Το κλείσιμο στο σπίτι δεν με ενοχλεί. Ούτως ή άλλως, όλα όσα «ζούσα», συνέβαιναν πάντα στο μυαλό μου. Ακόμη και τα ταξίδια μου, ήταν μετακινήσεις σε σταθερό φόντο - μια παντοδύναμη εσωτερική ζωή.
Εντάξει, με πονάνε λίγο κάποιες ωραίες εικόνες, που ξαφνικά φαντάζουν απλησίαστες: π.χ. οι ανέμελες μέρες του περασμένου καλοκαιριού. Πότε θα τις ξαναζήσω; Εφορμούν δολίως όταν πέφτω να κοιμηθώ - πάμφωτες! - πώς να κλείσω μάτι;
Προσπαθώ να φανταστώ το αντισηπτικό μέλλον. Και δεν μπορώ να του δώσω σχήμα (μπορεί κανείς;). Πότε θα κάτσουμε σαν άνθρωποι πάλι, δίπλα δίπλα; Πότε θα φλερτάρουμε ξανά; Χωρίς εγγύτητα, η καρδιά γίνεται οκνή, βαριέται. Με phone sex, παιδιά δεν γεννιούνται. Το πρόσωπο θέλει αγγίγματα, φιλιά... Απορίες πολλές.
Μια παράκληση: ακούστε το ει δυνατόν με ακουστικά.
_______
ΟΛΑ ΤΑ PODCASTS ΤΟΥ Σ.Τ.
