» Ο Χρυσός Φοίνικας στον Κρίστιαν Μουγκίου και στη Ρουμανία, για πρώτη φορά νομίζω. Για το 4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 ημέρες έγραψα πριν από μία εβδομάδα - και κάτι ώρες. Δίκαια η βράβευση για το ακλόνητο φαβορί, μετά από χρόνια άστατων βραβείων και απρόβλεπτων κρίσεων προέδρων κριτικής επιτροπής, οι οποίοι μας έκαναν να πιστεύουμε πως ή πλέκεται μονίμως συνωμοσία ή τα δίνουν σε σκηνοθέτες που είναι τόσο διαφορετικοί ώστε οι ίδιοι να μη φοβούνται τη σύγκριση. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε το γεγονός πως πέρυσι ο Γουόνγκ Καρ Βάι τίμησε τον Κεν Λόουτς, προ τριετίας ο Ταραντίνο δεν το έδωσε στον Παρκ Τσαν Γοyκ αλλά στον Μάικλ Μουρ, πριν από μερικά χρόνια ο Ντέιβιντ Λιντς προτίμησε τον Πιανίστα του Πολάνσκι, ή παλιότερα ο Σκορσέζε βούρκωσε με τον Αγγελόπουλο;
» Η ταινία του Μουγκίου είναι πάρα πολύ καλή και ξεχώρισε από την αρχή, μαζί με το ανάποδο έπος των Κοέν, που τελικά έφυγε με άδεια χέρια. Πρόκειται για λογικότατη επιλογή του Στίβεν Φρίαρς. Ο νατουραλισμός και η δύναμή της του ταιριάζει και συνάδει με την προσωπική του προσέγγιση στο σινεμά. Το μεγάλο βραβείο της επιτροπής απονεμήθηκε στη Γιαπωνέζα Ναόμι Καβάζε γιά το Δάσος του Πένθους, μιά παράξενη διήμερη εκδρομή μιας νέας γυναίκας και ενός γηραιού κυρίου τον οποίο φροντίζει, σε ένα πυκνό δάσος. Ομολογώ πως δεν το είδα. Το θέμα του πάντως είναι ενδιαφέρον, και απ' ο,τι μου είπαν το χειρίστηκε με λεπτότητα και θάρρος στην εικόνα. Ο εικαστικός καλλιτέχνης Τζούλιαν Σνάμπελ μού προσέφερε την πιο πυκνή συγκίνηση σε ταινία του φεστιβάλ, και βραβεύτηκε για τη σκηνοθεσία του. Το σκάφανδρο και η πεταλούδα με τον Ματιέ Αμαλρίκ σε έναν δυσκολότατο ρόλο και τον Μαξ Φον Σίντοου φοβερό ως γηραιό πατέρα, αφηγείται την πραγματική ιστορία του Ζαν Ντομινίκ Μπομπί, του διευθυντή του γαλλικού Elle, που το 1997 έπαθε το σπανιότατο locked in syndrome και παρέλυσε, έχοντας τη δυνατότητα να επικοινωνεί μόνο με το ένα του μάτι. Ανοιγοκλείνοντάς το με κώδικα, υπαγόρευσε ένα ολόκληρο βιβλίο σε μια νοσοκόμα και πέθανε δέκα μέρες αφού δημοσιεύθηκε και έγινε μπεστ σέλερ. Με τρομερή αυτοσυγκέντρωση και την άπιαστη φωτογραφία του Γιάνους Καμίνσκι, ο Σνάμπελ δούλεψε με τη ματιά του ζωγράφου αυτό που ο Ντάλτον Τράμπο είχε περιγράψει το 1971 στο Ο Τζόνι πήρε τ' όπλο του, από τη σκοπιά του ουμανιστή συγγραφέα: την άρνηση ενός ανθρώπου να πεθάνει πριν τον εγκαταλείψει η θέληση και η φαντασία του. Υπέροχη ταινία, ένα μανιφέστο καλού γούστου, λίγο ωραιοποιημένου ομολογουμένως, αλλά δυναμικού, ευφάνταστου και απέριττου.
