Για χάρη ενός φωτογραφικού πρότζεκτ βρεθήκαμε στην Μαδαγασκάρη. Την τελευταία χώρα πριν την Αυστραλία. Το τέταρτο μεγαλύτερο νησί στη γη. Ένα από τα φτωχότερα κράτη στον κόσμο με πάνω από το 92% κάτω από το όριο της φτώχειας. Σε ένα νησί με τοπία, εναλλαγές και χαρακτηριστικά μιας ολόκληρης Ηπείρου. Ένας τόπος που ο τουρισμός ακόμα δεν υφίσταται.
Ήρθαμε εδώ και όπως πάντα ο στόχος ήταν η ιχνηλασία και η παρατήρηση ενός τόσο ιδιαίτερου τόπου και πληθυσμού με επιρροές από την Αφρική την νοτιοανατολική Ασία, την Ινδία και και την Γαλλία.
Η περιπέτεια ξεκίνησε πριν αρχίσει τη ταξίδι όταν μάθαμε από κόσμο που είχε επισκεφτεί το νησί και από ταξιδιωτικούς οδηγούς που ξεφυλλίσαμε ότι δεν μπορείς να γυρίσεις το νησί χωρίς προσωπικό οδηγό. Αυτή η πληροφορία περισσότερο μας δημιούργησε την ανάγκη να το ανακαλύψουμε μόνοι μας παρά το αντίθετο, και όχι από αφέλεια η έλλειψη κατανόησης των κινδύνων αλλά γιατί ένα μέρος δεν είναι ποτέ το ίδιο αν το ανακαλύψεις μόνος σου ακόμα και να χαθείς η να μην φτάσεις και ποτέ.
Μέσα σε περίπου ένα μήνα , διασχίσαμε σχεδόν όλη τη χώρα με τοπικά μέσα μεταφοράς. Αμέτρητες ώρες , νύχτες και μέρες μέσα σε δείγματα φορτηγών σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης και ατέλειωτες μέρες και νύχτες μέσα πιρόγες ψαράδων που χρησιμοποιούσαν τεχνολογίες από την εποχή εκατοντάδων χρόνων πίσω στο κανάλι της Μοζαμβίκης.
Με έναν χάρτη, διαφορές πληροφορίες για το που και πως θα φτάσουμε στα σημεία που θέλαμε, διάθεση αναζήτησης, καλή μουσική υπομονή και μπόλικο χιούμορ ξεκίνησε η ιχνηλασία στη Μαδαγασκάρη.
Μέσα σε περίπου ένα μήνα , διασχίσαμε σχεδόν όλη τη χώρα με τοπικά μέσα μεταφοράς. Αμέτρητες ώρες , νύχτες και μέρες μέσα σε δείγματα φορτηγών σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης και ατέλειωτες μέρες και νύχτες μέσα πιρόγες ψαράδων που χρησιμοποιούσαν τεχνολογίες από την εποχή εκατοντάδων χρόνων πίσω στο κανάλι της Μοζαμβίκης.
Χαθήκαμε στις ζούγκλες ακόμα πιο απομονωμένων νησιών γνωρίζοντας φυλές που ελάχιστη επαφή με τον πολιτισμό είχαν. Μας ληστέψανε αστυνομικοί, βρεθήκαμε νύχτα σε μέρη που επισκέπτεσαι μόνο την μέρα.
Σε περίπου ένα μήνα προσπαθήσαμε να αντιληφθούμε έναν μοναδικό τόπο μέσα από τις απομονωμένες φυλές, το αστικό περιβάλλον και τους ρυθμούς της ζωής της πρωτεύουσας της Μαδαγασκάρης, τα δραματικά τοπία, τα ψαροχώρια, την ζούγκλα, τον τρόπο ψυχαγωγίας των ντόπιων , τις συνήθειες των ψαράδων την δικιά τους περιέργεια που μας γνώρισαν που ήταν όμοια με την δικιά μας.
Την σκέψη μας και σε αυτό το ταξίδι συντρόφευσε, ο φίλος και ιχνηλάτης που έφυγε πριν λίγο καιρό.
Info:
Περισσότερες πληροφορίες για τον Κωνσταντίνο Σοφικίτη εδώ.
σχόλια