Μου αρέσει και το ντοκιμαντέρ και η μυθοπλασία.Η καρδιά μου ανήκει στη μυθοπλασία, γιατί είναι ακριβώς εκείνο το κομμάτι της καλλιτεχνικής έκφρασης του μύθου που πάντα με γοήτευε. Με γοητεύει το όνειρο, το παραμύθι. Σαν ψυχοσύνθεση μου αρέσει αυτό το είδος.
Το ντοκιμαντέρ είναι πάρα πολύ υποτιμημένο στην Ελλάδα. Η Αγγλία έχει την καλύτερη παράδοση στον κόσμο. Είναι το ίδιο το ντοκιμαντέρ. Εξαιτίας της παράδοσης και της εκπαίδευσής τους τα βλέπουνε πολύ κιόλας.
Οι δύο μου «μικρές» ταινίες πήγαν καλά (Μια μικρή ιστορία για το γέλιο, 1997 και Skipper Staad, 2002). Όταν ολοκλήρωσα την πρώτη μου ταινία, ήταν ήδη ένα πολύ μεγάλο βήμα καλλιτεχνικής ανεξαρτητοποίησης. Υπάρχω! Η ταυτότητά μου, η υπογραφή, η πρώτη μου βούλα... Και μετά λίγο λίγο παίρνει τη σκυτάλη η επόμενη γενιά και πάει, ξέρω ‘γω; Το να ορίζεις την ταυτότητά σου σημαίνει ότι δεν ακολουθείς τη μοίρα σου, αλλά ότι τη φτιάχνεις. Είναι μια ολόκληρη πορεία. Δεν την ορίζεις μόνο θεωρητικά, αλλά την αποδεικνύεις και μέσα από την πράξη.
Νιώθω οικεία με το χώρο της τέχνης και των ιδεών. Ο πατέρας μου ήταν από τους μεγαλύτερους διανοούμενους της εποχής του. Κινείτο και αυτό εξέπεμπε, τίποτα άλλο. Ένα μυαλό, πώς να σου πω. Οτιδήποτε έχει σχέση με το χώρο της τέχνης, του πνεύματος, των ιδεών μού είναι πάρα πολύ οικείο, πολύ αγαπητό, μου είναι οικογένεια. Είναι πολύ home, sweet home. Τον έχασα πριν από δέκα χρόνια.
Είχε αρρωστήσει η μητέρα μου με καρκίνο.Πέθανε πολύ γρήγορα. Έμεινα κατά κάποιο τρόπο ορφανή. Μια δύσκολη περίοδο για τη ζωή μου. Έπρεπε με κάτι να ασχοληθώ. Μόλις μου είπαν πως ξεκινά αυτή η τρελή περιπέτεια στον Αμαζόνιο, τους είπα: «Οπωσδήποτε θα 'ρθω». Θεώρησα ότι θα 'ταν καλό για μένα να φύγω. Να μπω κατευθείαν με τα μούτρα στη δουλειά. Ήταν πάρα πολύ σκληρό αυτό που έκανα στον εαυτό μου αλλά και θεραπευτικό συγχρόνως.
Με τη Λατινική Αμερική μπορεί να έχουμε μια οικειότητα με τη μουσική τους, ας πούμε, και να τη χορεύουμε επειδή και εμείς οι μεσογειακοί είμαστε αλέγροι τύποι, αλλά ουσιαστικά σαν νοοτροπία, σαν κουλτούρα, είναι πολύ ξένο πράγμα. Πολύ πιο κοντά νιώθεις στην Ανατολή. Εγώ τουλάχιστον, που έχω ταξιδέψει στην Αίγυπτο, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, ακόμα και στο Ιράν, αισθανόμουν πολύ πιο οικείες τις φάτσες, τις συμπεριφορές, το ρυθμό, απ' αυτό τον κόσμο που λέγεται Λατινική Αμερική.
