Η θριαμβευτική επιστροφή της Μαντόνα με το «Madame X»

Η θριαμβευτική επιστροφή της Μαντόνα με το «Madame X» Facebook Twitter
Το «Madame X» δεν είναι απλά ένα καλό άλμπουμ, είναι το καλύτερο άλμπουμ της Μαντόνα από την εποχή του «Confessions on a Dance Floor» το 2005, με το οποίο προσπαθεί να πάρει την εκδίκησή της από όσους την θεωρούν ξεπερασμένη και «υπερήλικη» για να υπάρχει στην σημερινή ποπ.
4

«Το Madame X της Μαντόνα είναι στο νούμερο ένα του iTunes και στη λίστα με τις ψηφιακές πωλήσεις του Amazon επειδή το έλαβαν αυτόματα ως δώρο όσοι αγόρασαν εισιτήρια για τις συναυλίες της το περασμένο φθινόπωρο» γράφει σε μία δηλητηριώδη κριτική του νέου άλμπουμ της το αμερικάνικο showbiz411.com, υπονοώντας απάτη, ή τέλος πάντων ένα κόλπο για να ανέβει το άλμπουμ της στο νούμερο ένα. «Όλοι αυτοί που κατέβασαν δωρεάν το άλμπουμ υπολογίζονται από την RIAA (την Ένωση Μουσικής Βιομηχανίας των ΗΠΑ) στις πωλήσεις, έτσι, μόλις κυκλοφόρησε, ανέβηκε κατευθείαν στην κορυφή. Η Μαντόνα έκανε αυτό το κόλπο για να σιγουρέψει το νούμερο ένα και μετά, τη δεύτερη εβδομάδα, οι πωλήσεις πέφτουν (εννοεί ότι ΘΑ πέσουν, προεξοφλώντας την πτώση!) κατά 80% ή περισσότερο».


Στο μεταξύ το άλμπουμ κυκλοφόρησε μόλις την Παρασκευή και δεν έχουν καν προλάβει να γίνουν επίσημες μετρήσεις, που σημαίνει ότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει σε ποια θέση θα ανέβει στα επίσημα charts. Οι υπολογισμοί για τα charts της Αγγλίας και της Αμερικής θα ολοκληρωθούν την Πέμπτη το βράδυ. Ωστόσο, είναι εντυπωσιακή η εχθρική διάθεση που δείχνει απέναντί της μια μεγάλη μερίδα των μέσων (του Pitchfork συμπεριλαμβανομένου που βαθμολόγησε το άλμπουμ με 4,8 στα 10).


«Αυτήν τη φορά τα πράγματα είναι πιο ζόρικα» γράφει ο συντάκτης του showbiz411.com «επειδή το Madame X είναι ένα πραγματικά κακό άλμπουμ, χειρότερο από τις συνηθισμένες κυκλοφορίες της» (τις οποίες αποκαλεί «post-career», δηλαδή «μετά το τέλος της καριέρας της»). Η ανελέητη αντιμετώπιση δεν έχει όρια. «Δεν υπάρχουν καθόλου χορευτικά κομμάτια στο Madame X, αλλά υπάρχουν πολλά πολιτικά φούμαρα. Η Μαντόνα, όπως και ο Μάικλ Τζάκσον όσο γερνούσε, πιστεύει ότι μπορεί να σώσει τον κόσμο. Έτσι τραγουδάει ασφαλείς πολιτικούς στίχους και για την αριστερά και για τη δεξιά, για να τους ικανοποιήσει όλους και χωρίς να πετύχει τίποτα. Ακούγοντας τον ήχο του Madame X καταλαβαίνεις ότι έχει στερέψει πια από ιδέες. Τουλάχιστον όταν τραγούδαγε για σεξ ήταν ασυμβίβαστη».

