Ντέιβιντ

Ντέιβιντ Facebook Twitter
1

Δεν είμαι παιδί του κέντρου. Εκεί που έμενα, κοντά στην Πεντέλη, έβγαινα και περπάταγα στο ποτάμι και σε μικρούς καταρράχτες, δίπλα μου αλεπούδες. Είχα την ευχέρεια να βγαίνω και να είμαι στο δάσος, που πλέον δεν υπάρχει γιατί κάηκε το ‘95.

Μαζί με τη φωτιά άλλαξα κι εγώ πάρα πολύ. Είχα συνδεθεί με εκείνα τα μέρη. Η πιο δυνατή μου ανάμνηση είναι η περιπλάνηση σε τοπία, που τώρα πρέπει να ταξιδέψω τουλάχιστον δυόμισι ώρες για να τα βρω.

Μικρός ήθελα να ασχοληθώ με τα κοινά. Όχι πολιτικός, μου άρεσαν η οργάνωση, οι κουβέντες, αλλά πάντα έλεγα ότι θέλω να γίνω μουσικός.

Είμαι παιδί του Ωδείου Αθηνών. Έκανα κρουστά συμφωνικής ορχήστρας (τύμπανα, μαρίμπες, βιμπράφωνο) και παράλληλα πιάνο και θεωρητικά. Η μουσική είναι σαν τον αθλητισμό. Έχει ένα σημείο, που από κει και πέρα πας για πρωταθλητής. Πας για βιρτουόζος και, αν είσαι τύπος που ψάχνεσαι και λίγο, αισθάνεσαι ότι το μυαλό σου περιορίζεται. Σε μαθαίνουν συγκεκριμένες δομές για τη δυτικότροπη μουσική. Εκεί που είχαν αρχίσει για γίνονται αυτά ήρθε εφηβεία και δεν μπορούσα να τα κουμαντάρω. Είπα, μέχρι εδώ, φτάνει.

Στο λύκειο, επειδή είχα μπουχτίσει απ' τη μουσική, το έριξα στην τεχνολογία. Geek κατάσταση. Έμαθα πράγματα για το μιξάζ, για τις συχνότητες, πώς να κάνεις dolby. Μέχρι πέρσι έγραφα μουσική επί παραγγελία, προέκυπτε η ανάγκη και δούλευα πάνω σε συγκεκριμένα project. Δεν το σχεδίασα ν' ασχοληθώ επαγγελματικά. Προέκυψε. Συναναστρεφόμουν ανθρώπους που έτυχε να έχουν ανάγκη τη μουσική. Έγραψα μουσική για μια ταινία μικρού μήκους στην Τσεχία -μου έστελνε εικόνες και του έστελνα ήχο-, μετά για μια παράσταση που έκαναν φίλοι και έτσι μπήκα μέσα σε όλο αυτό. Και συνέχισα.

Σπούδασα Γεωγραφία στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο.Από τους πρώτους που φοίτησαν. Αυτήν τη στιγμή κάνω το μεταπτυχιακό μου στη Διαχείριση του Ευρωπαϊκού Χώρου. Ήθελα να πάω στο Μαθηματικό γιατί όλοι στην οικογένειά μου είναι μαθηματικοί - ο πατέρας μου, η μητέρα μου, διάφοροι στο σόι. Είχε όμως πολύ διάβασμα και πίστευα ότι θα μου έκανε το μυαλό ζελέ. Ο μεγάλος φόρτος εργασιών στις σπουδές μπορεί να ισοπεδώσει και το ρομαντισμό σου και οποιαδήποτε καλλιτεχνική κλίση. Είμαι πάντως από τους τυχερούς, που οι σπουδές τούς άνοιξαν τα μάτια.

