Ήμουν μοναχοπαίδι, τελείως αγοροκόριτσο, και το όνειρό μου από τα δεκατρία ήταν να γίνω ηθοποιός. Πρόσεξε, δεν ονειρευόμουν ποτέ να γίνω μια σταρ. Το όνειρό μου ήταν να γίνω μια σπουδαία ηθοποιός. Προέρχομαι από ένα σπίτι που με έφερνε σε επαφή με τα εικαστικά, το θέατρο και το σινεμά. Οπότε το έβλεπα σοβαρά το πράγμα, χωρίς φρου-φρου κι αρώματα.
Μετά το σχολείο πέρασα στο πανεπιστήμιο, στη Γαλλική Φιλολογία Θεσσαλονίκης, στην οποία δεν φοίτησα ποτέ. Είχα περάσει ταυτόχρονα και στο Θέατρο Τέχνης. Αυτό ήθελα να κάνω. Τελειώνοντας τη σχολή, στα 21, έπαιξα κατευθείαν στην τηλεόραση, στην Αναστασία.
Θυμάμαι είχε βγει ένα διαφημιστικό τρέιλερ, στο οποίο φαινόμουν πολύ φευγαλέα και στο τέλος ακουγόταν μια φωνή που έλεγε «Ποια είναι η Αναστασία»; Είχα ένα αγόρι τότε, που μου λέει «Είδα αυτό το τρέιλερ στην τηλεόραση. Πολύ έξυπνο, ε;». «Ναι» του λέω, «εγώ είμαι». Δεν το πίστευε.
Θυμάμαι εκείνη τη φρίκη που ένιωθα όταν με πρωτοαναγνώριζαν στον δρόμο και πρέπει να ήταν σχεδόν αμέσως μετά την προβολή του πρώτου επεισοδίου που πήγα και κούρεψα τα μαλλιά μου πολύ κοντά, αγορίστικα. Βγαίνοντας όμως από το κομμωτήριο κάποιος με αναγνώρισε αμέσως. Αυτό ήταν τεράστια ήττα.
Σε αυτό το σίριαλ έπαιξα κάπως τυχαία. Δεν ψαχνόμουν να παίξω στην τηλεόραση. Έγιναν όλα κάπως ερήμην μου κι εγώ αισθάνθηκα ότι από τη μια μέρα στην άλλη τα πράγματα σοβάρεψαν πολύ κι ότι οι άλλοι έχουν ξαφνικά μια εικόνα για μένα που δεν συμβαδίζει απαραιτήτως με την εικόνα που έχω εγώ για τον εαυτό μου. Στην ουσία, σαν από ένστικτο, δεν ακολούθησα την πορεία που είχε προδιαγραφτεί και ακολούθησα τη δική μου. Με τα χίλια ζόρια βέβαια, αλλά μπορώ να πω ότι τελικά ακολούθησα έναν δρόμο που ήταν πιο κοντά σε αυτό που ήθελα εγώ.
Έχω κάνει και θέατρο και τηλεόραση και κινηματογράφο. Αυτό που αγαπώ περισσότερο είναι ο κινηματογράφος, αν και ως επαγγελματίας δεν μπορείς να καλύπτεσαι όσον αφορά τις κινηματογραφικές σου συμμετοχές, με την έννοια της συχνότητας, στη χώρα μας. Εκ των πραγμάτων πόσες ταινίες να κάνεις δηλαδή! Λίγες.
Πάντα ήθελα να κάνω παιδιά και οικογένεια και το έκανα. Είμαι παντρεμένη και έχω κάνει δύο αγόρια, 7 και σχεδόν 4. Ποτέ δεν με τρόμαξε η κούραση των υποχρεώσεων και των ευθυνών μιας οικογένειας. Το μόνο που με απασχολεί είναι να μπορώ να είμαι ο γονιός που θα ήθελα είμαι, ώστε να μεγαλώσω τα παιδιά μου υγιή ψυχικά και με τα εφόδια που πιστεύω ότι χρειάζονται στη ζωή. Δεν καταφέρνω να είμαι πάντα αυτή που θα ήθελα, αλλά το παλεύω και το προσπαθώ καθημερινά.
Αυτό που έχω μάθει στα 37 μου είναι ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Όταν είσαι πιο νέος έχεις την αίσθηση της παντοδυναμίας. Τώρα πια αισθάνομαι ότι σε κάποια ζητήματα τα φτερά μου έχουν τσακίσει λιγάκι. Όχι ότι με παίρνει από κάτω. Απλά δεν νιώθω πλέον ότι η ζωή είναι αυτή η παιδική χαρά που πίστευα ότι είναι.