Φυσικά και δεν ζούμε σε έναν δίκαιο κόσμο και φυσικά δεν μπορεί να πει κανείς ότι η Μαντόνα είναι αποκλεισμένη από τα μέσα, αλλά μετά από όλη αυτή την κατακραυγή για την εμφάνισή της στην Eurovision έρχεται ένα άλμπουμ που όχι μόνο είναι πραγματική επιστροφή στις καλές μέρες της, αλλά είναι και ένα από τα δύο-τρία καλύτερα της καριέρας της.


Η κριτική είναι εμπαθής και το άρθρο είναι ένας λίβελος, ενώ αυτό που έχει να αντιμετωπίσει με τα τελευταία δύο άλμπουμ της θα ήταν αδιανόητο τις προηγούμενες δεκαετίες: τον αποκλεισμό από τα μεγάλα ραδιόφωνα, λόγω ηλικίας! Τα singles που προανήγγειλαν το Madame X δεν μπήκαν στο airplay του πιο δημοφιλούς σταθμού του BBC (το Radio One) επειδή δεν θεωρήθηκε μουσική για 15χρονα, κι επίσης κανένα κομμάτι δεν ανέβηκε στο τοπ-100 του Billboard (εκεί που έχει καρφωθεί για 10η εβδομάδα στην κορυφή το ανεκδιήγητο «Old Town Road»).

Η θριαμβευτική επιστροφή της Μαντόνα με το «Madame X» Facebook Twitter
Η Μαντόνα ως Madame X στο βίντεοκλιπ του «Crave».


Φυσικά και δεν ζούμε σε έναν δίκαιο κόσμο και φυσικά δεν μπορεί να πει κανείς ότι η Μαντόνα είναι αποκλεισμένη από τα μέσα, αλλά μετά από όλη αυτή την κατακραυγή για την εμφάνισή της στην Eurovision έρχεται ένα άλμπουμ που όχι μόνο είναι πραγματική επιστροφή στις καλές μέρες της, αλλά είναι και ένα από τα δύο-τρία καλύτερα της καριέρας της. Και, για να «εκδικηθεί» το BBC, είναι γεμάτο από ήχους που λατρεύουν τα σημερινά 15χρονα. Και δεν έχει απλά χορευτικά κομμάτια, έχει μερικά από τα πιο δυνατά χορευτικά κομμάτια που έχει πει ποτέ.


«Η Μαντόνα είναι στην τέταρτη δεκαετία αυτού που σήμερα ονομάζουμε ιδιοποίηση», γράφει η Guardian σε μία από τις δύο κριτικές που έκανε στο Madame X (και στις δύο το άλμπουμ πήρε 4 στα 5 αστέρια), σχολιάζοντας «την ικανότητά της να επιλέγει και να αναμιγνύει, που κάποτε προκάλεσε ανοιχτά κατηγορίες για έλλειψη αυθεντικότητας ή ακόμα χειρότερα για πολιτιστική πειρατεία. Όταν όμως το πατενταρισμένο σύστημα φιλτραρίσματος λειτούργησε, τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Και με το Madame X το άστρο της αρχίζει να λάμπει ξανά».


Το Madame X δεν είναι απλά ένα καλό άλμπουμ, είναι το καλύτερο άλμπουμ της Μαντόνα από την εποχή του Confessions on a Dance Floor το 2005, με το οποίο προσπαθεί να πάρει την εκδίκησή της από όσους την θεωρούν ξεπερασμένη και «υπερήλικη» για να υπάρχει στην σημερινή ποπ. Βουτάει βαθιά σε όλους τους χορευτικούς ήχους που είναι αυτή τη στιγμή δημοφιλείς και οι βασικές τάσεις στην αμερικάνικη ποπ, χώνει απροκάλυπτα autotune, κάνει mumble, «αγοράζει» πανέξυπνα τον πιο δημοφιλή Κολομβιανό τραγουδιστή της εποχής για να κάνει ρεγκετόν χωρίς να γίνει γραφική, παίζει με τη λάτιν σε μεγάλο φάσμα της από το τελετουργικό batuque των νησιών στο Πράσινο Ακρωτήρι, την πορτογαλική μουσική της διασποράς, τη βραζιλιάνικη ποπ, τη ρέγκε, το τροπικάλ, ξαναγυρνάει στον Mirwais (τον παραγωγό του Music πριν από 19 χρόνια) και κάνει τραπ-ποπ χωρίς να είναι καθόλου τραπ.

