα, θα τη δεχτείς. Η επιθυμία σου είναι εκεί, και μετά εκμεταλλεύεσαι την καλή σου τύχη.

• Έχω υπάρξει fan πολλών ανθρώπων στο παρελθόν. Τώρα είμαι περισσότερο fan κάποιων ιδεών, παρά ανθρώπων. Θαυμάζω τη φύση, τα μαθηματικά της και τα σχήματά της.

• Ο τίτλος του δίσκου Dunung είναι καθαρά ηχητικός. Έχει να κάνει με το σφυράκι του πιάνου που χτυπάει τη χορδή και επιστρέφει. Εκτός από αυτό, έχει να κάνει και με τον ήχο της καμπάνας, μία από τις εμμονές μου από πολύ μικρός. Μαγευόμουν μ' αυτό τον ήχο. Στον νέο μου δίσκο εν μέρει προσπαθώ να κάνω το πιάνο ν' αποκτήσει τους αρμονικούς ήχους που έχει μια καμπάνα.

Ο Coti K. αφηγείται τη ζωή του στη LiFO Facebook Twitter
Δεν μου αρέσει το χάος της Αθήνας, τα σκυλάδικά της, η σκόνη της, η βρομιά της. Δεν μ' αρέσει η υστερία της. Φωτο: Freddie F. / LIFO

• Μου αρέσει που έχω πολλούς γνωστούς και φίλους στην Αθήνα και μπορώ να βγω ένα βράδυ και να νιώσω ζεστά. Δεν μου αρέσει το χάος της, τα σκυλάδικά της, η σκόνη της, η βρομιά της. Δεν μ' αρέσει η υστερία της. Το τελευταίο καλό πράγμα που μπορώ να σκεφτώ είναι η βόλτα που κάναμε με τη φίλη μου την Ελένη στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και ήταν πολύ όμορφα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν θα μπορούσε να είναι κι η υπόλοιπη Αθήνα έτσι.

• Θα ήθελα πραγματικά ν' απαγορέψουν τα αυτοκίνητα στο κέντρο της Αθήνας. Μ' αρέσει να κάνω βόλτες με το μετρό, με το ποδήλατο. Μ' αρέσει να πηγαίνω με το laptop σε ένα καφέ, και να δουλεύω εκεί. Μ' αρέσει να πηγαίνω να βλέπω τη θάλασσα, να μαγειρεύω ψητά λαχανικά.

• Αυτό που μου λείπει απ' την Αθήνα είναι που ισοπεδώνεται η εναλλαγή των εποχών, που δεν μπορείς να νιώσεις τα φαινόμενα. Δεν βλέπεις τα σύννεφα, δεν μυρίζεις τις μυρωδιές, δεν βλέπεις την αλλαγή. Προφανώς έχει να κάνει και με το ότι μεγαλώνω, δηλαδή επιστρέφω με άλλα μάτια σε αυτό που πρόσεχα ως παιδί.

• Η ζωή με δίδαξε ότι πρέπει να προσπαθώ να είμαι παρών, ευγενικός, επιεικής και να δέχομαι τις επιπτώσεις των πράξεών μου.

Οι Αθηναίοι
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Oι Αθηναίοι / «Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Η αρχιτέκτονας και υπεύθυνη των Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη, Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, δεν λησμόνησε ποτέ στην πορεία της πως η μορφή ενός κτιρίου πρέπει να έχει χαρακτήρα, ειλικρίνεια και κλίμακα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Οι Αθηναίοι / Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Η συνιδρύτρια και διευθύντρια της Black Light και συνδημιουργός της σειράς podcast της LiFO «Ζούμε ρε» δραστηριοποιείται ώστε οι ΑμεΑ να διαθέτουν ίσες ευκαιρίες και απεριόριστη πρόσβαση, δίχως στιγματισμούς και διακρίσεις. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Lorenzo

Οι Αθηναίοι / Lorenzo: «Η techno σκηνή έχει γίνει χρηματιστήριο»

Γνώρισε την techno στη Φρανκφούρτη των αρχών των ‘90s. Ερχόμενος στην Αθήνα, όσο έβλεπε ότι ο κόσμος σοκαριζόταν με τις εμφανίσεις του, τόσο περισσότερο του άρεσε να προκαλεί. Ο θρυλικός χορευτής του Factory και ιδρυτής της ομάδας Blend είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ελισάβετ Κοτζιά

Οι Αθηναίοι / «Τα πρώτα χρόνια λέγανε ότι τις κριτικές μου τις έγραφε ο πατέρας μου»

