Υπήρξες εμβληματική περσόνα της αθηναϊκής indie σκηνής των ’90s. Tι έχεις να θυμάσαι από εκείνη την περίοδο;
Ήμουν απλώς λίγο πιο μεθυσμένος από κάποιους και λίγο λιγότερο από κάποιους άλλους. Μπήκα στο Mad στη Συγγρού και στο παλιό Decadence. Έδωσα μέρος της ζωής μου (και πολλά εγκεφαλικά κύτταρα) στο Avant Garde και στο Plan B ως μέρος των Pure. Και βγήκα σχετικά ήρεμος, μια μείξη επαγγελματία και «απώλειας»
του clubbing στο Memphis και στο Camel στη Βουλιαγμένης (εκεί στα decks άλλαξα χιλιετία). Μιλάμε για μεγάλα κλαμπ με μεγάλα ηχοσυστήματα, φώτα και εισιτήρια στην είσοδο, που είχαν κόσμο ακόμα και μέρες όπως η Τρίτη και η Τετάρτη.
Τι έχει αλλάξει από την εποχή των Pillow μέχρι τώρα στην Αθήνα; Πώς βίωσες όλη αυτή την 20ετία;
Ως Pillow «οργώσαμε» τα live-αδικα της Αθήνας, χωρίς να χρειάζεται να παίζουμε διασκευές (τα περισσότερα δεν υπάρχουν πλέον, σε συνοικίες που σήμερα δεν έχουν live clubs). Τα παιδιά που άκουγαν alternative ήταν φανατικοί με τη σκηνή και «ζούσαν» για να βλέπουν και να ακούν τις μπάντες (διεθνείς και τοπικές). Όλα άλλαξαν όταν η «σκηνή» έγινε πιο πολύ style και ντύσιμο (όπου άρχισαν να μπαίνουν -και να βγαίνουν- πολλά παιδιά με εντελώς επιφανειακή σχέση με την alternative κουλτούρα) και τελείωσε σε μεγάλο βαθμό η φάση
με τη γενιά του Ιnternet και του ΜySpace (που έφερε πολλές κακές live μπάντες στο προσκήνιο).
Τότε νομίζαμε ότι θα δημιουργηθεί μια σημαντική σοβαρή indie σκηνή στην Αθήνα. Τι πήγε στραβά και δεν έγινε αυτό;
Από τους τους Raining Pleasure, τους Closer, τους Make Believe και τους Bokomolech, που ήταν οι συνοδοιπόροι των Pillow, κάποιοι δεν άντεξαν και το άφησαν στη μέση, αλλά όσοι επέμειναν στάθηκαν πιο τυχεροί, πέρασαν στην επόμενη γενιά και τους άνοιξαν αρκετές πόρτες (π.χ. των πολυεθνικών δισκογραφικών, που πλέον έκλεισαν μια και καλή). Στα ’00s το πράγμα «χτίστηκε» με προβολή (free press, web, ράδιο), αφού όλοι είχαν πλέον καταλάβει την ύπαρξη της «σκηνής» και την αξία της. Εκεί όμως κάπως
«σκοτώθηκε», γιατί μπήκαν άνθρωποι που απλώς θα συμμετείχαν για την προβολή και το χρήμα και μόνο και η αξία χάθηκε.
Σήμερα υπάρχει μια εναλλακτική Αθήνα;
Είναι βαθιά μέσα στην κρίση και προσπαθεί να βγει και να βρει τη νέα της ταυτότητα. Είναι λίγο εγκλωβισμένη από εχθρούς και «προστάτες» που με κάποια ιδιοτέλεια την οδηγούν αρκετά χαμηλά ποιοτικά, αλλά, όπως πάντα, θα υπάρξει αντίδραση και θα βγει δυνατότερη και «σοφότερη» από αυτό. Αρκεί να διαλέξουμε
(όσοι νιώθουμε μέρος της) στρατόπεδο και να προσπαθήσουμε περισσότερο.
Τι πάει στραβά και δεν μπορούμε στην Ελλάδα να έχουμε ένα σημαντικό και αληθινά σπουδαίο μουσικό φεστιβάλ, όπως, ας πούμε, η Βαρκελώνη που έχει το Primavera Sound;
Δεν νομίζω ότι οι Έλληνες γενικά ασχολούνται με τη σύγχρονη εναλλακτική σκηνή ή ότι οι διοργανωτές φεστιβάλ στην Ελλάδα έχουν κάποιο όραμα. Όλα γίνονται για τους σπόνσορες και αφού ο κόσμος δεν ζητάει κάτι διαφορετικό, έχουμε κάθε χρόνο «μεγάλα» φεστιβάλ, «ειδικά προσαρμοσμένα» για την Ελλάδα. Είναι και οι τιμές υψηλές από τη μεριά των συγκροτημάτων, είναι και η έλλειψη ανάπτυξης στον τομέα του εισερχόμενου φεστιβαλικού τουρισμού, και όλα μαζί δημιουργούν το κακό φεστιβαλικό τοπίο της χώρας.
Οι Wise Lines πού τοποθετούνται μουσικά;
Παίζουμε τη μουσική των ημερών μας και αλλάζουμε μαζί με τους σύγχρονους με εμάς ήχους. Οι επιρροές ξεκινάνε από τους Roxy Music, τον Brian Eno και τους Talking Heads, περνάνε από τους Pet Shop Boys, τους Human League και τους New Order, συναντούν τους Blur, τους Divine Comedy και τους Mercury Rev και
καταλήγουν στους Mgmt, τους Phoenix και τους Dutch Uncles.
σχόλια