Στο τέλος κάθε επίσκεψης της κόρης τους, όπως αναρίθμητοι άλλοι γονείς στα προάστια, οι γονείς της φωτογράφου Deanna Dikeman έβγαιναν κι εκείνοι έξω από το σπίτι για να την αποχαιρετήσουν καθώς έβαζε μπροστά το αμάξι για να φύγει. Μια μέρα του 1991, σκέφτηκε να τους φωτογραφίσει σ΄ αυτήν την πόζα μέσα από το αυτοκίνητο, παρακινούμενη από μια έντονη συνειδητοποίηση ότι τα γαλήνια χρόνια δεν θα κρατούσαν για πάντα. Η ίδια βάδιζε στην τέταρτη δεκαετία και οι γονείς της είχαν περάσει τα εβδομήντα.
Η εικόνα τους δείχνει να υψώνουν μαζί τα χέρια σε κίνηση αποχαιρετισμού. Για πάνω από είκοσι χρόνια, η Dickerman συνέχιζε να τους φωτογραφίζει μαζί την ίδια στιγμή μετά από κάθε επίσκεψη, κατεβάζοντας το παράθυρο του οδηγού και σημαδεύοντας με την κάμερά της το σπίτι. Η μητέρα της την πείραζε συχνά για τις ατέλειωτες λήψεις. «Έλα, Ντιάνα, άστο αυτό το μαραφέτι επιτέλους», της έλεγε. Έβγαιναν όμως κι οι δύο έξω κάθε φορά, βρέξει-χιονίσει.
Στη σειρά φωτογραφικών πορτραίτων που λειτουργεί και ως οικογενειακό άλμπουμ, με τίτλο "Leaving and Waving" (Φεύγοντας και Αποχαιρετώντας), η Deanna Dikeman συμπυκνώνει χρονολογικά τρεις δεκαετίες αποχαιρετισμών (το 2009 κυκλοφόρησε και ένα φωτογραφικό βιβλίο με εικόνες αυτής της σειράς και τίτλο "27 Good-byes"). Καθεμιά από τις φωτογραφίες δηλώνει εκ νέου την ήρεμη αφοσίωση των γονιών της σ' αυτή την παράδοση αποχαιρετισμού.
Απεικονίζονται να υποχωρούν στο θερμό φέγγος που βγαίνει από το γκαράζ τα βροχερά βράδια και να χαμογελάνε κάτω από τις μαρκίζες όταν ο καιρός είναι καλός. Το καλοκαίρι, στέλνουν φιλιά από τον περίβολο. Τον χειμώνα, φοράνε κασκόλ και στέκονται πίσω από σωρούς χιονιού. Αναπόφευκτα, γερνάνε. Κάποια από τα πορτραίτα της Dikeman, κροπαρισμένα έτσι ώστε να περιλαμβάνουν το εσωτερικό του αυτοκινήτου, προδίδουν την εξέλιξη της δικής της ζωής.
Έρχεται μια στιγμή που εξαφανίζεται η βέρα του γάμου από το χέρι που ρυθμίζει τον φακό της κάμερας και διακρίνεται σε κάποιες εικόνες μέσα από τον εξωτερικό καθρέπτη. Πρώιμες εικόνες της σειράς δείχνουν ένα γερασμένο σκυλί στο αυτοκίνητο και το θολό πρόσωπο του γιού της, βρέφους ακόμα τότε. Αργότερα, το αγόρι έχει μεγαλώσει και εικονίζεται στο τιμόνι καθώς η μητέρα του φωτογραφίζει τους ηλικιωμένους γονείς της από τη θέση του συνοδηγού.
Πρώτα πέθανε ο πατέρας της, στα τέλη του 2009, έχοντας εμφανιστεί για τελευταία φορά στις φωτογραφίες της σειράς, τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς. Σ' αυτήν την εικόνα, κρατά με το ένα χέρι το μπαστούνι στήριξης και με το άλλο χαιρετά υποβασταζόμενος από τη γυναίκα του. «Όχι άλλες φωτογραφίες, Ντιάνα», της είπε η μητέρα της λίγες εβδομάδες μετά τον θάνατό του.
Ήταν όμως μια ήπια διαμαρτυρία. Η Dikeman συνέχισε να την φωτογραφίζει έξω από το σπίτι, κάποιες φορές με συγγενικά πρόσωπα πλάι της, μέχρι το 2017, όταν μεταφέρθηκε σε οίκο ευγηρίας, απ' όπου επίσης διακρίνεται σε κάποιες εικόνες να αποχαιρετά την κόρη της. Αργότερα την ίδια χρονιά, πέθανε ένα βράδυ στον ύπνο της
Οι περισσότερες από τις εικόνες της σειράς "Leaving and Waving" είναι στιγμιαίες λήψεις που τραβήχτηκαν την ώρα που το αυτοκίνητο απομακρύνεται. Μόνο η τελευταία λήψη, ενός άδειου περίβολου, επέτρεψε στην φωτογράφο την πολυτέλεια του χρόνου. Μετά την κηδεία της μητέρας της, πήγε κι έστησε ένα τρίποδο έξω από το σπίτι, ενώ η αδελφή της περίμενε σ ένα κοντινό Starbucks.
Την άνοιξη που μας πέρασε, ο γιος της έφυγε από το σπίτι για να ξεκινήσει κάπου στην Ανατολική Ακτή την πρώτη του δουλειά μετά το πανεπιστήμιο. Αφού φόρτωσαν μαζί το αυτοκίνητό του, και λίγο πριν βάλει μπρος για να φύγει, κοίταξε τη μητέρα του που στεκόταν έξω από το σπίτι και τη ρώτησε: «Δεν θα τραβήξεις φωτογραφία;». Αρχικά εξεπλάγη, αμέσως όμως μετά έτρεξε μέσα να πάρει την φωτογραφική της μηχανή, αποδεχομένη για πρώτη φορά έναν καινούριο ρόλο σε μια παλιά τελετουργία.
Πηγή: The New Yorker
σχόλια