Τα πάντα έχουν να κάνουν με την προσωπική κρίση, την ψυχοσύνθεση και πάνω απ' όλα την αισθητική του καθενός. Όλοι παίρνουμε γνώσεις, εξαρτάται πώς τις χρησιμοποιούμε. Από την άλλη, βλέπω ότι πολλοί άνθρωποι που έκαναν ηλεκτρονική μουσική, ενώ κάνουν ωραία πράγματα, έχουν έλλειψη μουσικότητας.

Πιστεύω στην ιδέα του σχεδιασμού, να δουλεύεις δηλαδή με ένα σκοπό και να εξυπηρετήσεις κάτι, να μη δουλεύεις αόριστα κι ό,τι προκύψει. Να έχεις δομημένο αυτό που θέλεις στο μυαλό σου και να ξέρεις πού πας. Το ΝΤΕΪΒΙΝΤ προέκυψε λίγο πριν το καλοκαίρι. Έμαθα για το διαγωνισμό της Warp σε ένα blog (για remix στο «Little bit of feel good») και μέσα σε 15 μέρες έφτιαξα το κομμάτι. Ήθελα να είναι ο ήχος του τέλους της δεκαετίας του ‘80 με αρχές ‘90 κι επειδή δεν ήμουν ακριβώς εγώ αλλά μια πλευρά του εαυτού μου, ήθελα ένα concept συγκεκριμένο. Για το project ΝΤΕΪΒΙΝΤ που εκφράζει το «γκρίκλις κλας» των ιντερνετικών Ελλήνων -Έλληνες μεν, αλλά «από τη Νέα Υόρκη»- ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό ο φίλος μου και συνεργάτης, ο Κωνσταντίνος, που έφτιαξε το design. Είναι οι επιρροές μου αλεσμένες και μια αισθητική που συνδυάζει Bauhaus με Σταμάτη Γαρδέλη. Τους Άγγλους τους ενθουσίασε.

Το πίστευα πολύ. Άκουγα το κομμάτι μου και αισθανόμουν ότι μπορούσε να σταθεί οπουδήποτε. Αν δεν είσαι σίγουρος για τη δουλειά σου καλύτερα να μη στείλεις. Πρέπει να έχεις αυτοπεποίθηση, να το υποστηρίζεις και να το πιστεύεις αυτό που φτιάχνεις. Το έστειλα το Πάσχα και το επέλεξαν τον Ιούνιο. Πήρα ένα mail που έλεγε ότι μας αρέσει πολύ αυτό που έκανες και θέλουμε παρουσίαση του project, βιογραφικό, φωτογραφίες. Νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα. Κυκλοφόρησε μαζί με των Mr. Oizo και Senior Coconut. Από την ώρα που βγήκε το ep έχω κάνει 12 remix επί παραγγελία και 6 προσωπικά κομμάτια. Σε τρεις μήνες! Έτσι προέκυψε και το remix στη Rough Trade.

Λειτουργώ πολύ καλά όταν είμαι λυπημένος. Το πιο δύσκολο πράγμα που έχει να κάνει ένας δημιουργός είναι να γράψει ένα χαρούμενο τραγούδι.

Δεν είμαι καθόλου μοναχικός. Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι να μη μείνω μόνος. Προτιμώ να έχω ανθρώπους γύρω μου, ακόμα κι όταν δουλεύω. Τα τελευταία δύο χρόνια που ασχολούμαι συστηματικά με τη μουσική δεν έχω μια σταθερή σχέση, επειδή ξέφευγα, έχανα τα βράδια μου, αλλά ο έρωτας παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Προκύπτουν πράγματα που δεν βγαίνουν από κανένα άλλο ερέθισμα.

Μ' αρέσει η Αθήνα. Δεν ήθελα να φύγω ούτε για τις σπουδές μου, παρόλο που μου δόθηκε η δυνατότητα. Είμαι παιδί της πόλης, αλλά περιστασιακό, τουρίστας. Γι' αυτό μ' αρέσει. Η Αθήνα, όπως και όλες οι μεγαλουπόλεις, μεταλλάσσεται, βλέπεις νέα πράγματα συνέχεια. Όχι ίσως στον ίδιο βαθμό με το εξωτερικό, αλλά τα τελευταία χρόνια όλο και με μεγαλύτερη συχνότητα.

