Όταν ήμουν μικρή, δεν ήθελα να γίνω τίποτα. Ενώ μου άρεσαν πολλά πράγματα, είχα απόλυτη έλλειψη επαγγελματικού προσανατολισμού. Είχε να κάνει και με το γεγονός ότι δεν ήθελα να έχω ευθύνες. Πάντα ευχόμουνα να τη γλιτώσω από το σύστημα.
• Ήμουν πάρα πολύ δύσκολη έφηβη. Όταν πήγαινα στη Δευτέρα Λυκείου, για ένα διάστημα παράτησα το σχολείο, γιατί μου φαινόταν άχρηστο. Μετά ξαναπήγα, βέβαια. Ήμουν πάρα πολύ ατίθαση και οι γονείς μου δεν μπορούσαν να με ελέγξουν.
• Είναι εντελώς παλαβό. Φοβάσαι κάπως το χάος και νομίζεις ότι αν αγκιστρωθείς σε κάτι που έχει εφαρμογή, οι άλλοι θα το θεωρήσουν χρήσιμο. Αλλά δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον εαυτό σου.
• Θυμάμαι είχα τελειώσει μόλις τη σχολή γραφιστικής και δεν είχα καμία άλλη επιλογή. Όλοι οι φίλοι μου είχαν πάει να δουλέψουν σε διαφημιστικές και σκεφτόμουνα ότι είχε έρθει και η δικιά μου ώρα. Ήταν καλοκαίρι, καθόμουν σε ένα παγκάκι και κοίταζα τις αγγελίες για δουλειά σε μια εφημερίδα. Έλεγα, «Θεέ μου, ας γίνει κάτι». Ήταν η χρονιά που είδα ο Άγιο Πνεύμα!
• Είχα αποφασίσει να δώσω εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών. Δεν είχα προετοιμαστεί, όμως, και όλοι μου έλεγαν πως θα ήταν αδύνατον να περάσω - οι εξετάσεις είναι δύσκολες και θέλουν αυτό που λέμε καλού επιπέδου σχέδιο. Συνήθως κάνεις αρχαία κεφάλια, επειδή είναι πολύ καλά μετρημένα και λίγο να κάνεις ένα λάθος βγαίνουν τελείως παρανοημένα. Εγώ έκανα μόνο ένα κεφάλι, τον Αντίνοο, γιατί ήταν πάρα πολύ όμορφος.
Το «Εlephant Girl» το δουλεύω καιρό τώρα. Όταν σκέφτηκα τον χαρακτήρα έλεγα να τον κάνω αληθινό και είχα φτιάξει στολή και μάσκα. Βγήκα φορώντας τα στους δρόμους για να δω τι επίδραση μπορούσα να έχω στους ανθρώπους. Με είδανε κάτι παιδάκια και βάλανε τα κλάματα, αλλά οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν αντιδρούσαν. Στεκόμουν στη στάση του λεωφορείου με αυτή την αμφίεση και δεν γυρνούσαν ούτε καν να με κοιτάξουν. Πολύ κουλ οι Αθηναίοι, τι να πω! Αποφάσισα έτσι να κάνω την ηρωίδα χάρτινη.
• Όταν πήγα στις εξετάσεις, έβαλαν τον Αντίνοο! Και όχι μόνο αυτό, τη στιγμή που τον κοίταξα, είδα γύρω του ένα φως. Είχαμε θυμάμαι μια βδομάδα για να τελειώσουμε τα σχέδια, εγώ τελείωσα μέσα σε μιάμιση μέρα και μετά καθόμουν και κάπνιζα. Κατά κάποιον τρόπο, η επιθυμία που εξέφρασα στο παρκάκι είχε γίνει πραγματικότητα. Βέβαια, η μάνα μου πιστεύει ότι το οφείλω στη χρυσή παλέτα που είχε τάξει. Πήγα όλο περιέργεια στη εκκλησία και την είδα. Κρεμόταν εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα τάματα.
• Μπαίνω σε διάφορες εμπειρίες μέσω των έργων. Κάθε έργο και πρότζεκτ είναι και ένα κεφάλαιο για μένα. Ένα από τα έργα μου ήταν το «Wonderpark» που έδειξα στην Μπιενάλε της Κωνσταντινούπολης. Μένω κοντά στο Πεδίον του Άρεως και κάθε φορά που περνούσα από μέσα, κάποιος με ενοχλούσε.
Κάποια μέρα ένιωσα την ανάγκη να κάνω το αντίστροφο. Δηλαδή, να αρχίσω να γίνομαι εγώ η απειλή και η ενοχλητική. Κατασκόπευα άντρες που κατασκοπεύουν άλλους, άντρες και γυναίκες. Είχα μεταμορφωθεί σε ένα είδος ηδονοβλεψία. Πήγαινα, λοιπόν, με την κάμερά μου και χωνόμουν εκεί που ήταν χωμένοι οι άλλοι και, τσουπ, εμφανιζόμουνα και έσπαγα τα νεύρα όλου του κόσμου.
• Μου αρέσει να χρησιμοποιώ ευαίσθητα και τρομαχτικά πράγματα μαζί και να τα ανακατεύω.
