Ο πόλεμος ανάμεσα στον συγγραφέα του «Λιγότερο από μηδέν» και του «American Psycho» και στη νεότερη γενιά αλλά και σε αρκετούς κριτικούς που τον απορρίπτουν ως αντιδραστικό και νεοσυντηρητικό επειδή κριτικάρει με έντονα σαρκαστική διάθεση τις «μη μου άπτου» ευαισθησίες των millennials, κορυφώθηκε ξανά με αφορμή τη συλλογή δοκιμιών του που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων της σύγχρονης κουλτούρας και μόλις κυκλοφόρησε με τον προβοκατόρικο ενδεχομένως τίτλο "White".
Ο ίδιος πάντως, μιλώντας στον Guardian, αρνείται τον τίτλο του προβοκάτορα και δηλώνει ότι απλά εκφράζει την άποψή του, τίποτα «προσωπικό». Εδώ και δέκα χρόνια άλλωστε συζεί με τον κατά 22 χρόνια νεότερο σύντροφο του Τοντ Μάικλ Σουλτζ, ο οποίος ανήκει στη γενιά των millennials και μάλιστα στην πιο ριζοσπαστική εκδοχή της:
«Ο Τοντ έχει γίνει εντελώς αντι-media, αλλά και αντίθετος στο Δημοκρατικό κόμμα. Δηλώνει σοσιαλιστής και πιστεύει ότι πρέπει να 'γκρεμιστεί όλο το γαμημένο σύστημα'. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να συμβεί αυτό ποτέ στην Αμερική. Είναι 'κεντρώα' χώρα».
Όσο για τη γενιά των millennials, πιστεύει ότι δεν έχουν μάθει να ζουν εκτός προστατευτικών δικλείδων, οικογενειακών ή άλλων:
«Δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι και πρόσφατα σχετικά αλλά μικρός ήμουν μόνος μου, αυτάρκης αναγκαστικά. Οι γονείς μου ήταν ναρκισσιστές 'baby boomers', και πιο πολύ ενδιαφέρονταν για τον εαυτό τους παρά για μας. Όχι ότι δεν μας αγαπούσαν, απλά ήταν απορροφημένοι στις ζωές τους. Δε λέω ότι δεν είχα βοήθεια μεγαλώνοντας. Σίγουρα όμως δεν υπήρχε τότε αυτή η υπερπροστατευτική φούσκα μέσα στην οποία πολλοί φίλοι μου μεγάλωσαν τα παιδιά τους. Όταν ήμουν εγώ νέος, δεν ήξερα κανέναν που να παίρνει ψυχοφαρμακευτική αγωγή. Κανέναν. Από τη μεριά του φίλου μου αντίθετα δεν υπήρχε κανείς που να μην έπαιρνε, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου. Επίσης ως νέος δεν γνώριζα κανέναν που να επιζητεί την θυματοποίηση».
Σπεύδει επίσης να χαρακτηρίσει τον Τραμπ «ηλίθιο» και «γκροτέσκο» και δεν μπορεί να κατανοήσει πώς γίνεται να αναφέρονται στον ίδιο ως απολογητή του Αμερικανού Προέδρου:
«Πολλοί άνθρωποι πλέον έχουν γαλουχηθεί να πιστεύουν ότι διαφορετικές αντιδράσεις και εκτιμήσεις από τις δικές τους όχι μόνο είναι εντελώς λάθος αλλά επίσης ανήθικες, ρατσιστικές, σεξιστικές. Το μόνο που ζητά το βιβλίο μου είναι να κάνουμε μια συζήτηση. Αλλά φυσικά στην Αμερική το 'έθαψαν'. Η ικανότητα μου να προκαλώ την οργή των millennials είναι τρελή».
Όσον αφορά στο American Psycho, το βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1991 και παραμένει εδώ και τρεις δεκαετίες με διαφορά το πιο «αμφιλεγόμενό» του, είναι βέβαιος ότι ουδείς θα το εξέδιδε σήμερα:
«Ούτε και τότε ήθελε κανείς πραγματικά να το βγάλει – φαντάσου τώρα - αλλά ήμουν τυχερός. Αυτό που έχει όμως ενδιαφέρον είναι ούτε εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο με είχε στοιχειώσει αυτό το βιβλίο μέχρι πρόσφατα. Δεν μπορώ να ξεφύγω από τον [«αιμοσταγή γιάπι» πρωταγωνιστή] Πάτρικ Μπέιτμαν. Θέλω να πω, ήταν σίγουρα προφητικό και όχι μόνο λόγω Τραμπ»
Το όνομα του Τραμπ αναφέρεται πάνω από 40 φορές στη νουβέλα και όπως γράφει σε ένα από τα κείμενα που περιλαμβάνονται στο "White", στα τέλη της δεκαετίας του '80, ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν για πολύ κόσμο κάτι σαν πρότυπο – γι' αυτό και ο ίδιος ο συγγραφέας, όπως λέει, ήταν πολύ πιο προετοιμασμένος από κάποιους στην Αριστερά όταν εξελέγη Πρόεδρος: «Κάποτε ήξερα τόσο κόσμο που τον συμπαθούσε...».
Ο Μπρετ Ίστον Έλις έκλεισε τα 55 πριν από έναν μήνα και δηλώνει αν όχι ευτυχής, σίγουρα πιο ήπιος και χαλαρός από παλιότερα:
«Είμαστε ποτέ πραγματικά ευτυχισμένοι; Δε νομίζω. Όμως δεν είμαι πια μίζερος. Δεν υπάρχει λόγος. Μεγαλώνω. Κάποια στιγμή αναρωτιέσαι: Γιατί να είμαι τόσο τσιτωμένος και σφιγμένος με τα πράγματα; Τι με νοιάζει; Τα πάντα έχουν λιγότερη σημασία. Το βάρος της εμμονής με το σεξ ή με το να παραμένεις πάση θυσία ελκυστικός, χάνεται. Χάνεται επιτέλους η πόζα».
Με στοιχεία από τον Guardian
σχόλια