 

Madonna, Swae Lee - Crave (Official Music Video)

Το Madame X έχει λαμπρές συνεργασίες (πετυχημένες ή λιγότερο πετυχημένες, δεν έχει και τόσο σημασία, γιατί συνολικά το αποτέλεσμα δικαιώνει τις επιλογές της), στα δύο κομμάτια με τον Maluma η χημεία πετυχαίνει και είναι από τα highlights του δίσκου, το πρώτο single «Medellin» που ανοίγει το άλμπουμ και το «Bitch I'm loca» («loca» είναι η «πουτάνα»), στο «Future» συμμετέχει ο Quavo των Migos, στο «Crave» ο Swae Lee των Rae Sremmurd, στο «Faz Gostoso» η Βραζιλιάνα σούπερ-σταρ Anitta. Μπορεί να μην είναι όλα τα κομμάτια το ίδιο καλά, αλλά η προσέγγιση της σύγχρονης ποπ γίνεται πολύ πετυχημένα, χωρίς λάθη και παραστρατήματα.


«Ενώ τα έχει κάνει όλα και θα μπορούσε να συνεχίσει με κάτι που θα έκανε κάποια στη θέση της, να έγλειφε τις πληγές της και να πούλαγε ένα άλμπουμ με τζαζ στάνταρντ στους ακροατές του Radio 2, προτίμησε να τρίξει τα δόντια της, να βάλει ένα πειρατικό μπάλωμα στο μάτι της και με ελαττωμένη όραση να πει "Bitch, I'm Madonna"» γράφει η συντάκτρια της Guardian. «Και στα 60 της, μετά από δύο χρόνια ζωής στη Λισαβόνα, φτιάχνει το πιο αυθεντικό, προοδευτικό, αληθινό άλμπουμ της από το Confessions. Είναι επίσης το πιο αλλόκοτο, το πιο μεγάλης διάρκειας και με κάποια από τα χειρότερα κομμάτια που έχει πει ποτέ».

Αναφέρεται στο «Killers Who Are Partying», ένα μελοδραματικό τραγούδι καλών προθέσεων όπου τραγουδάει στα αγγλικά «I will be gay, if the gay are burned / I'll be Africa, if Africa is shut down / I will be poor, if the poor are humiliated / And I'll be a child, if the children are exploited» και αφού επαναλάβει τα ίδια στα ισπανικά, συνεχίζει «I'll be Islam, if Islam is hated / I'll be Israel, if they're incarcerated / I'll be Native Indian, if the Indian has been taken / I'll be a woman, if she's raped and her heart is breaking». «Οι στίχοι αυτοί από το στόμα μιας πολυεκατομμυριούχου Αμερικάνας –που δεν ντρέπεται για τους λευκούς «σωτήρες»– ακούγονται αφελείς, είναι σαν να κοροϊδεύει τις ομάδες που υποφέρουν» γράφει. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να καταστρέψει τη γενική εντύπωση για το άλμπουμ.

 

Madonna - Killers Who Are Partying (Official Audio)


Το «Dark Ballet» είναι ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχει πει, με τον Mykki Blanco στο βίντεο να υποφέρει σαν νέα Ζαν ντ' Αρκ (και αστραπιαίες εικόνες από τη Ζαν ντ' Αρκ του Dreyer). Το κομμάτι είναι που έχει περάσματα από τον Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκι, είναι ένα ποτ πουρί από κλασική Μαντόνα, με ρομποτικά φωνητικά από vocoder και στίχους που είναι από ανατριχιαστικοί έως αφελείς, εξαρτάται από τη διάθεση που θα τους ακούσει κανείς. Γραμμένοι για τη Ζαν ντ' Αρκ αλλά με ένα ενοχλητικά αφοριστικό «πολιτικό» μήνυμα, για το πώς το εμπόριο μας τυφλώνει και δεν μπορούμε να δούμε μπροστά μας.

