Από τη στιγμή που μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, το 2015, η φωτογράφος Hannah La Follette Ryan φωτογραφίζει τα χέρια των επιβατών του μετρό της πόλης: γροθιές που κρατούν σακούλες, κινητά τηλέφωνα και μετρητά, λακαρισμένα νύχια, φαγωμένες παρανυχίδες, δάχτυλα τυλιγμένα με γάζες ή χέρια που διασταυρώνονται με το σώμα κάπου άλλου επιβάτη.
Οι φωτογραφίες, οι οποίες δημοσιεύονται στο λογαριασμό της, το @subwayhands, στο Instagram δεν είναι σκηνοθετημένες: η La Follette Ryan φωτογραφίζει αυθόρμητα κυρίως με το iPhone της, καθώς μετακινείται με το μετρό μέσα στην πόλη, ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι, τα χέρια των οποίων πρωταγωνιστούν στις φωτογραφίες της, δεν το γνωρίζουν.
«Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ζήσω για να δω ανθρώπους να σέβονται τόσο πολύ τον προσωπικό χώρο».
Καθώς κανείς σκρολάρει στις ατελείωτες φωτογραφίες και βίντεο –έχει ανεβάσει πάνω από χίλιες– τα χέρια αποκτούν ανεξάρτητη οντότητα από τα σώματα των ανθρώπων που τα φέρουν. Ωστόσο, οι εικόνες από τα χέρια, τα δάκτυλα και τις χειρονομίες είναι τόσο οικείες και ευανάγνωστες όσο είναι και το ανθρώπινο πρόσωπο, ίσως και περισσότερο.
View this post on Instagram
«Ειδικά σε έναν δημόσιο χώρο, οι άνθρωποι μπορεί να προσέχουν να μη δείχνουν αυτό που αισθάνονται με εκφράσεις του προσώπου τους» λέει η La Follette Ryan. «Τα χέρια όμως είναι εκφραστικά και συχνά πιο ειλικρινή. Αποκαλύπτουμε πολλά για τον εαυτό μας μέσα από τα νευρικά τικ, την ένταση στα χέρια μας και τις υποσυνείδητες χειρονομίες μας».
Πλέον, καθώς η επιδημία του κορωνοϊού επιταχύνεται και στη Νέα Υόρκη, η La Follette Ryan φωτογραφίζει νέες αναδυόμενες μορφές: χέρια που πιέζουν μικρά πλαστικά μπουκάλια απολυμαντικών, χέρια που τρίβουν το ένα το άλλο ώστε να αλειφθεί σωστά ο ορός αλκοόλης στο δέρμα, χέρια που κρατάνε σφιχτά τα κινητά τηλέφωνα, χέρια που φοράνε γάντια.
Το υπόγειο μετρό της Νέας Υόρκης είναι οι αρτηρίες και οι φλέβες της πόλης. Ακόμα και τώρα, καθώς οι ειδικοί επιδημιολόγοι παροτρύνουν τους ανθρώπους να αποφύγουν τους πολυσύχναστους χώρους, προκειμένου να επιβραδυνθεί η εξάπλωση του ιού, και καθώς σχολεία κλείνουν, ολόκληρες εταιρείες λειτουργούν εξ αποστάσεως και απαγορεύονται μεγάλες συγκεντρώσεις, οι συρμοί του μετρό εξακολουθούν να τρέχουν. Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει δηλαδή;
Πολλοί Νεοϋορκέζοι εξακολουθούν να πρέπει να μετακινηθούν για να πάνε στις δουλειές τους ή ακόμα και για να κάνουν τα απαραίτητα ψώνια για το σπίτι τους. Όσοι χρησιμοποιούν το μετρό αισθάνονται αυτήν την υπέρ-επαγρύπνηση σε σχέση με τον αέρα που μοιραζόμαστε σε αυτούς τους χώρους, με το ότι αγγίζουμε τα ίδια μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων και ακουμπάμε πάνω στις ίδιες κυλιόμενες σκάλες. Τα απολυμαντικά βοηθούν, όπως και η απόσταση που πρέπει να κρατάμε μεταξύ μας. «Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ζήσω για να δω ανθρώπους να σέβονται τόσο πολύ τον προσωπικό χώρο» δηλώνει η La Follette Ryan.
Τα χέρια που φωτογραφίζει η La Follette Ryan αποκαλύπτουν, μέσα από τις χειρονομίες, εξαιρετικά πυκνές συναισθηματικές ιστορίες και μοιάζουν σαν μια σουρεαλιστική γλυπτική. Επίσης, διηγούνται ιστορίες για το τι φοράμε και μεταφέρουμε: τις τάσεις στα νύχια, τα ρολόγια και τα δαχτυλίδια, τα νέα μοντέλα κινητών τηλεφώνων και ακουστικών.
Όμως η ιστορία που διηγείται μέσα από τις φωτογραφίες των τελευταίων ημερών είναι μια συλλογική, ταυτόχρονη προσαρμογή στον νέο τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούμε με την πόλη και με τους συνανθρώπους μας.
Πηγή: New Yorker
σχόλια