Μεγάλωσα στο Αιγάλεω. Ήταν μια εργατική συνοικία, με όλα τα καλά της γειτονιάς, με παιδιά που παίζανε στους δρόμους, με σχολείο που ήταν έτοιμο να πέσει και δεν μας αφήνανε να βγούμε στο προαύλιο, γιατί θα μας πλάκωνε το υπόστεγο.
• Τέλειωσα τη Γαλλική Φιλολογία με την πρώτη. Η ορκωμοσία μου έγινε το πρωί και το βράδυ είχα πρεμιέρα στη Στρίγγλα που έγινε αρνάκι στο Εθνικό. Μπορώ να πω ότι στη Γαλλική ψιλοξέχασα και τα γαλλικά που ήξερα. Έπληξα. Σε αντίθεση με το θέατρο, που πήγα να το κάνω για πλάκα και είδα ότι έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.
• Στο Εθνικό ήμουν αλεξιπτωτίστρια, ένα ούφο. Μου ήταν αδιανόητο ότι θα ήμασταν σε ένα κτίριο με ένα κίτρινο φωτάκι απέξω. Ξέρεις, μπαίνανε πολλοί φαντάροι, γιατί νομίζανε ότι ήταν μπουρδέλο, εμείς ήμασταν με τα κορμάκια του χορού και με τα σπαθιά και εκείνοι μας ρωτούσαν πόσο πάει. Γινόταν δουλειά στο Εθνικό, υπήρχε μεράκι, αλλά πολλά τα κατάλαβα αργότερα. Την ώρα που τα ζούσα ήταν λίγο περίεργα: δεν είχα φανταστεί ότι θα έκανα αυτοσχεδιασμό με θέμα το σκουλήκι!
Με καταπίεζε αφόρητα το να πρέπει να κάνω την ωραία. Ακόμα και τώρα, αν υπάρχει ρόλος που πρέπει να 'μαι και γκόμενα με σκοτώνει που πρέπει να φοράω τακούνια δέκα ώρες την ημέρα. Δεν έχω αυτό τον ναρκισσισμό, έχω έναν χειρότερο, να θέλω να είμαι σπουδαία και χρήσιμη.
• Από το Εθνικό ακόμα άρχισα την τηλεόραση. Στο πρώτο έτος της σχολής έγινε μια ακρόαση από τον Βασίλη Γεωργιάδη, έναν συγκλονιστικό σκηνοθέτη, που είχε κάνει τα Κόκκινα Φανάρια, ο οποίος με διάλεξε να παίξω σε ένα σίριαλ, το «Ουράνιο Τόξο». Έκανα μια κοπέλα είδωλο της νεολαίας μέσα σε drugs και παρέες περίεργες. Είχε κι ένα ηρωικό φινάλε: έπαιρνε μια μηχανή χιλιάρα και πήγαινε να γνωρίσει τον κόσμο. Ήταν ένας Τζέιμς Ντιν θηλυκός. Η κουρσάρα! Για κάποιον ανεξήγητο λόγο και το σίριαλ έκανα και δεν με έδιωξαν από το Εθνικό. Τους επόμενους που δούλεψαν τους έδιωξαν. Δεν ξέρω γιατί. Τι κωλοφαρδία ήταν αυτή!
• Θεατρικά, μέχρι να φτιάξω δικό μου θίασο, ένιωθα ξένη κι ανεπιθύμητη ως προς τον τρόπο δουλειάς: στο Εθνικό, με θιάσους που συνεργάστηκα αργότερα. Mάθαινα, αλλά πάντα ήμουν ξένη. Ως κωμικός είχα ένα τεράστιο πρόβλημα: μέχρι και πριν από 20 χρόνια, το να είσαι κωμικός -νέα και νόστιμη- σήμαινε ότι παίζεις τις γκομενίτσες με το μίνι, ότι δείχνεις μπουτάκια. Ήταν περισσότερο θέμα εμφάνισης. Με καταπίεζε αφόρητα το να πρέπει να κάνω την ωραία. Ακόμα και τώρα, αν υπάρχει ρόλος που πρέπει να 'μαι και γκόμενα με σκοτώνει που πρέπει να φοράω τακούνια δέκα ώρες την ημέρα. Δεν έχω αυτό τον ναρκισσισμό, έχω έναν χειρότερο, να θέλω να είμαι σπουδαία και χρήσιμη.
• Σε αυτήν τη φάση της ζωής μου ξέρω πολύ λιγότερα πράγματα από όταν ήμουν 18 χρόνων. Τότε ήξερα τι ήθελα και ήξερα ότι έχω εισπράξει πολλή απόρριψη κι αυτό ήταν ένα όπλο μου. Ένα δεύτερο παιδί τρώει την απόρριψη του ότι έρχεται δεύτερο. Δεν υπάρχει κανένας ενθουσιασμός - από 'κει και πέρα συνέβη να μην είμαι και πολύ ευπαρουσίαστη ως παιδάκι. Για κάποιον λόγο, που μπορεί να ήταν προσωπικός, ένιωσα ανεπιθύμητη. Αυτό ήταν ένα βασικό όπλο για πολλά πράγματα: από τον θυμό μου μέχρι τα κόκκινα μαλλιά μου. Έτσι έφτιαχνα θεωρίες, ότι κάποιοι χώροι μού είναι ανεπιθύμητοι, ενώ ουσιαστικά ήθελα πολύ να 'μαι μέσα σε αυτούς.
