Ήμουν αρκετά ντροπαλός, αντικοινωνικός και φρικτά σνομπ μέχρι τα 10 μου. Δεν μου άρεσε να κάνω παρέα με παιδιά ούτε να παίζω μαζί τους - ήθελα να μιλάω με μεγαλύτερους και να παίζω μόνος μου. Στα παιδικά πάρτι βαριόμουν οικτρά και πάντοτε κατέληγα να καταβροχθίζω όποιο βιβλίο έπεφτε στα χέρια μου. Πολλές φορές, όταν με χαιρετούσαν οι συμμαθητές μου στον δρόμο, γυρνούσα αλλού το κεφάλι μου.
Στα διαλείμματα στο σχολείο ήμουνα συνήθως μόνος μου, φτιάχνοντας ιστορίες στο κεφάλι μου. Φυσικά, πού και πού λύγιζα κι έκανα και λίγη παρέα με συνομηλίκους μου. Όταν μετακομίσαμε στη Βάρκιζα, άλλαξα τελείως. Έγινα υπερκοινωνικός κι απέκτησα καλούς φίλους, με μερικούς από τους οποίους βλεπόμαστε ακόμα. Ίσως, τελικά, το κλίμα της εξοχής να μου ταίριαζε καλύτερα.
• Όταν ήμουν παιδί ονειρευόμουν να γίνω ένας καταξιωμένος μουσικός, τόσο όσο ο Μότσαρτ! Έγραφα μεγαλεπήβολες συνθέσεις με βαρύγδουπους τίτλους τύπου «Βιεννέζικο Βαλς». Ήταν αποτυχημένες και υπεραπλουστευμένες αντιγραφές κομματιών κλασικής μουσικής. Όταν άρχισα να ακούω ροκ και ποπ μουσική, άρχισα να κάνω και τα πρώτα δειλά και ελαφρώς γελοία με τα σημερινά στάνταρ βήματά μου στον χώρο του τραγουδιού. Ευτυχώς, μάλλον έχω βελτιωθεί από τότε, κυρίως στο θέμα των στίχων.
• Με το πιάνο έχω μια μακρόχρονη σχέση με πολλά σκαμπανεβάσματα, όπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες. Το αγάπησα και το μίσησα κατά καιρούς. Είναι εποχές που παίζω πιάνο συνεχώς και άλλες που δεν το αγγίζω για μήνες. Ωστόσο, όταν για κάποιο καιρό δεν είχα πιάνο, στους πρώτους μου μήνες στη Βαρκελώνη, πήγε να μου στρίψει. Έψαχνα να βρω κόσμο που είχε πιάνο και τους παρακαλούσα να με αφήσουν να παίξω για μία ωρίτσα, να ζεστάνω τα δάχτυλά μου.
Τελικά, ό,τι και να συμβεί, ξέρω πως το πιάνο είναι εκεί, μαζί μου, κι ας έχω ξεχάσει να παίζω όλα αυτά τα κλασικά κομμάτια που αγαπούσα, αλλά απαιτούν καθημερινή σκληρή προπόνηση. Τουλάχιστον, μπορώ να παίξω αυτό που βγαίνει από μέσα μου.
Η Αθήνα και η Βαρκελώνη δεν απέχουν πολύ η μία από την άλλη. Ωστόσο, κακά τα ψέματα, η Βαρκελώνη είναι μια πόλη του κόσμου και η ποιότητα ζωής είναι πολύ πιο υψηλή. Η Αθήνα, όμως, κερδίζει σε αυθορμητισμό και κέφι. Επίσης, έχει τα Αναφιώτικα και την Πλάκα, τις δύο πιο υπέροχες γειτονιές του κόσμου.