Η αλληλουχία των τραγουδιών στο πρώτο μέρος του άλμπουμ, πάντως, είναι πολύ πετυχημένη, το «Medellin» δίνει τη θέση του στο «Dark Ballet» κι αυτό εξελίσσεται σε έναν α λα Daft Punk χορευτικό ύμνο 6 λεπτών, φουλ στο autotune αλλά και με μπαρόκ χορωδιακά που το κάνουν σχεδόν θριαμβευτικό, ένα κομμάτι που αν το είχε βγάλει πριν από 20 χρόνια θα έπαιζε παντού, από το ραδιόφωνο μέχρι το πιο απομονωμένο beach μπαρ, μέρα-νύχτα.

 

Madonna - Dark Ballet (Official Music Video)

Οι εξαιρετικές στιγμές συνεχίζονται με το «Future», μια λαμπερή παραγωγή του Diplo που δανείζεται ξεδιάντροπα τα πνευστά από το SpottieOttieDopaliscious των Outkast και ρέγκε ρυθμούς, για να χτίσει ένα καλοκαιρινό χιτ, με τη Μαντόνα να τραγουδάει με την τζαμαϊκανή προφορά του λευκού ότι «δεν έρχονται όλοι από το μέλλον, δεν μαθαίνουν όλοι από το παρελθόν, και κανείς εδώ δεν θα ζήσει για πάντα», δικαιολογώντας όλη αυτή την στροφή προς την ποπ του μέλλοντος (που είναι, στην ουσία, η ποπ του παρόντος).

 

Madonna, Quavo - Future (Audio)


Επιστρέφοντας στις μέρες του «Deeper and Deeper» και του «Vogue», το «I Don't Search I Find» θα μπορούσε να είναι ένα ακόμα μεγάλο χιτ αν το άλμπουμ είχε βγει παλιότερες εποχές. Και είναι ξεσηκωτικά χορευτικό. Το άλμπουμ έχει ποικιλία, έχει τρυφερές τριπ-χοπ μπαλάντες όπως το «Crazy» ή το εξομολογητικό «Looking for mercy» όπου αναζητάει «κάποιον να της μάθει να αγαπάει», το «ινδικό» «Extreme Occident» με πιάνο και τάμπλας. Οι στίχοι μπορεί να ακούγονται διδακτικοί με έναν αφελή τρόπο αλλά και πάλι μπορείς να καταλάβεις γιατί ασχολείται με τους πυροβολισμούς στα σχολεία, τον Τραμπ, τη χαμένη λάμψη των σελέμπριτι, τη σεξουαλική κακοποίηση και την παρενόχληση, «επειδή η μουσική βιομηχανία δεν είχε μέχρι τώρα ένα κίνημα όπως το #metoo» όπως λέει στον Άλεξ Πετρίδη στην συνέντευξή της στην Guardian.

«Σε έναν μουσικό καλλιτέχνη επιτρέπεται να μιλάει για τέτοια ζητήματα με έναν πιο προσωπικό τρόπο και να είναι ο εαυτός του, ενώ ο ηθοποιός δεν έχει φωνή, η φωνή του και η γνώμη του ανήκουν στον σκηνοθέτη και στο στούντιο. Και αν είσαι σταρ του σινεμά και θέλεις να πάρεις ρόλο σε μια ταινία, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, κυρίως άντρες, που είναι πρόθυμοι να εκμεταλλευτούν την εξουσία που έχουν για να κακοποιήσουν μια γυναίκα. Και αυτοί είναι ανέγγιχτοι». Θυμάται τα χρόνια που ξεκίναγε και προσπαθούσε να κάνει ένα δισκογραφικό συμβόλαιο: «Δεν φαντάζεσαι πόσοι άντρες μου έχουν πει "ωραία, θα το έχεις αν μου κάνεις μια πίπα" ή "αν κοιμηθείς μαζί μου". Το σεξ είναι το εμπόριο, δεν το ξέρεις;».


