Είναι αυτό το άβαταρ το τέλος της μουσικής όπως την ξέρουμε;

Είναι αυτό το άβαταρ το τέλος της μουσικής όπως την ξέρουμε; Facebook Twitter
Η Miku είναι κάτι όπως το YouTube ή το Soundcloud, αλλά με πρόσωπο και «προσωπικότητα», κατά μία έννοια...
0

Γίνεται ένα άβαταρ να είναι το μέλλον της ποπ μουσικής; Η Hatsune Miku, που τα τελευταία 7 χρόνια είναι 16 ετών, έχει γίνει κάτι σαν θρύλος για ένα μεγάλο μέρος των πιτσιρικάδων σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Miku είναι μία από τις πιο διάσημες ποπ σταρ της Ιαπωνίας, έχει ανοίξει συναυλίες της Lady Gaga, έχει συνεργαστεί με τον Pharell, έχει 2,5 εκατομμύρια θαυμαστές στο facebook κι έχει εμφανιστεί καλεσμένη στο «Late Show» του David Letterman. Πραγματική σταρ, ναι. Το ζήτημα όμως είναι ότι δεν είναι καθόλου πραγματική.


Η Miku είναι ένα άβαταρ που προβάλλεται σε μια τρισδιάστατη οθόνη, ένα δημιούργημα της Crypton Future Media, ένα Vocaloid: ένα πρόγραμμα που χρησιμοποιεί ηχογραφημένες φωνές σε μια βάση πληροφοριών, που της επιτρέπουν να τραγουδάει. Και πώς τραγουδάει; Ανθρώπινες φωνές ηχογραφούνται σε σύντομα δείγματα, αυτά αποθηκεύονται σε μια βάση πληροφοριών, η οποία γίνεται το λογισμικό για τραγουδιστές και παραγωγούς, και μετά χρησιμοποιούνται ως ένα εναλλακτικό της φωνής της.
Παρόλο που είναι εντελώς ψηφιακή, η επιτυχία της βασίζεται στην ανθρώπινη ικανότητα. Ακόμα πιο επαναστατικό είναι το γεγονός ότι η μουσική της –συμπεριλαμβανομένων των τραγουδιών που λέει στις συναυλίες– είναι γραμμένη από τους θαυμαστές της, κάποιοι από τους οποίους δεν μπορούν να διαβάσουν μουσική και δεν είχαν νιώσει την ανάγκη να γράψουν ένα τραγούδι πριν εμφανιστεί η Miku. Στέλνουν τραγούδια, αυτά περνούν από επεξεργασία και μετά ακούγονται με τη φωνή της. Έτσι δικαιολογείται ακόμα περισσότερο ο πανζουρλισμός που προκαλεί με τις «ζωντανές» εμφανίσεις της. Είναι ένα άβαταρ διαδραστικό. Είναι περισσότερο ένας «αγωγός» μέσα από τον οποίο ένα σωρό κόσμος μπορεί να εκφραστεί.

Και μπορεί να βρίζεις και τη Miku. Τουλάχιστον είναι από τα ελάχιστα ποπ icons με κοινό που ακούει τα κομμάτια της.


Τον περασμένο Νοέμβριο ήταν μεγάλο θέμα στο «New York», που έγραφε: «Εξαρτάται ποιον ρωτάς: μπορεί να είναι ο προάγγελος ενός ριζικά διαφορετικού μέλλοντος στην ποπ μουσική ή ένας ολογραφικός δαίμονας της Αποκάλυψης».