Την κατάσταση με τα επεισόδια την περίμενα νωρίτερα. Χρειαζόταν μία αφορμή. Σε οποιοδήποτε πολίτευμα και να 'σαι, πάντα αντιδράς ενάντια στις δυνάμεις καταστολής. Δεν ήταν ο φόνος ενός ανθρώπου ο λόγος. Έχουν σταματήσει να υπάρχουν κοινωνικές τάξεις - υπάρχουν αυτοί που μπορούν κι αυτοί που δεν μπορούν να ζήσουν. Έχει αρχίσει να μεγαλώνει το χάσμα. Δεν υπάρχει ο μεσοαστός πλέον. Πριν τελειώσει ο μήνας, τα λεφτά τελειώνουν σε όλους. Σε όποια κλίμακα και να 'σαι. Περισσότερο επηρεάζει ανθρώπους σαν κι εμένα, που μόλις αρχίζουν να κάνουν βήματα μόνοι τους, τη δική μου γενιά.

Τη συντήρηση τη συμφέρει να έχει τον κόσμο αγανακτισμένο και φοβισμένο. Στην πρώτη περίπτωση δεν κρίνει τίποτα λόγω φόρτισης. Στη δεύτερη περίπτωση ο κόσμος ακουμπάει στη συντήρηση. Αισθάνεται ασφάλεια. Ακόμα και άνθρωποι μεγάλης ηλικίας που ξέρω ότι ήταν πολύ προοδευτικοί είχαν αρχίσει να μπαίνουν σε έναν συντηρητισμό ύποπτο. Χωρίς καμία εξήγηση. Νομίζω ότι ήταν ένας συντηρητισμός επιβίωσης.

Οι Αθηναίοι
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Oι Αθηναίοι / «Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Η αρχιτέκτονας και υπεύθυνη των Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη, Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, δεν λησμόνησε ποτέ στην πορεία της πως η μορφή ενός κτιρίου πρέπει να έχει χαρακτήρα, ειλικρίνεια και κλίμακα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Οι Αθηναίοι / Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Η συνιδρύτρια και διευθύντρια της Black Light και συνδημιουργός της σειράς podcast της LiFO «Ζούμε ρε» δραστηριοποιείται ώστε οι ΑμεΑ να διαθέτουν ίσες ευκαιρίες και απεριόριστη πρόσβαση, δίχως στιγματισμούς και διακρίσεις. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Lorenzo

Οι Αθηναίοι / Lorenzo: «Η techno σκηνή έχει γίνει χρηματιστήριο»

Γνώρισε την techno στη Φρανκφούρτη των αρχών των ‘90s. Ερχόμενος στην Αθήνα, όσο έβλεπε ότι ο κόσμος σοκαριζόταν με τις εμφανίσεις του, τόσο περισσότερο του άρεσε να προκαλεί. Ο θρυλικός χορευτής του Factory και ιδρυτής της ομάδας Blend είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ελισάβετ Κοτζιά

Οι Αθηναίοι / «Τα πρώτα χρόνια λέγανε ότι τις κριτικές μου τις έγραφε ο πατέρας μου»

Η Αθηναία της εβδομάδας Ελισάβετ Κοτζιά γεννήθηκε μέσα στα βιβλία· κάποια στιγμή, τα έβαλε στην άκρη, για να ξανασυναντήσει τη λογοτεχνία μέσα από μια αναπάντεχη εμπειρία. Άφησε το οικονομικό ρεπορτάζ για την κριτική βιβλίου. Τη ρωτήσαμε γιατί το ελληνικό μυθιστόρημα δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση στο εξωτερικό, και δεν πιστεύει πως για το ζήτημα αυτό υπάρχουν απλές απαντήσεις.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Πέθανε Σαν Σήμερα / Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της, η κορυφαία θεατρική συγγραφέας της Ελλάδας, που πέθανε σαν σήμερα, μίλησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια και απλότητα.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Αρετή Γεωργιλή

