Γεννήθηκα στο Μιλάνο. Στην Αθήνα ήρθαμε οικογενειακώς όταν ήμουν πεντέμισι χρονών, και στην αρχή μιλούσα μόνο ιταλικά. Η μητέρα μου πήρε κάτι δίσκους της Linguaphone για να μάθει ελληνικά. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν η κατάληξη -άκι. Νόμιζα ότι για να μιλήσω ελληνικά αρκούσε να βάλω το -άκι σε όλες τις ιταλικές λέξεις!
• Η πρώτη εικόνα που θυμάμαι είναι της Κηφισίας. Να παίζω μπάλα με ένα φίλο μου, να μου λέει ελληνικές λέξεις και να τις επαναλαμβάνω. Θυμάμαι επίσης έντονα τα τανκς που κατέβαιναν για το Πολυτεχνείο. Το 1973 ήμουν 7 χρονών κι είναι πολύ δυνατό στη μνήμη μου: Ήμασταν σε ένα φράχτη και μουντζώναμε κρυφά τους φαντάρους.
• Το Coti βγαίνει από το Costantino. Όταν ήταν μικρή η αδερφή μου δεν μπορούσε να το πει ολόκληρο και με έλεγε Cotino. Έτσι βγήκε το Coti. Αργότερα ανακάλυψα ότι υπάρχει μια τρομερή οικογενειακή συνομωσία απ' την πλευρά της μητέρας μου· για κάποιο λόγο οι περισσότεροι έχουν δισύλλαβα ονόματα που τελειώνουν σε -ι: τη γιαγιά μου την έλεγαν Σίρι, τις θείες μου Μπόμπι, Έλσι, Κέπι και Γιόλι, τον ξάδερφό μου Γκούγκι, το θείο μου Λάλι. Το Coti ήταν λοιπόν μέρος της συνομωσίας.
Μικρός δεν ήθελα να γίνω τίποτα. Η περίοδος του σχολείου ήταν πολύ γκρίζα, θυμάμαι ότι δεν είχα κανένα ενδιαφέρον και περνούσα απαρατήρητος. Δεν είχα επιθυμίες. Καθόλου. Μόλις ανακάλυψα τη μουσική άρχισα να έχω επιθυμίες.
• Το όνομά μου είναι Coti K., Κάπα, όχι Κέι. Αυτό είναι ένα απ' τα παράπονά μου, λίγοι το λένε σωστά. Το Κ. είναι απ' το Κυριάκος, που είναι το επώνυμό μου, το πήρα όμως από ένα βιβλίο συνταγών της μητέρας μου όπου είχε γράψει το όνομά της: Sandra K. Από εκεί είναι το Κ.
• Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική έγινε με ένα όργανο που μας έφερε δώρο η γιαγιά μου απ' την Ιταλία, ένα Μποντέμπι. Και εγώ και η αδερφή μου από τα πρώτα πράγματα που κάναμε ήταν να γράφουμε δικές μας συνθέσεις. Χαζές, αλλά το παιχνίδι για μας ήταν να γράφουμε μουσικές. Μετά, ήμουν skateboarder. Πήγαινα κάθε μέρα στη ΧΑΝ στην Κηφισιά κι έκανα skate. Μέχρι που το αντάλλαξα με μια κιθάρα.
• Θυμάμαι την πρώτη φορά που ανακάλυψα την «περίεργη» μουσική, άκουγα Τρίτο Πρόγραμμα -ηχογραφούσα κασέτες, έχω πολλές- όταν έπαιξε ένα κουαρτέτο εγχόρδων σύγχρονης μουσικής και έμεινα ξερός. Ήταν πολύ προσωπικές οι στιγμές, κρυφές, ήταν μια πολύ ιδιωτική στιγμή η μουσική, και συχνά ακόμα έτσι είναι. Λειτουργώ πιο εύκολα μόνος μου.
• Δεν είναι αναγκαστικά δύσκολο να ζεις στην Ελλάδα απ' τη μουσική, αλλά εξαρτάται και τι κάνεις. Πιστεύω ότι έχω καταφέρει -στο μυαλό μου τουλάχιστον- να τα έχω όλα στη θέση τους, να κάνω την προσωπική μου μουσική χωρίς να σκέφτομαι καθόλου την εμπορική πλευρά της. Φτιάχνω και μουσική για διαφημιστικά, αυτό είναι το βασικό μου εισόδημα. Αν ξέρεις γιατί το κάνεις και δεν παραμυθιάζεσαι ότι κάνεις τέχνη εκείνη την ώρα, γιατί όχι; Χωρίς να σημαίνει πως δεν βάζω τον καλύτερο μου εαυτό. Αυτό το κομμάτι είναι το επαγγελματικό, ένα πολύ ξεκάθαρο κομμάτι και κάτι που μου έχει δώσει μια οικονομική ανεξαρτησία ούτως ώστε όλα να τα κρίνω αποκλειστικά με καλλιτεχνική βάση.
• Έχω μετανιώσει όσες φορές έχω αποφύγει τις συνέπειες των πράξεών μου. Τώρα προσπαθώ να είμαι παρών. Είναι γενικό αυτό, αλλά περικλείει πάρα πολλά πράγματα. Όταν ήμουν μικρός, κάνοντας κανό έπεσα πάνω σε έναν άνθρωπο. Τον είδα που είχε ματώσει, πανικοβλήθηκα κι έφυγα. Έπρεπε να μείνω εκεί να ζητήσω συγνώμη, είναι κάτι που μου έχει μείνει.
