Ασανσέρ για ψυχεδέλεια
Είναι γνωστό εδώ και καιρό πως το Σάββατο θα πρέπει σχεδόν να διαλέξουμε στρατόπεδα. Είμαστε από αυτούς που τους ενδιαφέρει, ή, τουλάχιστον, τους ενδιέφερε ολόκληρο το φάσμα του ροκ ήχου και κυρίως η εξέλιξη αυτού, ή έχουμε τελειώσει οριστικά με το παρελθόν και εστιάζουμε αποκλειστικά στο σήμερα του κιθαριστικού ήχου; Με λίγα λόγια, αυτό το Σάββατο επιλέγεις να δεις τον μυθικό πλέον Roky Erickson (στο Gagarin) ή πας από νωρίς στο Plissken Festival (στο κτίριο 56, στη, Πειραιώς), για να δεις μερικές από τις πλέον «ζεστές» μπάντες των τελευταίων ετών; Είναι σαφές πως αξίζει κάπως να γίνουν και τα δύο. Από τη μια, ο Roky Erickson περνάει μια από τις ελάχιστες -σε πολλά εισαγωγικά- υγιείς περιόδους της ζωής του και έρχεται και με καλό δίσκο, αυτόν με τη συμμετοχή των Okkervil River. Φαίνεται πως, έστω και λίγο, οι εποχές που οι καταχρήσεις τον πήγαν πολύ μακρύτερα από όσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος έχουν περάσει και μπορεί να σταθεί σε ένα στούντιο, να γράψει και να μιλήσει για τις εμμονές του. Για τα διαόλια και για το κακό. Προσπάθησα να κάνω μια μικρή κουβέντα μαζί του, αλλά δεν ήταν γραφτό. Μοιραία, ίσως, διαλύθηκε το τηλέφωνό μου, με αποτέλεσμα να καθυστερήσω να τον πάρω και αφού κάτι ψέλλισε κατάλαβα πως δεν είχα και πολλές ελπίδες να του πω αυτά που ήθελα. Να του μιλήσω για την εποχή που μέσω των κειμένων του Κοντογούρη (του μέχρι και σήμερα μεγαλύτερου γνώστη της ψυχεδελικής εποχής) είχα ανακαλύψει τους 13th Floor Elevator, με τα πανάκριβα βινύλια που γλυκοκοίταζα κάθε Κυριακή στο Μοναστηράκι. Για έναν παλιό φίλο που κάθε βράδυ μου έλεγε πως είναι η καλύτερη μπάντα του κόσμου. Μικρά παιδιά ήμασταν, λέγαμε τις υπερβολές μας.
Brand New
Στο ολοκαίνουργιο και ειλικρινά φιλόδοξο Plissken, από την άλλη, θα δεις τους These New Puritans, την απολύτως σωστή στιγμή. Την ώρα που έχουν βγάλει έναν, αν μη τι άλλο, δίσκο-πρόκληση, φεύγοντας με γοργά πηδηματάκια από το βαγόνι του nu rave κι αφήνοντάς το στους Klaxons αυτού του κόσμου. Σχεδόν δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ακουστεί το «Hidden» ζωντανά, αν θα διατηρήσει τις ιδιοτροπίες του χωρίς να μετατραπεί σε άσκηση ύφους. Δισκογραφικά, πάντως, το έχει καταφέρει, και με το παραπάνω. Νωρίτερα θα εμφανιστεί και η Rykarda Parasol, που έχει όλα τα φόντα να μετατραπεί σε «αγαπημένη του ελληνικού κοινού». Είναι όμορφη, χρησιμοποιεί έντονα το βιολί στις ενορχηστρώσεις της και ρωτάει με ένταση «How does a woman fall». Εμφανίζεται στις 3 το μεσημέρι, οπότε να πάτε νωρίς. Το ίδιο ισχύει και για τους Handsome Furs, τους Cinematics και τους Chew Lips, που σίγουρα έχουν το κοινό τους. Αργά, γύρω στη μια μετά τα μεσάνυχτα, θα ακούσουμε και τον Robotnick, δηλαδή τον Maurizio Dami, έναν από τους πρωτεργάτες του electro που εμφανίστηκε πολύ πριν αναγκαστούμε να το διαγράψουμε από τη μνήμη μας. Άλλωστε, φέτος ακούσαμε μετά από καιρό διάφορους δίσκους του είδους χωρίς να ενοχληθούμε, με πρώτον και καλύτερο αυτόν της Anika με τη συμμετοχή σχεδόν όλων των Portishead.
Futrue or Future
Στα δικά μας τώρα, περιμένουμε την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου του Leon (aka Τίμος Βερέμης). Κυκλοφορεί στις 6/12 από την Achangel και μια μέρα πριν (αλλά και στις 12/12) θα τον παρουσιάσει στον Σταυρό του Νότου. Ο δίσκος του, με τον έξυπνο τίτλο «Futrue», χαρακτηρίζεται από το ουκελέλε και γι'αυτό στα περισσότερα κείμενα που θα διαβάσεις γι'αυτόν θα δεις γραμμένο το όνομα του Beirut. Δεν είναι καθόλου έτσι, αλλά η δικιά μου κριτική θα ακολουθήσει σε επόμενο τεύχος, μια και θέλω να τον ακούσω και ζωντανά. Το σίγουρο είναι πως τηρεί όλες τις προδιαγραφές για να γίνει το next big thing της πιάτσας μας και να περάσει και σε μεγαλύτερα ακροατήρια (βλ. Μόνικα). Είναι στη σωστή εταιρεία, που έχει πλέον την εμπειρία να διαχειριστεί μια τέτοια δυναμική, ο ίδιος είναι αρκετά κατασταλαγμένος στο τι θέλει να κάνει και αυτό που απομένει είναι να αναδειχτεί ένα τραγούδι που δεν θα βαρεθείς να το ακούς για καιρό. Βασική είναι και η συμμετοχή του Ottomo στην παραγωγή, που είναι υπεύθυνος για αρκετές όμορφες κυκλοφορίες, όπως αυτή της Μαριέττας Φαφούτη. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των παραγωγών του είναι ο χώρος που δίνει στα τραγούδια, ακόμα κι αν αυτά είναι πηγμένα στα όργανα, όπως συμβαίνει και σε μερικά του Βερέμη. Νομίζω πως το όνομά του μπορεί να προστεθεί δίπλα στα ελάχιστα που έχουμε εδώ, που υπενθυμίζουν πως η παραγωγή είναι ο μισός δίσκος.
σχόλια