Η εμπειρία και η γνώση δεν μεταβιβάζονται. Κανείς δεν μπορεί να σου μάθει αυτά που θα μάθεις αργότερα μόνος σου. Αυτό είναι ένα εξαιρετικά γοητευτικό στοιχείο της νεότητας. Αν όλοι είχαμε στα είκοσι τα μυαλά που έχουμε στα σαράντα, θα χάναμε τελικώς και την ουσία. Κάθε ηλικία έχει και τη χάρη της και γι' αυτό δεν φρικάρω καθόλου που μεγαλώνω. Ίσα-ίσα που μου αρέσει. Τώρα νιώθω πιο ψύχραιμη.
Αυτό που με ενοχλεί στην καθημερινότητά μου είναι το άγχος μου να τα προλάβω όλα. Τη δουλειά, να μη λείψει τίποτα στα παιδιά μου και μέσα σε όλα αυτά να θέλω να έχω μια ώρα την ημέρα για την πάρτη μου. Να σκεφτώ τι μου συμβαίνει, να διαβάσω ένα βιβλίο, να κάνω κάτι που να με ευχαριστεί. Το άγχος πολλές φορές επηρεάζει και τις καλές στιγμές και δεν χαίρομαι αυτά που θα μπορούσα να χαρώ. Μου τη σπάει αυτό.
Αυτό τον καιρό κάνω τις τελευταίες πρόβες για την παράσταση που ανεβαίνει την Κυριακή στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, στο Δώμα. Είναι ένας μονόλογος, στον οποίο υποδύομαι ένα αγόρι και βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία. Στις 20 Νοεμβρίου του 2006 ο 18χρονος Σεμπάστιαν Μπος εισέβαλε στο σχολείο του, στη Γερμανία, οπλισμένος με κοντόκαννες καραμπίνες και χειροβομβίδες καπνού κι άρχισε να πυροβολεί όποιον έβρισκε μπροστά του. Τραυμάτισε οκτώ άτομα, κρύφτηκε σε μια από τις αίθουσες και αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι. Όταν τον βρήκαν, ήταν νεκρός. Πριν όμως εισβάλει στο σχολείο, είχε ανεβάσει ένα βίντεο στο Ίντερνετ προσπαθώντας να εξηγήσει τις πράξεις του. Είναι μια ιστορία που έχει επαναληφθεί σε αρκετές χώρες στην Ευρώπη, και φυσικά στην Αμερική. Είναι πολύ δύσκολο να μπεις στην ψυχολογία ενός ανθρώπου, ο οποίος δεν πιστεύει σε τίποτα.
Μάλλον περνώ μια δημιουργική περίοδο, γιατί παράλληλα κάνω ένα σίριαλ στο ΑΝΤ1 που λέγεται Κάρμα και επίσης έκανα ήδη τα γυρίσματα σε μια ταινία με τον Γιώργο Χωραφά, τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και την Κάτια Ζυγούλη σε σκηνοθεσία του Βασίλη Τσελεμέγκου. Πρόκειται για μια κινηματογραφική μεταφορά στο βιβλίο του Ανδρέα Στάικου Επικίνδυνες Μαγειρικές.
Το να νιώθεις τυχερός στη ζωή είναι σχετικό πάντα με αυτό που ζητάς. Αν ζητάς τα πάντα, μπορεί να νιώθεις πάντα άτυχος. Εγώ νιώθω καλά.
Αυτό που με φρικάρει εντελώς είναι ότι δεν μπορώ να διανοηθώ ότι επιτρέπεται και είναι νόμιμο όλοι αυτοί οι υποψήφιοι βουλευτές να έχουν το δικαίωμα να ξοδεύουν αυτά τα τρομαχτικά ποσά για τη διαφημιστική τους καμπάνια. Εσένα δεν σε φρικάρει αυτό; Ότι ένας βουλευτής μπορεί να ξοδεύει 400.000 ευρώ για να ξαναβγεί στην εξουσία! Ο άνθρωπος που έχει ξοδέψει τόσα λεφτά δεν θα θελήσει να τα πάρει πίσω; Δηλαδή, θα έρθει να μου πει ότι έχει τέτοια τρομαχτική αγωνία να παίρνει έναν μισθό βουλευτή και να κάνει καλό στην κοινωνία που ξοδεύει όλη του την περιουσία γι' αυτό! Και που σκατά τα έχει βρει αυτά τα τετρακόσια χιλιάρικα; Η απάντηση είναι προφανής, αλλά σου καίει τον εγκέφαλοι αυτό - δεν στον καίει; Φαντάζομαι ότι υπάρχουν και χειρότερα. Στην Αφρική, ας πούμε...
σχόλια