Απ’ το 1995 που σχηματίστηκαν στη Γλασκώβη της Σκωτίας έως και σήμερα, οι Mogwai έχουν κρατήσει ψηλά τον ποιοτικό πήχυ, κυκλοφορώντας άλμπουμ σχεδόν κάθε χρόνο. Καθόλου άσχημα για ένα συγκρότημα που πήρε τ’ όνομά του από ένα πλάσμα των Gremlins. Ηχητικά αμετακίνητοι κι αδιαφορώντας για τις lifestyle προεκτάσεις της μουσικής τους, παρότι δείχνουν να δυσανασχετούν με τον όρο «post-rock», παραμένουν ένα απ’ τα θεμελιώδη συγκροτήματα του είδους. Τα μακρόσυρτα κιθαριστικά instrumentals τους είναι σήμα κατατεθέν και στο νέο άλμπουμ τους «Hardcore will never die, but you will». Παρά τον βαρύγδουπο τίτλο όμως, ίσως είναι η πρώτη φορά, εδώ και πολλά χρόνια, που διακρίνονται αχτίδες φωτός στη σκοτεινή μουσική τους.
Το τελευταίο σας άλμπουμ μοιάζει με «επιστροφή στη φόρμα». Κι ακούγεται ως ο πιο «χαρούμενος» ή φωτεινός δίσκος σας. Ποια ήταν η κύρια επιρροή του «Hardcore will never die, but you will»;
Πιθανότατα το σκωτσέζικο ουίσκι κι η ικανότητα να στέλνουμε ο ένας στον άλλο μισοτελειωμένα demos μέσω ίντερνετ, ώστε να μπορούμε να δουλεύουμε αργότερα πάνω στα κομμάτια, ο καθένας απ’ το σπίτι του ή το προσωπικό του στούντιο. Δεν ξέρω αν υπήρξε κάτι άλλο εκτός απ’ αυτό. Απλώς θέλαμε να γράψουμε έναν νέο δίσκο.
Είναι αλήθεια ότι το κομμάτι σας «You ‘re Lionel Richie» απ’ το τελευταίο άλμπουμ αναφέρεται σε μια «συνάντηση» που είχε ο Stuart Braithwaite με τον Lionel Richie σ’ ένα αεροδρόμιο;
Δεν ήταν τόσο συνάντηση, όσο μια αστεία σύμπτωση. Εμείς, οι μουσικοί, ταξιδεύουμε αρκετά, οπότε είναι πολύ πιθανό να πέσουμε πάνω σε κάποιον διάσημο κατά τύχη. Νομίζω ότι ο Stuart είχε χανγκόβερ.
Τι διαφορετικό θα δούμε αυτήν τη φορά στις συναυλίες σας στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη;
Περισσότερα καινούργια τραγούδια, ενώ έχουμε, επίσης για πρώτη φορά, κάποιες προβολές που θα παίζουν παράλληλα. Όταν μας ρωτάνε τι θα είναι διαφορετικό στα λάιβ, πάντα μου ‘ρχεται ν’ απαντήσω πως θα είμαστε ντυμένοι αλεπούδες, σερφάροντας πάνω σε σανίδες, όπως στο Επιστροφή στο μέλλον. Η πραγματικότητα είναι, κατά κάποιον τρόπο,
λιγότερο συναρπαστική, νομίζω. Αλλά πάντα πρέπει να ονειρεύεται κανείς.
Αν οι Mogwai ήταν ταινία, ποια θα ήταν;
Η διασταύρωση του Αεροπλάνα, λιμουζίνες και τρένα και του Άλιεν εναντίον Εξολοθρευτή.
Ποιο είναι το πιο παράξενο πράγμα που συνέβη ποτέ σε συναυλία των Mogwai;
Ένας τύπος στο Περθ της Σκωτίας μάς έδωσε μια άδεια σύριγγα κι ένα t-shirt με μια αρκετά μεγάλη ποικιλία σωματικών υγρών. Επίσης, ο ίδιος τύπος στο λάιβ πήδηξε στη σκηνή απ’ τον εξώστη και παραλίγο να τραυματιστεί πολύ σοβαρά.
Αν και η μουσική σας είναι κατά κύριο λόγο instrumental, πάντα είχατε μια πολιτική προσέγγιση ως συγκρότημα. Ποια είναι η γνώμη σας για την κατάσταση του πλανήτη τα τελευταία χρόνια;
Νομίζω πως θα διαφωνήσω μ’ αυτό. Δεν είχαμε ποτέ πολιτική προσέγγιση, αυτό το αφήνουμε σε ανθρώπους όπως ο Bono. Αν αναφέρεσαι στο EP «Fuck the curfew», τότε θα έλεγα πως πρόκειται περισσότερο για μια κοινωνική προσέγγιση, παρά πολιτική. Η μόνη μας ενασχόληση με την πολιτική είναι περιπτώσεις όπως αυτή της συμμετοχής μας μ’ ένα κομμάτι σε μια συλλογή υπέρ της Διεθνούς Αμνηστίας, αλλά σίγουρα δεν θεωρούμε πως αυτό ήταν και ο σημαντικότερος λόγος ύπαρξής μας ως μπάντας.
Η Ελλάδα μαστίζεται πάνω από έναν χρόνο τώρα από μια ισχυρή οικονομική κρίση. Έχετε εικόνα του τι συμβαίνει αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα, με τα σκληρά οικονομικά μέτρα, το κίνημα των «Αγανακτισμένων»; Ποια θα μπορούσε να είναι η «ρίζα του κακού» αυτής της περίπτωσης;
Η απληστία ίσως; Δεν συνηθίζω να σχολιάζω τέτοιου είδους πράγματα, αλλά η πιθανότατα ελλιπώς ενημερωμένη πρόβλεψή μου θα ήταν αυτό, η απληστία.
Πείτε μου δυο ονόματα καλλιτεχνών/συγκροτημάτων που θα ‘πρεπε να σπεύσει κάποιος ν’ ακούσει αυτήν τη στιγμή.
Δυο ονόματα που θα πρότεινα είναι οι Remember Remember κι οι Errors. Kαι τα δυο γκρουπ είναι απ’ τη Γλασκώβη.
σχόλια