Αν θεωρείς ότι η σημερινή μουσική είναι σκατά και δεν έχει τίποτα της προκοπής, αν σε ενοχλούν οι λάτιν και έθνικ ήχοι, το ρεγκετόν, το σύγχρονο R&B, μην το ακούσεις αυτό το άλμπουμ. Ή αν θεωρείς την Μαντόνα ξοφλημένη.


Το Madame X είναι ακριβώς το άλμπουμ που έπρεπε να φτιάξει για αποδείξει ότι είναι ακόμα στην πρώτη γραμμή. Και τα κατάφερε.

Μουσική
4

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Θέλω τα τραγούδια μου να γίνουν καραόκε για να τα τραγουδούν με πάθος οι μεθυσμένοι θείοι»

Μουσική / «Θέλω τα τραγούδια μου να γίνουν καραόκε για να τα τραγουδούν με πάθος οι μεθυσμένοι θείοι»

Η Michelle Gurevich γράφει μουσική για την ψυχή και τις εμπειρίες της, με μια γερή δόση μαύρου χιούμορ και αφοπλιστικής ειλικρίνειας. Μιλά στη LiFO λίγο πριν από την εμφάνισή της στο Fuzz.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Κοντσέρτο για πιάνο του Έντβαρντ Γκριγκ: Ένα νεανικό έργο που δεν ξεπεράστηκε ποτέ

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Κοντσέρτο για πιάνο του Έντβαρντ Γκριγκ: Ένα νεανικό έργο που δεν ξεπεράστηκε ποτέ

Πώς είναι άραγε να γράφεις το κορυφαίο σου έργο στα 25 σου χρόνια; Πόση αγωνία αισθάνεται ένας συνθέτης που καταλαβαίνει ότι όλοι προσδοκούν από εκείνον το επόμενο μεγάλο έργο; Πού κρύβεται η ακαταμάχητη δύναμη του Κοντσέρτου για πιάνο του Έντβαρντ Γκριγκ; Η Ματούλα Κουστένη εξερευνά ένα από τα διασημότερα έργα για πιάνο και ορχήστρα, την ομορφιά του και την ιστορία του.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Μπάρι Άνταμσον: «Το ροκ εν ρολ ήταν από τα τελευταία κινήματα που άλλαξαν πραγματικά τον κόσμο»

Μουσική / «Το ροκ εν ρολ ήταν από τα κινήματα που άλλαξαν πραγματικά τον κόσμο»

Λίγο πριν προσγειωθεί στην Αθήνα για ένα χορταστικό συναυλιακό διήμερο, ο πολυτάλαντος Μπάρι Άνταμσον μιλά για τη σκηνή του Mad-chester, για το ροκ εν ρολ που όσο «γερνάει» τόσο δυναμώνει, για τη γνωριμία του με τον Λιντς και τον εθισμό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Συνέντευξη Saturday Night Satan

Μουσική / «Όσο υπάρχει κόσμος που πηγαίνει στις συναυλίες, θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε κι εμείς»

Mε μια γυναικεία φωνή να ηγείται, αντλώντας έμπνευση από τον horror κινηματογράφο και με επιρροές από τα ’70s και ’80s, οι Saturday Night Satan φέρνουν νέο αέρα στην εγχώρια metal σκηνή.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΑΤΣΗΣ
Δείτε ολόκληρη την πρώτη συνέντευξη της Björk on camera μετά μια δεκαετία