• Μέσα στην τελευταία δεκαετία πάρα πολλά έχουν αλλάξει στον χώρο της τέχνης. Όταν εγώ ήμουν στη σχολή, η μόνη γκαλερί που έδειχνε σύγχρονη τέχνη ήταν της Ρεβέκκας Καμχή και το ΔΕΣΤΕ. Υπήρχε, δηλαδή, μια φοβερή έλλειψη ερεθισμάτων, εκθέσεων και δράσεις άλλων. Υπήρχε αυτό το χάσμα μεταξύ μάθησης και εκθέσεων.
• Όταν ξεκίνησα να εκθέτω, με προβλημάτιζε πάρα πολύ ότι υπήρχαν δύο κατευθύνσεις δουλειάς σε μένα. Υπάρχει μια δουλειά που κάνω με βίντεο που εμπεριέχει και μια βιωματική κατάσταση την οποία ζω και επεξεργάζομαι πολύ καιρό και μετά φτιάχνω ένα είδος σεναρίου που είναι μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας, και υπάρχει και μια δουλειά η οποία είναι σχεδιαστική και συνήθως τη δείχνω σε μορφή εγκατάστασης. Τώρα πια έχω κάπως δεχτεί τον διχασμό μου και πιστεύω ότι μάλλον το ένα τροφοδοτεί το άλλο.
• Ένας καλλιτέχνης μπορεί να ζήσει παρασιτικά. Μονίμως. Δεν είναι κακή ιδέα τώρα που το σκέφτομαι, ταιριάζει άλλωστε με το αρχικό concept του «δεν θέλω να γίνω τίποτα».
• Μένω σε ένα σπίτι που έχω την εντύπωση ότι είναι στοιχειωμένο από μια θεία της γιαγιάς μου. Αυτή η θεία είχε έναν σατανικό ανιψιό που ήθελε να της πάρει το σπίτι και όταν αυτός το κατάφερε, εκείνη τον καταράστηκε. Κι όπως τον καταράστηκε, με τον ίδιο τρόπο πέθανε. Φτύνοντας αίμα. Αυτός ήταν ο λόγος που όλη μου η οικογένεια δεν πατούσε σε αυτό το σπίτι μέχρι τη στιγμή που πήγα να μείνω εγώ.
Στην αρχή, δεν συνέβαινε τίποτα. Το πολύ δυσάρεστο συνέβη όταν χώρισα με τον σύντροφό μου. Άρχισα να νιώθω ότι το σπίτι με σκότωνε. Ένιωθα συνέχεια στενοχωρημένη και όσο περνούσε ο καιρός τόσο έμοιαζε να έχει ενεργοποιηθεί ένα πνεύμα που ζούσε εκεί. Έβλεπα συνέχεια εφιάλτες, κάθε δύο μέρες χαλάγανε τα υδραυλικά, τα ηλεκτρικά, οι σωλήνες του καλοριφέρ.
Όταν άρχισα να μουρλαίνομαι και δεν ήξερα τι μου συμβαίνει, ένας φίλος μου μού είπε: «Γιατί έρχεσαι σε αντίθεση με το σπίτι, αφού το σπίτι κλαίει μαζί σου;». Με το που μου το είπε αυτό άρχισα να το βλέπω με συμπάθεια και κάθε μέρα με οδηγεί σε μια μεταφυσική σκέψη. Σκέφτομαι ότι τα υδραυλικά στάζουν όταν κλαίω.
• Μου αρέσουν πάρα πολύ τα κόμικ. Μου αρέσουν οι υπερήρωες. Ο Σούπερμαν είναι ο αγαπημένος μου. Αν μπορούσα να έχω κάποια υπερδύναμη, θα ήθελα να μπορούσα να γίνομαι αόρατη. Το έχω ευχηθεί πολλές φορές: να μπορούσα να είμαι το Invisible Girl!
• Το «Εlephant Girl» το δουλεύω καιρό τώρα. Όταν σκέφτηκα τον χαρακτήρα έλεγα να τον κάνω αληθινό και είχα φτιάξει στολή και μάσκα. Βγήκα φορώντας τα στους δρόμους για να δω τι επίδραση μπορούσα να έχω στους ανθρώπους. Τώρα που το σκέφτομαι ήμουν λίγο σαν τον χάρο. Με είδανε κάτι παιδάκια και βάλανε τα κλάματα, αλλά οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν αντιδρούσαν. Στεκόμουν στη στάση του λεωφορείου με αυτή την αμφίεση και δεν γυρνούσαν ούτε καν να με κοιτάξουν. Πολύ κουλ οι Αθηναίοι, τι να πω! Αποφάσισα έτσι να κάνω την ηρωίδα χάρτινη.
• Μου αρέσει πολύ να παρατηρώ τις εισόδους των πολυκατοικιών και να βυθίζομαι μέσα σε αυτές. Μου βγάζουν ένα πολύ νοσταλγικό συναίσθημα.
• Υπάρχει μια χαοτική κατάσταση και μια αναρχία με έναν τρόπο στην Αθήνα. Για μένα που αναζητώ ένα μη καταναλωμένο υλικό ως δημιουργός είναι πολύ χρήσιμο. Νιώθω καμιά φορά σαν εξερευνητής, ότι εγώ ανακαλύπτω πρώτη κάτι στην Αθήνα.
σχόλια