Ουσιαστικά σκηνοθέτησα όλα τα γυρίσματα για μια σειρά ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε τον Αύγουστο στο ΙTV, με θέμα ομάδες εθελοντών ιατρών που συγκεντρώνονται κάθε τρεις μήνες, κατεβαίνουν στα χωριά του Περού, στις ακτές του Αμαζονίου και παρέχουν ιατρική βοήθεια. Όλα αυτά γίνονται με δύο πλοιάρια που αγόρασε ένας τρελάρας τύπος, με φοβερό όραμα και ενθουσιασμό, ο Willie McPherson. Δύο πλοία του πολεμικού ναυτικού. Αυτή είναι και η ειρωνεία, ότι ήταν δύο πολεμικά πλοία και μετατράπηκαν ειρηνικά, πλωτά νοσοκομεία που κατεβαίνουν σε χωριά που δεν έχουν δει στη ζωή τους γιατρό.
Θα έκανα κάτι τέτοιο εθελοντικά. Αν ερχόταν η εταιρεία παραγωγής, που ξέρω ότι πληρώνεται, και μου έλεγε «θα το κάνεις δωρεάν;», επαγγελματικά θα έλεγα όχι. Αν όμως ερχόταν ο ίδιος ο Willie Mcpherson, και μου έλεγε «χρειαζόμαστε ένα σκηνοθέτη, γιατί θέλουμε να φτιάξουμε ένα ταινιάκι για να προωθήσουμε την ιδέα μας και να μαζέψουμε περισσότερους εθελοντές», θα το έκανα ευχαρίστως.
Τα παιδάκια στον Αμαζόνιο είναι τόσο αγνά,με διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι νομίζει ο δυτικός πολιτισμός. Η πρώτη αυτή επαφή με το πρωτογονικό στοιχείο σου βγάζει μια παιδικότητα, έναν ενθουσιασμό. Μαθαίνεις το τι είναι σημαντικό στη ζωή, το πόσο αξίζουν τα χρήματα, η κοινωνική καταξίωση στην Αθήνα. Τι είναι η Αθήνα, μια κουκίδα στον ωκεανό που ποιος την κοιτάει;
Το ότι τα έχω δει όλα δεν το λέω. Ισχύει το εν οίδα, ότι ουδέν οίδα. Όσο πιο πολύ βλέπεις και βιώνεις πράγματα τόσο πιο πολύ αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχουν τόσο πολλά κεφάλαια στη ζωή. Ο κόσμος είναι πολυδιάστατος· από εκεί που νόμιζα ότι κάπου κατέληξα, ότι έδωσα απαντήσεις, ότι μπορώ να με ορίσω, να με βάλω σε ένα πλαίσιο, ξαφνικά ανοίγεσαι και το καταρρίπτεις. Αναρωτιέσαι, υπάρχει πλαίσιο άραγε;
Όταν είμαι πολύ μακριά από το σπίτι, από τη χώρα μου, και βρίσκομαι σε κάτι τόσο ξένο, δημιουργείται ένας περίεργος ψυχολογικός μηχανισμός. Η ταυτότητά σου είναι πολύ ξεκάθαρη. Είσαι μια μονάδα ξαφνικά σ' έναν ξένο κόσμο, οπότε επειγόντως πρέπει να την ορίσεις. Γίνεται αυτόματα αυτό. Συνειδητοποιώ πόσο μου λείπουν οι γονείς μου ή πόσο σημαντική είναι για μένα η δουλειά μου, κάποιοι άνθρωποι, ποια είμαι και τι κάνω.
Μου αρέσει πάρα πολύ η Αθήνα. Έχει μια γοητεία. Λειτουργεί ο κοινωνικός ιστός. Οι άνθρωποι κάνουν τους χώρους και όχι το αντίθετο. Εκτιμώ και το Λονδίνο. Σαν πόλη. Μπορείς να την περπατήσεις. Δεν το αντέχω όμως. Σαν κουλτούρα.
Βγαίνω, βγαίνω. Και το σινεμαδάκι και το θεατράκι και κάνα μπαράκι. Είμαι λίγο εκλεκτική τώρα πια. Περισσότερο μ' ενδιαφέρει να δω τους φίλους μου από την πρεμούρα να βγω για να βγω.