Μουσική / Δείτε ολόκληρη την πρώτη συνέντευξη της Björk on camera μετά μια δεκαετία

«Μη σταματάτε. Έχουμε αφθονία. Έχουμε λύσεις. Μπορούμε να αρχίσουμε πάλι από την αρχή»: Η Björk παρουσιάζει την προσωπική της ουτοπία με το πρότζεκτ «Cornucopia» και μιλάει μπροστά στην κάμερα, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. 
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ O Tsolimon βλέπει όνειρα με γιαπωνέζικα καρτούν

Μουσική / Ο Tsolimon έγραψε ένα άλμπουμ κλαίγοντας και οδηγώντας

Στον πρώτο του προσωπικό δίσκο, ο νεαρός τραγουδοποιός που λατρεύει τον Λεξ και τα Pokemon συνδυάζει την ηλεκτρονική μπαλάντα με το ραπ και το ζεϊμπέκικο. Όταν έστειλε το «Καλό» στον Κραουνάκη, εκείνος του απάντησε πως πρέπει να το τραγουδήσει η Στανίση - τελικά, το είπε ο ίδιος και η Δεσποινίς Τρίχρωμη.
M. HULOT
Ο Bad Bunny και το μέλλον της urbano μουσικής

Μουσική / Ο Bad Bunny και το μέλλον της παρεξηγημένης urbano μουσικής

Το «Debí tirar más fotos» του 30χρονου Πορτορικανού μουσικού είναι ένα λάτιν αριστούργημα αφιερωμένο στις ρίζες του, στην ιστορία του Πουέρτο Ρίκο και στις σύγχρονες κοινωνικές προκλήσεις, όπως ο υπερτουρισμός και η εποχή του Τραμπ, που πλήττει τους μετανάστες.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Η «Δύναμη του πεπρωμένου» αποτελεί τα τελευταία 150 χρόνια έναν διαρκή θρίαμβο της μουσικής ιδιοφυΐας του Βέρντι

Μουσική / Η «Δύναμη του πεπρωμένου»: Ο θρίαμβος της μουσικής ιδιοφυΐας του Βέρντι

Η όπερα που απασχόλησε τον Τζουζέπε Βέρντι επί είκοσι χρόνια και θεωρείται από τις σημαντικότερες του διεθνούς ρεπερτορίου επιστρέφει στην Εθνική Λυρική Σκηνή, με μια παράσταση αντάξια της φήμης της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Το συναρπαστικό, άχρονο, χαμένο άλμπουμ της Ούρσουλα Λε Γκεν

Πέθανε Σαν Σήμερα / Το συναρπαστικό, άχρονο, χαμένο άλμπουμ της Ούρσουλα Λε Γκεν

H πολυβραβευμένη συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας που πέθανε σαν σήμερα, το 2018, είχε συνεργαστεί με τον συνθέτη Todd Barton στη δημιουργία ενός φιλόδοξου πρότζεκτ που εκτείνονταν πέρα από τη συγγραφή.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
«Θα πατήσεις σε λουλούδια, θα πατήσεις και σε σκατά για να βρεις διεξόδους»

Μουσική / Αεκτζής, αναρχικός, καζαντζιδικός: Η ανορθόδοξη πορεία του Γιάννη Μπαχ Σπυρόπουλου στο ελληνικό τραγούδι

Συνθέτης, στιχουργός, αρθρογράφος, ζωγράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός, ο Γιάννης Μπαχ Σπυρόπουλος έχει γράψει τη δική του ιστορία στην ελληνική δισκογραφία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Για μένα αυτό είναι οι ταινίες, μια περιπέτεια έξω και πέρα από την ηθική»

Οθόνες / «Για μένα αυτό είναι οι ταινίες, μια περιπέτεια έξω και πέρα από την ηθική»