Οι Αθηναίοι / «Δεν θα σταματήσω να υπερασπίζομαι το δικαίωμα της γυναίκας να νιώθει ελεύθερη να εκφράζεται»

Η Αρετή Γεωργιλή γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια και τα δώδεκα τελευταία χρόνια, αφότου άνοιξε το Free Thinking Zone, ζει εκεί και στην Αθήνα. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατιάνα Μπαλανίκα

Οι Αθηναίοι / Κατιάνα Μπαλανίκα: «Μέσα μου είμαι κουτάβι, γι’ αυτό και με πάταγαν όλοι»

Η ηθοποιός που αγαπήθηκε για τους κωμικούς της ρόλους έκανε μόνο δράμα στη σχολή. Θα ήθελε να ξαναπαίξει στην τηλεόραση αλλά βλέπει πως δεν θυμούνται τη γενιά της πια. Είναι ευγνώμων για τη ζωή της και την αφηγείται στη LiFO - γιατί είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μάριο Μπανούσι

Οι Αθηναίοι / Μάριο Μπανούσι: «Αν δεν εκτεθείς στη ζωή, δεν έχει νόημα»

Ο νεαρός σκηνοθέτης, που έχει ήδη μετρήσει διαδοχικά sold out, άρχισε να βλέπει θέατρο όταν μπήκε στη δραματική σχολή. Του αρέσει η ανθρώπινη αμηχανία, η σιωπή και η ησυχία τον γοήτευαν πάντα. Αν και δεν τα πάει καλά με τα λόγια, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
M. HULOT
Γιώργος Τσιαντούλας, ηθοποιός, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / «Γελάτε γιατί χανόμαστε, κάντε σεξ, ταξιδέψτε, διαβάστε και φάτε, φάτε, φάτε»

Ο πολυσυζητημένος πρωταγωνιστής της ταινίας «Το καλοκαίρι της Κάρμεν», Γιώργος Τσιαντούλας, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ζει στο Παγκράτι, διατηρεί θεατρική ομάδα στα Τρίκαλα, έχει παίξει σε παραστάσεις του Ρομέο Καστελούτσι και του Δημήτρη Παπαϊωάννου και τα πιο ριψοκίνδυνα πράγματα που έχει κάνει είναι «γαστρονομικοί συνδυασμοί σε λάθος στιγμή και λάθος ώρα».
M. HULOT
Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LIFO

Οι Αθηναίοι / Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LiFO

Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού μιλά για τις ανεξίτηλες συναντήσεις της πορείας της, για το πώς πήγε κόντρα στο ρεύμα της εποχής της, για μια ζωή χορτάτη. Δουλεύοντας επί 67 συναπτά έτη δεν ανέχεται να της πει κανείς «τι ανάγκη έχεις;».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αγνή Πικιώνη: «Η Αθήνα έχει εξελιχθεί σ’ ένα μαζικό λούνα παρκ»

Οι Αθηναίοι / «Δυσκολεύονταν να με πλησιάσουν επειδή ήμουν η κόρη του Πικιώνη»

Η Αγνή Πικιώνη, κόρη του οραματιστή αρχιτέκτονα που είχε αφοσιωθεί στη λαϊκή αρχιτεκτονική, μιλά για τη ζωή της δίπλα σε εκείνον, που της έμαθε ότι «ένας απλός άνθρωπος μπορεί να φτιάξει κάτι σημαντικό». Αρχιτέκτονας και η ίδια, φρόντισε να διασώσει και να ταξινομήσει το έργο του. Τη θυμώνει η μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική και πιστεύει ότι η Αθήνα έχει χάσει το στοίχημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια