ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΗΣΩ. Δεν φοβήθηκα εξαρχής τον κορωνοϊό. Όταν τα πράγματα δεν είχαν ακόμα αγριέψει, εννοώ. Όταν τα κρούσματα στην Ελλάδα ήταν ελάχιστα και στην Ιταλία δεν είχε ξεφύγει η κατάσταση. Συνέχισα να βλέπω θέατρο, να συναντώ τους φίλους μου για καφέ, να πηγαίνω τον γιο μου στην προπόνηση. Μια γρίπη είναι, σκεφτόμουν, δεν θα σταματήσει η Γη να γυρίζει.
Όταν έκλεισαν τα σχολεία, μου φάνηκε λογικό. Μια σωστή απόφαση για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Ούτε τότε ανησύχησα ιδιαίτερα. Αυτό έγινε σταδιακά, ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα. Σαν να χτύπησε κάπου βαθιά μέσα μου ένα καμπανάκι, από αυτά που μας σώζουν από τον «πέρα βρέχει» εαυτό μας. Και άρχισα να συνειδητοποιώ τι μέλλει γενέσθαι.
Υπάρχουν άνθρωποι χαλαροί, που μπορούν να καθίσουν σπίτι τους για μέρες, χωρίς να ζοριστούν στιγμή. Υπάρχουν άλλοι, που αν δεν βγουν, θα εκραγούν. Ανήκω ξεκάθαρα στους δεύτερους. Καθημερινά, πλέον, αισθάνομαι ότι στερούμαι και μία οδό διαφυγής. Τα θέατρα, τα μουσεία, τα cafés, τα εστιατόρια, όλα κλειστά, τέλος. Πώς το αντιμετωπίζεις τώρα αυτό;
Προσωπικά δεν το πιστεύω, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν με πειράζει κιόλας. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου συνειδητά δίνω έμφαση στα θετικά και με τη δύναμη που αντλώ από αυτά αντιμετωπίζω τα ζόρια. Γιατί τι άλλο από μεγάλο ζόρι είναι η κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας;
Έχω έναν δεκαεξάχρονο γιο, τον Άλκη. Όποτε τσακωνόμαστε, μου καταλογίζει ότι πάντα προσπαθώ να ωραιοποιώ τις καταστάσεις. Τις «διανθίζω», όπως με πειράζει ένας αγαπημένος φίλος. Νομίζω ότι σκέφτεστε πως ίσως είμαι χαζοχαρούμενη. Προσωπικά δεν το πιστεύω, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν με πειράζει κιόλας. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου συνειδητά δίνω έμφαση στα θετικά και με τη δύναμη που αντλώ από αυτά αντιμετωπίζω τα ζόρια. Γιατί τι άλλο από μεγάλο ζόρι είναι η κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας;
Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν. Εμείς οι τρεις κλεισμένοι σε ένα σπίτι, ουσιαστικά άεργοι. Και εκεί που μέχρι σήμερα ο καθένας μας διεκδικούσε προσωπικό χρόνο και χώρο, τώρα να είμαστε σωρό-κουβάρι. Όλοι μαζί, όλη μέρα, κάθε μέρα, επ' αόριστον. Βρες μου τώρα τα θετικά, Κορίνα, να σε παραδεχτώ. Δυσκολεύομαι.
Οι συνταγές για την αντιμετώπιση του εγκλεισμού είναι ήδη γνωστές: διάβασμα, μουσική, ταινίες, Διαδίκτυο, καθαριότητα και οργάνωση του σπιτιού μέχρι τελικής πτώσης. Λοιπόν, στην παρούσα φάση δεν έχω καταφέρει να συγκεντρωθώ και να διαβάσω. Μόνο με τα διηγήματα κάτι καταφέρνω. Ταινίες σοβαρές και βαρύγδουπες δεν μπορώ να δω. Είδα όμως ολόκληρο το «Καλώς ήρθε το δολλάριο» και γέλασα μέχρι δακρύων. Ίσως έχω ψιλοσαλτάρει, δεν ξέρω. Όσο για τις δουλειές του σπιτιού, τις σιχαίνομαι. Δεδομένου του άπειρου ελεύθερου χρόνου, όμως, όταν... «αποφυλακιστούμε» δεν θα έχει μείνει συρτάρι και ντουλάπι ατακτοποίητο.
