Από μικρή έλεγες ότι θέλεις να γίνεις τραγουδίστρια; Είχε σχέση και με το οικογενειακό σου περιβάλλον;
Στις επιλογές της ζωής μας παίζουν καθοριστικό ρόλο οι γονείς, αλλά δεν νομίζω ότι επιλέγεις τον τρόπο που θα ζήσεις επειδή έχεις μεγαλώσει σ’ ένα συγκεκριμένο οικογενειακό περιβάλλον. Όταν ήμουν μικρή, μου άρεσε να λέω παραμύθια, να τραγουδάω και να ηχογραφώ τη φωνή μου και, στην πορεία, να κάνω παραστάσεις στο σπίτι μόνη μου.
Στην εφηβεία τι ακούσματα είχες;
Τα πάντα. Θυμάμαι, το πρώτο CD που μου χάρισε ο πατέρας μου ήταν των Queen.
Σε συναυλίες πήγαινες;
Ευτυχώς, με πήγαιναν πολύ οι γονείς μου. Θυμάμαι πολύ έντονα, όταν ήμουν γύρω στα τέσσερα, που με πήγαν ν’ ακούσουμε τον Στίβι Γουόντερ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Μου είχε κάνει εντύπωση ο πολύς κόσμος, η πάρα πολύ δυνατή μουσική και το ότι πήγαμε απόγευμα και γυρίσαμε βράδυ.
Ποιες είναι οι δυσκολίες που συναντά σήμερα ένας νέος καλλιτέχνης, όπως εσύ; Νιώθεις άτυχη που βρέθηκες να κάνεις καριέρα μέσα σε μια πολύ κακή οικονομικοκοινωνική συγκυρία;
Δεν το έχω εκλάβει ως ατυχία όλο αυτό. Σίγουρα δεν είναι ευχάριστο, διότι στερούμαστε πολλά πράγματα και αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, όπως η έλλειψη μαγαζιών που θα μας φιλοξενούσαν. Αλλά, ακόμα και όταν βρίσκει κανείς έναν χώρο, είναι πολύ λίγες οι μέρες που προσφέρονται και τα οικονομικά πολύ περιορισμένα. Επίσης, δύσκολα είναι τα πράγματα και με τη δισκογραφία. Όλο αυτό είναι μια πραγματικότητα, αλλά δεν πιστεύω ότι αποτελεί ατυχία, διότι αναγκαστικά κάποιοι θα το περνούσαν. Έτυχε να το περάσει η γενιά μου, αλλά θέλω να πιστεύω ότι θα μας βγει σε καλό. Ούτως ή άλλως, δεν προλάβαμε και κάτι άλλο. Ούτε τις πολύ μεγάλες επιτυχίες ούτε τα πολλά λεφτά ούτε και τις ακρότητες. Η κρίση μπορεί να είναι πολύ σκληρή αλλά και η ασυνειδησία που υπήρχε πριν ήταν επίσης πολύ σκληρή. Τώρα πληρώνουμε αυτή την ασυνειδησία.
Πού μένεις;
Στα Μελίσσια.
Στο κέντρο κατεβαίνεις;
Συνέχεια. Αγαπώ πολύ το κέντρο κι έχω σκεφτεί πολλές φορές να νοικιάσω ένα σπίτι εκεί, αλλά μετά σκέφτομαι ότι αυτό είναι βλακεία, μια και στα Μελίσσια δεν πληρώνω ενοίκιο. Το ότι μένω, όμως, εκεί πάνω δεν με σταματά απ’ το να κατεβαίνω για τις βόλτες μου στο κέντρο. Άλλωστε, και η δουλειά μου εκεί είναι.
Με αυτά που βλέπει κανείς καθημερινά, όμως, δεν πιστεύεις ότι έχει γίνει δύσκολη η ζωή στο κέντρο;
Σίγουρα, αν σκεφτείς ότι τις μισές μέρες του μήνα απεργούν τα ΜΜΜ ή πέφτει ξύλο ή ότι η βία κι η εγκληματικότητα έχουν ραγδαία αύξηση. Όταν μια χώρα βράζει, το πρώτο σημείο που δέχεται τον αντίκτυπο είναι το κέντρο της. Είναι λογικό, αλλά ταυτόχρονα είναι κι ένας φαύλος κύκλος.