» Βραβείο επιτροπής για το Περσέπολις της Μαρζανί Σατραπί, την ιστορία μιας Ιρανής που «διασχίζει» τα κοσμοϊστορικά πολιτικά γεγονότα της πατρίδας της για να φτάσει σώα και μυαλωμένη στη Γαλλία τού σήμερα. Με χιούμορ και τεχνική animation σε σινική μελάνη, το φιλμ είναι αποτελεσματικό και πρωτότυπο, αποσπώντας και το επιπρόσθετο εύσημο του επίσημου διαβήματος της θεοκρατικής κυβέρνησης του Ιράν για το περιεχόμενο· τι να κάνουμε, άλλοι έχουν το Θεό και άλλοι τη φωνή της τέχνης με το μέρος τους. Σφήνα στο παλμαρέ, το βραβείο για τα 60 χρόνια στον Γκας Βαν Σαντ και το Paranoid Park. Τα βραβεία ερμηνείας πήγαν στον βαρετό Ρώσο Κονσταντίν Λαβρονένκο για τον Εξοστρακισμό του Σβιάγκιντσεφ και στην καταπληκτική Κορεάτισσα Γέον ντο Γέον για τη Μυστική Ηλιαχτίδα, μια ταινία για σολάρισμα υποκριτικής. Ο Φατίχ Ακίν, ένα από τα θεωρητικά φαβορί με την Άκρη του Ουρανού, περιορίστηκε στο σενάριο και δικαίως, μιας και η καλή του ταινία είναι παρεμφερής και κατώτερη από το Head On, με το πισωγύρισμα στο χρόνο να της δίνει μια παραπανίσια πνοή (λέγεται πως ο Γκιγιέρμο Αριάγκα τον βοήθησε στη συγγραφή). Ο Ντέιβιντ Φίντσερ περίσσεψε από την εξίσωση των βραβείων, ενώ ο Τζέιμς Γκρέι με το We Own the Night, και κυρίως ο Μπέλα Ταρ με τον Άνθρωπο από το Λονδίνο ήταν οι μεγαλοπρεπείς απογοητεύσεις του φεστιβάλ: ο πρώτος πήρε μια φιλόδοξη σαιξπηρική ιστορία και τη σκηνοθέτησε άτεχνα και αφελώς, και ο δεύτερος δεν πήρε καμία ιστορία και τη σκηνοθέτησε λες και ήταν ο αυτοανακηρυγμένος αυτοκράτορας της «μονοπλανικής» επιτήδευσης.
» Τελικά οι Αμερικανοί πήγαν σπίτι τους χωρίς βραβεία, αλλά έκλεψαν την παράσταση με την παράπλευρη πολιτικοποίησή τους. Ο Κλούνι, ο Ντέιμον και ο Πιτ έβγαζαν λόγους υπέρ της σωτηρίας του Νταρφούρ. Ο Λεονάρντο ντι Κάπριο ήλθε για να προωθήσει την ανακύκλωση και την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση με το ντοκιμαντέρ του 11η ώρα. Η Αντζελίνα Τζολί, με παραγωγό τον άντρα της, πρωταγωνίστησε στο A mighty heart, σε σκηνοθεσία Μάικλ Γουίντερμπότομ, το δράμα της δημοσιογράφου Μαριάν Περλ, η οποία έχασε τον επίσης δημοσιογράφο, εβραϊκής καταγωγής άντρα της Ντάνιελ Περλ στο Καράτσι (καρατομήθηκε από εξτρεμιστές, σε μια σκοτεινή υπόθεση που δίχασε τους μουσουλμάνους). Παλιότερα περιέφεραν το κάλλος τους με επιδεικτική nonchalance, αλλά πλέον η κοκεταρία υποχώρησε στην εξαργύρωση των Όσκαρ, σε τέτοιο βαθμό που κανείς δεν θυμάται αν τα φιλμ του διαγωνιστικού είχαν κάποιον αιχμηρότερο πολιτικό λόγο ή ένα σύγχρονο point. Η Σάρον Στόουν, η Τζέσικα Σίμπσον και η Πάμελα Άντερσον έμοιαζαν πεταλουδίτσες του κόκκινου χαλιού μπροστά τους. Όπως είπε και ο Τζορτζ: «Τι παραπάνω να μας δώσει η παραπάνω δημοσιότητα; Παραπάνω δουλειά; Την έχουμε ήδη, όπως και την αναγνωρισιμότητα. Το καλύτερο και το πιο λογικό που μπορούμε να κάνουμε είναι να φροντίσουμε να στρέψουμε την προσοχή εκεί που πραγματικά αξίζει τον κόπο, εκεί που πεθαίνουν άνθρωποι».
σχόλια