• Στη Βαρκελώνη είχα βρεθεί για διακοπές και γλυκάθηκα. Αποφάσισα μετά να πάω με την καλύτερή μου φίλη να κάνουμε ένα μεταπτυχιακό στην εικονογράφηση. Όταν τελείωσε το μεταπτυχιακό, ερωτεύτηκα. Όταν τελείωσε ο έρωτας, είχα ήδη βρει μια δουλειά. Το ένα έφερε το άλλο, τα χρόνια (και οι έρωτες) πέρασαν, μα εγώ είμαι ακόμα εκεί!
• Γύρω στο 2005, όταν είχα πια γράψει πολλά κομμάτια, αποφάσισα επιτέλους να ξεπεράσω τη ντροπή μου και να τα παρουσιάσω. Δεν ήξερα τι όνομα να δώσω στο πρότζεκτ και ψάχνοντας στο Google βρήκα τον τίτλο ενός βιβλίου που ονομαζόταν Evripides and his tragedies. Μου φάνηκε πολύ ταιριαστό όνομα. Μετά άρχισα να προτείνω σε διάφορους φίλους που έπαιζαν όργανα ή τραγουδούσαν να με συνοδέψουν και σιγά σιγά τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους.
• Οι στίχοι μου είναι αρκετά αυτοβιογραφικοί, αλλά, ας μην ξεχνάμε ότι έχω καλπάζουσα φαντασία κι ότι επίσης μου αρέσει πολύ να ακούω τις ιστορίες φίλων μου, οπότε σίγουρα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως ασφαλείς πληροφορίες για την προσωπική μου ζωή.
• Έχω παίξει μόνος μου ή με το συγκρότημα σε Αθήνα, Λονδίνο, Βερολίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη, Βαρκελώνη, Μαδρίτη, Πόρτο και πολλές ισπανικές πόλεις, σε πολλά διαφορετικά μέρη, από θέατρα έως μικρά μπαρ, από κλαμπ μέχρι δισκάδικα, από καλοκαιρινά φεστιβάλ μέχρι ταράτσες και από σταθμούς του μετρό μέχρι μουσεία. Έχω εκδώσει ένα δίσκο και δύο 7ίντσα, έχω γράψει μουσική για ταινίες μικρού μήκους και καλλιτεχνικά πρότζεκτ κι έχω κάνει κάποιες εκθέσεις με σχέδιά μου.
• Όταν πριν από ορισμένα χρόνια έπαιξα σε μια από τις σκηνές του Primavera, είχα ξετρελαθεί, κυρίως διότι πολλοί φίλοι μου είχαν έρθει από την Ελλάδα για να με δουν. Το κακό ήταν ότι πιάστηκε το χέρι μου καθώς έπαιζα και μου δυσκόλεψε τη ζωή.
Με το πιάνο έχω μια μακρόχρονη σχέση με πολλά σκαμπανεβάσματα, όπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες. Το αγάπησα και το μίσησα κατά καιρούς. Είναι εποχές που παίζω πιάνο συνεχώς και άλλες που δεν το αγγίζω για μήνες. Ωστόσο, όταν για κάποιο καιρό δεν είχα πιάνο, στους πρώτους μου μήνες στη Βαρκελώνη, πήγε να μου στρίψει.
• Δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθώ ποτέ να ακούω το «Pet Sounds» των Beach Boys, το «The Velvet Underground & Nico» και το «69 love songs» των Magnetic Fields.
• Όταν ήμουν έφηβος ήθελα να γίνω βουδιστής, αλλά μου πέρασε σύντομα το καπρίτσιο. Κατά τ' άλλα, η θρησκεία είναι κάτι που δεν με απασχολεί καθόλου, αν εξαιρέσει κανείς μια εμμονή που έχω με την ευρωπαϊκή εκκλησιαστική μουσική. Οι χορωδίες και το εκκλησιαστικό όργανο με κάνουν να ανατριχιάζω.