Νομίζω ότι η αθηναϊκή νοοτροπία δεν έχει τόσα πολλά ανοίγματα στον έξω κόσμο. Αν δε μπορείς να ταξιδεύεις, δες τουλάχιστον λίγο δορυφορική τηλεόραση. Τι γίνεται πέρα από τη μύτη σου, βρε αδερφέ. Να ξελαμπικάρει λίγο το μυαλό. Φαίνεται και στον εθελοντισμό αυτό. Δεν υπάρχουν οι βάσεις για ν' αναπτυχθεί το φαινόμενο. Θέλω ν' ασχοληθώ και εδώ με θέματα εθελοντικού ενδιαφέροντος και δεν βρίσκω εύκολα πάτημα.
Σοκαρίστηκα στη Λίμα, με τα παιδιά του δρόμου. Είναι σε άθλια κατάσταση. Πάμφτωχα, πεινάνε, κλέβουνε, μέσα στα ναρκωτικά. Μοιάζει σαν να τα βλέπεις όλα από παραμορφωτικό φακό. Είναι όλα πολύ μικρά. Όλος αυτός ο σκληρός κόσμος της πορνείας, το νταβατζιλίκι, τα ναρκωτικά, από παιδάκια. Αφού γύρισα από τη νυχτερινή βόλτα στο ξενοδοχείο, στο πολύ κυριλέ Sheraton,κάθισα να φάω στο εστιατόριο. Εκεί με χτύπησε. Ήταν η στιγμή, ξέρεις. Από τη μία αισθάνθηκα τυχερή που απολαμβάνω αυτό, από την άλλη το μυαλό μου ήταν βιδωμένο στο παιδάκι εκεί έξω. Δεν μπορείς να μείνεις αμέτοχος... και γαϊδούρι να 'σαι.
Γνώρισα κάποια στιγμή ένα παιδί, τον Jeffrey.Ήταν ορφανός, τον είχανε πυροβολήσει, σκοτώσανε τον καλύτερό του φίλο. Σιωπηλός, δεν μαρτυρούσε τίποτα. Με συγκίνησε η δύναμή του και αυτή η θλίψη στα μάτια του. Μετά το ορφανοτροφείο είχε το δικό του χώρο και εργαζόταν σε φούρνο. Είπα, ρε γαμώτο, θα μαζέψω λεφτά να μπορέσει να ανοίξει το δικό του μαγαζί. Όταν επέστρεψα στο Περού ήθελε να γίνει σεφ. Βρήκα μια μέρα κενό και του ψώνισα έπιπλα για το σπίτι του. Δεν το ‘χω παρατήσει το όνειρο. Εκεί που συγκινείσαι πάντα μπορείς να κάνεις κάτι.
Δεν νιώθω ένοχες για την αισθητική, για τα αγαθά που μπορεί να προσφέρει η ζωή.Αισθάνομαι άβολα όταν για ορισμένους τα αγαθά γίνονται αντικείμενο διαστροφής, ενώ άλλοι δεν έχουν καμία πρόσβαση. Η ζωή όμως είναι και όμορφη. Δεν νιώθω ενοχή που μένω στο Κολωνάκι, ενώ θα έπρεπε να μένω σε μια τρώγλη. Όλη μου η επαφή με τον Τρίτο Κόσμο κινητοποίησε το συναίσθημά μου. Από κει και πέρα, δεν έχω ακόμη ταχθεί στο να γίνω ένας φιλάνθρωπος με την έννοια του ιεραπόστολου. Ασχολούμαι με το σινεμά, που ένα μεγάλο μέρος του είναι τέχνη. Μια τέχνη που εξευγενίζει τους ανθρώπους. Με το ντοκιμαντέρ έχω την ευλογία η δουλειά μου να υπηρετεί προσπάθειες που πράγματι αξίζουν τον κόπο. Δεν σκηνοθέτησα τοBig Brotherώστε να βγάλω λεφτά. Είμαι περήφανη γι' αυτό που κάνω και μέχρι εκεί.
σχόλια