H Miku είναι η ενσάρκωση της ανθρώπινης δημιουργικότητας. Τραγουδάει ποπ τραγούδια γραμμένα από τους θαυμαστές της με ανώδυνους τίτλους, όπως «Μοιράσου τον κόσμο», και αυτοί οι ίδιοι φαν της ουρλιάζουν ο ένας στον άλλο όταν την βλέπουν στη σκηνή. Από την άλλη, η Miku δεν υπάρχει. Και αν τόσοι άνθρωποι έχουν ήδη γίνει φανατικοί οπαδοί ενός άβαταρ, σε πόσο καιρό θ' αρχίσουμε όλοι να λατρεύουμε μια ποπ κουλτούρα δημιουργημένη από υπολογιστές και χωρίς ψυχή; Όσο για το πόσο ζωντανή είναι η εμφάνισή της όταν μπορεί να βρίσκεται σε δύο ή και περισσότερα μέρη ταυτόχρονα, σε διαφορετικά σημεία του κόσμου, είναι μάλλον αστείο να το συζητάς. Μπορεί ένα άβαταρ να έχει οπαδούς, ακόμα κι αν δεν μπορεί να ποζάρει για φωτογραφίες ή να μοιράζει αυτόγραφα; Μπορεί ένα άβαταρ να είναι celebrity; Φυσικά και μπορεί, το θέμα είναι τι θα απογίνουν οι πραγματικοί σταρ (από σάρκα και αίμα).


Η Miku είναι κάτι όπως το YouTube ή το Soundcloud, αλλά με πρόσωπο και «προσωπικότητα», κατά μία έννοια. Και σκιαγραφεί πώς έχει αλλάξει η μουσική βιομηχανία: «Οι μουσικοί μπορούν να γράφουν, να κάνουν παραγωγή και να διανέμουν τη δουλειά τους σε μια μεγάλη ποικιλία από πλατφόρμες, για ένα τεράστιο κοινό. Οι καλλιτέχνες δεν χρειάζονται την εταιρεία για τη διανομή πια, εξελίσσονται ανεξάρτητα και μπορούν να διαθέσουν οι ίδιοι τη δουλειά τους, απευθείας.


Και δεν είναι μόνο η Miku η απόδειξη ότι έχει αλλάξει εντελώς ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ο σημερινός ακροατής τη μουσική – και όχι μόνο την ποπ μουσική».

Πόσο καιρό έχεις να ακούσεις μουσική από κανονικό ηχοσύστημα; Πότε αγόρασες τελευταία CD; Πότε άκουσες τελευταία ολόκληρο άλμπουμ; Το streaming σήμανε το τέλος της μουσικής, τουλάχιστον όπως την γνωρίζαμε. Υπάρχουν μυριάδες τρόποι να ακούσεις μουσική σήμερα –στο ραδιόφωνο, σε κάθε συσκευή, στα πάντα εκτός από CD (RIP)–, αλλά αυτό που δίνει τον πιο μεγάλο έλεγχο στον ακροατή είναι το Ίντερνετ μέσα από sites όπως το Spotify, το Pandora και το Rdio, όπου οι χρήστες βάζουν τα μουσικά τους γούστα και «διδάσκουν» ποια τραγούδια είναι δημοφιλή ή ποιοι καλλιτέχνες. Έπειτα, αυτά μπορούν να παίξουν παρόμοια μουσική ή που να ταιριάζει με τα γούστα τους. Αυτός ο μηχανισμός που καταλαβαίνει τι αρέσει στους ακροατές μπορεί να φαίνεται ιδιοφυής, αλλά δεν είναι τέλειος. Η διαδικασία που χρησιμοποιεί δεδομένα για να εντοπίσει τι μας αρέσει καταλήγει σε φιάσκο. Όσο πιο πολύ ακούμε ένα τραγούδι, τόσο πιο πολύ εμφανίζεται μέχρι αηδίας (παντού!) και τόσο πιο πολύ τα στούντιο θέλουν να το αναπαράγουν. Κι επειδή σε όλους αρέσει το οικείο, οι ίδιοι ήχοι επανεμφανίζονται, κάνοντας την ποπ μουσική μονότονη. Ποτέ δεν είχες πιο μεγάλη ποικιλία από ήχους για να επιλέξεις (δωρεάν), αλλά ποτέ δεν ήταν και πιο «απρόσωπες» και βαρετές οι επιτυχίες. Γι' αυτό και είναι εντελώς αναλώσιμες και μετά από μερικές ημέρες, κυριολεκτικά, δεν τις θυμάται κανείς.