• Στη Βαρκελώνη μένω στα όρια των Sant Antoni και Raval. Ανάμεσα στη μοντερνιστική γειτονιά του 19ου αιώνα με τους φαρδιούς δρόμους και τα μεγαλοαστικά κτίρια και τη μεσαιωνική γειτονιά με τα στενά δρομάκια, τα πολλά μπαρ και τις πολλές κατσαρίδες. Υπάρχει μια εκπληκτική παλιά αγορά τροφίμων, όπου τις Κυριακές γίνεται παζάρι δίσκων, βιβλίων και κόμικς.
Υπάρχουν πολλά υπαίθρια καφέ και κάποια πολύ καλά εστιατόρια, όπως το Federal με τη γεμάτη φυτά ταράτσα του. Τρία λεπτά από το σπίτι μου είναι τα σινεμά Renoir, που προβάλλουν πάντα πολύ καλές ταινίες. Απέναντι ακριβώς από το σπίτι βρίσκεται το πιο γνωστό γκέι μπαρ της Βαρκελώνης, οπότε μετά τα μεσάνυχτα διάφορες ανήσυχες ψυχές περιπλανιούνται στην πλατεία, μαζί με τις πόρνες και τους άστεγους, από τους οποίους βρίθει η γειτονιά. Είναι ακριβώς έτσι όπως πρέπει να είναι το κέντρο μιας πόλης: με έντονη ιστορία, μοντέρνες πινελιές, λίγη βρόμα και μια δόση underground.
• Στην Αθήνα μού αρέσει να περπατάω στην Πλάκα, να τρώω μεζέδες και να πίνω ούζο στο Θησείο και στον Άρειο Πάγο (οπουδήποτε έχει καλή θέα!), να περνάω τις νύχτες μου στα μπαρ πίνοντας, να πηγαίνω σε θερινά σινεμά και να βλέπω παλιές ταινίες μυρίζοντας γιασεμί και ακούγοντας τις γάτες που νιαουρίζουν, αλλά, πιο πολύ απ' όλα, να βλέπω τους γονείς και τους φίλους μου.
• Ο αγαπημένος μου περίπατος είναι στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, από την Αμαλίας μέχρι την πλατεία του Θησείου, ένα καλοκαιρινό βράδυ, με μπίρα και τσιγάρο στο χέρι. Η θέα της φωτισμένης Ακρόπολης, του Ηρωδείου αλλά και της πόλης που απλώνεται μπροστά στα μάτια μου φωτισμένη μού κόβει την ανάσα. Είναι η εικόνα που με κάνει να νιώθω περήφανος που είμαι Αθηναίος.
• Το αγαπημένο μου στέκι στην Αθήνα είναι ακόμα το Pop, είτε στην μπάρα είτε έξω, κατάχαμα. Επίσης, μου αρέσουν ο κήπος του 6 D.O.G.S αλλά και η αυλή του Cantina Social.
• Η Αθήνα και η Βαρκελώνη δεν απέχουν πολύ η μία από την άλλη. Ωστόσο, κακά τα ψέματα, η Βαρκελώνη είναι μια πόλη του κόσμου και η ποιότητα ζωής είναι πολύ πιο υψηλή. Η Αθήνα, όμως, κερδίζει σε αυθορμητισμό και κέφι. Επίσης, έχει τα Αναφιώτικα και την Πλάκα, τις δύο πιο υπέροχες γειτονιές του κόσμου.
• Αυτό τον καιρό τελειώνω τον δεύτερό μας δίσκο, που θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα από την Inner Ear, και επίσης ένα βιβλίο με κείμενο στα ισπανικά και εικονογραφήσεις, για έναν ισπανικό εκδοτικό οίκο. Επίσης, διοργανώνω τις βραδιές Switch the Jukebox On! σε ένα μπαρ στη Βαρκελώνη με συναυλίες και dj sets. Παίζω μουσική σε διάφορα μπαρ και κλαμπ και ζωγραφίζω μετά μανίας για επερχόμενες εκθέσεις.
• Νιώθω πως η καλύτερη στιγμή της ζωής μου δεν έχει έρθει ακόμη.
σχόλια