Μόλις βρήκα κάτι θετικό! Από τα πρώτα πράγματα που κάναμε, μαζί με το μάζεμα των χοντρών πουλόβερ, ήταν να ταξινομήσουμε τους δίσκους και τα CDs μας, μετά από είκοσι και κάτι χρόνια. Η διαδικασία ήταν ταξίδι στον χρόνο, κυριολεκτικά. Ανακαλύψαμε δίσκους που είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχουν, αγορές από τα φοιτητικά μας ακόμα χρόνια, τότε που μέσα σε όλα θέλαμε να «φτιάξουμε και δισκοθήκη». Και μας έπιασε το ρομαντικό μας. Και μετά τρελάναμε τον Άλκη, βάζοντάς τον να ακούσει από βινύλιο τα κομμάτια που «κατεβάζει» στο κινητό του, μια κι έχει τα ίδια γούστα με τον μπαμπά του. Ήταν ωραία, αληθινά ωραία.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να διαχειριστείς έναν έφηβο κλεισμένο μέσα στο σπίτι. Ιδίως όταν πρόκειται για ένα παιδί που παρακολουθεί συστηματικά τις ειδήσεις και έχει πλήρη εικόνα της κατάστασης. Προσπαθούμε να υπάρχει μια «κανονικότητα» και καθώς είμαστε και οι δύο εκπαιδευτικοί, κάνουμε κανένα μάθημα για την τιμή των όπλων. Κυρίως όμως τη βγάζει στον υπολογιστή, όπως τα περισσότερα, αν όχι όλα, παιδιά της ηλικίας του. Το καλό είναι ότι έτσι επικοινωνεί με τους φίλους του, το κακό είναι ότι φοβάμαι πως θα κάψει τσιπάκια.
Τσιπάκια κινδυνεύουμε να κάψουμε κι εμείς, εννοείται. Σκεφτήκαμε, λοιπόν, να φουσκώσουμε τα λάστιχα των ποδηλάτων, για να μπορέσουμε με την πρώτη ευκαιρία να πάμε καμιά βόλτα, να κουνηθούμε λιγάκι, επειδή θα πάθουμε αγκύλωση από το καθισιό. Η Σαλαμίνα, που πολλές φορές με πνίγει, τώρα έρχεται να με σώσει: υπάρχουν παραλίες, βουνά και ερημιές για όλους μας. Αυτήν τη φορά νιώθω τυχερή που ζω εδώ.
Με τους φίλους μας μιλάμε σχεδόν καθημερινά, γελάμε με τα χάλια μας και παρηγοριόμαστε. Ήπιαμε και καφέ, τηρώντας τις αποστάσεις ασφαλείας, στο δάσος και σε ένα ξωκλήσι δίπλα στη θάλασσα. Δεν μου αρέσει η σκέψη ότι στο εξής δεν θα βρισκόμαστε, μου λείπουν ήδη. Το ίδιο και τα αδέλφια μου. Στη μαμά μου είπα ότι θα της ψωνίζω εγώ, αν και δεν είναι ηλικιωμένη. Πίνουμε τσάι το απόγευμα σε αντικριστούς καναπέδες, χωρίς αγκαλιές και φιλιά.
Αγκαλιές και φιλιά, προς το παρόν, μόνο οι τρεις μας – η πυρηνική οικογένεια. Έχουμε δρόμο μπροστά, αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν θα παίξουμε μπουνιές στο τέλος. Στο κάτω κάτω αγαπιόμαστε κι αυτό είναι το θετικό που θα μας βοηθήσει στα ζόρια. Και όχι, δεν το «διανθίζω».
σχόλια