Η Αθηναία της εβδομάδας Ελισάβετ Κοτζιά γεννήθηκε μέσα στα βιβλία· κάποια στιγμή, τα έβαλε στην άκρη, για να ξανασυναντήσει τη λογοτεχνία μέσα από μια αναπάντεχη εμπειρία. Άφησε το οικονομικό ρεπορτάζ για την κριτική βιβλίου. Τη ρωτήσαμε γιατί το ελληνικό μυθιστόρημα δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση στο εξωτερικό, και δεν πιστεύει πως για το ζήτημα αυτό υπάρχουν απλές απαντήσεις.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Πέθανε Σαν Σήμερα / Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της, η κορυφαία θεατρική συγγραφέας της Ελλάδας, που πέθανε σαν σήμερα, μίλησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια και απλότητα.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Αρετή Γεωργιλή

Οι Αθηναίοι / «Δεν θα σταματήσω να υπερασπίζομαι το δικαίωμα της γυναίκας να νιώθει ελεύθερη να εκφράζεται»

Η Αρετή Γεωργιλή γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια και τα δώδεκα τελευταία χρόνια, αφότου άνοιξε το Free Thinking Zone, ζει εκεί και στην Αθήνα. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατιάνα Μπαλανίκα

Οι Αθηναίοι / Κατιάνα Μπαλανίκα: «Μέσα μου είμαι κουτάβι, γι’ αυτό και με πάταγαν όλοι»

Η ηθοποιός που αγαπήθηκε για τους κωμικούς της ρόλους έκανε μόνο δράμα στη σχολή. Θα ήθελε να ξαναπαίξει στην τηλεόραση αλλά βλέπει πως δεν θυμούνται τη γενιά της πια. Είναι ευγνώμων για τη ζωή της και την αφηγείται στη LiFO - γιατί είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μάριο Μπανούσι

Οι Αθηναίοι / Μάριο Μπανούσι: «Αν δεν εκτεθείς στη ζωή, δεν έχει νόημα»

Ο νεαρός σκηνοθέτης, που έχει ήδη μετρήσει διαδοχικά sold out, άρχισε να βλέπει θέατρο όταν μπήκε στη δραματική σχολή. Του αρέσει η ανθρώπινη αμηχανία, η σιωπή και η ησυχία τον γοήτευαν πάντα. Αν και δεν τα πάει καλά με τα λόγια, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
M. HULOT
Γιώργος Τσιαντούλας, ηθοποιός, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / «Γελάτε γιατί χανόμαστε, κάντε σεξ, ταξιδέψτε, διαβάστε και φάτε, φάτε, φάτε»

Ο πολυσυζητημένος πρωταγωνιστής της ταινίας «Το καλοκαίρι της Κάρμεν», Γιώργος Τσιαντούλας, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ζει στο Παγκράτι, διατηρεί θεατρική ομάδα στα Τρίκαλα, έχει παίξει σε παραστάσεις του Ρομέο Καστελούτσι και του Δημήτρη Παπαϊωάννου και τα πιο ριψοκίνδυνα πράγματα που έχει κάνει είναι «γαστρονομικοί συνδυασμοί σε λάθος στιγμή και λάθος ώρα».
M. HULOT
Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LIFO

Οι Αθηναίοι / Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LiFO

Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού μιλά για τις ανεξίτηλες συναντήσεις της πορείας της, για το πώς πήγε κόντρα στο ρεύμα της εποχής της, για μια ζωή χορτάτη. Δουλεύοντας επί 67 συναπτά έτη δεν ανέχεται να της πει κανείς «τι ανάγκη έχεις;».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αγνή Πικιώνη: «Η Αθήνα έχει εξελιχθεί σ’ ένα μαζικό λούνα παρκ»

Οι Αθηναίοι / «Δυσκολεύονταν να με πλησιάσουν επειδή ήμουν η κόρη του Πικιώνη»

Η Αγνή Πικιώνη, κόρη του οραματιστή αρχιτέκτονα που είχε αφοσιωθεί στη λαϊκή αρχιτεκτονική, μιλά για τη ζωή της δίπλα σε εκείνον, που της έμαθε ότι «ένας απλός άνθρωπος μπορεί να φτιάξει κάτι σημαντικό». Αρχιτέκτονας και η ίδια, φρόντισε να διασώσει και να ταξινομήσει το έργο του. Τη θυμώνει η μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική και πιστεύει ότι η Αθήνα έχει χάσει το στοίχημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