Δηλαδή;
Τους κατανοώ όλους αυτήν τη χρονική στιγμή. Κατανοώ αυτούς που απεργούν κι έχουμε γεμίσει σκουπίδια, αλλά κατανοώ και τους πολίτες που έχουν χιλιάδες προβλήματα και δεν γίνεται να ζουν μέσα στα σκουπίδια. Κατανοώ τον απεργό στα ΜΜΜ, αλλά κατανοώ και τον εργαζόμενο που τρελαίνεται, γιατί δεν μπορεί να πάει ούτε στη δουλειά του. Έχουν όλοι δίκιο κι αυτό δημιουργεί μια απελπισία.
Έχεις κατέβει ποτέ σε πορεία;
Είχα κατέβει στις πολύ αρχές του περσινού καλοκαιριού με τους «αγανακτισμένους». Όταν, όμως, το όλο θέμα κομματικοποιήθηκε, έπαψε να με αφορά. Όπως δεν με αφορούν και οι τραμπουκισμοί. Δεν μπορώ να συμμετέχω σ’ αυτό.
Τι σου αρέσει στην Αθήνα;
Την αγαπώ πολύ και θυμώνω με αυτούς που, ενώ μένουν εδώ, τη μισούν. Όταν ακούω φίλους να μου λένε «στο Λονδίνο είναι έτσι και στη Νέα Υόρκη είναι αλλιώς», απαντώ «ωραία, λοιπόν, πήγαινε εκεί που νομίζεις ότι είναι όλα τέλεια». Και όσοι δεν αγαπούν την Αθήνα να σηκωθούν να φύγουν! Εγώ αγαπώ την πόλη μου και μου αρέσει να είμαι με το μηχανάκι και ν’ ανεβαίνω τις λεωφόρους, να βλέπω κάθε είδους μαγαζιά, κίνηση, κόσμο, περίπτερα. Υπάρχει ζωή κι ενέργεια εδώ.
Δεν νομίζεις, όμως, ότι αυτή η ζωντάνια πάει να χαθεί με όλα αυτά που γίνονται;
Αυτός είναι ο μεγαλύτερός μου τρόμος. Δεν με νοιάζουν τα λεφτά, χέστηκα! Με στενοχωρεί που βλέπω να χάνουμε αυτήν τη φυσική μας ζωντάνια. Με στενοχωρεί που βλέπω το Γκάζι να έχει ερημώσει και ξέρω ότι σ’ αυτό έχει παίξει ρόλο ο φόβος. Μας έχουν τρομοκρατήσει. Ας βγει ο κόσμος κι ας καθίσει έξω απ’ τα μαγαζιά. Δεν χρειάζονται λεφτά για να το κάνεις αυτό. Πάρε μια μπίρα απ’ το περίπτερο.
Συνήθως που συχνάζεις;
Στα μαγαζιά γύρω απ’ το Γκάζι, στη πλατεία Καρύτση, στη πλατεία Μαβίλη, στην Πανόρμου. Όπου υπάρχει ζωή, γενικώς.
Αν δεν γινόσουν τραγουδίστρια, τι άλλο θα μπορούσε να κάνεις;
Με την κατάσταση που επικρατεί, ίσως και να χρειαστεί να κάνω και κάτι άλλο. Θα μπορούσα ν’ ασχοληθώ με κάτι που έχει σχέση με την περιποίηση των ανθρώπων. Θα μπορούσα να είμαι μακιγιέζ ή κομμώτρια.
Πες μου λίγα λόγια για τις εμφανίσεις που θα κάνεις στο Gazoo;
Είναι ένα είδος μουσικής παράστασης, όπως αυτές που έκανα εδώ και δύο χρόνια στον Σταυρό του Νότου, έχοντας δίπλα μου τον ηθοποιό Θανάση Αλευρά, τη σκηνοθέτιδα Ελένη Καζούκα και τον ενορχηστρωτή Γιώργο Ζαχαρίου. Φέτος, μαζί με αυτούς θα έχω και τη Σοφία Κουρτίδου και τον Ευριπίδη Ζεμενίδη. Θα παρουσιάσω δικά μου τραγούδια αλλά και άλλα, που αγαπώ πολύ. όπως το «Tell her today» του Tom Baxter, το «Πώς έφυγες» του Σταμάτη Κραουνάκη, που έχει ερμηνεύσει η αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού, μέχρι και την «Αχάριστη» του Βασίλη Τσιτσάνη.
σχόλια