• Κοιτώντας πίσω, διάλεξα ένα επάγγελμα που θα πάλευα να γίνω αρεστή και επιθυμητή. Η γνώμη των έξω είναι το μεγάλο μου όπλο και η μεγάλη αλυσίδα που με δένει στον λαιμό. Οι ηθοποιοί δεν είμαστε μόνοι μας. Είμαστε ό,τι νομίζουν οι άλλοι πως είμαστε. Από κει και πέρα μπερδεύεσαι. Δεν ξέρεις τι αρέσει στους άλλους και τι αρέσει σε σένα. Δεν ξέρω αν μου αρέσει πλέον το «Κωνσταντίνου και Ελένης» ή απλώς αρέσει πολύ στον κόσμο. Πού να ξέρω; Εγώ το μόνο που αναπολώ ήταν ότι πέρασα ωραία. Όλο το υπόλοιπο το 'χει φτιάξει ένας κόσμος. Πού να ξέρω αν είναι καλό;
• Στο «Κωνσταντίνου και Ελένης» δεν υπήρχε μέρα που να μην κλαίγαμε για τρεις ώρες από τα γέλια. Δεν ήταν καμία καλλιτεχνική προσπάθεια. Καμιά φορά λες: «Κοίτα τώρα, κάνω δουλειές για τις οποίες ματώνω και δεν υπάρχει το ένα χιλιοστό της αποδοχής που είχα γι' αυτό το πράγμα, το οποίο δεν με κούρασε καθόλου».
• Όσο καλά αντανακλαστικά έχω στο θέατρο, τόσο κακά έχω στις σχέσεις μου.
Ζούσαμε όλο αυτό το υλιστικό πράγμα, που τα πάντα ήταν χρήμα. Ε, στο τελείωμα αυτού του τρόπου ζωής σού λένε ότι τέλειωσε και το χρήμα. Είναι τέλος εποχής. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Είναι σαν να μου λες ότι θα βγει ένα κόμμα που θα λύσει το θέμα με το λιώσιμο των πάγων στους πόλους. Θα μείνουμε ωραίοι παρατηρητές μέχρι το τέλος αυτής της εποχής να φέρει την αρχή μιας άλλης.
• Πρέπει ο άλλος να ουρλιάξει για να καταλάβω ότι με κλέβει. Να 'χει βάλει τα χέρια του στην τσάντα μου, κι αφού μου λείπουν όλα, τότε θα το καταλάβω. Έχω τεράστιες αντοχές και ο άλλος σου λέει: «Αντέχεις. Ε, πάρε κι αυτή, πάρε και την άλλη». Δεν είναι καλό να έχεις τόσες αντοχές - σκέψου ότι αντέχω να είμαι σύζυγος του Βασίλη, μάνα της Νικολέτας, να είμαι θιασάρχης, να κάνω ένα σίριαλ και να υπάρχω και να αναπνέω ως άνθρωπος. Είναι ένας αγώνας γύρω από τη σκιά μου. Αυτές οι υψηλές αντοχές σε κάνουν να χάνεις το μέτρο, γιατί νομίζεις ότι αντέχεις. Και φτάνει κάποια στιγμή που κοιτάς πίσω και λες: «Είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο;».
• Το έργο που θα ανεβάσω φέτος, το 33 φορές να φύγεις, είναι το πιο κωμικό έργο που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια. Ένιωθα ότι δεν θα είχα φέτος αντοχή να διαπραγματευτώ κάτι που να με βουλιάζει. Τα ξορκίζω έτσι, τα χλευάζω.
• Καπνίζω δυο πακέτα τσιγάρα την ημέρα. Καλά θα κάνω να το κόψω, αλλά θέλω να το αποφασίσω μόνη μου. Νιώθω ότι οι Αμερικανοί έχουν τις δικές τους νευρώσεις και πρέπει όλος ο πλανήτης να τις αποκτήσει. Περάσαμε τη νεύρωση με τα λιπαρά, με τους μουσουλμάνους και την τρομοκρατία, και τώρα περνάμε τη νεύρωση με το τσιγάρο. Έλεος. Ας κρατήσουν τις νευρώσεις τους για πάρτη τους. Έχουμε έναν νευρωτικό, μαλακισμένο λαό, που έχει αποφασίσει να μας κάνει κι εμάς έτσι και μας κατακρίνει όταν δεν έχουμε τις ίδιες νευρώσεις. Δεν κοιτάνε τις χοντρές, τις τετράπαχες με τα 580 κιλά, και θέλουν να με μάθουν εμένα να τρώω χαμηλά λιπαρά. Αϊ γαμήσου. Εγώ έχω το ελαιόλαδο.
• Ζούσαμε όλο αυτό το υλιστικό πράγμα, που τα πάντα ήταν χρήμα. Ε, στο τελείωμα αυτού του τρόπου ζωής σού λένε ότι τέλειωσε και το χρήμα. Είναι τέλος εποχής. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Είναι σαν να μου λες ότι θα βγει ένα κόμμα που θα λύσει το θέμα με το λιώσιμο των πάγων στους πόλους. Θα μείνουμε ωραίοι παρατηρητές μέχρι το τέλος αυτής της εποχής να φέρει την αρχή μιας άλλης. Δεν θεωρώ ότι αυτή η γενιά είναι και πολύ τυχερή - βιώνουν αυτό το τέλος. Παρ' όλα αυτά, 2-3 στιγμές φέτος το καλοκαίρι που είδα ομορφιά ανατρίχιασα, είτε με μια παραλία, με μια παράσταση ή με ένα ταξίδι, και είπα: «Ναι, ρε πούστη μου, αξίζει να ζω, γιατί υπάρχει ακόμα ομορφιά».
σχόλια