Και παρόλο που έχεις μια τεράστια δεξαμενή από τραγούδια που ανανεώνεται καθημερινά, τα πιο πολλά από αυτά που γίνονται επιτυχίες είναι όσα ανακυκλώνονται συνέχεια στις πλατφόρμες που παρακολουθείς.


Το 2015 υπήρξαν τρία νέα μοντέλα για να κυκλοφορεί κανείς μουσική, που κανένα δεν είναι στην ουσία καινούργιο: η διαρροή του άλμπουμ (Madonna, Björk, χιλιάδες άλλοι), το άλμπουμ-έκπληξη χωρίς καμία ανακοίνωση (Beyoncé, Drake, Kendrick Lamar) και το άλμπουμ που κυκλοφορεί με το ζόρι ως application-δώρο στο iΡhone (U2-Apple Songs of Innocence).
Η μουσική έχει γίνει τόσο αναλώσιμη και τόσο προσιτή, που σχεδόν δεν την προσέχεις. Σε συνοδεύει την ώρα που δουλεύεις, αλλά δεν την επιλέγεις, τσεκάρεις αποσπασματικά και απλώς δοκιμάζεις. Ακούς από τα ηχεία του laptop και το πολύ να κάνεις ένα κλικ για να μπει το τραγούδι στα αγαπημένα σου. Μετά πας στο επόμενο. Ακυρώνεις μήνες δουλειάς, ηχολήπτες, ακούς μόνο μουσική συμπυκνωμένη σε 4 MB και μετά μιλάς για την κατάντια της μουσικής και τις απρόσωπες επιτυχίες. Και μπορεί να βρίζεις και τη Miku. Τουλάχιστον είναι από τα ελάχιστα ποπ icons με κοινό που ακούει τα κομμάτια της.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τα τραγούδια του «Σπιρτόκουτου: The Musical» είναι ένας πόλεμος σε τέσσερις τοίχους

Μουσική / Τώρα και σε βινύλιο: Το «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη δεν λέει να μας αφήσει

Η μουσική της επιτυχημένης παράστασης της Στέγης κυκλοφορεί σε ένα συλλεκτικό βινύλιο από τη Veego Records και είναι ένας ηχογραφημένος πόλεμος σε τέσσερις τοίχους.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Η ξανθιά φιλοδοξία της Sabrina Carpenter

Μουσική / Η Sabrina Carpenter ξέρει ακριβώς τι κάνει στην ποπ

Η πρώτη καλλιτέχνιδα που είχε ταυτόχρονα ένα νο1 άλμπουμ και τρία τραγούδια στην πεντάδα των UK Charts και τρια κομμάτια στην πεντάδα του Billboard Hot 100 –κάτι που είχε να συμβεί από την εποχή των Beatles– δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνεται. Στην πορεία, έχει σπάσει αρκετά στερεότυπα.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
«Ελάχιστοι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με την τέχνη άφησαν παρακαταθήκη»

Οι Αθηναίοι / «Αυτό που λέμε ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει»

Ο Θέμης Ανδρεάδης γνώρισε τεράστια επιτυχία με το σατιρικό τραγούδι αλλά το ρίσκο να ασχοληθεί με το αγαπημένο του είδος, την μπαλάντα, τον άφησε εκτός μουσικής για σχεδόν είκοσι χρόνια. Η επιστροφή του με ένα δίσκο βινυλίου με συμμετοχές μουσικών από τις νεότερες γενιές ανοίγει ένα νέο, πιο φωτεινό κεφάλαιο στη ζωή του.
M. HULOT
Σοστακόβιτς: Ο συνθέτης που έγραψε το σάουντρακ της ρωσικής ιστορίας

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Σοστακόβιτς: Ο συνθέτης που έγραψε το σάουντρακ της ρωσικής ιστορίας

