«Δεν χρειάζεται να είσαιμετεωρολόγος για να καταλάβεις προς τα πού φυσά ο άνεμος»... Γκαντέμικη για τονίδιο απεδείχθη η ατάκα που πέταξε ο Πρωθυπουργός στον Αλ Γκορ, ανακαλώντας τοστίχο από το τραγούδι του Dylan, Subterranean Homesick Blues (και όχι από το Blowing in the Wind όπωςέγραψαν κάποιοι που ως αριστεροί και «του εξήντα εκδρομείς» θα έπρεπε ναγνωρίζουν καλύτερα) κατά την ομιλία του στην εκδήλωση για τον Αμερικανό πρώηναντιπρόεδρο στο Μέγαρο. Οι εξελίξεις και οι αποκαλύψεις που διαδέχτηκαν στην ειδησεογραφίατην επίσκεψη Γκορ, έδειξαν ότι ο άνεμος φύσηξε κόντρα τελικά, κι ο εμετός μάςήρθε στα μούτρα... Ο αφηγητής -σταρ του ντοκιμαντέρ Μια Άβολη Αλήθεια έφυγε πάντως ικανοποιημένος από τη χώρα μαςέχοντας εξασφαλίσει την υπόσχεση της επίσημης ελληνικής πολιτείας ότι η ταινίαθα αποτελέσει εφεξής σχολικό εγχειρίδιο προς ευαισθητοποίηση των μαθητών στοφαινόμενο του «global warming». Την ίδια μέρα, η dominatrix της αμερικανικής αρθρογραφίας, Camille Paglia(δηλωμένη δύσπιστη όσον αφορά το φαινόμενο της υπερθέρμανσης), τον αποκαλούσε,αρκετά αυστηρά ομολογουμένως, στη φονική στήλη της στο διαδικτυακό salon.com «μιαανθρώπινη μάζα ακυρωμένων προσμονών...που σ΄ ένα δείγμα Αποκαλυπτικούφονταμενταλισμού υποβιβάζει τους αιώνιους τρόμους της φύσης σε μπανάλ πολιτικόμελόδραμα». Ένα άλλο νόστιμο προσωνύμιο που χάρισε στον «παρά τρίχα» αντι -Μπους, από το κείμενό της, ήταν και το «Φάντασμα με τις Χίλιες Προφορές γιαχίλια διαφορετικά ακροατήρια»...
Πέρα απ΄ όλα, αυτή η σκληρήεπίθεση αποδεικνύει ότι πολύ εύκολα βαριέται πια κανείς το κήρυγμα και τοδιδακτισμό, έστω κι από ανθρώπους που ενδεχομένως έχουν καλές προθέσεις. Δε θακάνει κακό φυσικά στους πιτσιρικάδες να δουν την ταινία (τόσα έχουν δει ταμάτια τους), καλό όμως θα ήταν επίσης να μπουν στο επίσημο σχολικό πρόγραμμακαι κλασικές ταινίες που προσφέρουν απεριόριστες σχεδόν εκπαιδευτικέςπιθανότητες και μπορούν να δώσουν στους νεαρούς μαθητές χρήσιμες κατευθύνσεις καιπληροφορίες για τον ενήλικο κόσμο που τους περιμένει στη γωνία. Ρίχνοντας μιαπρόχειρη ματιά στα ράφια του σπιτιού με τα σκόρπια dvd, παλιά και νεότερα, κλασικά και σύγχρονα, επιλέγωτυχαία τις ταινίες της πρώτης σχολικής εβδομάδας (στην παρένθεση το νόημα τηςταινίας στο οποίο θα εξεταστούν κατόπιν οι μαθητές): Μπλε Βελούδο (μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις), Ξένοιαστος Καβαλάρης (Ντένις Χόπερ:«αυτό που βλέπει σε μας τοσύστημα δεν είναι απειλή, αλλά ότι κάποιος χρειάζεται κούρεμα») Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι (καψούρα =κάβλα και οίκτος), Ντόλτσε Βίτα (ηγκλάμορους παρακμή σού αδειάζει την ψυχή, αλλά περνάς και καλά σε φάση αν δεντο φιλοσοφείς και πολύ), Shortbus (όλα είναι κάπως γκέι πια, δεν είναι απαραίτητα κακό,οπότε μην ντρέπεσαι να εκδηλωθείς) Fight Club (μόνοτα κορίτσια), Θέλμα και Λουίζ (μόνοτα αγόρια), Donnie Darko(υποχρεωτική παρακολούθηση για όλους -θα ακολουθήσει πρόχειρο διαγώνισμα)
Αν όμως έπρεπε να επιλεγεί μία και μόνο ταινία ως το απόλυτο must see για τους έφηβους μαθητές της χώρας, αυτή είναι οπωσδήποτε το Waking Life του Richard Linklater, όπου ο νεαρός πρωταγωνιστής πετά από όνειρο σεόνειρο κι έρχεται αντιμέτωπος με ανθρώπους και καταστάσεις που του θέτουνερωτήματα γύρω από τα παράδοξα της ζωής, το θάνατο και το σκοπό της ύπαρξήςμας. Γονείς, εκπαιδευτικοί, σπεύσατε: Η ταινία παρουσιάζει με τον πιοπρωτοποριακό και γοητευτικό τρόπο την ονειρική υφή της πραγματικότητας αλλά καιόλη την ιστορία της δυτικής σκέψης καθιστώντας περιττά τουλάχιστον τέσσεραβασικά σχολικά μαθήματα: Φιλοσοφία, Θρησκευτικά, Αγγλικά, Καλλιτεχνικά, αλλάκαι Φυσική και Βιολογία μέχρι ένα βαθμό. Και βέβαια, παρουσιάζει κάποιαθεμελιώδη ερωτήματα που θα πρέπει να απασχολήσουν, ίσως, κάθε επιμελή μαθητή,όπως για παράδειγμα την απορία που εκφράζει ένας από τους χαρακτήρες τηςταινίας: «Ποιο είναι τελικά το πιο κοινό ανθρώπινο χαρακτηριστικό; Ο φόβος ή ητεμπελιά;»
σχόλια