Μια μεγάλη κουβέντα με τον σκηνοθέτη και μουσικό Γιάννη Βεσλεμέ που κυκλοφορεί ταυτόχρονα το νέο του άλμπουμ και η ρετροφουτουριστική του ταινία «Αγαπούσε τα λουλούδια περισσότερο». (SPOILER ALERT)
M. HULOT
Laurent Garnier

Μουσική / «Βλέπω μαριονέτες να παίζουν μουσική έχοντας τα ακουστικά περισσότερο στον λαιμό παρά στα αυτιά»

Με αφορμή ένα επικό τετραπλό mix –house, techno, UK focus και downtempo– για τα 25 χρόνια λειτουργίας του θρυλικού fabric, ο Γάλλος παραγωγός, DJ και πρόσφατα χρισμένος ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής Laurent Garnier μιλά για το τότε και το τώρα της ηλεκτρονικής μουσικής.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ

σχόλια

4 σχόλια
Καλά, θριαμβευτική επιστροφή δε θα την έλεγα. Ωστόσο, ο πόλεμος και ο ρατσισμός που δέχεται είναι δίχως προηγούμενο και αηδιαστικός το λιγότερο. Λες και οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι sexy 20χρονες/νοι μόνο και το κοινό τους να αποτελείται από 15χρονα. Εγώ που έχω περάσει τα 15 να κόψω τα αυτιά μου μήπως ή θα πρέπει να ακούω μόνο Dua Lipa και Bilie Eilish;
Ναι, είναι ένας καλός δίσκος. Σίγουρα όχι ray of light ούτε καν american life (δε θα πάω πιο παλιά). Τουλάχιστον πειραματίστηκε και μουσικά και στιχουργικά (αρκετοί πορτογαλικοί στίχοι). Αυτό θέλουμε από αυτή. Όχι τετριμένα και όχι επανάληψη. Ατυχέστατη η επιλογή του μέντεζιν για πρώτο τραγούδι πάντως! Σε κάθε περίπτωση αξίζει και θυμίζει τη Μαντόνα που αγαπήσαμε!
Το άλμπουμ Madame X της Μαντόνα είναι πολύ δημιουργικό οπως και το προηγούμενο της το 2015.Η Μαντόνα στα 60 της έχει ενα τέλειο κορμί που οι περισσότερες συνομιληκες της θα ήθελαν να το εχουν, εξακολουθεί να απασχολεί τα μέσα ενημέρωσης με τη ζωη και τα τραγούδια της π.χ ενας δισεκατομμύριουχος την πληρωσε ενα εκατομμύριο για να τραγουδήσει στην Γιουροβίζιον η οποία η εμφάνιση ήταν καλή και οχι οπως οι περισσότεροι ειπαν η χειρότερη για να δείτε οτι θα βασιλεύει για πολύ καιρο ακομα.Η Μαντόνα είναι μια πολυ έξυπνη γυναίκα, ταλαντούχα δεν έχει την φωνή ουτε της Σελιν Ντιον ουτε της Αριθας Φρανκλιν, ξέρει ομως παντα να κάνει ενα καλο σόου το αποδεικνύει στις περιοδείες ενω τα τραγούδια του νέου άλμπουμ δεν εχουν την εμπορική επιτυχία που ειχαν τα προηγούμενα.Είναι στην μουσική βιομηχανία 4 δεκαετίες ξέρει να επιβιώνει και δεν την πτοουν κάποιες κακεντρεχείς κριτικές.
Στιχουργικά ο δίσκος εκπέμπει μια πολιτική σκέψη supermarket (που όντως θυμίζει ύστερο Jackson) κι ειδικά το Killers who are partying αδικείται έτσι. Λείπουν οι προσωπικοί και ανθρώπινοι στίχοι του Ray of Light. Η παραγωγή είναι ό,τι καλύτερο, η μουσική έτσι κι έτσι. Ξεχώρισα τα Crave, God control, Killers who are partying, Batuka και Faz gostoso.