Μισός αιώνας συμπληρώνεται φέτος από τον θάνατο του Ντμίτρι Σοστακόβιτς και η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ερμηνεύει το Κοντσέρτο του για βιολί και ορχήστρα με σολίστα τον Βαντίμ Ρέπιν. Με αυτήν την αφορμή, η Ματούλα Κουστένη ξετυλίγει μια ιστορία ζωής και μουσικής που καθορίστηκε τόσο από την πολιτικές εξελίξεις και το πλαίσιο του σοβιετικού καθεστώτος, όσο και από τις προσωπικές επιλογές του μεγάλου Ρώσου συνθέτη.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Το αριστουργηματικό σετ των Pan Pot στην Αθήνα

Μουσική / Pan Pot: Πόσο καταπληκτική μουσική παίζει αυτό το δίδυμο;

Δεν είναι πλέον εικοσάρηδες, αλλά δεν καταφεύγουν μονάχα σε νοσταλγικούς ήχους. Συνεχίζουν να καθορίζουν ηχητικά το μέλλον της techno, κάτι που απέδειξαν και στο extended σετ τους στην Αθήνα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΟΥΡΛΑΚΟΣ
«Στην αρχή με ενοχλούσαν τα σχόλια για το Ozempic, όχι όμως πια»

Lifo Videos / «Στην αρχή με ενοχλούσαν τα σχόλια για το Ozempic, όχι όμως πια»

Η Marseaux, μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές της σύγχρονης ελληνικής ποπ σκηνής μιλά για την τυχαία της συνάντηση με το τραγούδι αλλά και για τις προσωπικές δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει και την έφεραν μέχρι το σήμερα.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Το νέο ντοκιμαντέρ για τους Led Zeppelin αφήνει απ’ έξω την σκοτεινή πλευρά τους

Μουσική / Το νέο ντοκιμαντέρ για τους Led Zeppelin αφήνει απ’ έξω την σκοτεινή πλευρά τους

Το Becoming Led Zeppelin εξερευνά τις συνθήκες δημιουργίας του θρυλικού συγκροτήματος αγνοώντας την ακολουθία από σατανιστικές τελετουργίες, γκρούπις, ηρωίνη, όργια και κακοποιήσεις που σημάδεψαν την μετεωρική τους διαδρομή
THE LIFO TEAM
H ψευδαίσθηση της «ανακάλυψης» μουσικής στις επιμελημένες playlists του Spotify

Μουσική / Ανακαλύπτουμε πράγματι μουσική στο Spotify ή ζούμε μια ψευδαίσθηση;

Αρχικά, τις επιμελημένες playlists της δημοφιλούς πλατφόρμας τις έφτιαχναν επαγγελματίες, που προσλαμβάνονταν για το γούστο και την κρίση τους. Όμως, πια τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι. Και παρότι μας περιβάλλει ένας ωκεανός ήχων, το Spotify αρκείται στο να μας κρατά αποκλεισμένους στο νησί μας.
THE LIFO TEAM
Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι (1840-1893)

Μουσική / Τσαϊκόφσκι: Πώς μπορεί ο κορυφαίος συνθέτης να ενοχλεί τη σημερινή Ρωσία;

Στη Ρωσία θεωρούν αδιανόητο το να φέρει η εθνική τους κληρονομιά ομοφυλοφιλική ταυτότητα, ακόμα κι αν πρόκειται για τον συνθέτη της «Λίμνης των κύκνων» και του «Καρυοθραύστη», καθώς και της «Παθητικής συμφωνίας», η οποία ίσως προμηνύει τη φημολογούμενη κρατική δολοφονία του. Με αφορμή την παράσταση που ανεβαίνει στην Εθνική Λυρική Σκηνή ανατρέχουμε στα νέα στοιχεία για τη ζωή του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Λουκιανός Κηλαηδόνης (1943-2017): Μια ζωή

Μουσική / Λουκιανός Κηλαηδόνης (1943-2017): Μια ζωή

Σαν σήμερα πεθαίνει ο «φτωχός και μόνος κάου-μπόυ», που την εποχή της επικράτησης του πολιτικού τραγουδιού στη χώρα μας πρότεινε την επανασύνδεση με τον Αττίκ και τον Κώστα Γιαννίδη, αλλά και την αμερικανική τζαζ, country και σουίνγκ μουσική.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