• Μικρός δεν ήθελα να γίνω τίποτα. Η περίοδος του σχολείου ήταν πολύ γκρίζα, θυμάμαι ότι δεν είχα κανένα ενδιαφέρον και περνούσα απαρατήρητος. Δεν είχα επιθυμίες. Καθόλου. Μόλις ανακάλυψα τη μουσική άρχισα να έχω επιθυμίες. Μια εποχή έλεγα, θέλω να γίνω κηπουρός, κι ακόμα θέλω. Δεν έχει μεγάλη απόσταση από τη μουσική, εσύ πάλι είσαι το μέσο. Δεν τη φτιάχνεις ακριβώς, από μόνη της μεγαλώνει.
• Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι ο φόβος να ζήσω. Ο φόβος που έχουμε μέσα μας να νιώσουμε και να ζήσουμε πραγματικά, ο φόβος ν' αγαπήσεις και ν' αφήσεις ν' αγαπηθείς ολοκληρωτικά, να είσαι ανοιχτός στα πράγματα και στους ανθρώπους. Φοβάμαι το ότι φοβάμαι να ανοιχτώ. Αυτόν το φόβο προσπαθώ να ξεπεράσω.
• Δύναμη μου δίνει η μουσική. Αν δεν ήταν η μουσική δεν ξέρω καν πού θα ήμουν, πραγματικά σκέφτομαι ότι θα μπορούσα πολύ εύκολα να είχα χάσει το δρόμο λόγω συγκυριών. Ο καθένας τραβάει το δικό του ζόρι. Μπορώ να πω ότι η μουσική με έχει σώσει. Δεν είναι πολύ χοντρή η γραμμή που σε διαχωρίζει από ένα τζάνκι στην Ομόνοια.
Πιστεύω ότι έχω καταφέρει -στο μυαλό μου τουλάχιστον- να τα έχω όλα στη θέση τους, να κάνω την προσωπική μου μουσική χωρίς να σκέφτομαι καθόλου την εμπορική πλευρά της. Φτιάχνω και μουσική για διαφημιστικά, αυτό είναι το βασικό μου εισόδημα. Αν ξέρεις γιατί το κάνεις και δεν παραμυθιάζεσαι ότι κάνεις τέχνη εκείνη την ώρα, γιατί όχι; Χωρίς να σημαίνει πως δεν βάζω τον καλύτερο μου εαυτό.
• Πιστεύω ότι υπάρχει τύχη, πιστεύω όμως και στην προετοιμασία. Όταν είσαι έτοιμος να σου χτυπήσει η τύχη την πόρτα, θα τη δεχτείς. Η επιθυμία σου είναι εκεί, και μετά εκμεταλλεύεσαι την καλή σου τύχη.
• Έχω υπάρξει fan πολλών ανθρώπων στο παρελθόν. Τώρα είμαι περισσότερο fan κάποιων ιδεών, παρά ανθρώπων. Θαυμάζω τη φύση, τα μαθηματικά της και τα σχήματά της.
• Ο τίτλος του δίσκου Dunung είναι καθαρά ηχητικός. Έχει να κάνει με το σφυράκι του πιάνου που χτυπάει τη χορδή και επιστρέφει. Εκτός από αυτό, έχει να κάνει και με τον ήχο της καμπάνας, μία από τις εμμονές μου από πολύ μικρός. Μαγευόμουν μ' αυτό τον ήχο. Στον νέο μου δίσκο εν μέρει προσπαθώ να κάνω το πιάνο ν' αποκτήσει τους αρμονικούς ήχους που έχει μια καμπάνα.
• Μου αρέσει που έχω πολλούς γνωστούς και φίλους στην Αθήνα και μπορώ να βγω ένα βράδυ και να νιώσω ζεστά. Δεν μου αρέσει το χάος της, τα σκυλάδικά της, η σκόνη της, η βρομιά της. Δεν μ' αρέσει η υστερία της. Το τελευταίο καλό πράγμα που μπορώ να σκεφτώ είναι η βόλτα που κάναμε με τη φίλη μου την Ελένη στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και ήταν πολύ όμορφα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν θα μπορούσε να είναι κι η υπόλοιπη Αθήνα έτσι.
• Θα ήθελα πραγματικά ν' απαγορέψουν τα αυτοκίνητα στο κέντρο της Αθήνας. Μ' αρέσει να κάνω βόλτες με το μετρό, με το ποδήλατο. Μ' αρέσει να πηγαίνω με το laptop σε ένα καφέ, και να δουλεύω εκεί. Μ' αρέσει να πηγαίνω να βλέπω τη θάλασσα, να μαγειρεύω ψητά λαχανικά.
• Αυτό που μου λείπει απ' την Αθήνα είναι που ισοπεδώνεται η εναλλαγή των εποχών, που δεν μπορείς να νιώσεις τα φαινόμενα. Δεν βλέπεις τα σύννεφα, δεν μυρίζεις τις μυρωδιές, δεν βλέπεις την αλλαγή. Προφανώς έχει να κάνει και με το ότι μεγαλώνω, δηλαδή επιστρέφω με άλλα μάτια σε αυτό που πρόσεχα ως παιδί.
• Η ζωή με δίδαξε ότι πρέπει να προσπαθώ να είμαι παρών, ευγενικός, επιεικής και να δέχομαι τις επιπτώσεις των πράξεών μου.
σχόλια